Tijd vor een stille dag, de luiken dicht. Ik lees de autobiografie De wenteltrap van Karen Armstrong, over de tijd dat ze uit het klooster ging terug de wijde wereld in. Jaren zestig was dat. Tegenwoordig is Armstrong een beroemd auteur over religieuze zaken met als centrale thema een grote openheid over álle religies. Toen nog een gekwetste zoekende ziel.
In dit boek over de periode ná het klooster schrijft ze over hoe beschadigd ze geraakt was in het klooster, omdat ze geacht werd geen emoties te hebben, boven haar emoties te staan, en te leven volgens strakke leefregels. Niemand wil echter luisteren naar haar kwetsuren juist uit die kloostertijd, waar ze woonde van haar 17e tot haar 22e. De mensen doen dat haar kloostertijd af als een periode/plek waar ze veiligheid zocht. Dokters en psychiaters willen alleen over vermeende jeugdtrauma's praten, waardoor ze op haar 17e voor het klooster gekozen zou hebben. Terwijl haar kwetsuren volgens haar juist in die vormende jaren in het klooster liggen,
Op Spotify zoek ik naar muziek die past bij mijn staat van zijn, en kom uit bij Rheinberger. Heerlijk klaaglijke muziek voor orgel en viool. Soms moet je het even opzoeken, geloof ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten