Heb afgesproken met de uitgeefster van mijn boekje met Japanse schonen, die twee jaar geleden halverwege ons proces burnout raakte en pas onlangs weer volledig hersteld terug in het werk is. Al werkt ze nu nog maar drie dagen in plaats van vier. Er zijn nu meer dagen van haarzelf dan van het werk, zeg maar.
Ze is zo leuk, zo enthousiast, zo toegewijd, zo muzikaal. Wil graag weten wat er gebeurd is, hoe ze het opgelost heeft en wat ze nu anders doet dan voorheen. Misschien kan ik er wat van leren. Zij wil weten hoe het samenwonen mij bevalt. Ruim anderhalf uur wisselen we het leven uit.
In Gouda woont ze. Ik kom langs alle straten waar we vorig jaar liepen met de Neven-en-Nichtendag. Passeer de muziekwinkel waar ik acht, negen jaar geleden mijn piano kocht: Die aankoop en die dag staan op de een of andere manier in mijn geheugen gegrift. Het meisje dat voor mij op alle piano's voorspeelde. Haar vader en broer die de piano naar mijn auto droegen. Dat het zaterdag na vijven was en dat hij er niet in paste. Ik doe het Gouds Museum. Ik doe de boekhandel. Ik doe de lapjesmarkt. Ik doe de Hollandsche IJssel. Het is een topdagje.
Ze vertelt over geen informatie meer kunnen opnemen, het gevoel dat er iets knapt in je hoofd, duizelingen, paniekaanvallen, psychiater, medicijnen en uiteindelijk de verlossing van ACT-therapie. Acceptance & Commitment Therapie. Accepteren dat het niet gaat, en vasthouden aan je eigen belangrijkste waarden. De behoefte aan spelen. Springen. Dansen. Ze werkt nu zes uur, gaat op de fiets naar Zoetermeer, 1 uur door de weilanden heen en 1 uur door de weilanden terug. Als ze thuis is gaat ze een uur naar bed. In de pyjama, gordijnen dicht. Even alle activiteit rigoureus uitgeschakeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten