'Une hirondelle a fait de printemps'

Gezien op Netflix: de Franse  film 'Une hirondelle a  fait de printemps' (2002). Een jonge Parisienne Sandrine zegt haar baan in de ict in Parijs op en koopt een boerderij, ver van de bewoonde wereld in een prachtige ruige omgeving. Sandrine is het drukke leven in Parijs zat. Ze wil een oude kinderdroom uit laten komen en schrijft zich in voor een omscholing tot agrariër. Zo komt ze in contact met Adrien, een oude boer in de Vercors, die genoeg heeft van het harde boerenleven en zijn boerderij wil verkopen. Zijn voorwaarde: hij wil nog zo’n anderhalf jaar op de boerderij blijven wonen. Omdat er ruimte genoeg is, gaat Sandrine akkoord. Ze begint direct aan het omvormen van de boerderij tot een modern bedrijf. Via internet verhuurt ze een gîte en verkoopt ze haar geitenkaas.

Maar op 'les balcons du ciel' – zoals ze de boerderij noemt – is het niet altijd zomer. De winters zijn streng, zwaar, eenzaam, en niets voor een alleenstaande stadse vrouw. In de zomer komt ex-minnaar nog even langs voor wat afleiding, ’s winters ligt er een dik pak sneeuw tussen de boerderij en de buitenwereld. Ook Adrien zorgt voor problemen, hij loopt niet over van vriendelijkheid. Dat leidt natuurlijk tot botsingen.

Het zijn prachtige beelden in documentairestijl, degelijk acteerprestaties en de muziek van Philippe Rombi. Rgisseur Carion weet met oog voor detail te verbeelden hoe een stadsmeisje aangetrokken wordt door de rust en ruimte en hoe ze daarin haar bestemming uiteindelijk vindt. Wat haar precies aantrekt blijft in het midden, is het de parachutist die als een balletdanser door de lucht zweeft, zijn het de geiten, de groene velden, de bergen, of misschien wel de afzondering.

Het samenspel tussen Sandrine en Adrien zorgt voor een mooie verdieping van de film. In het begin zijn er de stille irritaties tussen de twee, die langzamerhand overgaan in respect en genegenheid.