De Kring

Of ik mee ga naar De Kring. Ja, ik zou wel een kalm avondje thuis doen, maar bij nader inzien is het ook wel leuk, een keer naar De Kring. Nog nooit was ik in De Kring.

Waar is De Kring? Het is de deur tussen Blinq en Palladium op het Leidseplein. We dineren aan de Leden-tafel. Bijzondere types. De dame naast ons is gewend is aan personeel dat haar bedient. Iedereen is open en aardig. Het eten is lekker.

Daarna is er discussie met Clairy Polak (Nova), media-ondernemer Willem Sijthoff die voor zover ik het begrijp betrokken is bij de verkoop van NRC, en Joost Ramaer auteur van het boek De Geldpers over de ondergang van uitgeefconcern PCM, en dit alles onder leiding van VN-redacteur Harm Ede Botje. De foto is niet scherp maar toch uit het leven gegrepen.

De vragen uit de zaal betreffen vooral Clairy: 'Clairy, wat ga je nu dóen?' Clairy vertelt dat ze interviews op locatie gaat maken. Dat dat ook wel nieuws kan opleveren. Dat Nova presenteren ook een vorm van voorleesjournalistiek is. Dat die interviews die ze nu bij Nova doet (8 minuten live in de studio, snelkookpan), ook niet altijd de beste interviews opleveren. Dat gasten vaak niet kunnen en dat dan een item niet doorgaat. Ze vertelt het dapper.

Echt leuk, een onder-ons-discussie. Veel Geert Wilders. Het publiek is geweldig intellectueel eigenzinnig. Wat een types. Het is ook een beetje studentensoos. Waarom was ik hier nooit eerder? Ik wil lid worden van De Kring. Drie leden moeten me aanbevelen. Ik zie Chris H., en Joost N. schijnt hier ook lid te zijn. Dat moet lukken. Op vrijdagavond is er dansen.

- Clairy Polak in Elsevier

Human Resource

Onze HR-manager en haar gevolg hebben een Paaslunch verzorgd. Champagne, paasbrood, kroketten, een visschotel en elk der medewerkers een netje melkchocolade paaseitjes. Het Werk als Grootfamilie. Woorden schieten je tekort.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Avondje Swingle Singers

Zit een beetje muziek te zoeken en kom terecht op de Swingle Singers, die in de jaren zestig en zeventig op een jazzy manier Bach jabbedabedoe-den, en blijkbaar als koor / instituut nog steeds bestaan, want ze traden eerder dit jaar nog in Enschede op. De parodie van Arjan Ederveen en Tosca Niterink wil ik u niet onthouden.

Diemerzeedijk

Zuslief belt dat het in Mecklenburg Vorpommern Paasvakantie is, dat ze mijn nieuwe huis graag wil zien en of ze 'n nachtje kan komen logeren. Dat vind ik natuurlijk groot feest, dus dat doen we. We maken een lange wandeling richting IJburg. Leuk is dat. Net voorbij de A10 is er een nieuwe futuristische brug voor voetgangers en fietsers over het Amsterdam-Rijnkanaal heen, die IJburg met Diemen verbindt.

Omdat je dit stuk stad doorgaans met de auto of de tram benadert, lijkt het allemaal heel ver. Maar dat blijkt reuze mee te vallen. In 20 minuten zijn we aan de rand van IJburg. En zo nemen we een rondje IJburg mee. Aardige cafés zijn er daar ook. Via de Diemerzeedijk keren we weerom, langs allerlei werven en woonboten en Camping Zeeburg. Amsterdam heeft nog echte rafelranden.

We raken het bovenste puntje van het Diemerpark. Dat is nog helemaal niet tot mijn bewustzijn doorgedrongen. Het Diemerzeedijkgebied was ooit een van de belangrijkste natuurgebieden van Nederland, werd in de jaren zestig en zeventig vuilstort en streng verboden toegang, is nu gesaneerd en kan nu bogen op bijzondere flora en fauna: zoals daar zijn de ringslang, waterspitsmuis, vos, nachtegaal, blauwborst, kluut, vroege glazenmaker en bruin blauwtje.

De Diemerzeedijk (Muiden-Amsterdam) werd in de twaalfde eeuw aangelegd om het land tegen de Zuiderzee te beschermen. Bij vloed liep het buitendijkse gebied, de kwelder, regelmatig onder water. Soms brak de dijk zelfs door. Zo zijn het Nieuwe Diep en de Braak ontstaan. De aanleg van het Merwedekanaal – nu het Amsterdam-Rijnkanaal – in 1892 zorgde ervoor dat de Diemerzeedijk vrij geïsoleerd van de stad kwam te liggen. In 1932 werd de Zuiderzee afgesloten. Daardoor kon zich op het buitendijkse land een weelderig natuurgebied ontwikkelen. Voor wie het niet snapt: nu ligt in die voormalige Zuiderzee dus de nieuwe wijk IJburg.

Aan de Maas

De Vrienden aan de Waal zijn Vrienden aan de Maas geworden. Heel ander water trouwens, die Maas. Het is hier bijna een beek, althans vergeleken met de Waal. We zitten niet meer in Gelderland, maar in Brabant.

De Vrienden zijn een gezelschap radioprogrammamakers, dus de hele avond vliegen de radio- en tv-formats over tafel. Wat te denken van The Battle Of The Rivers. We noemen een Rijn, een Maas, een Waal, een Amstel, een IJssel, een Gouwe, een Vecht. Het format sluit geheel aan bij regionale hang die mensen in deze tijd van globalisering steeds meer ontwikkelen. Maar waar de deelnemers aan deze Battle om zouden moeten strijden en wat het slotfestijn (bijvoorbeeld in de Biesbosch) zou moeten behelzen, daar komen we niet echt uit. Idee verworpen.

Het is weer een avondje doornemen van de media. De een is radioverslaggever, de ander presentator van een nachtprogramma, de derde redacteur bij een onderzoekjournalistiel programma, de vierde was presentator van een entertainment programma maar doet nu regionale televisie. Zij hebben alemaal te maken met koerswijzigingen bij de omroepen, en denken dat het in het Bedrijfsleven allemaal heel anders gaat.

Allemaal hebben we te maken met crossmediaal denken. Met omroepen en bedrijven die maar wat proberen in het huidig tijdgewricht, en hoe verschillend we daar allemaal op reageren. Het verzet tegen Twitter en Facebook onder deze mensen is groot. Uiteindelijk gaan we koppen op tv noemen die echt geloofwaardig vinden. Mensen (politici en journalsten) bij wie niet hun ego en ambities bovenaan staan, maar die authentiek zijn. We komen niet ver. Van de politici is Job Cohen wel het antwoord op alle verwarring, als ik dit gezelschap mag geloven. En bij de journalisten komen we - hoezeer we de hersens ook pijnigen - niet veel verder dan Rob Trip.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Lamp

De queeste naar de ultieme lamp boven de eettafel, die ik even on hold heb gezet door gewoon de oude lampen weer op te hangen, brengt me bij deze lamp. Gespot aan de Middenweg, in een lampenwinkel vlak naast Linnaeus Boekhandel waar ik ben om het afscheidscadeau voor Anneke te scoren. Hij is erg groot en kost wel € 499, maar daar moet je niet kinderachtig over doen, zeggen ze. Hij wordt bezorgd, stelt de lampenverkoper me gerust.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Eerste afscheid

Anneke gaat. Ze is blij met haar nieuwe baan aan de Herengracht, maar zal ons missen. En wij. haar Al die processen die we door moeten. Het is een groot genoegen om weer eens gewoon op een Amsterdams terras te zitten en te genieten van elkaar, onze eigen stad, een nieuw ontdekt restaurant (Razmataz op het Hugo de Grootplein), het lekkere eten. 'Shit', roept Roro7, 'ik ben mijn camera vergeten!' Gelijk trekt iedereen zijn/haar iPhone tevoorschijn om foto's van elkaar te maken. Op alle foto's is iedereen met zijn/haar iPhone in de weer. Groepsfoto anno 2010.

O donderdag!

Hani501 begint spontaan een versje op te zeggen. O, donderdag, o donderdag / o schoonste aller dagen / Des 's morgens nog een halve week / En 's middags nog twee dagen!!

Waar komt het vandaan? Na enig googelen vinden we Alie Engelfriet-Boogaard (geboren in 1920, een echte Rotterdamse) met spreuken die haar kinderen of kleinkinderen allemaal op internet zetten.

Oude mensen kunnen zulke onverwachte uitspraken doen. Wie heeft er niet een oma die de wonderlijkste uitspraken deed? Op Radio 3 heeft Giel Beelen 's morgen aan het eind ook altijd een persoon die een oude spreuk inbrengt.

Mijn eigen lievelingsspreuk (of eigenlijk is het een gebedje) is: 'Altijd lief te zijn voor and'ren / dat vergeet ik telkens weer./ 'k Wil niet boos of kribbig wezen./ Maak mij vriend'lijk. Help mij Heer)'. Ik wil er best meer op mijn repertoire.

Kardinaal

Breng in een gezelschap mensen die niet veel tv kijken en niet naar de radio luisteren de kwestie Simonis in. Zij hebben tot mijn verbazing het gesprek van de kardinaal met Pauw & Witteman en zijn uitspraak Wir Haben Es Nicht Gewusst geheel gemist. Ik had er wel naar zitten kijken, zeer verbaasd. 1100 meldingen van seksueel misbruik door geestelijken zijn er inmiddels binnengekomen, hoor ik op de radio.

Zelf had ik net iets te laat ingeschakeld en had ik net de gewraakte zinsnede gemist. Ik was in eerste instantie verbaasd dat Pauw & Witteman zo weinig van religieuze/spirituele/kerkelijke kwesties weten, er wel gasten over uitnodigen en helemaal niet het idee hebben dat ze zich wel eens zouden kunnen verdiepen. Hier ging het over onderscheid tussen de RK hiërarchie (met pausen, kardinalen, bisschoppen en priesters), en de 'religieuzen' die een heel ander systeem vormen, waar de bisschop weinig over te zeggen heeft.

Directeur van het Duitsland Instituut Ton Nijhuis zegt dat de uitdrukking 'wir haben es nicht gewusst' vandaag de dag voor huichelarij staat: 'Simonis zegt het heel bewust. Hij is zich bewust van de gevoeligheid van de uitdrukking die op de Holocaust in de Tweede Oorlog slaat. Waarschijnlijk is hij zich er minder bewust van dat de uitdrukking nu precies het tegenovergestelde betekent van de oorspronkelijke betekenis.'

Volgens Nijhuis wordt in Duitsland 'het niet geweten hebben' gekoppeld aan een 'actíef niet willen weten'. Hij vindt dat voor de kardinaal ook opgaan, 'want hij zegt wel dat hij in zijn tijd als bisschop minder dan tien gevallen van misbruik heeft meegemaakt. Dus hij wist het wel en had hij op zijn minst actief kunnen onderzoeken of het louter om incidenten ging of een algemener patroon. De term wordt nu louter nog schertsend gebruikt voor iets wat iemand heus wel weet maar dat niet wil weten.' Zo lees ik in mijn Parool.

Zelf had ik terwijl ik keek het gevoel dat hij wél tamelijk eerlijk is. Of in elk geval een man van zijn tijd en generatie is. Zaken als seksueel misbruik, incest, huiselijk geweld, kwamen volgens mij pas in de jaren zeventig, tachtig boven tafel. Vrouwen die die onderwerpen onder de aandacht brachten waren feministische hysterica's. Laat staan mannen. Zo gewoon als dat onderwerp nu is.

Boeken!

Eliza Was Here schrijft: 'Weer zo'n plekje waar je even lekker weg kan dromen. De noordzijde van Madeira is indrukwekkend en een tikkeltje ruig. Hier vind je de Quinta's da Gebrada, temidden van een zee van bloemen in de tuin en langs de paden. De quinta's beschikken allemaal over een mooie keuken, dus een heerlijk hapje in de middag bereiden voor jezelf is een fluitje van een cent. Er hangt een gemoedelijke sfeer en als je 's avonds op het terrasje voor je quinta zit, zal je kunnen genieten van een subliem uitzicht over de zee. Als je even een frisse duik wilt nemen, is dit mogelijk in het kleine zwembad van Quinta's da Quebrada.'

'Iets avontuurlijker ingesteld? Wanneer je vanaf de quinta's de weg volgt, zie je al snel een bordje Praia, de weg richting een rotsstrandje. Kijk wel uit, want zwemmen in zee aan de noordzijde van Madeira is niet altijd toegestaan in verband met hoge golven en gevaarlijke stromingen.'

Snel! Boeken!

... En Er Wàs Mist

Het is dan wel lente en de zon schijnt, maar 'in Zuid Holland hangt hier en daar zeer plaatselijk zeer dichte mist'. Het is altijd bijzonder fijn als mijn sensatie in de auto bevestigd wordt door de radio. Of het nu een filemelding is, noodweer of iets anders. Als ik in een file sta en de radio blijft maar ontkennen dat daar een file is, dat is heel onbevredigend.

Vandaag heb ik dus dit, mist, ter hoogte van Vinkeveen-Wilnis. En God Zeide Er Zij Mist, En Er Was Mist. Echt link is het. Zelf foto's schieten is er niet bij. Was wel leuk geweest, want het was nog mooier dan deze foto, de ochtendzon schijnt er bijna horizontaal doorheen. En dan al die rotondes en fietsende plattelandsscholieren! Maar we komen er allemaal zonder kleerscheuren van af. Bij Woerden is het weer over.

ZZP

Hani501 heeft wegens Bezigheden Buitenshuis de laatste aflevering van de Bach-zangklas helaas voorbij laten gaan. En het is zo mooi. We doen voor het eerst herhalingen van nummers die we eerder ingestudeerd hebben. En het is allemaal blijven hangen. Ik ga Kim, de ideale producente, mailen dat het misschien een goed idee is dat we volgend jaar ('Zing en Beleef Händel' of 'Zing en Beleef Brahms') meer mogen herhalen.

'Ik ben nu op het hoekje van de Ferdinand Bol', meld ik Hani501 na afloop. 'Zullen we nog een wijntje?' 'Ik heb geen wijntje,' zegt ze. 'Daar valt wat aan te doen', zeg ik. 'Doen?'

We doen een wijntje, terwijl zij uit honderden de selectie foto's voor BBWE selecteert, en Chick & Chucky op schoot. Het leven van een ZZP-er heeft zijn ups en zijn downs. Vanavond is het erg genoeglijk allemaal.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Noem dat maar neuriën

Een heel andere entourage dan de Zeeburger Vlooienmarkt van afgelopen zondag. Vandaag zit ik in de Koorzaal van het Concertgebouw naast een mevrouw die niet kan zingen en niet kan noten lezen. Ze kan ook geen toon houden. Maar ze vindt het allemaal heel vrolijk.

Omdat ze me - letterlijk - van de wijs brengt ga ik steeds een stukje verder bij haar vandaan zitten. Maar ik realiseer me ook dat het voordeel van haar aanwezigheid is dat ik niemand heb om op te leunen en helemaal op eigen kracht mijn partij moet zingen. En door haar merk ik dat ik dat kan. Als je je maar concentreert. Dus het is maar weer eens aangetoond: ieder nadeel heeft zijn voordeel.

In de pauze meld ik dat ze wel dat ze wel eens een noot niet helemaal goed raakt en dat ik daarvan een beetje in de war raak, om mijn groeiende afstand te verklaren. Ze vindt dat ik erg mooi zing. Zelf neuriet ze maar wat mee, zegt ze. Noem dat maar neuriën.

Ze vindt onze dirigent erg ijdel.
- Hoe oud denk je dat hij is, vraagt ze.
- Geen idee,' zeg ik, 'maar ik vind dat ijdele juist leuk.'
- Hij kan het nu nog doen', zegt ze, 'maar hoe oud denk je dat hij is?
- Geen idee, herhaal ik.
Over een paar jaar kan dat ijdele van hem volgens haar écht niet meer. Welke levenservaring zou haar tot deze stellige stelling gebracht hebben?

- Posted using BlogPress from my iPhone

Slotakkoord

Vanavond is alweer de slotavond van ons Bach-klasje. Helaas, helaas. Kim, de projectmanager, die alles maar dan ook alles perfect doet, stuurt tegenwoordig bladmuziek vooraf toe, zodat wie dat wil thuis kan oefenen. Straks heb ik dit gezongen hebben! Het filmpje begint met een lang recitatief, maar op 4.45 minuten begint het koor. Petrus der nicht denkt zurueck, seinen Gott verneidet, der doch auf ein'n ernsten Blick, biterlichen weinet: Jesu, blicke mich auch an, wenn ich nicht will buessen; wenn ik Boese hab' getan, ruehre mein Gewissen.'

Man en Eend (2)

Vinnie probeert nu ook de auto. Wat? Heb je een nieuwe auto? What happened to your Eend? De Eend moest laatst op APK, dat weet ik wel. Maar om na je APK-keuring met een Audi thuis te komen, is dat niet wat overdreven? Vinnie is nu vroeger te Capelle dan ik! Ik vind mezelf al heel wat, dat ik om 07.30 uur de woning verlaat, maar hij gaat nu al om 07 uur! Allejezus onmenselijk. Op de achtergrond ziet u de A20. Nog even en dan zijn de hoge-bomen-vangen-veel-wind groen. Misschien wordt het dan anders.

Vandaag hebben we sollicitanten. Allemaal mensen die heel graag bij ons willen werken. Héél graag. Wel fijn, dat we zo aantrekkelijk zijn om bij te werken, ook al is dat te Capelle. Ze vinden het ook helemaal geen probleem, Capelle. Moeten we vaker doen, zegt Vinnie, bijvoorbeeld elke week!

- Posted using BlogPress from my iPhone

Vlooienmarkt

Als er in je dorp 'vlooienmarkt' is dan ga je daar naar toe. Toch? Vandaag is Vlooienmarkt in Sporthal Zeeburg. Aan mijn straat. Als je niet even op inspectie gaat dan blijft dat eeuwig knagen. Wellicht.

Drie euro entree, kramen met afgedankte troep van de Blokker en inzicht in de sociale kaart van Amsterdam-Oost. Volkse wijk, zullen we maar zeggen. Zijn dit nu de voormalige PvdA-stemmers, die PVV-stemmers dreigen te worden?

Na een kwartier (eigenlijk al na drie minuten) weet je dat je de volgende Vlooienmarkten kunt overslaan.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Lente

Schitterend wakker worden deze zondag: de zon schettert en de helleborus bloeit als een gek. En roze. Ik kende tot nu toe alleen witte hellebori. En ook de blauwe druifjes doen hun best. Ze zijn ontroerend dom in die mand met lila strik geperst, maar in die domheid ook wel weer lief.

Vespa zet haar eerste schreden buiten. Die zal wel alle buren gaan lastigvallen. Ik lees De Kostwinner, mijn eerste e-boek sinds afgelopen september toen ik de e-reader bemachtigde. Me And My Sony. Echt gfelukkig zijn we niet geworden.

Nu lees ik De Kostwinner, op Twitter gekenschetst als 'dicklit', de mannelijke pendant van chicklit. Het doet me beetje aan Kluun denken. Beetje erg. Daar kon ik ook niet goed tegen.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Trio De Tantetjes

Tante Lucie Theodora, Tante Nichtje en Tante Jongste Nichtje tezamen met de nieuwste generatie Nathan en Jemimah. Op een brug over over de Vecht. Te Vreeland alwaar we pannenkoeken gaan eten.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Het Heilig Ho(e)kje

Eindelijk tijd/rust/ruimte voor mijn heilige kamertje, mijn kapelletje, mijn tempeltje. Tot nu stonden er dozen, ladders, schilderijtjes, ofwel rommel die alles domineerde. In afwachting van mijn besluiten, keuzes. En op dat vlak gebeurde er niets.

Ik instelleer eerst maar eens de nieuwe geluidsinstallatie voor de iPod, zodat ik hier mijn verzameling gewijde muziek kan beluisteren, en pak ik de twee Maria-schilderijen uit. De ladders gaan weg en de dozen, de muziek gaat aan... En ineens zie ik wat ik wilde.

Het is héérlijk om een eigen kapel aan huis te hebben, ik kan het iedereen aanbevelen. En die zestig tekeningen van mijzelf komen ook in dit kamertje. Juist hier. Die stilte en de drukte in één kamer. Twee delen van mijzelf. De hagedis en de kolibrie. Op het olifanten-meditatiekussen lig ik naar Jan Garbarek en het Hilliard Ensemble te luisteren. En te bloggen. Het is nog lang niet klaar, maar dat komt wel. En God Zag Dat Het Goed Was.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Walnotentapenade

Alweer ben ik een beetje blijer met de Javastraat. Want de boekhandel waar ik gisteren was ligt naast dee beroemde Turkse supermarkt Genco. Ik had er nooit van gehoord, maar hij is beroemd. Genco is een grote familie die inmiddels vier supermarkten runt. Ze hebben alles, melk, fris, kaas vlees, groente, fruit, alleen geen wijn en bier. En heel veel Turkse lekkernijen. Zoals walnoten tapenade die ik meenam. Mmm. En: ze zijn op zondag open!

Bij de kassa zie ik een stapel kookboeken. Blijkt geschreven door een schoondochter des huizes: Melika Genco. Volgens mij verkocht zij mij die walnotentapenade. Lekker gemeen scherp. De caissière zegt dat ik het recept met sardientjes met prei in deegblaadjes moet maken, dat dat het lekkerste recept is. Sardientjes, zeg ik, verkoopt u die dan? In de diepvries! zegt ze.

Het is erg een leuk boek om te lezen en te genieten van alles wat je wilt gaan maken, een beetje een dik tijdschrift met verhalen, foto's en recepten. Enthousiast laat ik het zien. 'Ik hou niet van sardientjes', bekent Bobby.

- Karin Vaneker, Peiter Ouddeken, Erwin Slaats, Verse munt, lamsbout & baklava; Uit de Turks-Nederlandse keuken van Meliha Genco, € 17,95, isbn 978 90 5956 323, uitgeverij Fontaine

Steeds meer thuis in de Javastraat

Op weg van Sittard naar huis nog een korte tussenstop. Er is zomaar ineens een boekhandel in de Indische buurt gekomen: de Java Bookshop. Dat is heel fijn, want die was er niet. Voor boeken moest ik naar de stad of naar de Linnaeusboekhandel aan de Middenweg, of Orlando in de Oosterparkstraat. En er is een paar manden geleden ook een boekhandel op het KNSM-eiland gekomen, genaamd Pampus. Maar dat beschouw ik (nog) niet als mijn buurt.

De twee eigenaressen van deze nieuwe winkel zijn twee jonge idealistische vrouwen. Ze komen niet uit het vak en weten er bijna niets van. Ze hebben maar een paar kasten en die zijn nog niet eens vol. Maar wel leuke boeken. Ik probeer wat van de one-liners die vandaag gehoord heb tegen ze aan, zoals 'verkopen is belangrijker onderdeel van het boekhandelsvak dan inkopen', en dat zijn ze niet met me eens. Inkopen, dát is leuk. En ik moet toegeven: ze hebben leuke boeken. Ik heb er gelijk twee gekocht. En koffie, thee en taart.

Wat een verschil met de geoliede machine waar ik de hele dag was!

- Posted using BlogPress from my iPhone

Op stap

Als journalist kom je graag bij de mensen en de bedrijven thuis. Vandaag ga ik maar eens naar Sittard. Helemaal naar Sittard, mag je wel zeggen. Eigenlijk heb ik het te luchthartig afgesproken, ik weet niet zo goed waar Sittard ligt. Bijna Maastricht, blijkt. Maar het is de moeite waard. We lopen door de magazijnen en praten uren over zaken, kwesties, de politiek, en over muziek.

Het duurt allemaal veel en veel te lang. Heb ik je erg opgehouden, vraag ik als ik maar eens op huis aan moet. Ja, zegt hij grijnzend. Hij heeft ook een iPhone en is daar voortdurend mee bezig. Zelfs onder het broodjes eten. Je mail onderweg niet checken is niet meer van deze tijd, zegt hij, net als om vijf uur stoppen met werken. Employees van deze tijd zijn altijd bereikbaar. Ik zeg maar niet dat ik mijn mail liever niet check onderweg. Op de A2. Moet dat dan onder het tanken?

Voor de (bijna) dagelijkse gebruiker van de A2 van Amsterdam naar Utrecht is het trouwens een ontdekking en een opluchting dat de A2 ooit afgebouwd zal zijn. Terwijl je in de Randstand nog tussen de betonblokken door laveert blijkt boven 's Hertogenbosch en rond Eindhoven de A2 enorm opgepimpt, megabreed en behaaglijk. Bij de steden doen ze drie banen naast twee banen. Als er dan af wilt moet je wel op de buitenste banen. Terwijl ik nog overweeg om er bij Den Bosch en Maarssen nog even af te gaan om deze en gene te bezoeken, kán dat in beide gevallen niet door de heringerichte snelweg.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Cantate 147

En dit hadden we net gezongen. Bach - BWV 147 - 4 - Wohl mir, daß ich Jesum habe. Zó mooi was het weer!

Auto los

Bij zulke avonturen weet ik - uit ervaring - dat het wel opgelost wordt, maar dat het veel tijd kan kosten. En veel geld. Maar misschien ook wel niet. Het komt allemaal allemaal allemaal heus wel weer goed.

In het halve uur dat het al met al duurt voordat de politie er is- eigenlijk maar heel kort - stoppen er wel tien mannen die ons uit de modder willen trekken. Redders. 'Niet doen,' zeggen de aangesnelde GVB-ers, 'dat gaat niet, dit gebeurt heel vaak, wij hebben daar ervaring mee, dat lukt niet, u komt daar niet zelf uit, dat moet door een takelwagen.'

Ik sta er wat bij te ginnegappen en Hani501 maakt plaatjes met mijn iPhone. Als de auto weer vrij is noteren de politiemannen alleen mijn kenteken. Niet mijn naam, niet mijn adres. 'Is dat alles', vraag ik ongelovig. 'Moet u niet alles administreren?' Ik verwacht boetes, preken, autopapieren. Maar dit is alles. Hani501 is niet kinderachtig. 'Dit is veel leuker dan naar het café gaan', zegt ze.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Auto vast

Het regent nogal. Ik ga maar weer met de auto naar het Concertgebouw. In de Concertgebouwbuurt hebben ze allerhande slimme systemen bedacht om het verkeer te reguleren. Onlogisch eenrichtingsverkeer, zodat je altijd naar de Van Baerlestraat moet.

We gaan geen wijntje meer drinken, maar direct naar huis. Zal ik je naar huis rijden, vraag ik hoffelijk aan Hani501, na afloop van het Bachklasje.

Vanaf de parkeerplaats daar in die Concertgebouwbuurt moet ik voor haar richting Hobbemakade, niet naar de Van Baerle. Dus ik probeer iets handigs te doen, linksaf waar het niet mag, even over de trambaan. Maar het regent en het regent, het is donker en er is weinig zicht. De trambaan blijkt daar een drassig weiland en ik zak er meteen putdiep in weg. En zodra ik gas geef nog dieper en dieper. De tram (16) kan er niet meer langs. De mensen moeten uitstappen en lopend naar huis. Door de regen. Waarom loop ik toch altijd in zeven sloten tegelijk?

Het is zoals het is, zegt de trambestuurder. Hij maakt foto's. Hij belt de politie. Hij noteert mijn nummerbord. Het kan zijn dat we de niet gereden ritten op u gaan verhalen, zegt hij. Als u geluk hebt komt er politie, dan kost het u niets. Als u pech hebt komt er een particuliere takelwagen. Dan kost het u een paar honderd euro.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Het geheugen

Met Do en Gijs na afloop van de Vesper komen we het thema vergeetachtigheid. Het is al wat later op de avond, we zitten genoeglijk bijeen en werpen zaken op die ons aangaan. Ik weet niet meer wie het opwerpt: Hebben-Jullie-Dat-Ook? Dat-je Zoveel-Vergeet? Ik was het niet, dat herinner ik me wel.

We zijn met z'n vieren. Ja, zeggen drie van de vier, dat heb ik óók en het is héél erg. Dat vinden we allemaal. We schamen ons dood. En het is geen desinteresse, echt niet, je doet extra je best om het te onthouden, maar soms gebeurt het zelfs dat je voelt dat as we speak een gesprek uit je geheugen wegglipt.

Het is soms wat pijnlijk. Er zijn momenten dat je wéét dat iemand je iets verteld heeft, je weet ook wanneer, maar de precieze inhoud is verdwenen. Als je dat eerlijk bekent worden ze wel eens boos.

In het werk is het in de hand te houden, daar is het gewoon aantekeningen bij te houden. Moet je dan van je privégesprekken ook een aantekenboekje gaan bijhouden? Misschien is het wel wijs, maar wat een gedoe!

Deskundig advies van het Nederlands Huisartsen Genootschap: 'We spreken van vergeetachtigheid wanneer uw geheugen minder goed werkt dan u van uzelf gewend bent. Dementie is meer dan alleen vergeetachtigheid. Het lukt ook niet meer nieuwe dingen te leren. Men vergeet wat kort geleden is gebeurd of gezegd. Men raakt dingen kwijt of valt in herhaling. Wat ooit geleerd is, komt steeds moeilijker naar boven. Het kost meer moeite op de juiste woorden te komen en een gesprek te volgen. Het denken gaat trager, organiseren of plannen maken lukt niet meer.

Met de jaren wordt iedereen wat meer vergeetachtig. Vergeetachtigheid kan erger worden in tijden van spanningen of door heftige gebeurtenissen. U heeft teveel aan uw hoofd. Uw gedachten zitten als het ware uw geheugen in de weg. Uw geheugen kan ook minder worden bij depressiviteit of bij het gebruik van bepaalde medicijnen. Schrijf de dingen op die u beslist niet wilt vergeten, bijvoorbeeld in een dagboek of agenda. Kijk regelmatig in het boekje of u niets vergeten bent. Bespreek uw zorgen of met anderen. Dat lucht op en kan helpen uw gedachten te ordenen. Dan krijgt uw geheugen als het ware de ruimte om beter te werken.'

Kunst in de kerk

Zondagavond gaan we naar een tentoonstelling van Do in de Grote of St Barbarakerk in Culemborg. Er hangen veertig werken van haar. Het is de laatste dag van haar tentoonstelling en ter ere daarvan is er een Vesper georganiseerd tijdens dewelke zij zelf Jiddische liedjes ten gehore brengt.

Omdat ik benieuwd ben of we te Culemborg de kerk in kwestie snel kunnen vinden ga ik vooraf even googelen en vind ik al haar werk. Mooi is het. Sommige werken doen een beetje aan Chagall denken. Deze links vind ik mooi, die associeert natuurlijk met de bomen als mijn roots. Als het groot en mooi van kleur is, ga ik het misschien wel kopen, zo neem ik me voor.

Maar eenmaal ter plaatse blijkt het veel kleiner dan ik dacht. En er is een heel andere afbeelding waar ik als een blok voor val: een afbeelding van een vrouw genaamd Anna. Op deze foto komt-ie niet zo mooi uit als in het echt, waar deze kwetsbare vrouw heel mooie lichtblauwe ogen en wimpers heeft en in al haar kwetsbaarheid bijna licht geeft.

Deugdelijk bloed en een rein gemoed

Leerzame dag. Op de Dappermarkt koop ik een speltbrood. Nog nooit van gehoord. Het is iets tussen tarwe en rogge in, zegt de koopman. Lijkt me heel gezond. Als het nu ook nog eens lekker is. Want dat donkerbruine brood dat je bij de bakker koopt schijnt ook niet zo volkoren te zijn als je zelfs wijsmaakt, maar een suggestie voor de gezond willende levende consument die toch liever zacht volkorenbrood wil dan een zuurdesemsteen.

Wikipedia: 'Spelt (Triticum spelta) is een tarwe. De ontwikkeling is waarschijnlijk als volgt gegaan. Het oorsprongsgebied ligt in Zuidwest-Azië, meer dan 9000 jaar geleden. Archeologische vondsten tonen verder aan dat deze primitieve graansoorten, zo’n 6000 jaar geleden, verbouwd werden in Perzië, Irak en Turkije. Anno 5000 jaar geleden voor Chr. verscheen de spelt in het dal van de Nijl, waar in de Egyptische koningsgraven emmergraan terugvonden is. Omstreeks dezelfde tijd werd vanuit Azië via de Balkan de akkerbouw naar Midden-Europa gebracht, zelfs in Zuid-Limburg werd tijdens opgravingen spelt gevonden. Ook in de rest van Europa wordt bij Romeinse opgravingen spelt gevonden. De Romeinen waardeerden spelt vanwege de goede eigenschappen van het speltmeel of bloem. Tot in de middeleeuwen was spelt een wijdverbreide graansoort. Vooral in Zwaben (Bodensee, Federsee) was spelt zeer geliefd. (De Duitse benaming voor spelt is Dinkel.) De benedictijnse abdis Hildegard von Bingen schreef in de twaalfde eeuw dat spelt alles bevat wat de mens nodig heeft om te leven: Spelt maakt deugdelijk bloed, geeft een rein gemoed en de gave van blijmoedigheid. Van alle graansoorten bevat spelt de meeste grondstoffen die bijdragen aan de gezondheid van de mensheid.

Na de middeleeuwen is de gewone tarwe in de plaats van spelt gekomen, omdat gewone tarwe een hogere opbrengst heeft en niet gepeld hoeft te worden. Spelt is namelijk een bedekte graansoort. Dit betekent dat het na het dorsen gepeld moet worden om het kaf van het koren te scheiden.

Papa-dag

De jonge mannen en hun gezinsleven. Eerst Camiel Eurlings die een gezin wil starten en nu Wouter Bos die zijn kinderen wil zien opgroeien. Veelbelovende jongemannen, kanshebbers voor het minister-presidentschap. Ik denk dat ze stampvoetende vrouwenthuis hebben. Camiel, Wouter, ik PÌK het niet meer. Als je nog een termijn meegaat dan ga ik bij je weg. Jan Peter Balkenende begrijpt ze allemaal. Hij heeft waarschijnlijk geen stampvoetende vrouw. Of ze stampvoet wel, maar ze schikt zich. Femke Halsema zegt dat ze ondanks haar twee koters niet stopt. Frits Westers zegt dat ze dat makkelijk kan zeggen, dat een baan als Tweede Kamerlid wel meevalt, vergeleken met het ministerschap.

Herinnert U Zich Deze Nog? Deze papa-foto van Bos was een paar jaar geleden nog een schandaal. Het was allemaal Schwärmerei. Beeldvorming. Er zat helemaal geen baby in de kinderwagen.

Te paard

Het politieke nieuws buitelt over ons heen. Waar gaat het in godsnaam allemaal over. Na het aftreden van Agnes Kant treedt ook Camiel Eurlings af en tussendoor is er het schandaaltje Gerda! Ik vang het maar met een half oor op, wat kan er zo erg zijn dat er een motie van treurnis is uitgebracht?

De glossy Gerda is een uitgave in het kader van het 75-jarig bestaan van haar ministerie. Het magazine – met coverfoto van Gerda Verburg in een stal, gekleed in leer en met een zweep – kwam deze week uit en is in een oplage van 800.000 bij de bladen Libelle, Margriet en Flair gevoegd. Kosten: 405.000 euro.

Om de Kamer tevreden te stellen hebben Verburg en Balkenende de gemaakte fouten volmondig erkend. Het was allemaal bedoeld als 'een vette knipoog', maar het had besproken moeten worden in het gremium met alle directeuren-voorlichting van de ministeries. Een motie van de SP die het CDA opriep de kosten van het blad voor zijn rekening te nemen, kreeg echter geen meerderheid. Dat gold ook voor een motie van de PVV die inhield dat de kosten in mindering zouden moeten worden gebracht op de subsidie voor het CDA.

Hadden we crisis? Crisis what crisis?

I.M. Van Mierlo

Op Pauw & Witteman gekeken naar een uitzending over het verscheiden van Van Mierlo met zijn vriendenclub die op maandagavonden aan tafel de wereldpolitiek besprak. De kwalificaties die hem ten deel vallen gaan hoog. Hij was erg markant. Ik heb paar keer D66 gestemd, maar dat was ná Van Mierlo. Tijdens Van Mierlo stemde ik PvdA of GroenLinks. Wil uiteraard nu geen domme dingen beweren. Laat ik er nog even over nadenken wat ik van hem vond. Doet dat er overigens toe?

Met Ari praat ik behalve over zaken over Van Mierlo. Hij stemt D66 en is van slag van de dood van Van Mierlo van slag. Ik zeg voorzichtig: 'De man wordt zo bewierookt als toppunt van helderheid, maar eerlijk gezegd vond ik hem vooral breedsprakig en raakte ik halverwege zijn betoog of eerder al geheel de draad kwijt.' Dat was de laatste jaren', zegt Ari. 'Nee', zeg ik, altijd al! Hij zei altijd dat iedereen helder moest zijn, maar zelf was hij erg omslachtig.' Misschien heb je gelijk, zegt Ari.

Roots

Deze vind ik geheel onbedoeld enorm geslaagd. Diep. We noemen hem ROOTS. Midden in de Emmerdennen. Voor wie het nog niet zag: links op het bankje zit Mutti. Ze snapt niets van mijn iPod, en vindt de foto's die ik erop laat zien (o.a. van haar feestje en van mijn nieuwe huis) maar donker. Of ze beter worden als ik er afdrukjes van maak, vraagt ze.

De eerste tien jaar van mijn leven woonden we vrijwel naast het bos. Op zondag wandelden we na de kerk en de koffie, maar vóór de sperzieboontjes, in colonne (Vati, Mutti en zes koters) naar het hunebed. En weerom.

Vanaf halverwege de jaren zestig verhuisden we naar de nieuwbouwwijk Angelslo. Meer slaapkamers. Daar kregen we een hond (Mollie) die vier maal daags uitgelaten moest worden. Met steeds weer een andere Geschwister doorkruiste ik de wijk en gluurden we bij alle rijtjeshuizen naar binnen. Met de vriendinnen met honden (Annette met een teckel, Eibellien met een poedel en Ans met een herder), zwierf ik zo vaak als het kon door de Emmerdennen. Met de honden in de Emmerdennen namen we het leven door. En door. En door.

Later woonde een vriendin in een huisjespark in het Roggebotsebos bij Roggebotsluis, net in de Noordoostpolder bij Kampen. Opgegroeid als ik was in Zuidoost Drente vond ik dat diep in mijn hart een bos van niets, het bestond uit kilometerslange rechte rijen louter snelgroeiende bomen. Populieren geloof ik. Maar daardoorheen wandelend hadden we er wel een boeiend gesprek, dat ik nooit vergeten ben. Zij meende dat ik last had van een 'poreus aura', en dat ik elke dag in het bos moest lopen om niet op hol te slaan en 'geaard' te blijven.

'Emmen, het groote vreugdeoord'

- Zullen we een spelletje doen, stel ik voor als we de warme maaltijd en het middagdutje achter de rug hebben.
- Hè gèt, zegt ze.
- Zullen we dan naar het Zandmeertje?
- Alweer? zegt ze.

Ik moet echt wat anders verzinnen. Het wordt Haantjebak, ook in de Emmerdennen. Wat ik me ervan herinner is het net als het Zandmeertje en het Appeltje een meertje in het bos. We hebben geen idee hoe groot het is. Op de ene kaart staat het heel groot, de andere heel klein. We rijden richting Emmerschans en vlak voor dat dorp begint slaan we linksaf, langs de bosrand. De paden daar zijn drassig en het meer is piepklein. Maar o zo idyllisch. En er ligt nog sneeuw op.

Informatie op de site van Historisch Emmen: 'Haantjebak / Haantjeduinen is het hoogste punt van de Hondsrug maar ook van heel Drenthe. Het is de loop der jaren wel iets lager geworden, maar het ligt nog steeds zo’n 30 meter boven de zeespiegel. Waar de naam Haantjebak weg komt is niet duidelijk. In het verenigingsblad van 't Aol Volk van maart 2002 worden twee mogelijkheden aangegeven: 1. op het hoogste punt zou het haantje in de toren van de Nederlands Hervormde kerk in Emmen te zien zijn. 2. Het zou voort kunnen komen uit het Drentse woord handtienbakken. (Wat dat betekent? Geen idee). (...) Zowel bij het Zandmeertje als bij Haantjebak / Haantjeduinen had Koos Naber in vroegere jaren een uitspanning. Dat wat bij Haantjebak stond was niet meer dan een geteerd schuurtje, waarvan een paar luiken konden worden verwijderd of opgeklapt. Daar kon men (soms) drinken en snoep kopen. Zitten kon men er niet.'

Bij Google Books vind ik een boek dat Emmen, het groote vreugdeoord heet, waarin staat dat Haantjebak in de jaren dertig van de vorige eeuw een echte vrijetijdsomgeving was met een uitkijktoren en een zwembad. Nu is Emmen de lelijkste flattenplaats ooit ever. Ruimtelijke ordening en schoonheid? Nooit van gehoord. Maar de geschiedenis van Emmen is de geschiedenis van een bos!

App's

Als ik lees over moderne zaken als App's voor de iPhone ga ik ze tegenwoordig graag uitproberen. Tot twee weken geleden was het allemaal abacadabra voor me, nu speel ik het spelletje mee. Vandaag is er in het kader van de Boekenweek een gratis App te downloaden van Joost Zwagerman. Het zijn wonderlijke teksten die voorgelezen worden door Hans Teeuwen. Als ik het goed begrijp komt er gedurende elke dag in de Boekenweek een nieuwe aflevering.

Vorige week was er ook al een App voor een boek van Heleen van Royen. Eerste dag gratis, daarna 0,79 euro. Niet een bedrag om van wakker te liggen, dus zo uitgegeven. Het boek heet Vulpen en is eigenlijk een verzameling columns. Ze gaan over een bekende Nederlandse auteur die Van Royen geld biedt in ruil voor seks. Ik houd helemaal niet van Heleen van Royen, maar toch lees ik dit zomaar in een ruk uit. Wat bij Zwagerman met het nogal nadrukkelijke stemgeluid van Hans Teeuwen erachter niet lukt. Maar ik vind dit leuker dan een e-book op een e-reader lezen. Ik kan me allerlei verhalen/boeken/wijsheden/tips op de iPhobe voorstellen die je voor 79 cent best wil kopen.

Boekenbal en nu scherp

Met dank weer aan Hani501! Hulde.

Boekenbal

Het valt niet mee om op een feest met je iPhone foto's te maken. Maar arty worden ze er wel door. Deze heeft Luigi gemaakt.

In het voorprogramma is vooral Van Dis erg goed en leuk. Gelukkig mocht hij het langst. Hij confereerde erg onderhoudend over auteurs die hem in zijn jonge jaren gevormd hadden: Bordewijk, Couperus en Vondel. Het minste optreden is van Ramsey Nasr, die een HEEL erg lang onbegrijpelijk Titanen-gedicht doet. Het schijnt vandaag in NRC te staan, want hij is tenslotte Dichter des Vaderlands, maar ik heb geen aanvechting het nog eens te lezen. Het is een programma met vooral mannen in zwarte pakken, en één vrouw in een zwart pak (M. Februari). Het is er wel eens frivoler toegegaan.

Mijn bontje (vosje) doet het wonderwel. Misschien dat Hani501 er nog een foto van gemaakt heeft. M'n aaibaarheidsfactor is ongekend hoog. Veel bezoekers hebben de aanvechting hun wang er tegenaan te vleien. Dat geldt vooral oudere heren. Doe maar zeg ik, en leen gul mijn schouder uit. Er is zelfs een 20-jarig jongmens (m) dat dol is op mijn bontje. Wonder Boekenbal in een jurk.

De boekhandelaarster te Gouda vraagt wanneer ik een keertje langskom, bijvoorbeeld als ik onderweg ben van Capelle naar huis. Afslag Gouda. Goed idee, zeg ik. Maar ik wil altijd snel naar huis als ik de afslag Gouda zie.

Het is heel heel koud als je in dunne panty's op de tramhalte staat en je tram is net weg. Wat denk je van mij, zegt Vinnie, die een smoking draagt met een dun overhemmetje. OK. En het voelt heel kwetsbaar met die benen en hakjes. Terug neem ik maar een taxi naar de Zeeburgerdijk. De chauffeur weet de weg. Dat valt weer mee.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Lentebloemen

Met al die kou de afgelopen maanden is het balkon nog niet aan de beurt geweest, maar de afgelopen week heb ik maar liefst twee grote manden met vroege-lente-bloemen cadeau gekregen: een witte mand met witte helleborus en een bruine mand met blauwe druifjes en een paarse strik. Van de bloemen houd ik intens, maar de manden zijn een beetje tuttig.

Vandaag schijnt de zon weer zo verschrikkelijk. Terwijl ik eigenlijk mijn Boekenbaljurk moet zomen ga ik op de terugweg langs Intratuin en mijn tuin doen. Krokusjes. narcisjes, winterlelietjes, hyacintjes, tulpjes. En die dan gewoon in aarden potten. Om die manden wat te neutraliseren.

Ik ben er zo lang en intens mee bezig dat ik met zwarte nagels en een te lange onderjurk naar het Boekenbal moet. Het zij zo. En het gaat weer 5 graden vriezen vannacht.

Toyota op hol geslagen

Dan hoor je op de radio terwijl je in je Toyota door de Zuid-Hollandse polders jakkert: 'In Californië is een Toyota Prius op hol geslagen. De eigenaar, een 61-jarige man, was twee weken geleden met zijn auto naar de dealer geweest om hem te laten checken, maar had te horen gekregen dat zijn serienummer niet op de zogeheten recall list van Toyota stond.'

'De man reed op een snelweg bij San Diego. Hij accelereerde om een andere auto te kunnen inhalen, waarna de Prius op hol sloeg. Hij probeerde te remmen, maar de auto ging uit zichzelf steeds harder rijden. Hij stoof met een snelheid van meer dan 150 kilometer per uur over de weg omdat het gaspedaal kennelijk bleef hangen. De man belde de politie, die hem zei de motor uit te zetten en de handrem aan te trekken. De verkeerspolitie hielp hem vaart te minderen door bumper aan bumper voor hem te gaan rijden en af te remmen. Sikes kwam uiteindelijk met de schrik vrij. Toyota ligt zwaar onder vuur vanwege technische problemen. Zo'n 8,5 miljoen auto's zijn vanwege die problemen teruggeroepen.'

Avond van het Boek

Lucie Theodora in weer een feestjurk. Ik twijfel enorm. Het staat wel, het kan wel, maar toch voel ik me net een trans, een travestiet. Ofzo. Wel heel schattig gefotografeerd zo in de nieuwe spiegel van de nieuwe slaapkamerkast. Morgen maar met tram 7 naar het Leidseplein en dan met de taxi terug. In zo'n jurk kun je toch niet op je stoere fiets?

Heb om er een beetje in te komen de hele avond gekeken naar de Avond van het Boek (NPS), quizzen met schrijvers. Ook zoiets. En Femke H. en Elsbeth E. als jury. Hoe breng je literatuur aan de (gewone) man? Aan de massa? Geniet de 'gewone man' van dit soort quizzen? Want afgezien van Heleen van Royen en Joost Zwagerman zijn deze schrijvers nauwelijks BN-ers. Als ze het al zijn dan in zeer kleine kring. Boekenbal-kringen. Conny Braam, Thomas Verbogt, Robert Vuijsje, Franca Treur, Tom Naegels en Yasmine Allas. Ze lopen daar morgen ongedtwijfeld allemaal rond.

Mijn voormalige grachtengordelkapper meende dat ik heel goed Vivienne Westwood als rolmodel zou kunnen nemen. Niet alleen voor de haarkleur, maar als algemeen rolmodel. In dat kader kloppen jurk & outfit wel.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Bijna Lente (2)

We zouden willen, niets liever, maar zomerjurkjestijd is het nog lang niet. Warme vesten, skilaarzen, kruiken, sjaals, handschoenen, maillots, ruitenkrabbers, tien minuten extra, winterbanden, dat seizoen is het nog steeds. Goedemorgen!

- Posted using BlogPress from my iPhone

Bijna Lente (1)

Wandelingetje langs de Utrechtse dreven. Mooi van deze tijd van het jaar is het veelbelovende licht. Het is bijna lente, bijna lente, bijna lente, schettert het alle dagen. Dat het ijzig koud is zou je er bijna van vergeten. Bijna lente! De buurvrouw zegt: je vindt het hier nu al schitterend, maar je hebt nog niets meegemaakt. Wacht maar tot het lente is!

- Posted using BlogPress from my iPhone

Voorpret

Het thema van het komende Boekenbal is geloof ik zwart-wit en oud-jong. Ik weet het niet zeker, want de toegangskaarten zijn niet aangekomen, die zijn ergens tussen Sloterdyke en Capelle blijven zweven. Maar het organiserend comité verzekert me dat ik naar binnen mag.

Met het Gala afgelopen november heb ik al mijn grenzen overschreden. Nu heb ik eigenlijk wel zin in een reprise. Op dus weer naar de vintage-winkel Giensch in de Voorstraat. De eigenares kijkt me vorsend aan, en ik vraag smekend: 'Hélp je me weer?' Ze herinnert me de Galajurk en de foto die ik stuurde van Bobby en mij in gala-tenue. Natuurlijk helpt ze me weer. Ze trekt alles uit de kast.

De hier afgebeelde jurk is niet de jurk die ik scoor hoor, maar die had het kunnen zijn. Ik trek alles aan wat Mirjam Giensch me aanreikt, maar ben wel kritisch. Deze gele rok die ik wil zit te strak.

Ze blijkt jarig, al haar winkelmeisjes komen taart brengen, en ze bemoeien zich behalve met elkaar ook allemaal met mij en met het Boekenbal. Een van de meisjes werkt bij de Literaire Boekhandel en mag misschíen naar het Boekenbal. Eerder deze week had ze ook al een klant voor het Boekenbal, vertelt ze, een vrouw van mijn postuur en mijn leeftijd (wie zou dat zijn?), maar die beweerde dat het voorschrift was: in het lang. Welnee, zeg ik, dat maakt toch niet uit.

Dan nog naar de Bijenkorf voor kousen. Ik trek de jurk en de schoenen uit het tasje en vraag aan de verkoopster: Help! Helpen doen verkoopsters graag. 'Wat een leuke jurk', zegt deze verkoopster. 'Waar heeft u die vandaan?' 'Bij Giensch', zeg ik. 'Ga naar Giensch!'

Als ik eenmaal geslaagd ben, sms ik Nieuwe Baas, die als mijn partner meegaat naar het Boekenbal: 'Heb jij al een jurk? Ik heb een jurk. Chanel-achtig, lichtblauw met zwarte rozen, op de knie. En een vosje.' Zij spoedt zich stante pede naar Laura Dolls.

PS: 'De dress code is Black Tie,' sms-t Vinnie laat op de avond. Ik schrik me dood. Heb ik dan mijn geld voor niets naar Giensch gebracht? 'Foutje?' sms ik verschrikt terug en hij wijst mij door naar Wikipedia, waar te lezen valt: 'Bij een gala is de dress-code ofwel 'White Tie' of 'Black Tie'. White Tie houdt in dat de heren in een rokkostuum komen en de dames in een lange avondjurk. Bij Black Tie komen de heren in een smoking en de dames in een korte of lange avondjurk, eventueel lange rok. Klein decolleté en halflange handschoenen. Tegenwoordig is White Tie vooral gangbaar in studentenkringen en Black Tie op andere gelegenheden.' Op het décolleteetje en de halflange handschoenen na is hoop ik mijn nieuwe jurk wèl goed. Ik weet het niet. Wat een gedoe!

Ik heb geen zin - om op te staan

Ik weet heel veel dingen die ik zou moeten doen. Zoals daar zijn: een lamp boven de eettafel zoeken. Een outfit voor het Boekenbal scoren. Naar De Rooie Rat om te kijken wat voor winkel het is en wat voor volk daar komt. Naar Ikea voor een nieuw passend tv-meubel. Vierkante lijstjes kopen voor mijn roze mandala's. Boodschappen halen voor de hele week. Maar ik heb geen zin. Wil liefst de hele dag in bed blijven liggen en verwend worden met bordjes fruit en vissticks en appelmoes... 't Is wel fijn dat ik tegenwoordig niet meer naar de computer hoef, maar in bed kan bloggen.

- Posted using BlogPress from my iPhone