Mijn eerste babysit op eigen kracht. Geen Nichtje of Zwager3 meer om op terug te vallen. Een dag met Bébé1 en Bébé2 met hun beider geheel eigen dynamiek en mijn angstbeeld dat ze allebei de hele dag keihard gaan huilen. Bébé1 is echter heel sociaal en aardig, ze kwebbelt al wat, en als ik aankondig ‘Kom, we gaan naar bed’ trippelt ze welgemoed de trap op. Ze laat zich aan- en uitkleden, omluieren en in bed leggen. En gaat slapen. Wat een opluchting.
Maar dan begint beneden bij Bébé2 het grote huilen. Na het eten. Krijsend huilen. Wat was het ook alweer? Schone luier, hapje, speentje. Rondtillen, liedjes, wiegen. Niets helpt helaas. Het krijsen blijft. Tot ik me de Pyjama Papjes herinner die Nichtje noemde vlak voor haar vertrek. Ze had toch al gegeten? Maar je doet wat je kan dus ik giet wat papjes in een flesje en geef het aan Bébé2. Dat is het antwoord. Gloek gloek en weg is de pap en weg isde huil. Niet gaan bellen, Lucie Theodora, maar zelf oplossen is het devies. Ervaring opbouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten