Das Fest der Lebenden und der Toten

Eindelijk de laatste aflevering van Heimat. Maria is dood en wordt begraven, en er is ontzettende regen en onweer kermis in het dorp. Iedereen die al jaren niet meer in Schabbach komt is er. Het is geen behaaglijke aflevering, maar wel fascinerend gefilmd. Een hallucinerende draaikolk van beelden van mensen van vroeger en nu, lange slierten lelijke polonaise dansende dorpsbewoners. Ik ben er erg gevoelig voor en voel me helemaal meegezogen in de krankzinnigheid buiten, waar geen ontkomen aan lijkt. 

Jaren geleden logeerden Bobby en ik in het Franse huis van K. en Fr. en ik droomde nogal indringend dat het hele huis overstroomde met mensen. Er was een feest, en ik wilde alleen maar dat die mensen weggingen. Ze waren overal, niet alleen in de woonkeuken, maar ook in de gangen, in de douche, overal. Stapelhorendol werd ik ervan. En het lukte niet die droom stop te zetten,

We praten over de deuren in het nieuwe huis. Daar zijn allemaal opties voor. Keuzes. Of we panelendeuren willen of massief hout. er is geen showroom, alleen een vage folder. Of we er glas in willen of niet en waarom dan wel of niet. Ze hebben ook opties met matglas en met glas in lood.

Straks hebben we op de tweede verdieping twee ruime slaapkamers. De ene wordt onze slaapkamer, en de andere de kapel annex stiltekamer, maar ook logeerkamer. Voor die laatste ruimte wil Bobby graag glas in lood in de deur. Maar ik zie ons ineens overspoeld door logees die ik niet ken en die nooit meer weggaan, en die ik almaar achter dat glas in lood zie bewegen. De beelden en gedachten gaan zogezegd helemaal met me op de loop.

Ik kan er ook wel om lachen, maar stopzetten lukt niet. Uiteindelijk spreken maar even af dat er straks misschien voorlopig eerst maar even geen langdurige vreende  logees in het huis komen. En dan wèl glas in lood. Dat kalmeert de geest voor nu.