Social

K. en Fr. komen op de thee en we doen de wandeling langs het kanaal naar de Oranjesluizen, Schellingwoude en als einddoel de Landmarkt. Dat is de nieuwe supermarkt met lekkere regionale producten, goed brood, goeie vis, goeie kazen, groente en wat al niet. Dat vinden K. en Fr. ook leuk, zij houden van het goede leven. Landmarkt heeft ook bijzondere bieren van brouwerijen uit de buurt, zoals Brouwerij Het IJ uit Amsterdam en Jopen uit Haarlem.

Tijdens de wandeling en bij het biertje hebben we het veel over social media. K. en Fr. zijn beide zzp-er (coach, psycholoog) en ook zij  móeten wat met social media. Maar ze willen het niet. Elke vezel in ze wil dit niet. Het is moeilijk, begrijp ik, bloggen, twitteren, facebooken. Ze willen er hun kostbare tijd niet aan besteden. Ze willen geen 'virtueel contact' met vreemde mensen.

Je kunt beter je verzet opgeven, zeg ik, het is de nieuwe tijd. Je moet het plezíer leren zien. Het is ook léuk! Er blijken allerhande mensen te zijn die cursussen aanbieden in social media, voor 8000 euro, hoor ik. Er is blijkbaar grote wanhoop en dus een markt voor. Wanhopige zzp-ers. Ik wil je wel helpen, zeg ik, maar niet als je het niet leuk vindt. Zou dat ze over de streep trekken?

Met mensen die het niet willen is social media geen leuk onderwerp. Het voelt wezensvreemd. Het lijkt alsof ik in die enge nieuwe snelle wereld hoor en en zij van de oude wereld zijn. Mijn enthousiasmerende ervaringen komen niet erg over. Bij het afscheid voor de deur nemen we ons voor: We praten we nooit meer over social media.

Droomoord

Was het maar vakantie. Maar ik mag nog lang niet. Eerst mogen Vinnie, Wout en RoRo7. Dan pas mag ik. Dus maar af en toe toch een soort van vakantiegevoel organiseren.

Het zonnige verblijf van drie uur in Naarden Vesting inspireert zo tot een tekening.En dat al op vrijdagavond!

Mutti woonde te Naarden Vesting van 1930-1936 ofzo. Als ik het me goed herinner. Van haar zesde tot haar twaalfde. Haar vader was er Hoofd der School. Daarna verhuisden ze naar Leeuwarden. Ze vertelde weinig verhalen.

Naarden Vesting. Je zou er zo willen wonen. Wat een droomoord!

Herberg Zeeburg

In den beginne was er leegte. En een herberg. Dit huis (de voormalige Herberg Zeeburg) staat nog steeds aan onze straat. Deze prenten liggen in het Stadsarchief Amsterdam.

Boeddha

In Naarden-Vesting stuit ik in een grappig beeldenwinkeltje op een Boeddhabeeld dat ik onmiddellijk Reenske cadeau wil doen. Het is al een tijd geleden dat ik beloofd heb haar een Boeddhabeeld cadeau te doen. Ze zeggen immers dat je een Boeddha-beeld niet voor jezelf moet kopen, maar cadeau moet krijgen. 

Dit beeld vind ik echt wat voor haar. Dat oranje. Maar toch. Het steekt allemaal nogal nauw voor haar, aangezien ze zeven maanden in Nepal, Thailand en Burma heeft gemediteerd. Dus voor de zekerheid mail ik haar bijgaande foto. Ze belt gelijk. Ja mooi, eh... zegt ze, maar eh... wat voor materiaal is het...

Om kort te gaan, ze reist onmiddellijk af naar station Naarden-Bussum, alwaar ik haar mag afhalen. En dan zoekt ze in die winkel een héél ander beeldje uit. En doet zij op haar beurt mij ook weer een Boeddhabeeld cadeau. Daar kan ik geen nee tegen zeggen.

Bij een kopje thee stallen we onze nieuwverworven beelden uit op een terrasje tegenover het Arsenaal. Welke het wel geworden zijn ziet u hier. Wat een feestmiddag. Naarden-Vesting is maar 20 minuten rijden van hier en totaal vakantie.

Samen voetbal kijken

Terwijl ik met de katten in de weer ben sms-t Joke: Kijk je voetbal? O ja! Duitsland-Italië! Nog een kwartier. Ik ben veel te moe, kijk met een half oog en luister alleen maar. En ik sms naar Anneke wat ik hoor. Allemaal namen die ik nooit eerder gehoord heb. 

Diamanti! Dinatale! Balotelli! 

De laatste is de ster van de avond. Dat is nog eens leuk samen voetbal kijken voor singles.

En toen waren er ineens dríe

Kom ik thuis na een lange lange werkdag, eindigend in de Haarlemmermeer voor het afscheid van Corry, loopt er een zwarte kat met een rood bandje om zijn nekje op de Zeeburgerdijk. Alwéér, zucht ik. Springen ze nu all dagen naar beneden? 

Ik pak hem op en sleep hem naar huis. Ik vind hem wel opvallend gezeglijk. Zou onze strijd gestreden zijn? Geven ze zich over? Zou Gele wél binnen zijn?

Maar als ik binnenkomt staat er een zwarte kat met een rood bandje om op de trap. Huh? En even later komt Gele er ook aan. Drie zwarte katers. Allemaal zelfde formaat. Allemaal poezelzacht vachtje. Allemaal blazen! 

Nu maar hopen dat ik nu de goeie weer naar buiten gegooid heb.

Verleden

Mijn Nespresso-apparaat drupt. Lekt. Er ligt een grote plas water op de keukenvloer. We kunnen we stellen dat hij per heden stuk is.  Verleden. In het verleden ging ook mijn Senseo na ruim een jaar stuk. Is dat ingebouwd in die apparaten? Deel van het business model?

Ruim een jaar geleden (op 30 mei 2011, zo valt terug te lezen op mijn eigen blog) kreeg ik 'm cadeau bij een proefabonnement op de Volkskrant. Ik was erop tegen, omdat het je dwingt om die idioot dure cupjes te kopen, maar vanwege het gemak ging ik toch om. Met mijn een tot anderhalfpersoonshuishouden geef ik gemiddeld 25 euro uit aan cupjes per maand.

En nu? Het oude koffiefilterapparaat weer naar boven? Uit verzet? Of op voor een móóier, duurder al dan niet espresso-apparaat.? Ik neig naar het laatste, maar voel me er ook helemaal ingeluisd.

Farewell Song

Morgen gaat Corry ons verlaten. Anderhalf jaar is zij mijn baas geweest. Over je baas blog je niet. Maar ze was/is leuk. Mijn bazen en ik, we hechten ons vaak. Dat is het leven. Snif. Weer een baas weg. 

Daar weet ik niets meer van

Raar dat ik de naam niet ken van de schrijfster van een aantal heerlijke romcoms, die ik wel twee of drie keer gezien heb: When Harry Met Sally, Sleepless in Seattle, You've Got Mail en Julie & Julia. Door haar romcoms verzoende ik me met het fenomeen romcom.

Ze heet Nora Ephron en ze werd 71 jaar. Ze kreeg drie Oscar-nominaties.

Ze was ook journalist, lees ik nu, en schreef essaybundels, die goed werden verkocht. Haar laatste boek heet I Remember Nothing: And other Reflections (2010). Vertaald als Daar staat mij niets van bij. Dat moest ik maar eens bestellen. Bij Bol.com wordt in de bespreking het boek per ongeluk (?)  Daar weet ik niets meer van genoemd.

Valby Ruta

Rooie en/of Gele, ik schreef er al eerder over, hebben de nare eigenschap soms op sommige dingen te plassen. Je kunt ze niet vragen waarom. Welk ongenoegen. Er zijn sinds hun komst in mijn leven al diverse kleedjes, kussentjes en mandjes bij de vuilnis geraakt. 

De slaapkamer is verboden gebied sinds ze voor de twééde keer op het dekbed plasten. Afgelopen vrijdag deden ze het op mijn tamelijk nieuwe vloerkleed in de studeerkamer. Niet een drupje, maar een grote plas. Drogen, soppen, drogen, soppen, afspuiten met geurmiddeltjes, weer drogen, het hielp niet. 

Na drie dagen ruikt het nog steeds naar katerpis als ik mijn huis binnenkomt. Bah! Dat wil je toch niet. Dus vlieg ik in de middagpauze naar Ikea voor een nieuw kleed. Ik zoek niet meer de mooiste en de meest passende uit, ik koop ook niet hetzelfde dikke donkerbruine kleed als dat er lag, maar nu een goedkoop Perzisch 'tapijt'. Met de welluidende Ikea-naam Valby Ruta. 59 euri. Het oude kleed staat nu bij de vuilnis. Zou iemand het meenemen? Had ik er een briefje op moeten plakken, 'wel mooi en nieuw maar stinkt!'??

Het is in elk geval een opluchting dat ik die geur niet meer gewaarword bij binnenkomst. Natuurlijk wil ik liever een mooi duur tapijt. Maar dat durf ik even niet meer. Misschien went het wel.

'Oorwurmen'

Eerste (belangrijkste?) item hedenochtend op Volkskrant.nl: het liedje 'Call me maybe' van de 25-jarige Canadese zangeres Carly Rae Jepsen. 'Oorwurmen heten ze, liedjes die ongewild in je hoofd opduiken en daar blijven plakken. Zoals de zomerhit van dit moment, Call me Maybe. Ze kunnen uren, zelfs dagen rondzingen in je brein. Hoe ontstaan ze? En hoe krijg je ze weer weg?'

Naar de oorzaak van die oorwurmen nooit onderzoek gedaan, zegt Henkjan Honing, hoogleraar muziekcognitie aan de universiteit van Amsterdam. De eindeloze herhaling wijst op een dwangmatig proces, schrijft Oliver Sacks in zijn boek Musicofilia. 'Het is alsof de muziek een deel van het brein ontwricht.'

En ik? Ik heb geen idee waar het over gaat. Maar er zijn op YouTube vele filmpjes die de draak steken met het liedjes.

'Hoe zou 't met Rosa zijn?'

Hani501 en Inge zijn terug van vakantie. Heb je wel genoten, vraag ik voorzichtig, zonder de beesten? En ze stuurt me voor het antwoord meteen naar Martine Bijl, 'Hoe zou het met Rosa zijn en met Jacoba? Hoe zou ´t met Carla wezen en met Annie Twee? Ik dacht de hele dag maar aan die beesten/ Ik liep te piekeren bij alles wat ik dee...' Willy 3 is enorm gegroeid vertelt ze. Vandaag zijn Hani501 en Willy Drie samen uit wandelen geweest, met staatsiefoto.

'Wreed en inhumaan'

De foto in het Zuiderpark te Den Bosch (waar Marg en ik welwillend poseerden als staarders naar een chemisch overgevoelige vrouw)  is opgespoord. Iemand heeft de foto gezien, mijn blog gevonden, en mij de link gestuurd. Leuk is dat. Maar ook weer niet. 

De begeleidende tekst bij de foto (op Facebook) luidt: 'Being ill is worse enough. Being stared at and laughed at is cruel and inhuman.' En dat terwijl wij zo aardig waren om op de foto te gaan. En - we maakten ons er al zorgen over - de foto is helemaal niet flatteus. Dat moet natuurlijk ook niet als je als cruel en inhuman wordt neergezet.

De Grote Stilte

Drie zondagavonden lang een BBC-hit: The Big Silence. Vijf Britten gaan de confrontatie aan met de stilte, onder leiding van benedictijner abt Christopher Jamison, die hen de waarde van stiltemeditatie probeert te leren. De deelnemers nemen tijdelijk afscheid van hun hectische levens om de stilte te ontdekken. Door deel te nemen in de benedictijner leeggemeenschap van Jamison en acht dagen door te brengen in een retraite-centrum van jezuïeten, beginnen zij een spirituele ontdekkingsreis.

Omdat ik zelf inmiddels al drie weekend-retraites in kloosters heb meegemaakt kan ik me er iets bij voorstellen en meeleven. Ik werd helemaal niet radeloos, overigens, maar eigenlijk heel tevreden en gelukkig, en ging veel tekenen en wandelen.

Jamison schreef een aantal boeken over levenswijsheden uit de benedictijner traditie, waaronder de in Nederland verschenen Levenslessen van een abt en Gelukslessen van een abt.

Chemische Overgevoeligheid

Met Marg wandel ik door het Zuiderpark te Den Bosch, waar we tegen twee dames aanlopen, van wie één een camera draagt en één een mondkapje. Ze werken aan een fotomoment, maar ontberen fotomodellen. 

De vrouw met het mondkapje heeft de ziekte MCS ofwel Multiple Chemical Sensitivity ofwel Meervoudige Chemische Overgevoeligheid. Dat gaat over mensen die gevoelig reageren op parfum, rook, verf en daar klachten van ondervinden.

Mensen die met zo'n kapje lopen worden vaak aangestaard, wat ze als pijnlijk ervaren. Dat moet op een foto uitgebeeld worden. Of wij die vrouw met het mondkapje willen aanstaren. Dan maakt de vrouw met de camera er een foto van. Ja hoor, zeggen wij gewillig, dat willen wij wel.

U heeft zeker parfum op, zegt de fotografe tegen mij. Ja, een beetje, zeg ik geschrokken, mij realiserend dat vrolijk gespritzt heb voor ik naar Marg ging. Is het erg? Nee, zegt ze, maar toen ik een jaar geleden zelf de ziekte had had ik niet in uw buurt kunnen staan.

De fotografe geeft haar visitekaartje aan ons mee. Ze is fotograaf te Naarden. Als we haar mailen stuurt ze de foto, belooft ze. Als we ons bedenken gebruikt ze de foto niet. OK. Maar als ik thuiskom ben ik het kaartje kwijt. Wie weet verschijnen we binnenkort onbehoorlijk starend op posters!

Aan stenen geen gebrek

Dit stuurt Zus5 vanuit Mecklenburg Vorpommern. Daar hebben ze aan zwerfkeien geen gebrek. Gewoon langs de weg, zo te zien.

Gribusboten

Een bericht over je eigen Umfeld in het Parool. Het gebied waar ik vaak een zondagwandeling maak. Rechts op de kaart waar Camping IJburg staat is een echte rafelrand van Amsterdam, en van de laatste nog. Aan de ene kant van de Diemerzeedijk  liggen jachthavens en aan de andere kant woonboten. Geen hippe, maar 'n beetje gribusboten. Elf van die woonboten moeten van het Stadsdeel verhuizen naar IJburg.

De nieuwe ligplaats is de kop van Steigereiland, dat in opkomst is als Design Strip, en dat leidt tot protesten. Tientallen ondernemers proberen deze kade sinds enige jaren te ontwikkelen tot trendy bedrijvengebied. De komst van deze lelijke schepen zou die plannen dwarsbomen.

'Dit zijn geen boten, maar wrakken,' zegt een van de initiatiefnemers van de Design Strip. 'De kade verloedert zo. Terwijl wij een levendige waterkant willen maken, wil de gemeente er een dumpplaats van maken. Maar ook als het om mooie woonschepen ging, zouden we bezwaar maken.' En: 'Bewoners van woonboten zijn op hun schip gericht. Zij willen vaak een zo groot mogelijk deel van de kade bij hun privégebied trekken. Dit staat haaks op de belangen van de buurt.'

Er is nog veel meer aan de hand in mijn buurt. Camping Zeeburg wil uitbreiden met een 'eiland' in het 'Bovendiep' en mag voorlopig tijdelijk op een veldje van het Flevoparkbad. Ons deel van de Zeeburgerdijk loopt daartegen te hoop. Not In My backyard. Ik vind dat overdreven. Voor wat het waard is: van mij mogen ze.

Keien

We gaan met enige Geschwister naar Voorthuizen om ons te laten voorlichten over keien. Voorthuizen ligt iets ten oosten van Amersfoort.

Er is een droom, namelijk dat Zus5 een zwerfkei van haar Oostduitse landerijen haalt en die naar Emmen vervoert. Maar stel dat dat niet lukt, dan kópen we een kei. We laten ons uitentena voorlichten over keien, funderingen, belettering en kosten.

Je wordt er een boel wijzer van. Een zwerfkei van ca 90 cm breed kost ca 800 euro. De belettering komt uit Duitsland en de levertijd is zit ca 6 weken.

Eerst maar eens Zus5 bellen hoe het zit met haar zoektocht naar zwerfkeien op haar land.

Poeslief

Je zou het niet zeggen als je naar dit vredige plaatje kijkt, maar ze leiden af en toe tot hemeltergende taferelen. Bobby's moeder is al enige maanden behoorlijk aan huis gekluisterd en het lijkt Bobby leuk als ik ter opfleuring van alles & iedereen Rooie en Gele meeneem naar Maassluis. Bij wijze van verrassing. Nou vooruit dan maar.

Rooie en Gele hebben geen moeite met andere huizen, maar ze verslepen is niet fijn. Ze willen niet in het mandje en doen alles om dat te voorkomen. Vooral verstoppen achter en onder zware meubelen. Thuis kan ik ze naar het balkon lokken en dan is er geen ontkomen meer voor ze aan. Ik grijp ze onder hun lieve okseltjes en laat ze met gestrekte achterpootjes een voor een in het mandje zakken. Ze proberen te vechten, te ontsnappen, te krabben, maar ik win altijd.

Te Maassluis zijn ze onderzoekend onwennig, maar al met al best poeslief, tot ze doorhebben dat de reismand er weer aan zit te komen. Wat staan er een eikenhouten banken, stoelen, bedden, tafeltjes, dressoirs en andere meubelen in het huis van een schoonmoeder. Alles heb ik van onderen aanschouwd. Dit soort taferelen, je zou erom moeten lachen, maar ik verdraag ze niet goed na een heftige werkweek.

En zie nu dit.

Boekenkast

Je kan je in het leven best redden met Billy's, maar je kan ook iets originelers proberen. Een licht statement. Om het denken daarover te stimuleren nam ik afgelopen maandag het boek 'Bookshelf' van Alex Johnson (uitgeverij Thames & Hudson) mee uit boekhandel 't Stad Leest in Antwerpen. 

De boekenkast als kunstwerk omdat we met de e-readers geen volle boekenkasten meer nodig hebben. With 305 Color Illustrations. Er staat bij elke 'kast' en websites bij, maar ik heb nog niet gekeken of je ze zo kunt bestellen.

Geweldig boek! Ik heb meteen een kast uitgekozen. En toen het boek aan Bobby cadeau gedaan. Hij heeft bruine Billy's. Hij vind t een heel mooi boek. De boodschap is nauwelijks impliciet. Nu hem nog zover krijgen dat-ie een gaat timmeren. Dat betekent wéken zagen, lakken, schuren, plamuren... Maar dan heb je ook wat. Wat een leuk boek. Hoe anti-Billy. Heerlijk.

Singin' in the rain (2)

De enige remedie tegen dit midzomerweer is een waterige tekening! Wie zijn dat ook al weer, vragen de mensen dan. Eh... Gene Kelly en Debby Reynolds.

Singin' in the rain (1)

Net als Will en ik de Chinees aan de Molukkenstraat verlaten en ik aankondig door het park naar huis te lopen, begint het te stortregenen. Zoals de hele dag al aangekondigd door de ANWB ('Mensen kijk toch uit, blijf binnen, buiten is gevaarlijk!'). 'Bent u niet bang', vraagt een in hardroze gekleed Marokkaans meisje mij. 'Nee', zeg ik, 'waarvoor?' 'Voor het onweer!' 'Welnee.'

En zo loop ik welgemoed door de stortregen naar huis, singing in the rain. Doorweekt. Het ruikt heerlijk in het Flevopark. Er zijn allemaal lachende vrouwen. Hardloopmeisjes, drie schommelende ingepakte Marokkaanse vrouwen. Iedereen moet lachen. Als ik thuis kom zijn mijn voeten blauw.

Communicatie adviseert communicatie

Buurman en ik bespreken het leven en de buurt. Hij woont hier al veel langer dan ik en weet meer over de buren, maar ik heb meer restaurantjes uitgeprobeerd. Hij heeft mijn laatste tips uitgeprobeerd en is daar aangenaam verrast over. Ik ga de zijne ook eens volgen. Zo heeft hij onlangs gegeten in een nieuwe restaurant in de gerenoveerde Elthetokerk in de Javastraat, waar dove mensen werken. Dat is heel bijzonder, want je kan ze niet roepen. Elkaars tips volgen schept een band.

We bespreken ook alle buurtkrantjes die we in de bus krijgen. Het zijn er heel veel. Te veel. Elke week een van het Stadsdeel, iets van IJburg & Zeeburg, en nog wat. We blijken ze allebei onmiddellijk weg te gooien, want er staat nooit iets in wat je wilt weten en als er al eens wel iets in staat wat je wilt weten staat er geen adres of telefoonnummer bij. 

Als ze dan moeten bezuinigen, roep ik graag, dan toch op al die buurtkrantjes en communicatie-afdelingen. Ik ken mensen in de communicatiebranche, en die afdelingen zijn heel groot, met managers voor de strategie, submanagers voor de grote lijnen, en tientallen uitvoerenden voor de details. Zoals deze nutteloze kranten ter verheerlijking van het Stadsdeel.

Eeuwig ijdel

Voor wie een antwoord wil op vraagstukken als in-wat-voor-wereld-leven-wij en waar-gaat-het-allemaal-naar-toe? Via de site Second Sight van trendwatcher Andrea Wiegman kom ik uit bij het thema 'De 10 babyboomtrends van 2012', waarin zij beschrijft wat babyboomers doen. De babyboomers, 60-plussers, zijn net gewone mensen. Zij twitteren, facebooken, daten, kweken, reizen, doen vrijwilligerswerk en zijn ook wel eens heel ijdel. Voer voor ondernemers.

Zij leidt ons naar de Fotograaf Ari Seth Cohen die op zijn website Advanced Style laat zien hoe ouderen nog steeds spectaculair en modieus voor de dag kunnen komen.

Lakken, schuren, plamuren

Als ik iemand ga interviewen ga ik er doorgaans naar toe met een lijst met vragen, gerangschikt zijn thema. Niet dat het gesprek altijd volgens die lijn verloopt, maar dan heb je een beetje houvast als het alle kanten opvliegt. Meestal heeft de geïnterviewde stokpaardjes die jij niet had kunnen verzinnen, daar moet je open voor staan. Vaak is de geïnterviewde heel breedsprakig over zijn stokpaardjes, en is het altijd de vraag of het wijs is daarin in te breken.

Afgelopen maandag ben ik te Antwerpen bij iemand die op vraag 1 al antwoordt: Daar geef ik geen antwoord op, en dat gaat door bij vraag 2 en 3. Hij dacht dat we zouden filosoferen over het effect van digitalisering op zijn vak, zegt hij. En dan praat hij anderhalf uur door. Snel. In tamelijk Vlaams. Welbespraakt. Intelligent. Erudiet. Ik pen me een ongeluk.

De volgende dag ter redactie vragen de collegae: Én? Was het wat? Mijn antwoord is steevast: Ik heb geen idee, ik ben sufgeluld, moet eerst de aantekeningen uitwerken. Dat weten we, zeggen ze, en dan wordt het heel leuk.

Normaal doe ik over het uitwerken twee uur, maar nu ben ik na twee uur typen nog niet eens halverwege mijn blaadjes aantekeningen! Het worden vijf uur typen. Het zijn meer dan 4000 woorden, allemaal interessant, die terug moeten naar 2400.

En dan moet je snedige vragen ertussen bedenken, zodat het lijkt dat al die erudiete antwoorden het gevolg zijn van mijn vragen. En wel vandaag, want ik ben al drie dagen over de deadline. Zo zit ik op de eerste warme avond van juni te typen. Printen. Strepen. Verwerken. Printen. Strepen. Verwerken. Printen etcetera. Lakken, schuren, plamuren. Lakken, schuren, plamuren.

Aan het eind van de avond stuur ik het naar de geïnterviewde. Ik denk dat hij het pas over twee dagen terugstuurt, rood van de wijzigingen, en weer twee keer zo lang,,,.

Licht en Zinnig

Onder de noemer 'Licht en Zinnig' organiseert de Muiderkerk activiteiten ook voor mensen die niet zoveel met het geloof hebben. Vandaag is er een loopmeditatie. Ze hebben vanavond een groot kleed neergelegd, met daarop een zelfbedacht labyrint van Selma Sevenhuijsen. Een yogadocente leidt ons door de meditatie heen. Zo schuifelen we meer dan een uur met zo'n 30 mensen achter elkaar aan en langs elkaar geen, over de paarse banen van dit kleed.

Het samen lopen over een lanyrint met andere mensen is heel anders dan in je eentje. Het blijkt een mooie metafoor voor hoe je in het leven en tegenover andere mensen staat. Je moet heel langzaam lopen, waardoor je niet gelijk evenwichtig bent, je wankelt eerst een poosje. Dan merk je: de een loopt sneller dan de ander. Daar moet je je mee verhouden. Je kunt je laten tegenhouden door degene voor je, of je stapt even over en gaat je eigen weg. Het is een bijzondere ervaring, steeds rustiger word ik ervan. De yogadocente vertrouwt mij achteraf toe dat ze in een diep-mediatieve toestand terecht was gekomen.

Dat heb ik dan weer niet. Ik kijk best veel uit mijn ooghoeken naar de andere deelnemers, het is een bijzonder samenraapsel van types, krijg met een aantal van hen oogcontact, lachjes. Anneke, die meegekomen is, doet en ervaart het allemaal heel anders. Het zegt allemaal veel over ons.

Werkontwijkend gedrag

Mijn blog leidt de mensen af, moet ik vaststellen. 'In het kader van de werkontwijking heb ik vanochtend via jouw blog een "klassieke" enneagram-test gedaan', mailt Anneke. 'Daar kwam geen eenduidig beeld uit: ik ben een 6-Loyalist/ 5-Onderzoeker of een 5-Onderzoeker/ 6-Loyalist. Ik hoop het laatste! :) Maar i.i.g. geen competitie van jou dus 8/7, 7/8. Baas/ Enthousiasteling, Enthousiasteling/ Baas. :) Sorry voor de afleiding, werkze!'

Ik heb dit blog ook alweer meer dan vijf jaar, ik kan me echt niet elke zijstraat meer herinneren. Enneagram? Ik? 'Hoezo?' schrijf ik terug.

Anneke: 'Eh, van In het kapelletje naar Vespa naar Vespa vindt het geluk naar... zoeken naar meer info over de meditatiecursus die je daar (3 oktober 2008) noemt, leidt naar Esoterie ... zoeken naar blogposts rond 3 oktober 2008 ...  deze lezen en dan stuiten op Type 7 of type 8 (10 juli 2008). Zo, weer even wat werkontwijkend gedrag vertoond.. :)'

Verder lezen: De enneagram-typen,  De loyalist, De Onderzoeker, De Baas, De Enthousiasteling

In het kapelletje

Terwijl Gele vogels probeert te vangen op het balkon (er is een merel geïnteresseerd in de aalbessen) is Rooie steeds vaker bij me in het kapelletje. Te herkennen aan de rode vloer. Lekker vage foto in de avondschemer... Vroeger was wijlen Vespa ook al vaak op het meditatiekussen te vinden. Wie voert wie nu aan / mee op het spirituele pad, zie vorige blog.

Dier en nu

Een van de boeken die ik mijzelf cadeau doe in Antwerpen  is Dier en nu van Eckhart Tolle, met illustraties van Patrick McDonnell, vanwege de ondertitel Leer van je huisdier om in het nú te zijn. 

Af en toe zou ik toch wel iets meer willen begrijpen van de grote vertedering en diepe liefde die je aangrijpt als je naar je huisdieren kijkt, in mijn geval nu Rooie en Gele. Wat zijn ze toch leuk! Wat zijn ze toch lief, Kijk nou toch!  Je kan wel stééds naar ze kijken en om ze lachen. En ze in je armen knellen, maar dat willen zij dan weer niet. Je eigen gemiezemuis valt stil als je naar die beesten kijkt.

Tolle doet er mooie oneliners over. 'Een dier heeft geen mening over zichzelf, een dier ìs'. 'Ik heb heel wat zenmeesters meegemaakt, en het waren stuk voor stuk katten'. Ach het zijn enorme open deuren, maar in combinatie met de illustraties van Patrick McDonnell zijn het de mooiste waarheden. 'Een dier denkt niet, een dier ìs.'

Ze zijn in al hun 'zijn' trouwens ook enorme lastpakken. Gisteren viel (of sprong?) Géle van het balkon. Niet dat ik dat gemerkt had, maar achteraf kan ik zeggen: Rooie liep luid mauwend door het huis. Kwam bij me in de studeerkamer voor het raam liggen. Omdat ze altijd samen zijn kunnen ze niet alleen zijn. Dus als een van beiden van het balkon valt (of springt) dan wordt de ander heel aanhankelijk. 

Als ik buiten kom staan er twee katten tegen elkaar te blazen. Een zwarte tegen een zwart-witte. Het is dat de benedenbuurvrouw zegt: 'Is dat niet jouw kat? Hij staat al uren tegen mijn serre-deur te krabben'. Hij is zo groot dat ik hem haast niet herken. Gelukkig laat hij zich pakken. Dus met een spartelende wildharende hysterische Gele in de armen ik weer naar boven. Wat zijn ze toch leuk, ja. 

Wilfried

In Antwerpen ga ik na mijn interview nog even op bezoek bij Wouter C., die de afgelopen twee jaar twee nieuwe boekhandels geopend heeft in hartje Antwerpen, met een onconventionele aanpak. Ze heten 't Stad Leest en Othello. Het zijn bijzondere winkels en hij heeft bijzondere boeken, heel anders dan hier te lande. Hebberigmakend. (Dus ik koop er weer drie boeken bij, voor op de stapel 'nog-te-lezen'.)

We gaan een koffie drinken. Ik ga níet over de zaak van mijn vader praten, zegt Wouter. Maar eigenlijk wil hij niets liever. De zaak van zijn vader is een maand geleden failliet gegaan, een jaar voor zijn pensioen. Een groot bedrijf, met 200 medewerkers. Ik had gevraagd of zijn vader misschien óók een kopje koffie zou komen drinken. Nee dus, die kan geen mens uit het vak meer zien. We praten over alles. 'Doe je vader de groeten', zeg ik, 'en als hij wel wil praten dan kom ik wel weer naar Antwerpen. We mochten elkaar altijd graag.' 'Ja', zegt Wouter, 'dat weet ik, ik zal het hem zeggen. Ik vind dat hij moet praten.'

Heel ontroerend is het visitekaartje van de nieuwe winkel Othello. Daar staat een foto van het gezin van zijn vader op. 'Dat is Wilfried, rechts op de foto', zegt Wouter.

Wereldburger

Ik heb mijn koor weer afgezegd. En gevraagd of men me uit de Reply To All wilde schrappen, want ik krijg wel 50 mailtjes per week van wie wel en niet kan komen en waarom wel of niet. Ik voel me een beetje schuldig naar de enige tenor Daan, die zo blij met mij als mede-tenor was.

Morgen heb ik twee werkafspraken in Antwerpen en ik sta alweer helemaal op scherp als ik mezelf opleg dat ik om 17 uur thuis moet zijn voor koken, katten en koor. Je moet toch na je afspraken een beetje breeduit door Antwerpen kunnen slenteren. Als wereldburger, levensgenieter, met alle tijd van de wereld. 

Bovendien ontbeerde het koor de leiding om mij nieuwe hoogten te stuwen, zoals onderstaand koor The Swingle Swingers. Dít zou ik willen.

Hup Holland Hup

Vanavond ga ik in mijn uppie EK kijken. Bobby moet werken. Leen en Ekfa hebben me weer uitgenodigd, en ik zou heel graag gaan, maar morgenvroeg moet ik vroeg naar Antwerpen en in gezelschap ga ik vrees ik dood van alle opwinding. Dan ben ik morgen aan het begin van de werkweek al geen mens meer. 

Je zou zeggen na afgelopen woensdag tegen Duitsland dat er geen hoop meer is, maar gisteren hebben én Griekenland én Tsjechië gewonnen tegen alle verwachting in, en zijn Polen en Rusland uitgeschakeld. Ik bedoel maar. De Oekraïners vinden de Hollanders naar het schijnt wel leuk.

Sesamsteak

Lekker eten op zondagmiddag. Een tijdje geleden alweer heb ik een Wok-kookboek gekocht, want ik wil graag oosters koken zonder klant-en-klare kruidenmixen. 

Dit recept is snel en erg lekker. Niet voor vegetariërs, want met reepjes biefstuk. Mmm. De marinade is erg simpel, beetje sherry, citroen, gember, knoflook, sojasaus,  tabasco.

Siësta

Het is ontzettend zondag. Uitslapen, lezen, tekenen en een beetje met Rooie en Gele kletsen. Er ligt een essaybundel van Marc Reugebrink op mij te wachten, maar die kan ik nog even niet aan.

Deze tekening komt er uit. 'Ik weet niet of ie goed is of mislukt', zeg ik, 'wat vind jij?' 'Ja', zegt Bobby, die zit te lezen, 'ja...' Ik dring aan. 'Ik mis een beetje ménsen', zegt hij dan. 'Er waren geen mensen', zeg ik, 'het was siësta'.

Hij vindt 't een beetje doen denken aan de Waalse surrealist Paul Delvaux. Zeg nu zelf, dat klinkt alweer een stuk interessanter.

Twee aan Zee

'k Heb een dinerbon voor twee aan zee. Om bij te komen. Zullen we naar zee, vraag ik aan Bobby, maar hij blijft eigenlijk liever op de bank.

Tegen vijven haal ik hem eindelijk 'n soort van over, maar wanneer we de A10 oprijden zijn we het nog niet eens over de bestemming. Bobby wil graag naar IJmuiden, en ik naar de Waterleidingduinen. Dan moet je ergens op de A10 al kiezen wat je gaat doen. We zijn allebei én heel toegeeflijk én heel vasthoudend, we zitten al gauw op de A4 en al heen-en-werend missen we afslag Haarlem.

Het wordt afslag Nieuw Vennep. Daar raken we verdwaald in de Haarlemmermeer en vervolgens de geestgronden. Uiteindelijk parkeren we de bolide aan de Langevelderslag, een niksige duinovergang ergens tussen Zandvoort en Noordwijk. Het is geen IJmuiden en geen Waterleidingduinen, zeg maar. Wel is het voordeel dat er bijna niemand komt. Zo om etenstijd is het er hélemaal leeg. En dat op een zonnige zaterdagavond. Onze hoofden waaien helemaal leeg. Eigenlijk is het best een leuk uitje aan het worden, bekennen we.

De dinerbon wil Bobby dan maar in Katwijk inwisselen. Beslist niet in Noordwijk. En omdat de dwaaltocht door het bollengebied mijn schuld was geef ik grif toe. Zo eindigt ons uitje in een feesteten in een stralende avondzon bij strandpaviljoen Zee & Zon te Katwijk.

Aan Zee

Hoe wàs het, vraagt Hani501 om 01 uur 's nachts vanuit Madeira. Het Event aan Zee, bedoelt ze. Natuurlijk is een event niet eenvoudig, zonder haar. Een ander moet ineens de foto's maken. En die doet niet wat Hani501 doet, en die stuurt niet 's nachts al een paar foto's naar me toe, voor mijn blog.

Er hangen zware wolken boven ons land. In Amsterdam regent het pijpenstelen. Maar op Buienradar kun je zien dat het aan de kust meevalt. Bijgaand plaatje slinger ik via Twitter de wereld in. Op Madeira hangt ook een wolk, zie ik op Hani501's blog. Dat troost een heel klein beetje

Maar: Event aan Zee is weer helemaal leuk. Sterker nog: het is helemaal goed. We hebben een spreker uit Madrid uitgenodigd die het goed doet, en een ontzettend leuke ontwapenende 25-jarige als Dagvoorzitter. Wat doet hij nou helemaal en waarom betaal je zo'n jongen goud geld? vraag je je wel eens af. Ik weet het wel: hij diet het hartstikke leuk en naturel, het geeft een heel andere energie wanneer zoiemand dagvoorzitter is dan ik. We hebben jonge enthousiaste sprekers met aardige initatieven die je goede zin geven. We hebben een heerlijke bbq na, en een dj met saxofoon.

Alles klopt. Zelfs het weer is relatief goed. Ik ben best trots weer. Ape. Dat kunnen we toch maar. Een vrolijke studiemiddag neerzetten in deze voor onze lezers barre tijden. Er zijn 100 bezoekers en bijna iedereen blíjft tot het eind. Heel geanimeerd. Daan uit Haarlem stuurt na afloop een citaat van mij op Facebook.

Event aan Zee

Vorige week voorspelde WeerOnline nog dat deze dag een 9 zou krijgen. Dat heb ik enthousiast aan onze achterban gemeld. Zon, zee en zaligheid. Meld u aan, nu het nog kan, de zon gaat schijnen, het wordt uw mooiste werkdag ooit! 

We hebben straks 100 mensen daar aan het strand. Onder wie een gast special ingevlogen vanuit Madrid. Het wordt hartstikke leuk, natuurlijk, a special welcome to our guest from Madrid, maar zou het nog gaan opklaren?

Eva Cassidy-time

Time After Time
Lying in my bed I hear the clock tick,
And think of you
Caught up in circles confusion -
Is nothing new
Flashback - warm nights -
Almost left behind
Suitcases of memories,
Time after -
Sometimes you picture me -
I'm walking too far ahead
You're calling to me, I can't hear
What you've said -
Then you say - go slow -
I fall behind -
The second hand unwinds
If you're lost you can look - and you will find me
Time after time
If you fall I will catch you - I'll be waiting
Time after time...

Grrr!

Vandaag heb ik veel aan mijn hoofd - puntjes op de i - morgen hebben we weer Event aan Zee - en ik vergeet zo Cition. Voorheen Parkeerbeheer. Ik kloeg al eerder over de rol van Cition hier op ons Amstel Business Park. Vandaag is het weer zo ver. 10 minuten (gvd) te laat. 'n Boete van 54 euro. Grr. Gauw van me af laten glijden.

Oranje

Wat een deceptie is de wedstrijd Nederland-Duitsland. Ik kijk met Leen en haar moeder. Wij doen tijdens de wedstrijd ook het leven zelf, de taal van Marten Toonder ('minkukel') en poëzie tijdens de wedstrijd. Onder andere 'De achteraffers' van Annie M.G.

Ekfa ondertussen kijkt buitenshuis met de voetbalclub. Ik geloof dat de stemming daar zó mineur is dat ze - per sms - ons om gedichten begint te vragen.

Met deze foto op de Facebook-pagina van Dia kan ik weer lachen. Hij komt van de site  van de Boeddhistische Omroep. De beelden van het Oranje-legioen in Charkov waren om niet te vergeten, maar men kan ook aan iets anders denken als men aan oranje denkt.

Voor wie het gedicht niet kent en graag te pas en te onpas reciteert:

De achteraffers

Had ik dat beter maar niet moeten zeggen?
Had ik dat maar beter niet moeten doen?
Zo denken wij ... de achteraffers
Had ik dat moeten verzwijgen, toen?

Had ik de wasman een fooi moeten geven?
Had ik dat achteraf nou maar gedaan.
Had ik met Adriaan moeten gaan leven,
of zou dat achteraf fout zijn gegaan?

Had ik die hoed liever niet moeten kopen?
Had ik achteraf naar Marie moeten gaan?
En had ik toch beter maar kunnen gaan lopen
in plaats van zo lang op lijn negen te staan?

Had ik die keet achteraf kunnen sussen?
Had ik naar ’t asiel moeten gaan met die poes?
En had ik me niet moeten laten kussen
- nu achteraf - door die kerel in Goes?

Wij achteraffers, wat zijn we toch moeilijk
En - achteraf - voor onszelf nog het meest.
Had men ons niet beter op kunnen hangen ?
Dat had achteraf nog het beste geweest.

Annie M.G.Schmidt

Olifanten te Emmen

Wegens mijn land van herkomst ('mijn enig Drenteland', zoals dat in het Drentse volkslied heet) komt dit nieuws-van-de-dag extra binnen. In Dierenpark Emmen zijn gisteren twee olifanten overleden: de 31-jarige Htoo Khin Aye en haar zoontje Thura dat ze op 22 mei ter wereld had gebracht. Htoo Khin Aye was de 'oma in de kudde'. Op de radio wordt  een dierenparkmedewerker aan de tand gevoeld alsof men ernstige omissies op het geweten heeft.

De olifanten van Emmen zijn vaker in het nieuws. Vorig jaar viel er een olifant in de gracht rondom het verblijf. Hij werd geduwd door een soortgenoot. De gewonde olifant kon er later op eigen kracht uitkomen.

100 jaar Palmenkas

Reenske is Vriend van de Hortus. De Palmenkas in de Hortus bestaat vandaag 100 jaar en ter gelegenheid daarvan is er een Concert door het HortusEnsemble. Of ik meega. Ja! Voor het concert begint vertelt eerst de Directeur een kwartier over 100 jaar Palmenkas. Daarna vertelt de Voorzitter over de Vriendenclub. Tenslotte neemt de artistiek leider het woord over de keuze voor de muziek. Moderne muziek. 100 jaar oud, maar nog steeds 'modern'. We moeten altijd open blijven staan voor het nieuwe, luidt zijn boodschap.

Hèhe, dan begint eindelijk het concert. Schönberg, Stravinsky, Ravel en Delage. Experimentele Muziek uit 1912, het jaar dat de Palmenkas werd opgeleverd.

Het is nogal geconstrueerde muziek. Intellectualistisch. Mathematisch. Mooi gespeeld, mooi gezongen, zeker, maar niet meeslepend. Wij zijn meer romántische zielen, stellen Reenske en ik vast, wij willen medegesleept worden.

Het voelt een beetje raar, in zo'n klassieke omgeving, met zulk klassiek publiek en 100 jaar oude moderne muziek. Als we dan altijd open moeten (blijven) staan voor het nieuwe, waarom dan geen hedendaagse moderne jonge muziek?

De ochtendstond

'Ochtendmens is doorgaans gelukkiger dan avondmens', schrijft Elsevier.Nieuw onderzoek wijst er op dat het dagritme grote invloed heeft op het geluksgevoel. 'Ochtendmensen ervaren meer positieve gevoelens dan hun tegenpolen en voelen zich gezonder. Onderzoekers onderzochten vijfhonderd personen tussen de 17 en 38 jaar oud en driehonderd personen tussen de 59 en 79 jaar.  Van de oudere deelnemers bleek 19,2 procent ochtendmens, bij jongeren was dit slechts 0,9 procent.

Ochtendmensen, zegt het artikel, hebben meer positieve emoties dan avondmensen. ‘Zowel jongere als oudere ochtendmensen maakten melding van meer positieve gevoelens en een betere subjectieve gezondheid dan leeftijdsgenoten die geen ochtendmens waren,’ concluderen de wetenschappers. Dat ochtendmensen hun eigen gezondheid positiever beoordeelden, is waarschijnlijk te verklaren doordat zij geen last hebben van een sociale jetlag. Van een sociale jetlag is sprake wanneer dagelijkse activiteiten en afspraken niet bij het dagritme van een persoon passen. 

Uit eerdere studies bleek al dat eerder gaan slapen en eerder opstaan depressies verlicht. 'Early to bed and early to rise, makes a man healthy, wealthy, and wise. 

Het is een thema dat mij bijzonder aanspreekt, vanwege dat Bobby en ik drie à vier uur verschillen in bioritme. Ik ben een ochtendmens, sta meestal probleemloos om kwart voor zeven op en ben enorm in mijn hum als ik even over achten de werkdag begin, hopelijk gedurende een uur geheel ongehinderd door wie of wat dan ook.

Wilt u een stekkie?

Het is drukkend heet als ik van een interview te Houten naar huis rijd. Verheug me op een avondje balkon. Daar horen toch echt bloeiende planten bij. Voortschrijdend inzicht. Daarná maar doorwerken.

Maar zin in de Intratuin heb ik nog steeds niet, dat is net zo'n eindeloze winkel als Ikea, waar je helemaal doorheen móet. Misschien retailtechnisch gezien wel slim, maar niet fijn. Ik ga naar de Praxis bij mij in de buurt. Kijken of ze nog petunia's hebben en wel een stuk of 20. Nee dus.

Zo kom ik thuis met twee treeën fuchsia's. Zestien stuks in totaal. Want ze hadden vooral geraniua en fuchsia's. En dat staat niet bij elkaar. Bovendien heb ik mooie herinneringen aan fuchsia's tijdens een vakantie te Ierland. God straft onmiddellijk. Terwijl ik de verdorde narcissen en blauwe druifjes uit de bakken verwijder wordt de lucht ineens inktzwart en barst er een groot onweer los.

Uitgebloeid

De werkdrukte, het treurige weer van de afgelopen weken, en nog vele andere redenen en smoezen hebben tot verwaarlozing van de flora hier te huize gezorgd. Al het bloeiende spul van maart/aprl heeft al láng zijn langste tijd gehad. Het is hoogste tijd voor een nieuw bezoek aan de Intratuin, maar ik heb geen zin.

Ik ben steeds meer voor de absolute zondagsrust. Liever dan naar de Intratuin zit ik muisstil op m'n balkon met op m'n oren de geherordende categorie 'Acapella' op m'n opgeschoonde iPod. Een naamloze cd van de groep Klapa Intrada uit Trogir/Kroatië, en 'Bara för sommerens skull' van het Göteborgs Kammarchör. O! Op reis!

Ach, de uitgeboeide flora is goed zo. Zie nou zelf: ze zijn prachtig, uitgebloeide blauwe druifjes. Je zou er zo een Dominee Gremdaat-preek over beginnen: 'Uitgebloeid! Ként u die uitdrukking?'

'Mooischrijverij is mij vreemd'

Terwijl Bobby de tweede helft van Duitsland-Portugal kijkt lees ik weer een boek: een dunnetje voor in drie kwartier: 'Ooggetuige' door Simone van der Vlugt - geschenkboek tijdens de Maand van het Spannende Boek, Het gaat over een slechtziende jonge vrouw die (oog)getuige is bij een roofoverval bij een juwelier, waarbij de juwelier het loodje legt. Meestal weiger ik die geschenken, omdat ze mij doorgaans niet boeien. Wat moet je met al die ongevraagde cadeaus? Maar het was Tekla te Hoofddorp die het me gaf. Stralend stopte ze alle cadeaus in een tasje. Ik kon geen nee zeggen. Thuis ging alles linea recta de papierbak in, alleen dit boekje niet. Vinnie had al gewaarschuwd dat 't erg was.

Dat ze zoiets een literaire thriller durven te noemen. Het is gewoon slecht geschreven. Er staan nog net geen taal- of grammaticale fouten in, maar ook geen enkel stilistische vaardigheid. Nooit eerder las ik een Simone van der Vlugt, en dat ga ik denk ik ook nieuw gauw weer doen. Op grond van dit boek is het mij een raadseldat zij zo populair is en een van de pijlers van het fonds van die uitgeverij. In het thrillermagazine dat ook mijn tasje werd gestopt staat te lezen dat Van der Vlugts kwaliteit is dat ze op het niveau van de gewone mensen staat en schrijft, van de RTL-kijkers. 'Mooischrijverij is mij vreemd'. Ze heeft zich een of twee middagen laten voorlichten over de wereld van slechtzienden, maar als die aspecten kloppen, dat is niet genoeg voort een goed spannend boek mee. Ze zou echt wel wat mooischrijverij mogen leren en oefenen.

Voor wie niet EK kijkt: Duitsland-Portugal wordt 1-0, wat het vervolg voor 'onze jongens' niet veel gemakkelijke maakt

De eerste avond EK

 

Hoe geanimeerd en verwachtingsvol begint het niet? Druk zitten we te praten en redeneren. We krijgen biertjes en wijntjes, heerlijke hapjes en een prachtige maaltijd. Met ingehouden adem kijken we. Niemand verwacht dat het kan, dat we verliezen. 1-0 voor Denemarken. Dat kán niet. Maar het gebeurt wel. Dan gaat iedereen (behalve Bobby en ik zijn er ook nog Leens moeder en Leens vriendin Gerda) uitgeput en teleurgesteld naar huis. Het is stil op straat. 

Achteraf herinner je je wonderlijk weinig meer van de gezelligheid als je verloren hebt. In het licht van een overwinning zouden dit toch ontzettend grappige foto's zijn. Nu zijn ze ook wel grappig, maar ook 'n beetje treurig.