Labyrinthen vind ik leuker dan doolhoven. Doolhoven vind ik een nachtmerrie.
In het donker rijd ik Utrecht via Zuilen binnen. Langs de weg staan wat gele waarschuwingsborden dat de Burgemeester Norbruisweg afgesloten is, maar omdat ik vrijwel heg nog steg weet in Utrecht en al die straatnamen me weinig zeggen rijd ik tegen beter weten in door. Hek. En zo raak ik in het pikkedonker verzeild in een wijkje zonder uitgang. Andere auto's volgen mij imdat ze denken dat ik de weg weet. En op eens staan we in een rijtje klem en moet iedereen omkeren. En dan waaieren we uiteen.
Ik moet de Amsterdamsestraatweg vinden, zoveel begrijp ik wel, maar hoe? In het stikkedonker. Dit is geen labyrinth, dit is een doolhof. Als ik uiteindelijk mijn way out vind is de opluchting enorm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten