Zitten knoeien aan een plaatje. Te lang doorgeknoeid, maar 't is toch wel aardig geworden. Ik vond 't te kleurig geworden en ben 'm toen twee keer gaan spoelen onder de kraan. Daar kan dat papier helemaal niet tegen.
De tekening is naar een foto die ik van Luigi schoot in het Jopie Huisman Museum te Workum. Ik zag haar zitten - uiteraard luisterend - en vond 't meteen een mooi dramatisch beeld. Het lijkt helemaal niet meer, maar daar gaat 't ook niet om. Ik moet steeds aan Zarah Leander denken: 'Nachts ging dat Telefoon / und ich wusste schon / das kannst nur Du sein...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten