Plaatje

Wat een heerlijk plaatje.  Rust, aandacht, boeken, verdieping, interesse,

Zo is het bij niet. Ik zoek als een gek een plaatje voor een liggend A3-formaat waar ik een column bij kan verzinnen.  Vanavond kijk ik naar de DWDD-aflevering van afgelopen dinsdag, vanwege Cas die daarin optreedt, en die ik nog niet gezien heb. Wat was er dinsdagavond ook al weer? O ja, ik moest een interview uitwerken en Reenske had griep.

Vragen wat Vinnie hiervan vindt. Het plaatje komt uit de animatie die een jonge kunstenares maakte naar aanleiding van het Boek van de Maand. Plus een tekst met loftrompet op DWDD? en een loftrompet op de bibliotheek? Vinnie, is dat wat? Of is dit te particulier?

Doolhof

Labyrinthen vind ik leuker dan doolhoven. Doolhoven vind ik een nachtmerrie. 

In het donker rijd ik Utrecht via Zuilen binnen. Langs de weg staan wat gele waarschuwingsborden dat de Burgemeester Norbruisweg afgesloten is, maar omdat ik vrijwel heg nog steg weet in Utrecht en al die straatnamen me weinig zeggen rijd ik tegen beter weten in door. Hek. En zo raak ik in het pikkedonker verzeild in een wijkje zonder uitgang. Andere auto's volgen mij imdat ze denken dat ik de weg weet. En op eens staan we in een rijtje klem en moet iedereen omkeren. En dan waaieren we uiteen.

Ik moet de Amsterdamsestraatweg vinden, zoveel begrijp ik wel, maar hoe? In het stikkedonker. Dit is geen labyrinth, dit is een doolhof. Als ik uiteindelijk mijn way out vind is de opluchting enorm.

Bouw

De bouw vordert. Een nieuwbouwhuis valt niet mee, wat ik u brom. Later wellicht meer. Eerst de administratieve afhandelingen van deze dag afmaken. En dat zijn er nogal wat. 

Deze vrije woensdag gaat op aan via Utrecht heen en weer naar Apeldoorn, waar de Aannemer huist. We hebben de opties met de deuren en de badkamer nooit ingevuld, zegt de Aannemer. Wij willen liefst haar daar de schuld van geven, en dat ze excuses  aanbiedt wegens rommeligheid, maar ja wat heb je daaraan. Gewoon een woensdag op en neer naar Apeldoorn.

Na afloop weer even bij de bouwplaats langs. Od er al wat meer staat dan de vorige keer. Vrijdag was dat. En ja! De benedenverdieping van het hele rijtje staat er en de eerste zes huizen hebben ook al een eerste verdieping. Wat opwindend!

Thuis ligt er natuurlijk twee nieuwe facturen. Nu de vloer er eindelijk ligt wil de Aannemer onmiddellijk 27.000 euro. En de hypotheker wil óók geld. En ik ga een lange precieze mail componeren over vloertegels, wandtegels en decoratie voor de ombouw van het toilet. Wat ik u brom.

Das Fest der Lebenden und der Toten

Eindelijk de laatste aflevering van Heimat. Maria is dood en wordt begraven, en er is ontzettende regen en onweer kermis in het dorp. Iedereen die al jaren niet meer in Schabbach komt is er. Het is geen behaaglijke aflevering, maar wel fascinerend gefilmd. Een hallucinerende draaikolk van beelden van mensen van vroeger en nu, lange slierten lelijke polonaise dansende dorpsbewoners. Ik ben er erg gevoelig voor en voel me helemaal meegezogen in de krankzinnigheid buiten, waar geen ontkomen aan lijkt. 

Jaren geleden logeerden Bobby en ik in het Franse huis van K. en Fr. en ik droomde nogal indringend dat het hele huis overstroomde met mensen. Er was een feest, en ik wilde alleen maar dat die mensen weggingen. Ze waren overal, niet alleen in de woonkeuken, maar ook in de gangen, in de douche, overal. Stapelhorendol werd ik ervan. En het lukte niet die droom stop te zetten,

We praten over de deuren in het nieuwe huis. Daar zijn allemaal opties voor. Keuzes. Of we panelendeuren willen of massief hout. er is geen showroom, alleen een vage folder. Of we er glas in willen of niet en waarom dan wel of niet. Ze hebben ook opties met matglas en met glas in lood.

Straks hebben we op de tweede verdieping twee ruime slaapkamers. De ene wordt onze slaapkamer, en de andere de kapel annex stiltekamer, maar ook logeerkamer. Voor die laatste ruimte wil Bobby graag glas in lood in de deur. Maar ik zie ons ineens overspoeld door logees die ik niet ken en die nooit meer weggaan, en die ik almaar achter dat glas in lood zie bewegen. De beelden en gedachten gaan zogezegd helemaal met me op de loop.

Ik kan er ook wel om lachen, maar stopzetten lukt niet. Uiteindelijk spreken maar even af dat er straks misschien voorlopig eerst maar even geen langdurige vreende  logees in het huis komen. En dan wèl glas in lood. Dat kalmeert de geest voor nu.

Bourrée

Buurman is terug uit Frankrijk. Dat is leuk. Hij is verliefd en straalt van oor tot oor. Waar het hart vol van is, stroomt de mond van over.

En zo hoor ik ineens dat hij van volksdansen houdt, heel goed in volksdanssen is en haar hart gestolen heeft bij het volksdansen. 

Ver weg in de Auvergne waar hij zijn huis heeft dansen ze de bourrée auvergne. Daarbij dansen ze in rijen, mannen en vrouwen. Moeilijke figuren. Je raakt elkaar niet aan, vertelt hij, maar je kijkt elkaar wel aan. En toen is de vonk overgeslagen. Zo kunnen die dingen gaan.

Alleen is zijn geliefde een Francaise, heeft ze een fulltime baan, en woont ze wel uur treinen van Amsterdam. 

Preacher

Ik ga steeds meer van mijn fotoblog houden. Misschien gaat dit blog het op den duur wel afleggen tegen Day by Day. Dat is een wonderbaarlijke aaneenschakeling geworden van momentopnamen. Je ziet er niet aan af wat het is, waarom ik daar ben, wat ik doe, wat ik ervaar, hoe ik me voel, of ik alleen was of samen met iemand... 

Je ziet wel dat als je aandacht hebt dat er dan overal schoonheid te ontdekken valt. En dat schoonheid ervaren tot vreugde leidt. 

Ergens is het misschien wel een beetje een belerend blog: in die zin dat ik mezelf - en evt ook anderen - er dagelijks aan probeer te herinneren hoe belangrijk tijd nemen is en om je heen kijken, ruiken, ademhalen, rust nemen. 

Vandaag loop ik de ronde van de singels van Utrecht, 6 kilometer, ruim een uur. In elk seizoen prachtig.

Muziek

Tijd vor een stille dag, de luiken dicht. Ik lees de autobiografie De wenteltrap van Karen Armstrong, over de tijd dat ze uit het klooster ging terug de wijde wereld in. Jaren zestig was dat. Tegenwoordig is Armstrong een beroemd auteur over religieuze zaken met als centrale thema een grote openheid over álle religies. Toen nog een gekwetste zoekende ziel. 

In dit boek over de periode ná het klooster schrijft ze over hoe beschadigd ze geraakt was in het klooster, omdat ze geacht werd geen emoties te hebben, boven haar emoties te staan, en te leven volgens strakke leefregels. Niemand wil echter luisteren naar haar kwetsuren juist uit die kloostertijd, waar ze woonde van haar 17e tot haar 22e. De mensen doen dat haar kloostertijd af als een periode/plek waar ze veiligheid zocht. Dokters en psychiaters willen alleen over vermeende jeugdtrauma's praten, waardoor ze op haar 17e voor het klooster gekozen zou hebben. Terwijl haar kwetsuren volgens haar juist in die vormende jaren in het klooster liggen,

Op Spotify zoek ik naar muziek die past bij mijn staat van zijn, en kom uit bij Rheinberger. Heerlijk klaaglijke muziek voor orgel en viool. Soms moet je het even opzoeken, geloof ik.

Met de trein

Schoonmama ligt weer in het Ziekenhuis te Schiedam. We besluiten voor een keer met de trein te gaan, lekker relaxed, want het ziekenhuis ligt naast het station aldaar. 

Op Utrecht CS blijkt echter dat er vandaag geen treinverkeer is tussen Utrecht en Rotterdam. En zo raken we verzeild in een ommelandse tocht door het Groene Hart naar Den Haag met diverse overstappen en uieindelijk met een boemel door het Westland. Het is een verrassingstocht met prachtige vergezichten.

Op de terugreis gaan we eerst maar eens eten in Chinatown te Rotterdam, op de West Kruiskade, lekker Chinese bami, en dan door met de NS-bus naar Gouda vol luid-expressieve medereizigers. Te Gouda CS, waar ik nu zit, duurt het weer een half uur voor er een trein naar Utrecht komt. Wat heb ik toch een avontuurlijk leven.

Tegels

Het is alweer maanden geleden dat we bij de Aannemer waren en uit vijf keuzes een badkamer uitkozen. Ik heb toen mijn mening doorgedrukt, ik weet het nog goed. Laatst zei Bobby dat hij het foeilelijk vond wat ik uitgekozen had, En nu blijkt dat al onze keuzes niet vastgelegd zijn zou het een moment kunnen zijn om de opties te herzien. Het is geen fijne gedachte dat Bobby elke dag met afgrijzen de douche in gaat.

Wat vind je dan zo lelijk? vraag ik. Dat grijs. Alle badkamers zijn wit met grijs. Dat is helemaal de trend. De kleuraccenten maak je met accessoires, zeggen ze als je daar over klaagt. Ik kan me daar wel in vinden, maar - zoals gezegd - Bobby vindt het afschuwelijk. Wat wil jij dan? vraag ik. Hij wil een decoratief randje of zo van Grieksblauwe kleur. Hú! denk ik op mijn beurt.

We gaan naar twee tegelhandels. Een tegelspecialzaak aan het eind van de Amsterdamsestraatweg. En een Megategelwinkel achterin Overvecht. Het is een hele uitdaging. Elke als de een enthousiast is over een tegel zegt de ander Bàh!

Huis aan de Vecht

Het miezert, maar ik rij toch even om om te kijken hoe de bouwplaats erbij staat. En tot mijn grote vreugde staan er twee benedenverdiepingen. Bouwnummmer 1 en 2. Die van ons nog niet, nummer 4, maar het ziet er naar uit dat dat niet lang meer duurt. 

De camerafunctie doet het niet op mijn telefoon bij dit weer. Grr! Hoe moet ik de bouw dan bijhouden? Vandaag is er een vriendelijk jongmens die er rondloopt en ook een foto maakt. Jesper. Komt u hier ook wonen, vraag ik. Nee, hij werkt bij de Aannemer, vertelt hij, hij is werkvoorbereider. Dat is leuk, kan ik mooi alle kwesties met hem doornemen. Zoals de vertraging. En waarom ze zoveel opties die wij gekozen hadden kwijt zijn. Waarom wij nu woensdag weer naar Apeldoorn moeten komen om een badkamer te kiezen. 

Ook ben ik benieuwd wat hij ervan vindt dat ik de woning zo smal vind. 4.80, dat is standaard, zegt hij diplomatiek. Maar als ik een beetje doorzeur geeft hij toe dat de standaard in Apeldoorn 60 cm breder is. Namelijk 5.40.

Of er misschien ook 3D-programma's zijn om de huizen te visualiseren, vraag ik. De Aannemer is ermee bezig zegt hij, maar de meeste mensen die daar werken zijn 50-plus en die vinden nieuwe 

programma's moeilijk en niet nodig. Hij is de jongste en wil ook graag 3D. Ik ben niet de jongste, maar ik wil ook 3D! zeg ik, zeg dat maar tegen je collega's!

Kunt u uw foto aan mij doorsturen, vraag ik, dat doet Jesper graag. Op LinkedIn zie ik dat hij trainee is. Stagiair.

Kwijt

APK. Elk jaar is het weer even adem inhouden. Vorig jaar had ik problemen met de remmen en met de koppeling. En kocht ik mijn eerste winterbanden. Toen was de rekening €1920. Nu heb ik begin september het gedoe met het portier achter de rug. Deze foto is niet de mijne, ik heb erg veel meer butsen en bulten.

Maar ik heb sinds september geen nieuwe bolide gekocht, dus ik ga door met de huidige. Weer is er iets met remblokken en remschijven, en nu heeft een winterband een bobbeltje (klinkt als een gezwel) en moet die hele band vernieuwd. Dit jaar is de schade €780.

Mijn Garage Oost - die tegenwoordig in Noord zit - werkt van 07u tot 16u, maar vandaag moet ik de bolide zelfs voor 15.30u halen, dus moet ik al om 14.30u van het werk weg. Jullie houden ook steeds eerder op, zeg ik, maar dat is niet zo, zegt Riekus, maar Harm moet naar de tandarts.Wij vaste klanten uit Oost moeten met Bus 37 naar de halte Hilversumstraat, waarvandaan òf Harm òf Riekus je dan oppikt. Meestal Harm.

We rekenen af. Afrekenen doet Riekus. Als ik nog een mooie Celica voor je tegenkom, zegt hij, dan geef ik wel een belletje. Het moet wel weer een blauwe zijn, zeg ik, en dit model (1997) vind ik het mooist, maar één model moderner dan deze is ook goed. 

Ik vertel dat ik ga verhuizen naar Utrecht, en in Bunnik ga werken. Langzaam dringt de waarheid tot hem door. 'Dus ik ben je kwijt?' roept Riekus, 'Ik was net aan je gewend!'

Zonder opsmuk

Het Flevopark. U inmddels welbekend. Elke dag probeer ik weer een heel andere foto om de diversiteit en de schoonheid te pakken te krijgen. Het is een park zonder opsmuk. Het laat zich niet in één keer kennen. 

Noorderstraat

De bolide moet vroeg in de ochtend voor de APK naar de garage. Daarna mag ik een hele dag op de bank. Pianomuziek aan. Zondag heb ik bij mijn jarige boekhandel Vertrouwd voordelig van Peter Middendorp gekocht, een roman die een maand geleden voor nogal wat ophef zorgde in Emmen & omstreken. Zesde druk al. Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. 

Deze Peter Middendorp groeide op als zoon van de eigenaar van een Blokker in de Noorderstraat te Emmen. Ik kwam er nog wel eens omdat daar ook de boekhandel is. Het is een verrassend gegeven. Ik vind Blokkers zulke onpersoonlijke winkels dat ik mij nooit eerder een gepassioneerde eigenaar bij voorgesteld had. Een vader die geen aandacht heeft voor zijn kind omdat hij almaar met huishoudelijke artikelen involved is. Of met de winkeliersvereniging. Of met de buurman van de muziekhandel, van wie de schoonmoeder boven de Emmer Expres Reiniging woonde. Die stomerij kende ik goed, wij hadden vriendinnetjes bij de E.E.R. Weigand. Ik herinner me die geur van die zaak nog goed.

Groot puberleed, zoon te zijn van een Blokker. Hij wordt van school gejaagd, van twee scholen zelfs, en moet dan bij zijn vader in de Blokker werken. Later gaat hij in de snackbar van de dierentuin. De jongeren die hun school wel afmaken verdwijnen naar Groningen om te studeren (met bus 50) en komen nooit weerom.

Er komt veel Emmenhaat bij de hoofdpersoon om de hoek. Vandaar ook die commotie bij het verschijnen. Dat is natuurlijk in de Emmer Courant breed uitgemeten.  Maar de schrijver zegt dat het meer puberleed is dan Emmenhaat. Maar dan wel Emmer puberleed. Ik denk dat ik het maar aan de Geschwister ga aanbevelen.

Nog meer jarig

Will is ook jarig dus midden in de storm naar haar toe. Wat vind ik storm toch heerlijk. Al die Code Oranje en Code Rood-verhalen. Ik weet wel dat ik niet lichtzinnig moet zijn, want vorig jaar kwamen er allemaal mensen om bij de storm door omvallende bomen, maar ik wil zo wel linea recta naar de Pier van IJmuiden.

Ik ga met de tram, want er is een grens aan regen & tegenwind die een mens kan verdragen. Will woont vlakbij het Rijksmuseum.

Wills vriendin uit Diemen is wel met de fiets. Zij laat zich laat in de avond zo naar huis blazen. Ik blijf veel te lang voor de laatste tram en neem dan maar een taxi. Zoef en thuis. Wat zijn verjaardagen toch leuk.

Jarig

Reenske is jarig en dat vieren we eerst maar eens om 07 uur met een copieus ontbijt. Zij maakt het klaar. Wat een genoegen. We praten om 07.15 uur over de tijden dat we twintig waren, op de studentenvereniging. 

We waren veel en veel jonger, maar waren we gelukkiger? Ik geloof het niet. We waren zo zoekende, naar het leven, de liefde, gedoe met jongens of gebrek aan gedoe met jongens, en daarna gedoe met meisjes, of gebrek aan gedoe met meisjes... 

We studeerden allebei in Groningen. Zij was lid van het corps Vindicat, ik van de Chr. Studentenvereniging Hendrik de Cock. Ik durf het nog steeds niet hardop te zeggen, dat ik daar lid van was.. Zo genant vind ik dat.

We leerden elkaar niet in Groningen kennen, daarvoor waren de werelden te verschillend, maar in Amsterdam. In Amsterdam vonden we elkaar. Nu al zesentwintig  jaar geleden.

Andere Tijden

Zus4 uit Mecklenburg Vorpommern vindt het wonderbaarlijk zoveel aandacht in Nederland is voor 25 jaar Einde DDR. Zelf ervaart zij die aandacht daar waar zij woont helemaal niet. Ik weet niet of er zoveel aandacht voor is, maar als er wat is dan kijk ik er wel naar. En dan blog ik erover.

Nu was er weer een NPO-documentaire in de reeks 'Andere Tijden' over de maanden vóór de Muur viel, dat zoveel Oostduitsers in Praag over de hekken van de Westduitse ambassade klommen. Honderden, duizenden. Die beelden staan nog in het geheugen gegrift. Ik vind het mooi om te volgen. Intussen is het leven daar doorgegaan. 

Ook terugkijken? Klik hier.

Pampus

Gewéldig leuk uitje. Mijn buurtboekhandel Van Pampus, de eigenaar (op de foto helemaal links) heet Carel van Pampus en vorige week heeft hij vanwege het vijfjarig bestaan van de winkel zijn klanten uitgenodigd voor een boottocht naar Pampus. De boot is helemaal vol. Veel oude hippies. 

Gisteren vertelde K. over haar activiteiten in het kader van het ouder worden. Zij organiseert regelmatig bijeenkomsten waarin ze mensen samen laat filosoferen over het ouder worden. En dat is al vanaf 50. Ik kan mij daar helemaal niet mee identificeren en had haar vandaag graag meegenomen om dit te laten zien. Dit is een boot vol ouder wordende medemenschen, die zichzelf volgens mij helemaal niet zo definiëren en die nog steeds volop in het leven staan. Ouwe en minder ouwe hippies. Muzikanten, kunstenaars, een heerlijke horde.

Ik heb geen idee wat Pampus is. Het eiland is gebouwd met enorm veel zand op een zandbank, eigenlijk zelfde procedé als als IJburg. Het is tamelijk druk met dagjesmensen op een pontje uit Muiden, en dagjesmensen van driemasters. Het fort is bijzonder educatief aangekleed. Het vooral heel erg leuk om erheen gevaren te zijn. Het boottochtje is geweldig. Grote saamhorigheid en zang.

Film

Heb ik het al gehad over de die en de app NLZiet? Dat is een nieuwe dienst van de Nederlandse omroepen (publieke omroep en commerciële zenders samen) waar je uitzendingen kunt terugzien, of ook al vooruit zien, zonder reclame. Ik hoorde laatst op de radio dat het project al bijna als mislukt wordt beschouwd omdat bijna niemand ervan gehoord heeft. Ik ben wel enthousiast. Ik kijk er naar mijn dagelijkse RTL-soap, nu zonder reclame, en naar de VPRO-serie Top of the Lake.

Zaterdagavond terwijl Bobby op de tv naar de Eredivisie kijkt zie ik in bed op de iPad via NLZiet de prachtige speelfim Barbara uit 2012, die speelt in de DDR 1980. Heeft veel prijzen gewonnen. Hij is vrijdagavond uitgezonden geweest, maar toen keek ik niet. 

Jonge vrouwelijke arts uit Berlijn heeft uitreisvisum aangevraagd, ze is in een gevang beland en krijgt nu een baan in een plattelandshospitaal. Ze heeft een nare flat toebedeeld gekregen en wordt constant in de gaten gehouden door de Stasi. En gecontroleerd door haar collega's en buren, die voor de Stasi rapportages maken. Haar enige momenten van relatieve vrijheid zijn de fietstochten van het hospitaal door de velden en de bossen naar huis. Maar altijd kijkt ze om zich heen of ze niet gevolgd wordt, zie foto.

Ze houdt veel van haar werk en van de patiënten, ook weer in zit ziekenhus. Er is een meisje Stella die in een interneringskamp werkt, en dat hersenvliesontsteking heeft, en een jongen die zelfmoordpoging heeft gedaan. Allemaal zijn ze slachtoffer van de enorme repressie. Niemand zegt er iets over. Het wordt allemaal meer gesuggereerd dan getoond en dat maakt het extra beklemmend.

Het lijkt erop dat ze via de zee naar Denemarken kan vluchten, met behulp van haar West-Duitse vriend, maar uiteindelijk blijft ze. On het werk, om haar baas Andreas, van wie je niet weet of zijn interesse in haar verliefdheid is of zijn werk voor de Stasi of allebei. Maar prachtig.

Waterrijk

Met K. maak ik een prachtige fietstocht: langs Zuilen, Maarssen, Beukelen, Tienhoven, Maartensdijk, Groenekan en weerom. Zij woont aan de oostkant van Utrecht, is getogen te Zeist, voor haar zijn Amelisweerd en de Kromme Rijn bij Bunnik de natuurlijke biotoop. Onze eerste wandeling in ca 1984 maakten we langs de Kromme Rijn, herinner ik me ineens, de eerste fietstocht langs de Vecht. Haar mooiste stukjes Utrecht. Zij snapt niet dat ik Amsterdam groener vind. En het IJ! verzucht ik, Utrecht heeft geen IJ!

Maar we eten koffie met appeltaart op de Vecht in Maarssen, we fietsen langs Loosdrecht, we doen de polder en mo watermolen van Tienhoven, hier is het ook waterrijk.

Werk aan de winkel

Ha! Er gebeurt weer wat! Leidingen in ons nieuwe huis. Riolering, zo te zien. Ik sta er met K. naar te kijken en vraag haar: is dat nou 4,5 meter breed? Het lijkt zoveel smaller! Zij denkt van wel.

Het is wel leuk om mensen mee te nemen naar de bouwplaats. Ze verwachten heel wat, maar er is nog bijna niets te zien.

Vleugels

Van de week was ik in Tielt. Tielt in West-Vlaanderen. Een van de krankzinnige dagen van van deze week. Drieënhalf uur heen, vierenhalf uur terug en tussendoor een rollercoaster van een ontmoeting van vier uur inclusief rondleidingen, Lucie Theodora op interview. Hij had alles uit de kast gehaald: vier mededirecteuren mocht ik de hand schudden en rondgeleid worden, ik kreeg een copieuze lunch buitenshuis voorgeschoteld, waterzooi, en tussendoor autoritjes mede langs het oude centrum van Tielt en het geboortehuis van opa.

Na afloop van het bezoek stapte ik in de bolide, maar ook snel weer uit, en wel bij de Onze Lieve Vrouwe kerk. Op het bord stond dat-ie open was, maar hij was dicht. Dat was jammer, want ik kon wel een meditatief momentje gebruiken.

Op straat stuitte ik op dit beeld. Een ekster (?) voor een spiegel (?) met daarop de tekst: 'Liefde geeft communicatie vleugels'. Doet me denken aan een rijmpje uit mijn jeugd: 'Altijd lief te zijn voor anderen / dat vergeet ik telkens weer. / 'k Wil niet boos of kribbig wezen. / Maak mij vriend'lijk. Help mij Heer.' Hét thema van de week.

Afscheid

Vinnie stuurt de foto van het afscheid. RoRo7 met het portret. Zelf heb ik geen moment gedacht aan foto's maken. Dat komt ook niet vaak voor. Zo totaal was ik in het moment, zoals dat in hedendaagse spiritermen heet.

In de reeks oud-collega's maakte ik weer een portret. Ben ik helemaal vergeten de tekening in te scannen.

Van links naar rechts drie personages figurerend op dit blog: Lucie Theodora, RoRo7 en Hani501.

The morning after

We hebben hartverscheurend prachtig afscheid genomen van RoRo7. Vandaag zit ik met een lichte kater helemaal alleen op de redactie. De backoffice doet het ineens niet. Eerst doet-ie het wel, en dan ineens niet. Zomaar niet. Ik ben een bericht aan het plaatsen en kan geen foto uploaden. verder doet internet het wel. 'Neem contact op met de host', verschijnt in beeld.

Maar dat mag niet, ik moet via OD.  

OD is niet op haar plaats en kan niet meekijken. Zij vraagt: 'Wat heb je gedaan?' 'Niets', zeg ik, 'ik heb niets gedaan. Opeens doet hij het niet meer.' Ik voel me net een kind dat iets fouts heeft gedaan en bij voorbaat in de verdediging schiet. Bang dat niemand haar gelooft. OD moet naar haar computer en die opstarten. Dat duurt even. 'Bij mij doet de backoffice het wel', zegt ze. Dat zul je altijd zien. Zij weet het ook niet. Ik moet de Helpdesk maar bellen, zegt ze.

'Lucie Theodora? Ik heb geen Lucie Theodora in mijn systeem', zegt de Helpdesk. Het klinkt naar een nieuwe jongen. Hij snapt mijn vraag niet, maar ik kan het niet beter uitleggen dan ik doe. Hij wil inloggen op mijn computer om mee te kijken, maar zijn verzoek om in te loggen verschijnt niet op mijn scherm. Hij raakt geirriteerd en zegt: 'Doet u de computer maar uit en aan, wen als het dan nog niet werkt dan belt u maar terug.' 'Blijft u aan de lijn?', vraag ik, 'anders moet ik het wéér uitleggen.' 'Dat maakt niet uit',  zegt hij. Zo'n dag.

Ik doe de computer aan en uit. En dan doet alles het weer.

Happiness

De Cineville-pas begint vruchten af te werpen. Wéér een heel erg leuke film gezien: Hector and the search for happiness. Hector, psychiater, is ontevreden met de sleur van zijn leven en werk en wil op reis om te uit te vinden waar het geluk in schuilt. Hij laat zijn vrouw en zijn werk achter en gaat naar China, Afrika en Los Angeles, illusies en oude dromen achterna.

Het is een feelgood movie, maar wel één die een spiegel biedt. Met diepe wijsheden als dat je moet houden van wie je bent, en van met wie je bent, en van wat je doet.

Kruidentuin

In een grappige winkel naast het Stadsdeelkantoor waar ik mijn nieuwe paspoort ga halen verkopen ze zaadjes van kruiden, die je in je eigen keuken kunt oogsten. Het is een plat pakje, maar als je het opent en er 400 nl water bij doet krijg je een potje vruchtbare aarde. Er zit een soort kartonnetje in een plastic zakje dat opzwelt tot aarde. daar gooi je de zaadjes op.

Ik heb peterselie en tuinkers. Het gaat 5 weken duren. In de tussentijd moet ik de zakjes/plantjes voeden met water en aandacht. Erg leuk. Een product van Natuurmonumenten. 

On the road

Van 11 tot 15 heb ik een interview in Tielt. Dat ligt voorbij Gent, richting Oostende. Het is officieel vanaf Amsterdam twee uur en drie kwartier rijden, maar de Ring Antwerpen hè.  Daar moet je minstens een uur extra voor rekenen. 

Ik vertrek om half acht uit Utrecht en kom te Tielt net tegen elven aan. 

De terugreis is echter veel en veel erger, want nu staat behalve heel België ook heel Nederland in de file. Ik ben al drieënhalf uur onderweg en nog maar bij Gorinchem. Daar vallen mijn ogen bijna dicht. Ik laat me bij Deli2Go verleiden tot een zak Vlaamse frieten, langs de snelweg, in de motregen, in de auto. How low can you go?

De bouwplaats

De bouw ligt al weken stil, er is vertraging met het plaatsen van de muren, zo is ons per mail medegedeeld, maar Bobby heeft vorige week van een lid van de volleybalclub gehoord dat er nu weer wat beweging op de bouwplaats. Hij heeft alleen geen idee wat. 

Dus rijd ik er vanavond even langs. Muren staan er nog steeds niet, wel liggen er wat leidingen te wachten op wat er gaat gebeuren. En in het duister zie ik de contouren van een hijskraan, maar die valt niet te fotograferen bij nacht.

De bouwplaats heeft inmiddels een vast huisdier.

Grønnegaard

Dit weekend ben ik verslaaf geraakt aan een nieuwe Deense tv-serie: The Legacy. Vijf afleveringen gezien: vrijdagavond één, zaterdagavond twéé en zondagavond dríe. Toen was het half een en moest ik echt gaan slapen. 

De dvd-box lag al weken op mijn coffee table, iemand heeft hem hier achter gelaten, die vond 'm echt iets voor mij, maar Bobby en ik zitten in de 17 delen van Heimat en dat schiet niet op. Vrijdag nam hij de Heimat-box mee naar Amsterdam, om een beetje op te schieten, immers vorige week was hij hem vergeten, maar nu zat de dvd die aan de beurt was niet in in de box. 

Dus nu The Legacy. Ik ben Heimat echt gaan waarderen, maar dit is andere koek. Hedendaags, complex, emotioneel, spannend, adembenemend af en toe.

Het verhaal: op haar landgoed op het Deense platteland leidt de beroemde beeldend kunstenares Veronika Grønnegaard al sinds de wilde jaren zestig een excentriek en kleurrijk leven. Haar vier kinderen hebben elk op hun eigen manier de gevolgen van een vrijzinnige en chaotische jeugd ondervonden. Wanneer hun moeder sterft, komen ze allemaal samen om de erfenis te regelen. Veronika laat echter heel haar landgoed na aan slechts een van hen. Wat een vlotte en vredige regeling had moeten worden, mondt uit in een pijnlijk proces waarbij geheimen, spanningen en leugens langzaam maar zeker aan de oppervlakte komen.

Van harte aanbevolen. Maar dat was waarschijnlijk al duidelijk.

Vrouwengalerij

Bobby wil al heel lang naar de Portugese Synagoge en waarom dan niet nu zolang ik nog in Amsterdam woon? Ik weet altijd wel een reden waarom niet. De traditionele man-vrouw-verdeling in de joodse religie (het centrale gebeuren der mannen in de rijk gedecoreerde ruimten beneden en de schamel aan vrouwen toebedeelde galerijen boven, achter een hek of een gordijn) stoort mij altijd zo dat het me moeite kost om me überhaupt te interesseren. Ook die 'onreinheid' van vrouwen die ongesteld zijn en de week daarna. Daarna moeten ze maandelijks in de mikwa, in een ritueel bad, waarna hun man weer met hen mag. Twee weken op, twee weken af. Maar ik realiseer me dat ik er niet veel van weet.

Het is een prachtig gebouw, majestueus hoog, hét bewijs van de godsdienstvrijheid in Amsterdam. Toentertijd. De joden die uit Zuid Europa naar het noorden vluchtten noemden zich Portugese joden omdat Holland in oorlog was met Spanje. Veel Portugese joden hebben dubbele namen, niet omdat ze allemaal van adel zijn, maar ze dragen de naam van zowel hun vader als hun moeder. De voorganger is een voorzanger, geen prediker. Toch wel weer leerzaam allemaal.

Maf dat indertijd de joodse religie zo'n opvallende boven alles uit torenende synagoge mocht en de katholieken alleen onopvallende schuilkerken. Maar daar gaat het hier niet over. 

Gymnopedie

Het nieuwe pianoboek blijkt ook een pagina Satie te hebben: Gymnopédie nr. 1 Dat is me een partij mooi. Daar kocht in mijn eerste studiejaar een dubbelelpee van. Fantastisch vond ik het, ik die opgegroeid was met orgelwerken.

Op een website genaamd Voortschrijdende inzichten staat allerhande wetenswaardigs over dit waanzinnig populaire nummer: 'Op Spotify vonden  we 63 uitvoeringen van de Gymnopédie no.1; een aanzienlijk grotere steekproef dan de vorige keer (dat waren er 25). We constateerden al in 2007 dat de Gymnopédie no.1 (maar ook 2 en 3) zich leent voor allerlei kleffe toestanden. Dit bleek inmiddels nog veel grotere vormen te hebben aangenomen. Zo vonden we de 'Gymnopédie no.1' onder andere op verzamelwerken met titels als Classical music for you and your dog, World's greatest wedding music', Music for dinner at home, Orgel lullaby for baby, Satie with ocean sounds, Meditation. 111 pieces of classical music to ease you, Through a dog's ear. Volume 1. Music to comfort your elderly canine, Classical stress relief' en A bride's guide to wedding music. 

En: 'De makers van de website www.moov.nl stelden ooit een paar vragen aan actrice en zangeres Georgina Verbaan. Op de vraag: 'Wat is je favoriete nummer en wanneer zet je dat meestal op?', antwoordde de ster geheel onbevangen: 'Satie met het nummer Gymnopédie no.1 werkt erg goed wanneer ik aan het schoonmaken ben!' En voegde zij er nog snel aan toe: 'Ook Pennylane van The Beatles maakt me erg blij.' De verschrijving Pennylane schrijven we overigens maar op het conto van de redacteuren. Georgina geeft hier op een openhartige wijze uiting van het feit dat de eerste Gymnopédie van de Franse componist Erik Satie overal goed voor is.'

Satie (1866-1925) componeerde volgens het principe van de bouwdoos, waarmee hij het probleem van zijn geringe muziektheoretische kennis omzieilde. Hij gebruikte geprefabriceerde elementen, die hij onafhankelijk hanteerde van parameters als melodiek, ritme en harmoniek. Zonder vaste reeks, vrij inwisselbaar en herhaalbaar, volledig of gedeeltelijk, kon ieder van deze elementen op verschillende toonhoogten aaneengeschakeld worden, zodat een neutrale leidtoon en een statische klankband ontstaat. 

Over Satie bij Wikipedia

Slaapdag

Zaterdag slaapdag. Het is dat de nieuwe vloer om circa 12 uur bezorgd wordt, dat we moeten opstaan en 30 zware pakken hout de trap af slepen, en dat is een uurtje zweten, maar daarna mogen weer verder snurken. Ik wil wel wandelen, maar het regent dat het giet.

Tegen zessen klaart het echter op. Het is nu zó mooi in het Flevopark, dat ik even niet langs het Amsterdam-Rijnkanaal ga lopen, maar cirkelend langs zoveel mogelijk paadjes. 

'De mythe dat God niet bestaat'

Ik ga naar een bijeenkomst waarin een aantal schrijvers - aangevoerd door een Deense auteur Janne Teller - uiteenzet wat zij als schrijvers aan de huidige onrustbarende wereld toe te voegen zouden kunnen hebben. 

Ze hebben gedurende drie dagen steeds drie uur bijeen gezeten, zonder pottenkijkers, om proberen te formuleren wat zij als schrijvers aan de politieke blabla toe te voegen hebben. Manieren van denken die ontbreken in de media. Menselijkheid en empathie die nogal ontbreken.

De eerste stelling die uit drie dagen delibereren voorkomt is dat het een mythe is dat God niet bestaat. Religie is zó belangrijk voor zóveel mensen, dat het heel hoogmoedig is te menen dat hij niet zou bestaan. Maar wel veel religies met veel verschillende goden.

De tweede stelling is dat iedereen moet leven en laten leven. Erkennen en accepteren dat er vele leefstijlen zijn.  Accepteren dat er miljoenen mensen op de vlucht zijn. Dat dat vooral een gevolg is van het economisch systeem met het wereldwijde kapitalisme, dat kleinschalige economieën kapot maakt. 

Het interviewen van Janne lukt niet echt, mede vanwege een Iraanse journaliste die mij voor is. Terwijl ik een afspraak heb en zij niet. Ik ga maar bij hun gesprek zitten, om te voorkomen dat ik helemaal niet meer mag. Want Janne is te moe om enigszins te reflecteren.

De jeugd heeft de toekomst

In de ochtend-S-Bahn worden wij reizigers overvallen door horden kinderen. Het blijkt dat de Buchmesse 500 kinderen heeft uitgenodigd voor een dagje Buchmesse. De trein die toch al vol is met mensen en rolkoffers, barst haast uit zijn voegen. Ik heb te doen met de drie juffen die in deze drukte 21 kinderen bijeen moeten zien te houden. Je zou ze toch kwijt raken! 

De 500 kinderen worden klasgewijs rondgeleid door tientallen zogenoemde Buchpiloten. Ontzettend geweldig leuk. Een bekende Duitse kinderpresentator Klaus (?) ouwehoert ze een enthousiaste sfeer in. Wat een energie om die kinderen op te peppen en bij de les te houden. Knap hoor.  Ik kan ook wel wat pep gebruiken, ik heb niet zo'n zin meer, dus dit is ook voor mijzelf een geweldige onverwachte actie! 

Duitse kindjes zijn volgens mij een stuk braver en gedisciplineerder dan Nederlandse.

Schrjerbeck

Schirn Kunsthalle Frankfurt heeft tijdens de Buchmesse altijd een tentoonstelling gelieerd aan het Gastland van dat jaar, dit jaar is dat Finland. Het museum is ook 's avonds open. Je moet er wel tijd voor maken, anders lukt het niet. Maar sinds ik dit ontdekt heb maak ik er dus tijd voor.

Zo kom ik terecht in een tentoonstelling over Helene Schjerfbeck (1862-1947). Zij heet een van Finlands belangrijkste vrouwelijke kunstenaars te zijn. Dat roept meteen de vraag op wat dat woord 'vrouwelijke' hier toevoegt, en of ze ook een van de meest belangrijke Finse kunstenaars is. Zal toch wel, anders zouden ze niet zo met haar uitgepakken.

Ze doet overigens meteen aan allerlei andere vrouwelijke kunstenaars van het begin van de 20e eeuw denken; zoals Paula Modersohn Becker, Käthe Kollwitz, Marie Laurencin, Frida Kahlo, om er maar een paar te noemen. 

Ze heeft bijna allemaal portretten geschilderd,", veel zelfportretten ook, omdat je dan je model altijd in de buurt hebt. Schijnbaar losjes  geschilderd maar   indringend. 

Ze is geboren in Helsinki maar is op een gegeven moment - wel na de kunstopleidimg en een aantal  internationale reizen - met haar moeder naar een klein dorp verhuisd. Een hal laat zien hoe het leven in een Fins dorp kan zijn. De wanden zijn beplakt met twee grote zwart-wit-foto's van een Fins houten huis: In de zomer uitbundige bloemen rondom, in de winter koud en sneeuw en donker. 

Vanwege de dubbele lasten het komende halfjaar met èn huur èn hypotheek probeer ik te bezuinigen. Een post die ik zou kunnen bezuinigen zijn de catalogi van de tentoonstellingen die ik bezoek. Vorige week nog twee catalogi (Raoul Dufy en Wouter Stips) bij het Singer Museum, nu weer deze tentoonstelling. Die catalogus laat je toch niet liggen? Het is een groot genoegen na afloop van het museumbezoek te bladeren en te verdiepen. Voor in de trein terug.

Magazine  over  Helene Schjerfbeck

Frankfurt

Héén ben ik in de ochtend wezen lopen, dat was ruim 5 kilometer, iets meer dan een uur door een slingerend park.

Dit jaar ben ik niet op de elegante laarsjes, maar op de wandelschoenen. Vorig jaar had ik bloedende kleine tenen in die laarsjes, herinner ik me ineens. Ik houd ervan om niet louter in het hotel, de S-Bahn en op de Messegelände te verkeren, maar even ook deel uit te maken van de hele stad, tussen de mensen met de hondjes, de fietsers die naar hun werk gaan, de joggers. Dat geeft een heel anders beleving van deze week.

Terug ga ik wel met de taxi. Het is 23 uur en genoeg is genoeg. De taxichauffeur is een oudere moslim, hij vertelt dat hij overdag in het ziekenhuis werkt en 's avonds voor zijn zwager in de taxi rijdt. Ik denk Marokkaan. Hij vraagt naar Nederland, naar Geert Wilders. Ik relativeer dat wat, Nederland is geen Wilders, zeg ik, wij leven vreedzaam samen, maar terwijl ik dat beweer denk ik: Klopt dat wel? zouden Nederlandse moslims dat ook antwoorden? Ik vrees het niet.

Voor het hotel staat een Berlijnse kunstboekenuitgeefster op straat een sigaretje te roken. Ik doe er eentje mee. Zij heeft wel last van de stakingen gehad, vertelt ze, maar dan was een half uur. We ginnegappen wat over de staat van het hotel en hoeveel we betalen. Wat is in je eentje op reis zijn en met jan en alleman kletsen toch een genoegen.

Dagje Apenrots

Ze zijn dit jaar gestart met een Business Club. Ik krijg natuurlijk een gratis lidmaatschapskaart: zwart met goud. Dit is echt de apenrots der apenrotsen. Belangrijke mannen (CEO's) en mannen die graag die bij de belangrijke mannen willen horen. Ik kijk er met lichte verbijstering naar, het is zó wezensvreemd dat ik af en toe hard weg zou willen rennen. Dat hoort bij de ups en downs van de Buchmesse. Maar men maakt natuurlijk een gewichtig bericht.

Aggenebbis

Aggenebbis, hoe schrijf je dat? We zitten in een echt aggenebbis hotel. Normaal kost een kamer hier 60 euro per nacht, wat al veel te veel is, maar tijdens de Buchmesse 200 euro, Op Booking.com wordt het gewaardeerd met maar liefst een 4,9.

Je wéét dat het geen kwaliteit is, maar de details van de algehele diskwalificatie zijn dan toch weer een verrassing. Drie lampen die het niet doen, de teil onder de wasbak waar het zwanenhalsje ontbreekt... Geen WiFi op de kamer of à 10 euro per nacht. Drie stopcontacten, dat dan weer wel, om de apparaten op te laden.

Omdat ik meestal in ben voor avontuur vind ik het niet zo erg. 

Wiener Schnitzel

De openingsavond doen we op de de Römer Berg. Er speelt een Oost-Europese straatmuzikant viool, niet onverdienstelijk, maar hij krijgt weinig respons. Het motregent ook een beetje. Ik bied hem liever een glaasje of een maaltijd aan dan een euro, zeg ik tegen Vinnie. Want ik vind straatmuzikanten toch vaak wat opdringerig. Dat-ie ons zijn hele levensverhaal vertelt. Maar Vinnie wil liever even helemaal bijpraten met Mir, die zo ook komt eten, en dat snap ik ook wel weer. Maar omdat wij de muzikant 3 euro hebben gegeven speelt hij een nummer extra, special voor ons.

Emmerich

Behalve een oponthoud van een kwartier te Emmerich waar we moeten overstappen gaat de reis naar Frankfurt voorspoedig. Ik vind dat de mensen maar veel mopperen over die overstap. Dat zeg ik ze ook. Mopper toch niet zo, mopper ik, we hebben maar een kwartiertje vertraging.

Zoals altijd ontstaat er ook dit jaar alras een grote saamhorigheid in de trein. Beste vrienden word ik met mijn overbuurman, een Zuid-Afrikaan, biochemicus, op weg naar een congres te Heidelberg. Vorige week was hij nog in Australië, vertelt hij, en nu weer dit. Maar ze hebben veel geld gekregen uit Europa voor hun onderzoek en de geldgevers willen het brein achter het onderzoek kennen. Big data, ook hier.

We praten haast de hele reis door, het houdt niet op. Over ons vak, het Zuid-Afrikaans, de literatuur, de trein, congressen. Ga mee naar Frankfurt, zeg ik. Vinnie vindt het haast een one night stand. Dat vind ik dan weer niet, maar het is wel erg leuk. Ik weet 's mans naam niet eens.

Staking?

Heb ik dat weer! Zal ik zo naar Frankfurt met de ICE, staat er op de site van de NS te lezen dat In Duitsland een deel van het spoorwegpersoneel met een staking heeft gedreigd. Reizigers in Duitsland kunnen in dat geval te maken krijgen met vertragingen en uitval van treinen. Volgens de laatste informatie (hedenochtend 7.05 uur) zal er gestaakt worden van dinsdag 7 oktober 21:00 uur tot woensdag 8 oktober 6:00 uur.

Het is allemaal bangmakerij. 'Op dit moment is van een georganiseerde staking echter nog geen sprake.'

Little Things

De laatste tijd luister ik af en toe naar Radio M, de regionale radio van stad & provincie Utrecht. Hij is wat moeilijk te vangen Amsterdam, maar als je hem eenmaal hebt kun je de frequentie vastzetten in je autoradio en kun je hem hier ook goed horen. Die hebben echt lekkere muziek. Nu hoor ik in eens Dave Berry. In mijn herinnering hadden wij vroeger thuis maar weinig plaatjes, want popmuziek was des duivels, maar we hadden toch wel een paar plaatjes, en deze van Dave Berry was er een van. Hij is een Engelse rhythm-and-blues-zanger. Hij zong ook 'You've got that strange effect on me...' waarmee hij in 1965 de eerste plaats van de Nederlandse Top 40 bereikte. En 'Now, Now is the moment...' Zo te horen hadden we een elpee!

Durgerdam

Ik wil wel naar een kerkdienst, ergens deep down, maar vandaag is het echt moeilijk opstaan, dus bewaren we de vroomheden voor volgende week. In plaats daarvan wordt het een middagfietstochtje over de Oranjesluizen naar Durgerdam. En dan toch even het zeemanskerkje in. Wat is dat toch prachtig. 

Gelezen: Emma Hooper

Mooi boek. Van een Canadees debutant: Emma Hooper. Etta, een licht verwarde vrouw van in de tachtig verlaat huis en haard op het Canadese platteland om de zee te zien, zoals ze op een briefje schrijft. Qua gegeven doet het een beetje denken aan De onwaarschijnlijke reis van Harolfd Fry van Rachel Joyce en De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween van Jonas Jonasson. Blijkbaar is het de tijd van romans over hoogbejaarde mensen, hun realiteit en hun geschiedenis. 

Dit Etta & Otto & Russell & James vind ik erg mooi. Het vertelt van de pelgrimage van Etta, die al gauw gezelschap krijgt van een coyote, een prairiewolf die ze James noemt, van haar man Otto die thuis achtergebleven de recepten gaat maken van de receptenkaarten die Etta achter heeft gelaten. En grote dierenbeelden gaat maken van papier maché. En buurman Russell die Etta gaat zoeken. En af en aan wordt de levensgeschiedenis van de drie uit de doeken gedaan. Jaren dertig met de crisis en jaren veertig waarin alle Canadese jongens en mannen naar Europa verdwenen om in gruwelijke omstandigheden te vechten en de meesten er het leven lieten.

Otto komt uit een gezin van 14, Etta uit een gezin van twee, Russell is een soort weeskind dat in het gezin van Otto opgenomen wordt. Etta komt in hun dorp als jong onderwijzeresje, die nauwelijks ouder is dan de grootste kinderen in de klas. Als Otto zich heeft laten ronselen om in Europa te dienen schrijven ze elkaar welke week brieven, die heel erg gecensureerd worden. Een keer komt Otto terug voor verlof, en dan beleven ze een geheime heftige liefde. Als Otto weer gaat vechten krijgt Etta wat met Russell. Die geschiedenis wordt tamelijk terloops in zijdelingse taferelen verteld. Je moet 't als lezer zelf maar een beetje destilleren. Wat er gebeurt als Otto gebroken uit de oorlog terugkeert mag je raden.

De dagen in het heden: de een met de uitputtende loop naar het Oosten, de ander met zijn uitdijende beeldentuin, de derde verdwijnt in zijn auto naar Noord Canada. De mens, eilanden, en toch verbonden. De mens, verbonden en toch een eiland.

Perenchutney

Het is een dag om keukenprinsesje te spelen. Ik begin met een perenchutney. Uit Engeland had ik van de Tesco een uienchutney meegenomen, maar die vind ik lang niet zo lekker als mijn eigen chutneys. Ik heb nu drie keer mangochutney gemaakt en een keer kiwichutney, het is tijd voor een nieuwe. De perenchutney is heel leuk: peren, ui, dadels, limoen, knoflook, gember, mosterdzaad, kaneel, azijn, suiker. Ik rooster er ook nog wat pijnboompitten bij. Mmm! 

Moso density

We hebben een vloer gekocht! Echte bamboe ditmaal (nu heb ik bamboe-laminaat, omdat ik vier jaar geleden niet wist hoe lang ik hier zou blijven wonen). De restpartij met bijna 50% korting van de Wilhelmina Winkel aan de Veemkade is te mooi om te laten schieten. Hij staat nu in het schuurtje van de eigenaars in Schermerhorn, vóór zijn motor, zodat hij al een tijdje niet kan rijden. Die wil hij graag kwijt en die kan ook wel een paar maanden in mijn schuurtje. Het is een bamboevloer van de firma Moso, en in de kwaliteit Density. 

We bespreken met hem de vraag wat straks eerst moet: de vloer of de keuken. De keukenboer zei dat de vloer eerst moest. Maar deze vloerverkoper zegt  dat de keuken eerst moet, omdat de kans groter is dat de keukenboer de vloer beschadigt dan dat de vloerenlegger de keuken beschadigt. O ja, dáár gaat dat over. Volgende week zaterdag komt hij het bezorgen. Dan mogen we 30 pakken bamboe het schuurtje dragen.

Helemaal opgetogen van de koop gaan we copieus lunchen bij het naastgelegen Spaanse restaurant Puerto Pata Negras aan het IJ. Op het terras aan het water in de zon. Wat zal ik dit water missen en de ruimte, mijmer ik.

Stoppen

Steeds meer vriendinnen stoppen met werken. Het begint echt op te vallen. Ik ben haast de enige die nog werkt. Het komt niet in me op om te stoppen. Waar moet je dan van leven? Er is geen VUT ofzo. Ik mag nog 10 jaar. Er zijn geen mannen als achtervang. Nooit gehad, altijd alles zelf gedaan. Ieder heeft haar eigen verhaal. Ze konden het lichamelijk of geestelijk niet meer aan, hun contract werd niet verlengd, faillissement van hun bedrijf was het einde, of persoonlijk moet het roer helemaal om... 

Wat mij opvalt is dat ze nogal stralen. Veel meer dan voorheen. Werk is leuk, als het goed is, maar je moet er ook best veel frustratie verstouwen. Ze zeggen nu: Eindelijk uit de tunnel van het werkende leven. Van acht tot vijf en 's avonds moe op de bank. Tijd aan jezelf, de dingen die je leuk vindt, uitstapjes, het sociale leven wordt veel ruimhartelijker...  

Het is weer net als vlak na de studie vertelt Wiil. Het leven ligt weer helemaal open. Ze was er jaren bang voor, voor dat stoppen, maar het is heerlijk. Uit de tunnel. Die dertig jaar werken: het is voorbij en ze heeft er nauwelijks herinneringen meer aan. Er komen allerhande nieuwe dingen op je af. 

Ik word een beetje jaloers...

Vrijdagavondwandeling

Het Vondelpark is krankzinnig druk, met honderden, zo niet duizenden fietsende, hollende, rolschaatsende, scatende en wandelende mensen op de paden, en op de grasvelden groepen barbecuende, picknickende, borrelende mensen alsook geparkeerde fietsen. Een echt overbelast park. Stadse idiotie. Wat een verschil met het Flevopark, dat hierbij vergeleken puur natuur is. 

Will en ik kuieren door het park op weg naar restaurant Gent aan de Schinkel aan de Schinkelkade. Toen ik in de Jordaan woonde was dat een van onze vaste zondagmiddagwandelingen. Zij is daar nog steeds buurtbewoner en tennist ook bij Tennisvereniging Het Kattenlaantje, al jaren. Zij komt in die massa voortdurend bekenden tegen. De Wereldstad als Dorp. 

Het zit daar zó heerlijk, buiten, bij Gent aan de Schinkel. Oktober!

Tegen negenen lopen we in het aardedonker weer terug. Helemaal leeg is het Vondelpark nooit, er fietsen daar dag en nacht mensen, maar er is inmiddels wel een soort rust teruggekeerd. 

Jarenlang deed ik drie keer per week om 07.15 uur één rondje hardlopen hier. Met toenmalig collega Ellen. Zomer en winter deden we dat. Om die tijd was het park weer fris vers, al stonk het er zomers wel erg naar afval en etensresten en was het rond de te kleine prullenbakken vergeven van de pizzadozen en lege bierblikken. We verzamelden ons voor het Filmmuseum dat nu anders heet, maar dat we in de volksmond nog steeds het Filmmuseum noemen. Vooral 's winters in het diepe duister was dat een groot genoegen. 

Vandaag is het nog zo idioot zomers dat we het zonder jas nog warm hebben. Van mij mag het wel echt herfst worden.

Joie de vivre

Raoul Dufy, daar houd ik al heel lang van. Zijn werk leerde ik ca 25 jaar geleden kennen in de lijstenmakerij van Ex, die toen nog meer een kunstkaarten en -posterwinkel was. Dufy was/is licht, luchtig, vrolijk, zomers. Joie de vivre. Maar het was zo licht dat het bijna geen kunst was, dacht ik soms. 

Duizenden schilderijen en aquarellen heeft hij gemaakt. Variaties op een paar thema's. Sommige werken zouden bijna wel behang kunnen zijn. Op misschien een paar schilderijen na heb ik weinig echt werk van hem gezien.

En nu dan een grote tentoonstelling in het Singer Museum. Daar moet ik dan maar naar toe. Want echt werk is wel heel anders dan prentjes. 'Voor het eerst sinds 1960 in Nederland,' schettert de marketing. Dufy heet een fauvist, lees is nu, net als Matisse en Picasso. De wilde penseelstreken en de heftige kleuren. 

Het is véél. Heel mooi. Als ik dit zie zou ik eigenlijk wel vrijer willen tekenen dan ik doe. Out of the box, het hoeft niet te lijken.