Nog een dirigente

Er zijn per dag teveel verhaallijnen om bij te houden. De dood van Joost Zwagerman. De tuin. De bazen die nieuwe bezuinigingen voorbereiden. Die lijnen doe ik allemaal niet.

Ik ben naar een tweede zangklasje geweest. Een koortje voor beginners. Ik dacht: als de ene niet bevalt dan ga ik naar de andere. Of allebei.

Deze dirigente is qua koortjes organiseren en dirigeren duidelijk ook een beginneling. Wij repeteren in een lokaaltje aan de Bemuurde Weerd OZ. Ze heeft ons geworven op onervarenheid. De gemiddelde leeftijd van de deelneemsters ligt hier beduidend lager dan die van die aan het meditatief zingen van maandag. Dit is meer veertig plus, maar ook nog wel jonger. Een vrouw is net 65 geworden en die plempt haar tijd vol met koren en wandelgroepen. Zij zingt sinds kort ook bij het koor van de Augustinuskerk, vertelt ze, Soli Deo Gloria ofzo, wat ik heel erg mooi vind. Daar kunnen ze nog alten en tenoren gebruiken. Dat is dinsdags oefenen en zondags zingen. Oeps. Eerst maar eens dit.

Het gaat nogal chaotisch. Deze dirigente legt steeds vraagstukken aan ons voor, wat zullen we zingen, hoe laat zullen we beginnen, zullen we wekelijks of tweewekelijks, weten jullie een naam voor het koor? terwijl een dirigent directief moet zijn. Maar verder is het leuk, ik zing vrolijk en uit volle borst, dus dit is goed voor de mens. Weer een nieuwe plek in Utrecht om naar toe te fietsen. Hopelijk betekenisvol. Waarvan je later zal zeggen: ooit deed ik daar een koortje. We zingen een West-Afrikaans lied 'Yemaya' en een Maori-lied 'Epo i tai tai e'.

Om de culturele verwarring compleet te maken wordt hieronder het Maori-lied 'Epo i tai tai e' door Afrikaanse mannen gezongen.