In Trouw van vanochtend staat een column onder de kop 'Bel me niet!' Die raakt me. Ik ben niet de enige. Telefoontjes vind ik verstorend. Meestal. App of sms maar. Een paar jaar geleden gaf je je mobiele nummer niet door aan vreemden, en werkcontacten, maar tegenwoordig maakt het niet zoveel uit, want je wordt bijna niet meer gebeld.
Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik overvoerd ben met met informatie en afspraken en vraagstukken en plichten en things-to-do-today. Dat ik hoop dat liefst niemand inbreekt in mijn dagorde.
Privé bellen ervaar ik anders. Privé, in de avonduren, met de vaste lijn: hoe is het met jou? Kop thee of glaasje wijn erbij, dat vind ik leuk. Soms app ik wel een uur met iemand en geniet ik daarvan, maar dat ik dan wel hoop dat we niet gaan bellen. Soms stel ik voor: zullen we even naar een café, in plaats van dit appen, maar dat zag de andere kant dan niks. Want die heeft dat ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten