Bobby heeft op zijn werk steeds meer uitvaartdiensten, waar vaak honderden gasten bij aanwezig zijn. Vierhonderd is het maximum. Zaterdag had hij een begrafenis waar 'maar' 50 mensen waren. Een alleenstaande man.
Zo'n verhaal roept ongemakkelijke gedachten en gevoelens op. Is een leven meer waard (geweest) als er heel veel mensen naar je begrafenis komen? Is je leven soort van mislukt als er 'maar' 50 mensen op je begrafenis komen? Hoeveel zouden er op de mijne? Niet zoveel denk ik. Mijn familie, vriendinnen, wat oude vrienden, collega's, een paar werkcontacten... Uiteindelijk leef ik toch tamelijk kleinschalig. Heb geen kinderen, laat staan kleinkinderen, geen bestuursfuncties, vrijwilligerswerk, verenigingsleven, kerk, etcetera. Dat soort verbanden tikken op uitvaartdiensten behoorlijk aan.
Marg en ik spreken onze angsten tegen elkaar uit, wat een raar gesprek, maar blijkbaar is het een issue, dat er bij ons maar heel weinig mensen komen, en wat de mensen zullen speechen op onze begrafenis. Wie we per se niet willen dat er speecht. We vragen elkaar nog net niet: wil jij speechen open mijn begrafenis en mag ik zelf de speech schrijven?
Vroeger zeiden we al tegen elkaar: 'O als ik dood zal dood zal zijn, kom dan en fluister, fluister iets liefs...'
Vroeger zeiden we al tegen elkaar: 'O als ik dood zal dood zal zijn, kom dan en fluister, fluister iets liefs...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten