Vroeger was ik dol op horloges. Ik had er wel zeven. Ze liggen al jaren in een laadje. Ze liggen daar maar te liggen, want de batterijtjes zijn op. Op een gegeven moment wilden horlogewinkels geen batterijtjes meer verwisselen van horloges die niet bij hen gekocht waren. Ook V&D niet.
Op de boot naar Newcastle waren mooie horloges te koop. Niet doen! zei ik tegen mijzelf. Zou je er nog wel op kijken? Je bent immers helemaal op de iPhone geconditioneerd. En ik heb er nog zeven, dacht ik. Ik hoef alleen maar batterijtjes te scoren.
'V&D heeft tegenwoordig een speciaal horloge-loketje, voor de batterijen', weet Bobby. Dus ik daar naar toe, op zoek naar eerst alleen al de ingang in dat chaotische Hoog Catharijne in transitie, en dan het horloge-loketje. Twee alleraardigste meisjes deden het heel bekwaam. En nu maar kijken of ik weer richting horloge teruggeconditioneerd kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten