In het zuiden van Wallonië in de provincie Henegouwen tegen de Franse grens liggen vijf stuwmeren genaamd Lacs de l’Eau d’Heure. Daar wonen we nu voor een weekje. We hebben een lekker licht hoog huisje met grote ramen met uitzicht op het meer en een houtkachel en dat mag ook wel, want het is snoeikoud.
We hadden dit weekje weg pas twee weken geleden geboekt, ongerust als wij waren hoe dat dan moest als Schoonmama ineens zou mogen verhuizen naar Maassluis. Hoewel er ook indicaties waren dat er nog tien wachtenden voor haar waren. Als dat telefoontje zou komen, dan zou dat verhuizen binnen een week moeten.
Ik wilde eigenlijk liever naar een Canarisch eiland en zon, of naar Istanbul, maar een vliegvakantie wilde Bobby niet. Dan ga ik wel alleen, riep ik nog. Maar het werd toch de Ardennen. Een uur voorbij Bruxelles. Dan konden we als het nodig zou zijn toch naar Vlaardingen of Schiedam.
Vorig jaar maart waren we trouwens nog dichterbij huis gebleven: naar Brouwershaven, toen in afwachting van Margs overlijden. Toen ging ik nog vandaar op en neer naar Den Bosch. Marg overleed op 14 maart. Haar zus vraagt nog of ik Marg kom herdenken, maar ik kan niet, want ik zit in Wallonië.
Al die overwegingen twee weken geleden over Schoonmama. En nu is ze er niet meer, en hoeven we haar niet meer elke avond te bellen. Ook dat is ineens een heel gemis. Bij de begrafenis zei ik tegen iemand dat ik gauw maar weer een nieuw ‘slachtoffer’ moet zoeken om mijn verwennerijen op te storten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten