Vandaag heb ik een telefonisch interview met een dirigent over hedendaagse madrigalen. Dat is ook geen sinecure. Hoeveel tijd heeft u, vraag ik, en hij heeft een half uur. Als dat maar genoeg is, denk ik, maar langer dan een kwartier weet ik het gesprek niet te rekken.
Als alle zaken gedaan zijn vraag ik mij af of ik naar de film zal of zal ik mij op mijn kapelletje zal opsluiten. Deur dicht. Ik besluit thuis te blijven en - oude - madrigalen te draaien.
En dan komt er een stermagnolia. Het is raar om zo lang wekelijks een tekening gestuurd te hebben naar Schoonmama, en haar telefoontjes daarna, en de gesprekken met haar bezoek over mijn 'galerie' op haar kleerkast. Waar vind ik nu de motivatie om te gaan tekenen. Ik wilde haar blij maken. Hoe moeilijk alles ook is, et is altijd ook iets om je over te verheugen.
Nu moet ik een nieuwe drive vinden: niet meer Schoonmama, maar nu mijzelf blij maken. Ook met een stérmagnolia. Ik was altijd nogal kritisch op de stermagnolia, die ik maar bleekjes vond afsteken tegen de roze magnolia. Maar gisteren was ik ineens verrukt van mijn ene stermagnolia-bloem in onze achtertuin.
We kunnen concluderen: een stermagnolia tekenen en madrigalen luisteren zijn wel een geschikte manier om weer een beetje blij te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten