Excuus

De 'onverlaat' die het glas in ons buurtbiebje heeft vernield heeft zich gemeld. Er ligt ineens een blanco enveloppe in de brievenbus met een briefje in een moeizaam handschrift. Strekking: Excuses, het was niet de bedoeling en hij zal het ruitje vergoeden. Naam en adres staan erbij. Geen telefoon of e-mail. Is het een briefje van een kind? Een volwassene? Een kind gaat zijn ouders toch niet vertellen: Pap, mam. ik heb het raampje van het buurtbiebje vernield? Op de Facebookpagina van het plantsoen had ik geschreven: 'Wie dóet dat nou?' Is hij volger van die pagina? Maar ik Facebook daar niet onder mijn naam. Hoe weten ze mijn naam en adres? En nu? Zal ik er langs gaan en het verhaal luisteren? Het is haast een clou van een Kerstverhaal, ware het niet dat Kerst voorbij is.

Een wandelaarster zegt: ik vind het heel mooi dat jullie dit doen met dit biebje, ook al weet je dat het eigenlijk niet kan.

Quiz

Ekfa en Riemer hebben verrukkelijk gekookt: wilde rijst met pompoen uit de Ottolenghi, en warme brownies met ijs toe. De groenten bij Ottolenghi zijn zo heerlijk gekruid dat je het vlees niet mist, zegt Ekfa. Dat klopt. Dan gaan we onder leiding van Riemer de Nieuwsquiz 2015 van NRC Handelsblad doen. Riemer neemt streng de leiding en loodst ons in no time door de 52 vragen heen. We hebben 47 goed.

OV-fiets (2)

'Eerst fiets pakken, dan scannen', staat te lezen bij Amsterdam CS Oostzijde. Dat lijkt mij onverwacht eenvoudig. Maar ik zie wel een bord, maar geen een OV-fiets. Ben ik nou gek? 'Nee', zegt de beheerder, 'we zijn er helemaal doorheen. Wij hebben er aan deze kant van het station 60, en aan de Westzijde hebben ze er 400. Maar die zijn er ook helemaal doorheen. Ik weet niet hoe het op Amstel en Muiderpoort is.' Deze complicatie - géén OV-fiets - had ik nog niet bedacht. De beheerder heeft oprecht met me te doen, dat ik net een abonnement heb genomen.  Hij heeft ook nog andere fietsen te huur, maar die zijn veel duurder.

Ik ben uren te vroeg naar Amsterdam gegaan. Wat nu? 

OV-fiets (1)

In de lege dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw heb je de tijd klusjes op te pakken waar je normaal niet aan toe komt. Zo lijkt het me al een tijd een goed idee om een abonnement op de OV-fiets te nemen. Mensen zijn daar enthousiast over. Ik zie er vooral tegenop en ga dan tobben over wat er mis kan gaan. 

Eerst moet je je aanmelden via internet. Je geeft al je namen en nummers op en betaalt 10 euro. Die hebben ze alvast binnen. Nu moet het werken. Ik heb in het leven veel pasjes meegemaakt die níet werkten, waardoor ik helemaal schrap sta. Het ergste in dit kader was een pasje op een Zweedse camping waarmee je én door het toegangshek kon en warm kon douchen. Stelt u zich voor: je staat in de rij voor de douche, ben je eindelijk aan de beurt, kleed je je uit om de douchen en dan wordt het water niet warm. Moet je je weer aankleden om naar de receptie, waar ze vijf minuten lang onbegrijpelijke handelingen verrichten. En dan weer achteraan sluiten in de douche-rij.  Ook heb ik een pasje van de parkeergarages van Q-Park dat het niet doet. Daar zeggen de medewerkers dan: 'Dat ligt niet aan u, mevrouw, echt niet, die pasjes zijn van slechte kwaliteit.' 

En ik had gedoe met de Museumjaarkaart en met OV-chipkaart. Van die laatste had ik ongevraagd een nieuwe gekregen, maar de oude zat ook nog in de portemonnee, vanwege dat ik niet of de nieuwe pas direct al werkte. Ja dus en zo schreef het OV-chipsysteem telkens twéé ritten af. 

Dan ga je maar naar een loket, maar op het station willen ze geen meer meer mensen te woord staan. Op het moment je een lokettist een vraag stelt moet je voor straf al een euro betalen. Ik geloof dat het teveel gevraagd was om de dubbel betaalde ritten terug te krijgen. Dat oude pasje dat automatisch 20 euro oplaadt leegtrekken,  ik geloof dat ze dat uiteindelijk wel voor me deed, met aftrek van 2,50 voor deze handeling. Het resterende bedrag zou ik tzt wel op mijn rekening krijgen. Dat heb ik toen doorgeknipt en weggegooid.

Vandaag ga ik naar Amsterdam, eerst naar het Stedelijk, zo is het plan, en dan naar Leen. Als ik met de auto ga kost dat minstens 20 euro parkeergeld. Als ik met de trein ga zou ik met tram 12 vanaf Amstel en dan met tram 2 naar CS kunnen. Of een half uur lopen. Kortom: de hoogste tijd op met zoiets handigs als de OV-fiets te beginnen.

Zucht. Ik stel me voor dat het onduidelijk is hoe het werkt met die fiets. En dat er geen persoon is die het kan uitleggen. Dat het pasje het niet doet. Dat ik een lekke band krijg. Dat ik de fiets niet terug in de stalling krijg. Er is sprake van lockers waar ze in staan. 'Het is heel gemakkelijk', zeggen de mensen die ermee werken.

Dapper zeg ik tegen mezelf: Zonnetje! Je trekt er gewoon een uur voor uit. Soms vallen de dingen mee.

Abdij

Op de RKK is een documentaire over de verhuizing van de monniken van Abdij Sion naar Schiermonnikoog. Afscheid en een nieuw begin. 

Er woonden tot en met deze maand nog zeven monniken, waarvan drie in de tachtig. Het ging niet meer daar, waar ooit tientallen monniken woonden. Te groot, te veel werk, te veel zorgen. Onlangs verkochten ze de abdij aan een oecumenische leefgemeenschap, die veel van de oude kloostertradities en de gastvrijheid in ere willen houden. En de monniken zitten nu met vier in een nieuwbouwwoning op Schiermonnikoog, waar ze een nieuw klooster(tje) willen beginnen. De echt oude broeders zijn naar Westmalle verhuisd. De cameraploeg volgde ze een jaar.

Van de zomer waren we nog bij dat klooster. De familiedag in de tipitent was daar. Eind jaren 70 logeerde ik er, met Marg. We waren 20, 21. Het was heel goedkoop voor studenten. Ik had geen idee wat dat was, zo'n klooster, en wat we daar deden. Inmiddels snap ik er iets meer van. Zelfs van de trek naar het monastieke leven. Mijn eigen kamer voelt nu als een warme veilige kloostercel, waar je tot jezelf kunt komen.

In de documentaire ziet je de monniken in die witte pijen lopen met een niet-passende winterjas eroverheen. Met de bus, de trein, de veerpont, op het strand. Eigenlijk zien traditionele moslimmannen er ook zo uit, in zo'n witte jurk onder de winterjas. 

Deze vier gaan nu vanuit dat nieuwbouwhuis proberen daar een klooster te stichten. Zou het lukken? Zou er nieuwe aanwas komen? Kinderen lopen langs hun huis. Monniken, dat hebben ze nog nooit gezien.

De oogst

Gelezen in 2015:

1. Delphine de Vigan, Nacht (De Geus)

2. Ernest van der Kwast, IJsmakers (De Bezige Bij)

3. George Saunders, Nog gefeliciteerd trouwens (Podium)

4. Annegreet van Bergen, Gouden Jaren (Atlas Contact)

5. Anne van Lienden en Caroline Roodenburg-Schadd, Gestel (1881-1941) (Toth/Singer Museum)

6. Jessica Lutz, De Nederlandse bruid (De Geus)

7. Arnon Grunberg, Het bestand (Nijgh & Van Ditmar)

8. Maarten ’t Hart, Magdalena (AP)

9. Han Kang, De vegetariër (Nijgh & Van Ditmar)

10. Tjitske Jansen, Voor altijd voor het laatst (Podium)

11. Gijs IJlander, Vergeef ons onze zwakheid (Cossee)

12. Jaap Robben, Birk (De Geus)

13. Helle Helle, Als je wilt (Querido)

14. 4Philippe de Beerst, Nooit meer typen (Podium)

15. Peter McHoy, Minibijbel Tuinontwerpen (Veltman)

16. Tiny Brugge en Isabel Rottiers, Geheimen uit de Kloostertuin ()

17. Ronald Havenaar, Babyboomboek (Van Oorschot)

18. Helle Helle, De veerboot (Contact)

19. Rachel Joyce, Het liefdeslied van Queenie (Cargo)

20. Stephan Enter, Compassie (Van Oorschot)

21. Sara Maitland, Stilte als antwoord (Scriptum)

22. Henriette Roland Holst, Het vuur brandde voort (AP, Privédomein.)

23. Wanda Reisel, Liefde tussen 5 en 7 (Atlas Contact)

24. Fay Weldon, Wat vrouwen gelukkig maakt (

25. Shifra Horn, Ode aan de vreugde (Archipel)

26. Pieter Hoexum, Kleine filosofie van het rijtjeshuis (Atlas Contact)

27. De oase van Matisse (Walther König Verlag)

28. Pauline Slot, Museumbezoeking (Arbeiderspers)

29. Sue Townsend, The Woman who went to Bed for a Year (Penguin)

30. Jill Dawson, Watch Me Disapear (Sceptre)

31. David Nichols, Us (Picador)

32. Kristien Hemmerechts, Alles verandert (De Geus)

33. Connie Palmen, Jij zegt het (Prometheus)

34. Anke Kranendonk, Altijd vrolijk (Marmer)

35. Maartje Wortel, Er moet iets gebeuren (Das Mag)

36. Renske Jonkman, Gibraltar (Nijgh & Van Ditmar)

37. Leena Parkkinen, Die Alte Dame die ihren Hut nahm und untertauchte (Limes Verlag)

38. Martha Schoknecht, Der schönste Ort der Welt. Von Menschen in Buchhandlungen (Diogenes Verlag)

39. Peter van Straaten, Agnes. Szenen einder unordentich Leben (Piper)

40. Kees van Kooten, Leve het welwezen (De Harmonie)

41. Lisa Kuitert, Het boek en het badwater (AUP)

42. Ann Tyler, Afscheid voor beginners (Cargo)

Gelezen in 2014 
Gelezen in 2013

Liefhebbers versus -haters

Een buurtbewoonster heeft een stuk of 15 boeken in het biebje gelegd. Leuke boeken ook. Yeah! Maar nu hebben onverlaten het ruitje ingetikt, schrijft ze op de Facebook-pagina. Toch ga ik maar de nieuwe boeken stickeren met mijn gouden stickers. Terwijl ik op mijn hurken voor het biebje zit spreken diverse wandelaars mij aan. Voor hen is het leuk om te zien dat er een echt mens achter dat beetje kwetsbare bouwwerkje zit. 'Ik zeg al tegen mijn man, zeg ik, dat gaat nooit goed! Zeg ik tegen mijn man.' 

Een meisje wandelt er elke dag langs, ze heeft ook zo haar wensen over het plantsoen: een stuk hondenpoepvrij, zodat je aan het water kan zitten. Die had ze op de kaartjes geschreven, maar die hebben we weggehaald sinds de besmeuringen. 

Kirchner

Het Singer Museum heeft weer zo'n tentoonstelling waar je meteen naar toe wilt: 'Kirchner, paradijs in de bergen'. Een echte zondag Derde Kerstdag dagbesteding. Ik heb wel een béétje beeld bij Kirchner, grove houtsnedes, danse naakte dames, landschappen met het grote gebaar, expressionistisch, maar het beeld is toch niet zo ingevuld. 

Met mij waren er uiteraard honderden mensen bij die tentoonstelling. Tegenwoordig neem ik een audiotour bij de tentoonstellingen, en dat doet iedereen, dus je hebt nu het merkwaardige fenomeen dat mensen voor een schilderij alle kanten op staan te kijken, bijvoorbeeld naar het plafond, terwijl ze naar hun audiotour luisteren.  

Centraal in deze tentoonstelling staan zijn jaren in Davos, hoewel ook jeen zaal gewijd is aan het wilde jonge leven in Berlijn, met veel naakte dansende vrouwen in zijn atelier. Maar dan de komt de Eerste Wereldoorlog, en hij meldt zich voorilitaire dienst. Wat hem overkomen is weet ik niet, maar al snel vertrkt hij met een oorlogstrauma naar een sanatorium in Zwitserland. 

Hij houdt niet van het sanatorium, verhuist met een verpleegster naar een apart huis, en dan komt zijn vrouw Erna over, maar ook een danseresje. Deze niet al te volledige feiten hoorde ik op de audiotour of las ik in de bijschriften bij de schilderijen. Ook dat hij erg van de knoestige Zwitserse boeren hield, die wat standvastiger van karakter zijn/waren dan de nerveuze stadse types. Veel vrij naakt in de natuur dansen was er niet meer bij. 

In zijn dagboeken schreef hij welke kleuren hij allemaal zag. Vertelt de audiotour. Dat vind ik nou een mooi onderwerp voor een dagboek, vooral omdat ik zelf over heel andere dingen schrijf als ik al ooit dagboek schrijf. Maar men kan ook over kleuren schrijven, inderdaad.

De Zwitserse landschappen zijn heel indrukwekkend. En zijn portretten van de knoestige Zwitsers.

Je wilt er toch wel meer van weten eigenlijk. Er is ook een schilderij van zijn vrouw Erna voor het raam, waar bij staat dat zij vaak depressief was. En dat hij er in de jaren dertig op aangedrongen had dat ze samen zelfmoord zouden plegen, maar uiteindelijk heeft hij het alleen gedaan, in 1938. Erna overleefde hem tot 1945. 

Cellos

Om 15.55 zie ik dat er om 16 uur een celloconcert zal zijn, van het initiatief 'Klassiek in Zuilen' in het Zimihc Theater vlak achter ons huis. De cellist die optreedt is Ernst Reijseger. Hij blijkt echter een dubbele boeking gemaakt te hebben en die kan niet. De presentatrice zegt monter 'Dat kan gebeuren. Maar wij zijn niet voor een gat te vangen.' En ze kondigt blijmoedig een alternatief programma aan. Het huisensemble van de Cello Biënnale 2016, de Cello Company (Irene Kok, Emma Kroon en Kalle de Bie). Afgewisseld door leerlingen van cellodocente Winde Reijnders. Het is een hartverscheurend prachtige middag. Oudere en jongere leerlingen.

Villa Amalia

Op NLZiet staat een VPRO-filmdrama geprogrammeerd, getiteld 'Villa Amalia', uit 2009. Met Isabelle Huppert als succesvol concertpianiste Anne die alle schepen achter zich verbrandt als ze ziet dat haar man er minnaressen op nahoudt. Ze houdt op met de muziek, verkoopt haar appartement, en zoekt een plek waar ze werkelijk anoniem kan zijn. Die vindt ze in een verlaten huis op een Italiaans eiland. 

Ik kijk geboeid, het is práchtig gefilmd, maar je snapt niet goed hoe en wat en waarom. Anne's vader is weggelopen toen zij jong was, haar nu oude moeder te Bretagne is desolaat treurig en verlaten, haar eigen liefde is eigenlijk ook niets met zo'n overspelige man, het succes in de muziek geeft haar niet waar ze behoefte aan heeft. Alles wat ook maar een beetje herinnert aan het verleden gooit ze weg. Blijkbaar moet ze totaal teruggeworpen worden op zichzelf en niets anders dan zichzelf om de bron terug te vinden. 

Maassluis

 

Tweede Kerstdag doen we te Maassluis. Een oervertrouwde dag met Schoonmama, die geheel volgens schema verloopt - zoals voorheen de dagen met Mutti volgens een straf stramien verliepen. Je arriveert om een uur of twaalf, krijgt een kopje koffie en dan is het zo weer tijd voor de lunch en de eerste afwas. 

Daarna gaan we allemaal wat lezen, en dan dutten Bobby en ik geheid weg. Tegen half vier verzinnen we dan het wandelingetje naar Het Hoofd, aan de Nieuwe Waterweg, en iets na vijven zeg ik: Zal ik gaan koken? Bobby doet wat kleine klusjes en Schoonmama maakt haar kruiswoordpuzzel. 

Bij Mutti deden we het rondje Zandmeertje en het programma-onderdeel Bijbellezen. De laatste jaren waren er met Kerst uit onze Grootfamilie altijd een stuk of vijf bij haar in verrassende wisselende samenstelling. Dat was verbindend. Ik mis het wel. Het was altijd stress: wie doet Kerst, wie doet Oud & Nieuw, hoe doen we de verjaardagen tussen 6 en 12 januari. En nu is dat weg.

Te Maassluis kijken we - na het avondeten en weer een afwas - naar het Acht Uur Journaal, doen we nog een kopje thee, en dan gaan we weer huiswaarts. Het is een vertrouwde Kerstdag.

Kindeke

We hebben bedacht dat we dit jaar een rustige Eerste Kerstdag thuis doen. Zonder mensen, zonder gedoe. Dat je niks hoeft. Bobby vult deze nikddag op zijn geheel eigen wijze in: voornamelijk slapend. Natuurlijk gun ik hem dat, maar zelf vind het wel een beetje saai. Het druilt enorm. Binnen en buiten. Je reinste Kerstdruil. Ik bel Marg, of ze het Kerstdiner wel leuk had gevonden. Ja dat vond ze. Héél! O, gelukkig. 

Mijn bovenkamer brengt uitkomst. Die is wel een van de grootste vreugded van dit jaar. De vriendinnen noemen het mijn 'meisjeskamer'. Op de iPhone zoek ik orthodoxe kerstmuziek en op de iPad een icoon met het Kindeke Jezus. Dan kan mijn kerstmiddag niet meer stuk.

Over tekenaars

Impulsief gekocht van de week: Over tekenen en over de natuur van Peter van Straaten. Het zijn tenslotte thema's die me bezighouden. Vogels heb ik nog niet veel gedaan, maar dat zou ook kunnen. En hij schrijft erg goed. Ik weet eigenlijk niet wat ik verwachtte, misschien een exposé over zijn tekenkunsten, zijn werkwijze, een kijkje in zijn geest, maar dat is her niet. Het is een verzameling korte columns uit de krant. Kleine anekdotes over zijn universum, die vooral bestaat uit tekeningen en tekenaars. Hoe hij - bijvoorbeeld -  op bezoek gaat in New York bij de agent van Jo Spier, in de hoop dat hem een doorbraak wacht in de USA. Maar de agent vindt zijn werk niets, veel te somber, en blijkt er ook niet van op de hoogte dat Jo Spier overleden is.  Als ik op de iPad alle tekenaars en hun werk opzoek die hij beschrijft dan wordt het boek wel steeds leuker.

'Niechjes'

Het is denk ik alweer anderhalf jaar geleden dat ik voor het Rijksmuseum mijn Russische vriendin Zukhra opdeed. Nou ja, Russisch... Uit de Kaukasus. Ik heb haar nooit meer gezien, het moet er nodig van komen, maar op hoogtijdagen stuurt ze me berichtjes: op internationale Vrouwendag en met Kerst. Het berichtje komt van een onbekend nummer dat met 007 begint. Blijkbaar is ze nu in Rusland.  Bij het berichtje staat deze foto. Wat een prachtige meiden, app ik terug. Wie zijn dat? Mijn niechjes, schrijft ze terug. Het tantedom is toch wel een universele vreugde.

Allen Tezamen

Als je om 01 uur in de nacht al die glazen en borden en schalen en pannen staat af te wassen, af te drogen en op te ruimen dan denk je wel even: volgend jaar doen we het misschien niet weer, maar dat gevoel gaat voorbij. Het is gewoon erg leuk om te doen: het vriend(inn)en-Kerstdiner. 

Vroeger probeerden we nog wel eens de Nachtmis, roept Will in herinnering, maar dat was nog in het centrum van Amsterdam, en daar was het zó vol in de Kerstnachtdiensten dat je er toegangskaarten voor moest bestellen. Anders kwam je er niet in. Na een paar keer tevergeefs een Nachtmis gezocht te hebben is dat programma-onderdeel in het slop geraakt. 

Nu lees ik op Facebook dat er gisteravond wel 220 mensen bij de Kerstnachtdienst van de Jacobuskerk hier op het Prins Bernhardplein waren (en weer een pleidooi dat de kerk dus niet dicht mag). 

Het was weer mooi. Er waren enige oude getrouwen en enige nieuwe gasten. Bobby glorieert met zijn enorm uitgebreide menu en uitgelezen wijnkaart, ik ben ondersteunend, de versiering, de lichtjes, het tafeldekken, de bediening en het opruimen.

Het is gewoon weer erg leuk en lekker en gezellig en een waardevolle traditie. En ook: aan het eind met die afwas even onverdragelijk.

Kaarten

De kerstvakantie is begonnen. Eigenlijk ben ik behoorlijk tevreden over het bloembollentekeningetje van eerder deze week en ik ga daarmee een nieuwjaarskaart knutselen en bestellen. Het is tenslotte erg leuk om kaarten te krijgen, en te zien wat de mensen voor jou gemaakt / uitgekozen hebben. Zeker voor de minder digitale nog in leven zijnde ooms en tantes is het altijd belangrijk. Je kunt zeggen, wat doet het er toe, kerstkaarten, ik doe het niet, maar het is toch ook een mooie traditie, laten weten dat je aan iemand denkt.

Ter bevestiging krijg ik een mailtje uit De Bilt. Dat vind ik dan weer ontroerend. Deze kaart wordt de eerstvolgende werkdag gedrukt, beloven ze, en verzonden. Dat is pas maandag.

Kerststress

Bobby heeft het Kerstdiner besteld bij NRC Lux, de webshop van NRC. Heel slim bedacht. Tegen de kerststress. Je krijgt alle ingrediënten voor een viergangenmenu in een doos. Mooie recepten, streekproducten. Je kunt het bestellen voor 2 tot 8 personen, etcetera. Dan hoef je geen kerstboodschappen te doen, is het idee. De doos wordt woensdag de 23e bezorgd, beloven ze. 

Een paar dagen tevoren vraag ik: 'Hoe laat wordt die doos eigenlijk bezorgd?' Want we werken allebei deze woensdag. 'Dat weet ik niet', zegt Bobby, 'woensdag.' Ik vind dat een beetje vaag. 'Kon je niet aangeven hoe laat je dat wilt?' 'Nee', zegt Bobby. En: 'Het komt wel goed'.

Ik bespreek de kwestie met de collegae. Vinnie heeft een vriendin die de doos ook besteld heeft. Volgens hem heeft zij een mailtje gehad met de tijd van bezorgen. 'Nee,' zegt Bobby, 'ik heb geen mailtje gehad.' Ik weet niet of het waar is wat hij zegt, of dat hij mij pest.

Dinsdagavond meldt hij: 'Ik heb een mailtje gehad. Ze komen woensdagavond om 19u46.' Dat geloof ik natuurlijk niet. 'Laat zien!' Alleen als we ergens om wedden. Dan laat ik het maar los.

De bezorging blijkt echt een probleem. De actie is blijkbaar zo'n succes dat ze de bezorgbeloften helemaal niet aan kunnen. Ik ben om 17.30 uur thuis, Bobby om 19 uur, en er is nog niets bezorgd. Hij is nu wat mededeelzamer en deelt dat hij de hele dag tegenstrijdige mailtjes heeft ontvangen, of foute mailtjes die niet voor hem bedoeld waren, en die dan weer gerectificeerd moesten worden. 

Als om 19.30u de bel gaat hol ik juichend naar de voordeur. 'Daar bént u!' Maar het is niet de kerstdoos, het is spontaan bezoek. Dat is ook leuk.

Om 19.32u wordt de doos bezorgd. Om precies te zijn: drie dozen.

Afscheid

Een lange dag werken en dan hoestend en proestend gestrekt op de bank. Zo is het leven heen ten dage. Een boek lezen is er echt niet bij, want mijn ogen en oren zijn overgevoelig. Gelukkig kan ik nog wel over een boek bloggen. Immers: het jaarlijkse leeslijstje staat er weer aan te komen en daar is weer de angst dat ik niet genoeg en niet interessant genoeg gelezen heb. En of ik alle boekberichten wel getagd heb. Veel tentoonstellingen heb ik niet bezocht dit jaar. Wiens oordeel vrees ik eigenlijk? Voer voor psychologen.

Vóór de megaverkoudheid las ik dus Afscheid voor beginners van Anne Tyler. Een heel mooi, ontroerend boek. Een man, jaar of veertig, gedeeltelijk gehandicapt, verliest zijn vrouw nadat een boom uit hun tuin op hun serre gestort is. Hij werkt in de uitgeverij van hun familie, waar zijn bazige zuster de scepter zwaait. Ze geven boeken uit van auteurs die daar zelf voor betalen. Hij gaat bij zijn zus wonen, want hij verdraagt het huis niet. Zijn overleden vrouw verschijnt af en toe aan hem, loopt stukjes met hem mee op straat.

Hatsjoe!

Sinds gistermiddag half vier ben ik snipverkouden. Luid niesen, loopneus, keelpijn, lichte hoofdpijn. Allemaal tamelijk eerloos. Dat is wel fijn aan samenwonen. 'Haal je een slaapzak voor me, mag ik wat zakdoeken, mijn boek ligt nog boven, wil je het halen? Maak je een grog voor me?' En hij doet het allemaal. De hete grog krijg ik in een bierpul.

Botanica

Zus4 wil wel mijn tuincoach worden. Zij heeft - voor Nederlandse begrippen - immense gazons om haar Gutshaus in Mecklenburg Vorpommern. Daar is geen beginnen aan. Qua bloembollen is ze het eens: tulpen moet ik niet nemen. Zij zweert bij narcissen, zegt ze, want die blijven het elk jaar weer doen. Andere bolletjes worden opgevroten of teren weg. En dat ik sneeuwklokje wil kopen: daar lacht ze hartelijk om: het romantische kerkhofje naast hun huis is helemaal overwoekerd met sneeuwklokjes. Ik moet als ze uitgebloeid zijn in april maar langskomen en een paar uitgraven.

Appelbomen zijn geen probleem, zegt ze luchtig. Daar hoef je niets aan te doen. Die doen het gewoon. Jamaar, jamaar ik, want zij heeft zo'n immense tuin, daar heeft alles alle ruimte, en wat geeft het daar als iets de verkeerde kant opgroeit of woekert, en in een tuintje van 9 bij 5 mag niets mis gaan. Hoe dat zit met de zelfbevruchting, vraag ik. Weet jij dat? We moeten er erg om lachen, dat we niet weten van de bloemetjes en de bijtjes, en of die bijen alle appelrassen wel uit elkaar kennen. Ze moet toegeven, als tuincoach zijnde, zij weet het eigenlijk ook niet.

Qua tekenthema's heb ik er spontaan een nieuwe lijn bij.

UJazz

Nol en Erni hebben we al veel te lang niet gezien dus ik app ze of ze komen eten. 'Wat leuk', zeggen ze, 'maar helaas, het komt nu niet uit, we gaan naar UJazz in Rasa'. Het is even schakelen, maar dan komen ze toch eten en Bobby en ik gaan mee naar UJazz. Dat is een vereniging van jazzliefhebbers die zes jaar geleden is opgericht nadat het toenmalige jazzpodium dicht moest. Nol en Erni zijn actieve jazzliefhebbers. Hij speelt drum in een combo en zij saxofoon. Hij was een paar jaar secretaris van het bestuur.

Wat een onverwachte uitspatting van vriendschap en muziekvreugde. Eerst huis laten zien en lekker eten bij ons en dan een lange avond te Rasa, waarop de saxofoniste Tineke Postma curator is, dat wil zeggen dat zij muzikale vrienden uitnodigt om met haar te spelen. Ik had net vrijdag Rasa genoteerd om mij beter over te informeren. Daarentegen is vooral wereldmuziek geprogrammeerd.

Tineke Postma heeft net van de week de Boy Edgar Prijs in ontvangst mogen nemen, dus de zaal is hartstikke trots op hun stadgenote. Ik ben niet zo thuis in de hedendaagse jazz, maar vind het erg leuk om mee te gaan. Eerst heeft ze een duoconcert met de Duitse pianist Florian Weber, en daarna treden ze samen op met klarinettist Kinan Azmeh en zangeres Raphaella Brochet. Dat concert vloeit voort uit een eerdere samenwerking in Osnabrück, waar ze de wereld verkenden tussen jazz, wereldmuziek, avant-garde en traditie. Heel mooi en vreemd, maar op het puntje van de stoel.

Om een indruk te geven, heb ik filmpjes van alle vier de muzikanten.

Tineke Postma:


Raphaella Brochet:


Kinan Azmeh:


Florian Weber

Bloembollen voor beginners

Ik lees uit de bieb een roman van Anne Tyler, Afscheid voor beginners. Over dat boek gaat het nu verder niet, maar toch even een associatie: de hoofdpersoon werkt in een uitgeverij die boeken uitgeeft van selfpublishing auteurs. Het is eigenlijk meer een drukkerij. Ze krijgen allemaal vreselijke manuscripten binnen, waarbij onderwerpen als; 'koken voor beginners', 'zagen voor beginners' om maar wat te noemen, en: 'Mijn leven als notaris', 'Mijn leven als administrateur'. Ze staan vol oninteressante clichés. Maar het is handel, en hun bestaan, dus geen onvertogen woord over de klandizie. Hoogstens een ietsiepietsie ironie onder de collega's. Mensen schrijven nu eenmaal graag hun ervaringen op over hun ziekte, hun loopbaan en/of hun familiegeschiedenis, ook al boeit het verder niemand. Het zijn boeken om weg te geven, zegt de hoofdpersoon fijntjes.

Zo voel ik me nu met mijn nieuwe verhaallijn tuinieren-voor-beginners. Wie interesseert dat nou? Tenzij ik de verhalen met voldoende zelfspot op weet te schrijven. Dat is de kunst.

Dus. Zie mij hier zitten met mijn bloembolletjes. Zie de mens. Wat heb ik woensdag eigenlijk gekocht? 65 blauwe druifjes, 60 krokussen, 5 narcissen en 25 puschkinia libanotica (ofwel saffierhyacintjes), die een beetje tussen hyacinten en sneeuwklokjes in zitten. Ik vind het veel, maar de verkoper in het tuincentrum zei dat het niks was.

Nu mijn twee stuks tuingereedschap pakken, het schepje en de drietand, en aan de gang. Ik heb ook plastic dingetjes om in de grond te steken, dan weetje waar je wat geplant hebt. Bobby kijkt geïnteresseerd toe, hij weet niets van planten en tuinen en heeft ook geen ambitie, maar bij mijn zoektocht naar het juiste tuingereedschap en handigheidjes voelt hij diepe herkenning: die doet hem denken aan zijn eigen man cave boordevol gereedschap.

Ik wil graag klompen, merk ik, die kun je makkelijk instappen en uitschoppen, maar dat is misschien wat lawaaierig en overdreven voor een betegelde tuintje als dit. Hier passen meer die kleurige plasticcen Croci's bij. Voorlopig doe ik even Bobby's schoenen (maat 44) aan.

P.S. Het is helemaal niet veel, als je de bolletjes in plukjes van vijf neerzet. Dan zijn ze zo op. En nu nog bolletjes voor in de schaduw, want die schuttingen staan het zonlicht danig in de weg. Maar schaduwbolletjes zijn nogal specifiek, die hadden ze niet bij het tuincentrum. Voorbeelden zijn de Chionodoxa (ofwel 'sneeuwroem', een 'vrolijk bolgewasje'), de eranthis (ofwel winterakoniet), de trillium (ofwel boslelie), en fritilaria (ofwel kivietsbloem). Zoals ik al zei: er gaat een wereld voor je open.

Gentle Rain

Al jaren speel ik piano uit nog maar één pianoboek en het wordt eerlijk gezegd een beetje laf. Slap. Het zijn bekende klassieke stukken in sterk gesimplificeerde arrangementen. Het klinkt echt leuk en je hoeft er geen moeite voor te doen. Maar ik ervaar aan het pianospelen dan ook geen enkele uitdaging meer. 

Jaren geleden, toen ik de piano net gekocht had en pas begon, leende ik uit de OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam) pianoboeken voor beginners: klassiek, jazz en ragtime. De stukken die doenlijk leken fotokopieerde ik en verzamelde ik in een multomap. Op eenzame avonden studeerde ik me suf. Het ging best lekker, herinner ik me. Het is zulke leuke muziek: nummers als Gentle Rain, en Ain't She Sweet en Fly Me To The Moon, ook weer in relatief simpele arrangementen. Foutloos spelen lukte me nooit, maar ik kwam een heel eind, en als het een beetje lukte was ik heel gelukkig.

Inmiddels is het vele jaren geleden dat ik uit die multomap speelde, en het is helemaal kwijt. Het zit niet meer in mijn geheugen en niet meer in mijn vingers. Het spelen gaat buitengewoon moeizaam. Ook bij nummers waarvan ik me herinner dat ik die vrolijk en zwierig speelde. Dat is wel een schok, ben ik dement? Laten ik het als een stimulans zien om het weer op te pakken.

Hier speelt ene Jeannette Romeu het nummer Gentle Rain, voor gevorderden, vanaf 2'38.

Er zij water

Je doet er steeds schamper over, dat de binnenstad al zoveel jaren een bouwput is. In Amsterdam had je dat met de musea, het station, de Noord-Zuid-Lijn, en in Utrecht is dat ook: het Centraal Station, Winkelcentrum Hoog Catharijne en de gedempte CatharijneSingel, die weer open gaat. Je ervaart alleen de bouwput, je maakt er flauwe grappen over, maar dan, ineens, is er water. En het is nog maar een klein stukje, en ze zijn nog lang niet klaar, maar er is water!

Gardning

Vandaag hebben we de oplevering van de tuin. We zijn héél tevreden, maar hebben nog wel wat vragen. Door mijn vooronderzoek afgelopen zondag weten we nu dat ik me afvraag hoe het moet met bloembollen (antwoord 1: dat kan nog, antwoord 2: alleen tulpenbollen moeten eruit, de rest kan in de tuin blijven. Tip: doe ze in plukjes, niet per één), met de appelboom (aan het eind van de zomer de takken die naar boven willen groeien opzij leiden), de perenboom (zelfde), de druif (enkele takken bij de pergola omhoog binden, rest wegknippen als het stoort), en de blauwe regen. Die groeit en woekert niet zo hard als ik vrees, het eerste jaar wordt-ie max twee meter.

Wat is dat, zelfbevruchting? Want dat doem die fruitbomen als het goed is. Hoe gaat dat? Ik durf het haast niet te vragen. Het klinkt naar zelfbevlekking, masturberende bomen. Maar ik wéét het niet. Dat is van de bloemetjes en de bijtjes. Die zorgen ervoor. Er zullen in de buurt wel andere appel- en perenbomen zijn. Dat komt wel goed. En zo niet, dan kun je ze kunstmatig bevruchten. O ja, lach ik een beetje schaapachtig.

Je moet wel even het onkruid weghalen, zegt de hovenier. Ik mompel dat ik de dunne jonge plantjes nog niet zo goed van het onkruid kan onderscheiden. Maar hij heeft gelijk. Als je onkruid wiedt dan wordt die tuin steeds meer meer van jou.

Daar besteed ik nu mijn vrije dag aan. De beginnende tuinier. We hebben één schepje, maar die lijkt me niet geschikt voor onkruid wieden. Wat heb ik nodig? Een schoffel? Die lijkt me te grof voor deze prille tuin. Op dus naar tuincentrum Vechtweelde in Maarsseveen. Op zoek naar bloembollen en iets om onkruid mee te wieden en de aarde op te rullen. Ik gedraag me echt zoekende. Kan ik u helpen, vraagt een medewerker. Nee, zeg ik eerst, maar dan zeg ik: ik heb nét een tuin, nooit gehad, en nu? Bijvoorbeeld tuingereedschap. Een hark hoef ik niet, denk ik. En een schoffel ook niet. Ik heb een schepje, zeg ik, maar nu moet ik onkruid wieden. Het klinkt zo onnozel, dat ik het wel weer geestig vind. Ik koop uiteindelijk een soort driepoten met een kort handvat. Gaat u door de knieën, vraagt hij. Ja natuurlijk, zeg ik.

Nu ik twee uur later de boel geschoffeld heb ziet het er veel meer uit als mijn tuin die ik onder controle heb.

'Bel me niet!'

In Trouw van vanochtend staat een column onder de kop 'Bel me niet!' Die raakt me. Ik ben niet de enige. Telefoontjes vind ik verstorend. Meestal. App of sms maar. Een paar jaar geleden gaf je je mobiele nummer niet door aan vreemden, en werkcontacten, maar tegenwoordig maakt het niet zoveel uit, want je wordt bijna niet meer gebeld.

Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik overvoerd ben met met informatie en afspraken en vraagstukken en plichten en things-to-do-today. Dat ik hoop dat liefst niemand inbreekt in mijn dagorde.

Privé bellen ervaar ik anders. Privé, in de avonduren, met de vaste lijn: hoe is het met jou? Kop thee of glaasje wijn erbij, dat vind ik leuk. Soms app ik wel een uur met iemand en geniet ik daarvan, maar dat ik dan wel hoop dat we niet gaan bellen. Soms stel ik voor: zullen we even naar een café, in plaats van dit appen, maar dat zag de andere kant dan niks. Want die heeft dat ook.

Vrij Nederland

Vrij Nederland wordt meer in digitale aanwezigheid en het papieren magazine wordt van een weekblad een maandblad. Nieuws van de dag. Een substantieel deel van de redactie wordt ontslagen. Het houdt me de hele dag al bezig. Het afkalven vindt overal plaats bij de papieren media. Het is ook mijn eigen realiteit. 

Hoewel ik echt wel de doelgroep ben heb ik al heel lang geen abonnement meer op Vrij Nederland. Te dik. Je komt er niet aan toe. Vier van de vijf nummers gaan ongelezen de papierbak in. Ik ben qua nieuws en kranten een digitale lezer geworden. Sta open om te betalen voor voor nieuwe initiatieven als Blendle en de Correspondent. Ik lees artikelen uit alle hoeken van de media via Facebook en Twitter.

Al enige maanden volg ik Vrij Nederland op Facebook. Elke dag komt er een interessant artikel langs dat ik dan ga lezen. Maar dat zijn artikelen van een of twee weken geleden! zei Ekfa laatst. Dat kan me niet schelen, reageerde ik.k heb toch geen abonnement? Ik weet satinet.

Het dagelijks uitdelen van artikelen is een marketingstrategie die op mij de gewenste uitwerking heeft. Vrij Nederland staat weer op mijn netvlies, en een maandblad wil ik misschien wel. 'En jij Bobby', vraag ik. Hij leest altijd de Trouw en de VPRO-gids van voor naar achter. Hij ook, een maandelijks VN willen we wel. Maar ja  voor de mensen die er al jaren met hart en ziel werken: afschuwelijk. 

Bartypes (3)

We hebben een wonderlijk akkevietje met de bartafelleverancier uit Heerenveen. We hebben de tafel nu zes weken. Het lichteiken tafelblad ziet er nogal afgeragd uit. We waren daar bij aflevering meteen al ontevreden over, want het is best een dure tafel. We belden erover, maakten foto's, men toonde begrip en er zou een nieuwe geleverd worden. Dat zou zes weken duren.

Van de week is het zover en wordt het nieuwe tafelblad bezorgd. Ik moet de hele dag thuis zijn, want wanneer Utrecht op de ronde door Nederland stond kunnen ze niet zeggen. Maar het nieuwe tafelblad is nog erger afgeragd dan de eerste. Dit hoeft u niet om te wisselen, zeg ik. Ik zou het ook niet accepteren, zegt deze chauffeur tot mijn vreugde. De vorige hield zich wijselijk op de vlakte.

Wij en Heerenveen hebben het inmiddels tamelijk gehad met elkaar. Ze willen de tafel terughalen en ons het geld teruggeven. U bent niet geschikt voor deze tafel, zeggen ze. Maar wij willen die tafel graag, alleen met glád hout. En de onderkant van de tafel is wél glad. 

Ik praat met steeds meer stemverheffing wegens het onbegrip van de telefoniste die er ook niets aan kan doen. Het lijkt wijzer dat Bobby vandaag maar gaat bellen. Hij praat echter ook steeds luider, hoor ik. De andere kant is het zat, dat zegt de man ook, en hij luistert niet meer. Maar wij zijn echt geen zeikerds, zegt Bobby wanhopig.

Ik ben er al lang aan toe om het te accepteren, want ik vind het verder een hele leuke tafel. 

Wat blijkt nu? Dat raggen is een extra handeling die wordt uitgevoerd om die tafelbladen 'doorleefd' te maken. Dat wil de horeca graag. Waarschijnlijk hebben wij in de showroom in Heerenveen een vrij gaaf exemplaar gezien. Maar kunnen we dan niet een óngeragd exemplaar krijgen, smeekt Bobby. De eigenaar haalt diep adem, en belooft ons een glad exemplaar. Over zes weken.

Harem

Merals Harem heet de laatste groep die dit jaar in de Parelsessies optreedt. Een jonge beeldschone sexy Turks-Koerdisch-Nederlandse zangeres Meral Polat met allemaal verliefde muzikanten om haar heen. Meral was de organisator Van deze avonden Joost de violist aanbevolen door Frederique Spigt. Het is weer een topavond. Vanavond heb ik Peeq mee naar de Parelsessie gekregen. Nog beter dan de zangeres vinden we Beppe Costa, een kleine dikke man met een prachtige toneeluitstraling. Peeq kent hem van Orkater. Morgen meer.

Interview met Meral Polat in VN.

Gezocht: tuincoach

We proberen nog voor het eind van het jaar een afspraak met de hoveniers te maken. Een opleverafspraak. Maar wat willen we eigenlijk weten? Al weken neem ik me voor om me in de tuin te gaan verdiepen, en vanavond is het zo ver. Ik pak de factuur erbij waar alle namen van de geleverde planten staan. En dan begin ik aan een nieuw Word-document. Naam in het latijn en in het Nederlands, plaatje erbij, de bloeiperiode, hoe hoog ze worden, en instructies voor zover ik ze online kan vinden, vooral over snoeien en wanneer. Vooral over de blauweregen raak ik bijkans in paniek. En de druif heeft ook dat effect, laat staan de appel en de pruim. Help!

Ik weet ook helemaal niet hoe dat moet met bloembollen. Ik weet helemaal niets. Ik denk dat ik een tuinman of een tuincoach moet zoeken die mij bij de hand neemt. Misschien wil Zus3 dat wel worden, die een vergelijkbare tuin heeft.

Koot

Ik móet weer naar de bibliotheek, want mijn boeken zijn - ondanks twee keer op afstand verlengen - weer ongelezen te laat. Nu ga ik echt nooit meer boeken lenen, neem ik mij voor, maar voor ik het weet heb ik er weer vijf in handen. Leve het welwezen van Kees van Kooten is de eerste die ik lees. O wat is hij weer geestig. Het eerste boek dat ik van hem las was geloof ik Veertig. Toen was ik ca 25. Mijn werkelijkheid loopt 15 jaar achter de zijne aan. Toen was veertig worden oneindig oud. 

Nu vertelt hij hoe hij aan een standaardwerk over cartoonisten wil gaan beginnen, hij heeft al een voorschot van zijn uitgever, en dan wordt hij geveld door een hartaanval. 

Wat hij gemaakt heeft is het relaas uit het ziekenhuis, de bypasses, de lichamelijke ongemakken, de zusters, de medepatienten, met enorm veel (zelf)spot. Geen doodsangst, geen geschokte familie, hoewel hij toch op de intensive care ligt en af en toe dágen kwijt is, geen grote pijn, maar tamelijk grappige anekdotes. 

En tussendoor staan tientallen geestige cartoons van beroemde cartoonisten uit het ziekenhuis. En achterin encyclopedische informatie over elk van hen. Wonderlijk boek. Maar om van te genieten.

Toen en nu

Augustus 2014. Zo begon het. En vervolgens lag de bouw twee maanden stil... We zijn toch al aardig opgeschoten. Ik weet nog dat Zus4 mij appte: jullie hebben toch wel twéé stukjes? Zo klein leek het. Deze foto is een belangrijk onderdeel van de verhalen. Als iemand  een nieuwbouwhuis gaat kopen zeg ik graag: Kom hier maar even kijken!

Piemel

Categorie klein leed, zou J. zeggen. Ze hebben een piemel op ons biebje geklad. Wat een kunstenaars. Wij van de initiatiefgroep moeten er wel om lachen, maar toch. Het ziet er niet meer fris en fruitig uit. In tegendeel. Wat nu? app ik. Schuren? Lakken? Buurman Jeroen belooft een nieuw bordje te laten maken en de stift en de bordjes weg te halen.

Festivalisering

Ik ga eten bij de Nikola en passeer onderweg daar naartoe diverse kerstmarkten: op het Neude, op het Domplein... Maar het meest hysterisch is de versiering bij het Spoorwegmuseum, waar het eerste Allerhande Food Festival blijkt plaats te grijpen. Drie dagen lang. De Nikola grenst aan het spoorlijntje naar het Spoorwegmuseum toe. Daar hebben ze veel last van dag en nacht loeiende generatoren, hoor ik. 40.000 bezoekers worden er verwacht in drie dagen. De kaarten zijn vooraf al uitverkocht. 

Aan tafel mopperen de mensen over de festivalisering van de steden. Wat een mopperkonten, denk ik eerst, maar dan herinner ik me weer de Elandsgracht te Amsterdam waar je twee keer per jaar overvoerd werd met Koninginnedag en het Jordaanfestival met keiharde muziek, duizenden bierdrinkende en pissende Almeerders, en een ongelofelijke bende na afloop, en dat ik er ook bezwaren tegen heb. 

Not In My BackYard, heet dat. NIMBY. Wat is belangrijker? De bewoners die thuis naar rust verlangen, of de commercie die de mensen van festival naar festival stuwt? 

Inspraak

Wat een leuke inspraakavond! Mijn eerste. Er zijn wel veertig, vijftig mensen op de uitnodiging afgekomen, uit de wijde omtrek van ons plantsoen. Ik gloei van trots! 

De inleidingen zijn wel een beetje lang en de voorzitster meent geloof ik dat ze als een kleuterjuf tegen ons moet praten, maar de tweede ronde kringgesprekken zijn erg leuk en informatief. Zo is er een overbuurman die ook elke dag foto's in het park maakt, en zich opwindt over al die Zuilenaren die afval in de vijver gooien, en hun honden op de zwanen afsturen. En een mevrouw die fruitbomen aan de Vecht wil, maar dat willen de bewoners direct aan de Vecht dan weer niet. Ze gaan allebei in de werkgroep, hoor ik. Ik ook! 

Blubber

Zo is ons achterterrein. Nog steeds. Van die bijverschijnselen bij nieuwbouw. Op ds een of andere manier kiezen diverse werklieden bij deze en gene buren steeds mijn parkeerplek uit om te parkeren, zand te storten, stortbakken neer te zetten, en wat al niet. Ademhalen, vriendelijk vragen of ze dat elders willen doen, dat dat míjn grond is. Hear, hear! Nu krijgen we een mail in de bus dat ze het volgende week gaan doen en dat alle auto's maandagochtend om 07 uur weg moeten zijn. Dan is het voor kerst klaar! Wéér een stukje verder!

Boven

Dat Bobby beneden lawaai maakt bij het voetbal vind ik - boven op mijn eigen kamer - veel grappiger dan een paar weken geleden. 

Bij Wehkamp heb ik gisteren een extra blauwe beddensprei en een blauw tafelkleed besteld voor de balans. Die zijn vanavond met de post afgeleverd. Het blauw is heel uitgesproken. Heel anders dan voorheen mijn voormalige donkerroodgevloerde kapelletje. Ik leg boeken met iconen en middeleeuwse muziekhandschriften op de tafel voor de kleur, de diepte en de sfeer. En een dagboek. Man, wat ben ik diep. Er moeten nog veel elementen toegevoegd, maar het begin is er. 

Tegen wie ik zeg: 'Ik ben zó blij met de eigen kamer en zie ik dat ze opgelucht ademhalen. Het proces van het afgelopen half jaar verhuizen viel niet mee, ook niet voor de vriendinnen. Hélp, dachten die met enige regelmaat. 

De persoon die mij in september met klem toesprak met: 'Jij móet een eigen kamer', die stuur ik nu een foto. 'Bedankt!' 

Zingdingen

Peeq en ik zijn een beetje ongelukkig. We vinden dat de juf van het meditatieve zingen veel te veel rare dingen op ons uitprobeert. De cursus heet Heerlijk Zingen, en daar waren we op af gekomen, maar daar komen we helemaal niet bij terecht. Ze doet oefeningen met aanraken en voelen en pasjes en stapjes en klapjes. 

Voldoende tijd om je een rare melodie en rare ritmes eerst eens even goed eigen te maken slaat ze tegenwoordig over. Dus je blijft maar een beetje mee miemelen. En ze wil ons elke keer kleine solo's laten doen, in de hoop dat we tot volle bloei geraken, maar minstens de helft van de mensen wil zich juist verschuilen in het geheel van stemmen en klapt dicht. Voluit zingen, Heerlijk Zingen, dat is het niet. 

In de war raken is niet erg, zegt de zangjuf,die ziet dat we er niet gelukkig van worden. 'Uit chaos worden de mooiste dingen geboren'. Na afloop zeg ik flink tegen Peeq: 'Je kán het ook als een geschenk opvatten, dat ze ons uit onze comfortzone haalt.' Maar Peeq heeft al een goed gesprek gehad met een vriendin, waarom ze in godsnaam deze cursus af zou maken.

A room of one's own

De dozen zijn weg. Ik weet het nog allemaal niet met het kamertje, het slaat nog nergens op, maar het is mooi wel mijn celletje en ik ben er héél blij mee. We doen niet aan pakjesavond (snik). Terwijl Bobby beneden naar de Eredivisie kijkt kan ik nu  boven kaneel-wierook branden en spiri-muziek luisteren. Urenlang zit ik op mijn meditatiebankje voor het raam. O!

Het is raar. Heb je zo'n groot huis. Helemaal van jou. En dan toch wil je je eigen cel. Het voelt net als vroeger thuis dat je je lekker op je kamer kon terugtrekken. Met je boek, je radio, je dagboek, je eigen plaatjes aan de wand. Ik kreeg denk ik mijn eigen kamer toen Zus1 en Zus2 de deur uit waren. Of ook Zus3? Want er waren 4 slaapkamers en zes kinderen. Misschien had ik maar één jaar een eigen kamer. Enfin, ik schilderde de wanden van mijn eerste eigen kamer  blauw en oranje. Het rare is dat ik die kleuren nu weer heb. Niet op de wanden, maar de vloer is roestbruin en de sprei is diepblauw. De blauwe fauteuils die ik voor het raam bedacht had passen er helemaal niet in. Nou ja, dat scheelt weer.

Spontaan stuur ik Reenske in Myanmar een mail dat haar kamer nu bijna klaar is. Als ze weer bij mij zou willen wonen. Bij 'ons', is dat nu.

Lichtstraat

We gaan naar twee lampenwinkels: een op de meubelboulevard van Utrecht en een in Barendrecht. Daar hebben we laatst een artikel over gelezen in de Metro: de grootste lampenwinkels van Nederland van zo 7500 vierkante meter en wel 9000 lampen op voorraad. We zoeken lampen boven de eettafel, die precies midden onder de lichtstraat staat,  wat de keuze nogal compliceert. 

Eigenlijk moeten we twee rijen lampen, maar wat? Het is een heel erg hysterische winkel, met ook lampen voor Rotterdamse artistieke types als Lee Towers en Anita Meyer. Maar uiteindelijk ook voor ons. Maar zoveel keuze! We komen er niet uit.

Stroomstoring

Als je haar maar goed zit. Het is de hoogste tijd voor de kapper. De kapster - die ik tot nu toe nog niet had durven vragen naar de herkomst van haar grappige accent - blijkt Beate te heten en van Poolse komaf.

Ze is op haar dertiende in Nederland komen wonen. Haar schoonmoeder is een Wilders-in-het-kwadraat, zegt ze, dus met Kerst gaat  haar vriend zonder haar naar het kerstontbijt van zijn moeder. Zelf viert zij met haar familie kerst op kerstavond op zijn katholieks, met 12 gerechten. Op een gegeven moment moet iedereen een-op-een tegen elkaar zeggen wat hij dat jaar niet goed heeft gedaan. Dan wordt er veel gehuild. Ze haat het.

Dan valt ineens de stroom uit. Naar later blijkt is het een grote stroomstoring in heel noord-west Utrecht. In het winkelcentrum gaan winkels als AH, Etos en Blokker onmiddellijk dicht. De kapper, de bakker en de Turkse groenteboer blijven wel open, maar je moet wel contant geld bjj je hebben. 

De kapper heeft gelukkig nog voldoende warm water om mijn nieuwe krullen uit te spoelen, en ook de tondeuses - voor de mannenklanten - zijn voorlopig nog opgeladen. Wat een consternatie. Niets doet het meer. Thuis ook niet. Kopje koffie? O nee.

Het Syrië van Assad

Bobby is naar zijn moeder. Ik kan een avond miezemuizen en zappen op de bank. 

Zo kijk ik op NLZiet naar een VPRO-documentaire: 'Het Syrië van Assad' van een Amerikaanse journalist met een filmer, die wil begrijpen dat Syriërs aan de kant van Assad vechten. De werkelijkheid is altijd genuanceerder dan wat de media tonen.

Hij probeert contact te krijgen met relevante personen en partijen, en filmt vanuit de auto en op straat. Voor ons is Assad de ultieme bad guy, maar als je hiernaar kijkt dan zie je toch wat anders. In het deel van Syrië dat nog onder Assads regime leeft functioneren de maatschappij en overheidsdiensten redelijk gewoon. Voor zover dat kan in een land in burgeroorlog. Het lijkt een open maatschappij met ook plek voor het moderne leven. Hippe jongeren, westerse kleding, feestjes. Ook in Syrië is veel grote vluchtelingenopvang waar mensen bivakkeren die gevlucht zijn voor IS. Wij geven ons land niet weg aan die terroristen, zeggen ze. En als je kijkt naar de situatie in Libië, Irak en Afghanistan, dan zou dat ook wel eens een beetje waar kunnen zijn. Wie ben ik? Ik kan de berichtgeving niet overzien en beoordelen, maar dit lijkt mij een heel relevante uitzending.

Weer klaar

Nieuwe nummer is weer klaar. Wat zal ik erover vertellen? Ik ben trots op ons. Verder zijn het weer zware tijden. Ik vind dat ik over het werk niet kan/mag schrijven. Zeker niet bloggen. Bobby zou graag zien dat ik alles opschreef. Ik wil dat niet. Ik houd  het hier bij onderwerpen als lekker eten en drinken, concertjes en buurtbiebjes. Die dingen zijn ook allemaal waar.

Beheerder

Ik had me het niet helemaal gerealiseerd, maar nu het biebje er staat ben ik er ineens beheerder van. Buurman Jeroen heeft het getimmerd en geplaatst, maar ik moet er boeken in doen. en dan maar hopen dat andere mensen er niet alleen maar boeken uithalen, maar ook boeken in doen. Gelukkig krijgen wij op het werk veel boeken. 

Ik neem een stapeltje boeken voor het biebje mee naar huis, leg ze even op de bartafel en dan ziet Bobby ze. Hij houdt nogal van boeken. 'Mag ik even kijken voor je ze in het biebje zet?' 'Natuurlijk', zeg ik. En wat denkt u? Hij wil ze graag allemaal houden. Dat kan ik hem natuurlijk niet weigeren, maar voor heb biebje schiet het niet op.:

Mensen lopen er langs (vooral de hondenuitlaters) en kijken verbaasd. Beetje wantrouwig. Buurman Jeroen heeft er houten opschrijfbordjes en een zwarte dikke stift aan gehangen.

Vandaag heeft iemand op zo'n bordje geschreven: 'Kan er een bordje bij hoe het deurtje open gaat?'  Ik ruk aan het deurtje en het gaat inderdaad niet open. Ik ruk harder en harder, en dan schiet het los. Het klemt enorm. Wat een verantwoordelijkheid, maar wel geweldig: beheerder zijn van een buurtbiebje. De boeken ga ik niet meer vooraf aan Bobby laten zien. Hij kan in het vervolg zelf uit het biebje scoren.

Retro seventies

De kamer boven - die mijn kamer wordt, en tevens logeerkamer - raakt steeds leger. De dozen daar zijn leeg en de inhoud is in de 'zolderkasten' geraakt. De tijd is daar om er meubels bij te gaan zoeken. Ik weet nauwelijks wat ik wil. Mijn eerste droom is twee fauteuils voor het raam met uitzicht op het plantsoen. Zonder dat ik van het bestaan wist blijk ik beïnvloed door een trend. Ik zoek op 'blauwe fauteuil' en raak gebiologeerd door deze stijl. En nota bene in Mainz vorige week verzeilden we in een hip café dat helemaal ingericht is met seventies-meubels: deze stijl.

Ik vind het ontzettend leuk en gezellig en behaaglijk. Bobby's commentaar: je gaat de Wendeling nabouwen. Dat is het huis waar ik van ca 1967 tot ca 1975 opgroeide. Hij is daar nooit geweest.