Sinds de schutting er is en de poort op slot is komt Liam haast nooit meer langs. Dat krijg je ervan. Maar vandaag belt hij tevergeefs aan bij een ander buurjongetje terwijl ik met de boodschappen thuiskom. Die is er niet. Je mag wel bij mij spelen als je zin hebt, zeg ik. Daar moet hij even over nadenken.
Maar even later belt hij toch aan. 'Heb je nog van die lekkere pap? En een pleister?' Hij heeft een zeer plekje op zijn middelvinger, die hij aldoor gestrekt omhoog steekt. Wij samen op zoek naar waar ik de pleisters heb. Ondertussen becommentarieert hij het hele huis. 'Wat een kleine badkamer! Moet je bij ons zien!' En over de slaapkamer: 'Slapen jullie daar samen? Wat een klein bed!'
Wat hij met 'die lekkere pap' bedoelt snap ik eerst niet, maar we komen er uit: het blijkt Turkse yoghurt. Mét suiker. 'Ik lust ook wel een appeltje', zegt hij dan. Dat hoor ik maar even niet.
De kleurplaten die ik voor hem geprint heb wil hij niet. 'Ik heb zelf een kleurboek' hij rent naar huis om het op te halen. Het is een boek waarin hij zelf via nummertje de plaatjes moet tekenen. Kleuren doet hij niet. Wel vindt hij dat ik heel mooi kleur.
Zijn vader komt hem halen. Liam neemt nog snel wat hapjes van de 'pap' en zegt ten afscheid: 'Als je de kleurplaat af hebt, gooi je hem dan bij mij door de bus?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten