Gelezen:
Moord op de moestuin van Nicolien Mizee. Na
De halfbroer die ik in de Ardennen las. Ik was niet zo informatief mededeelzaam over dat boek, zie ik als ik mijn blog erover teruglees. Ik had het meer over de verrassing over en de herkenning met Mizee dan over de inhoud van het boek. Ze schrijft licht spottend autobiografisch. Heerlijk natuurlijk. In dit nieuwe boek krijgt haar kersverse echtgenoot een paar dagen na de trouwdag een hartaanval en is er daarna nog weinig van hem over. Haar zus en zwager halen hen over om een paar maanden een soort boswachtershuisje te huren en daar buiten te relaxen. Het huisje blijkt bij een landgoed te horen waar jeugdvriendinnen van het wonen met hun oude moeder. Een deel van het landgoed is on gebruik door moestuinierders. Het is een boek vol wonderlijke personages en plotten, vol nutte en onnutte informatie. En natuurlijk de nodige lijken, in die zin is het een soort Agatha Christie. Met de echtgenoot gaat het wel steeds beter in dat boswachtershuisje waar (voor hem) geen zorgen zijn over buren die een te grote uitbouw willen. Er is alleen dat ecosysteem met die toevallige wonderlijke types.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten