En nu is het allemaal voorbij. Er waren heel veel mensen, in de kerk, op de begraafplaats, bij het restaurant na afloop. Ik ga er niet over vertellen, uit angst dat ik oneerbiedige dingen schrijf. Het geOnzeVader en IkGeloofInGodDeVader-gemurmel aan het graf. En de mensen die niet meedoen. Bobby had een indrukwekkende speech over zijn moedertje. Het moest allemaal gezegd.
Zo’n dag is hartverwarmend maar ook overwhelming. Zoveel mensen handen schudden die ik niet ken. Dank u wel, fijn dat u gekomen bent. Ik ben Lucie Theodora, ik hoor bij Bobby, ja.
‘s Avonds eten we pizza’s en ijs bij Bobby’s zus en haar family te Leusden. De post heeft al heel veel rouwpost geleverd. Die nemen we allemaal door. Bibberige oude handschriften met lieve woorden.
Daarna gaan we allemaal ons weegs. Ik kan de hele nacht niet slapen en lig maar wat te malen. De leegte na een volle week. Als partner-van moet je zo’n week even je eigen wensen op een zacht pitje zetten. En een beetje lief en dienstbaar zijn. Ik deed het graag. Steeds als er iemand op bezoek kwam haalde ik bij de bakker mini tompouce-jes, die met smaak werden opgegeten. Dat vond ik dan wel weer leuk. Maar nu is het op. Wat nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten