Wat een rare dag, rare week. Ons Vakblad is verkocht, de handtekeningen zijn gezet, en de collega's die blijven vragen allemaal besmuikt: Hoe voelen jullie je nu?
Maar wij hebben helemaal geen gevoel, we werken gewoon keihard om het magazine op tijd bij de drukker te krijgen. Het is de week met werkdagen van 08u tot 19u en dan 's avonds nog even door. En als alles bijna af is dan nog weer een reeks de puntjes op de 'i'. Dat gaat allemaal voor 'gevoel'.
Als alles echt klaar en af is dan realiseer ik me pas echt dat het de laatste dag is dat we met RoRo7 werken. We gaan snel op de foto. Laatste kans. Een móói goodbye komt over twee weken. En weemoed. 14 jaar samengewerkt!
Maar wij hebben helemaal geen gevoel, we werken gewoon keihard om het magazine op tijd bij de drukker te krijgen. Het is de week met werkdagen van 08u tot 19u en dan 's avonds nog even door. En als alles bijna af is dan nog weer een reeks de puntjes op de 'i'. Dat gaat allemaal voor 'gevoel'.
Als alles echt klaar en af is dan realiseer ik me pas echt dat het de laatste dag is dat we met RoRo7 werken. We gaan snel op de foto. Laatste kans. Een móói goodbye komt over twee weken. En weemoed. 14 jaar samengewerkt!
's Avonds eet ik bij de Buurvrouw. Ik verhaal van mijn chaotische dag en laat de foto zien. Maar het ziet er heel gezellig uit, zegt ze verbaasd. Ja, we zijn zo goed en zo leuk en zo gezellig, en dan stopt dat zomaar, vanwege Tekenende Mannen.
Later thuis vind ik in de mail een foto'je van de Tekenende Mannen. Had ik om gevraagd. Voor mijn blog.
Later thuis vind ik in de mail een foto'je van de Tekenende Mannen. Had ik om gevraagd. Voor mijn blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten