Ik ben een beetje somberig de laatste tijd, en de remedie als-je-haar-maar-goed-zit zit er sinds de krullen weg zijn ook al niet in. Het is gewoon knudde-met-een-rietje. Om bij dat haar te blijven: welk haarmiddel ik ook gebruik, het wordt niets meer. 'Tony!' Facebook ik naar de kapper, 'Ben je in de zaak? Mag ik advies?' 'Kom maar langs', appt hij terug.
Ik heb behoorlijk lang gewacht met naar de kapper gaan, omdat we het aan één kant heel kort geknipt hadden de laatste twee keer. Tony vindt echter dat mijn haar inmiddels weer lang genoeg is voor het avontuur permanent. Ik overlaad hem met al mijn angstvisioenen, maar hij zegt dat ik hem moet vertrouwen. Echt krijg ik niet zo'n permanentje als mijn moeder. Ik krijg gewoon het hoofd terug dat ik hád, belooft hij.
En verdomd! Het is waar. Als na twee uur alles afgewikkeld word begin ik helemaal te stralen. Wat geweldig. Tony straalt van de weeromstuit ook, louter omdat ik zo straal. Een tombola van geluksmomentjes.
Van hem mag ik blijven komen als ik straks in Utrecht woon. Ik denk dat ik dat maar ga doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten