Gelezen: ‘Een dag om aan de balk te spijkeren’ door Rinus Spruit. Ik wist van het bestaan af, een ongewoon boek van een beetje een bijzondere Zeeuw, maar ik had geen idee of het me zou aanspreken. Hoewel zijn uitgeverij Cossee wel garant staat voor boeken die ik mooi vind. Het is zijn tweede boek, tweede van drie boeken nu. De eerste twee zijn in het Duits vertaald. Het lag bij de bibliotheek.
Hoofdpersoon van dit boek is Maarten Rietgans, boerenzoon van het Zeeuwse platteland. Heeft allerlei baantjes, beroepen, eerst bij de Boerenleenbank, dan als verpleegkundige, in de psychiatrie, als buschauffeur, als fotograaf. Hij voelt zich nergens thuis, is veel te verlegen, en neemt overal weer snel ontslag. Hij is te bescheten om een meisje aan te spreken en zoekt daarom contact via contactadvertenties, maar dat wordt ook bijna nooit wat. Het is allemaal heel droog opgeschreven en daardoor soms grappig soms ontroerend. Je kunt er je eigen wijsheid op loslaten, op zo’n leven, de goede raad ligt voor grijpen, maar daar verandert zo’n leven niet door. De onmacht om er iets aan te doen. Het is zoals het is. En misschien is het goed zoals het is. Ja een mooi boek. Het schijnt nogal autobiografisch te zijn. Er zijn nauwelijks interviews met Rinus Spruit te vinden. Een paar korte op de regionale Zeeuwse televisie. Het geen man die makkelijk praat. De uitgeefster zegt dat de kracht van zijn boeken over het kleine leven in het kleine Zeeuwse dorp ‘het universele verhaal’ is.
Ik lees het op een stille dag zonder al te veel dadendrang. Op zo’n dag komt zo’n ook extra binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten