Net als Will en ik de Chinees aan de Molukkenstraat verlaten en ik aankondig door het park naar huis te lopen, begint het te stortregenen. Zoals de hele dag al aangekondigd door de ANWB ('Mensen kijk toch uit, blijf binnen, buiten is gevaarlijk!'). 'Bent u niet bang', vraagt een in hardroze gekleed Marokkaans meisje mij. 'Nee', zeg ik, 'waarvoor?' 'Voor het onweer!' 'Welnee.'
En zo loop ik welgemoed door de stortregen naar huis, singing in the rain. Doorweekt. Het ruikt heerlijk in het Flevopark. Er zijn allemaal lachende vrouwen. Hardloopmeisjes, drie schommelende ingepakte Marokkaanse vrouwen. Iedereen moet lachen. Als ik thuis kom zijn mijn voeten blauw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten