Bloggen is gevaarlijk. In New York Times stond gisteren een verhaal over bloggers die er aan onderdoor gaan. Letterlijk het loodje leggen. Ze kunnen niet stoppen en moeten almaar door. Stress valt hen ten deel.Het zijn vooral de beroepsmatige bloggers die eraan onderdoor gaan, niet de 'recreatieve'. Ze kunnen niet stoppen, werken dag en nacht door. Maar ook voor de recreatieve blogger is het verslavend. Daar kan ik over meepraten.
Gisteren met Broerlief en Zwager gediscussieerd over bloggende journalisten. In levenden lijve. Want behalve dat het bloggen dus levensgevaarlijk kan zijn, is het ook confronterend. Het confronteert je ermee hoezeer de journalist zijn/haar berichten in een vast format giet. Joris Luyendijk beschreef het in zijn boek Het zijn net mensen over zijn vak als correspondent in het Midden-Oosten. Wat hij noteert geldt niet alleen voor die regio, het geldt voor bijna elk journalistiek verhaal. Je hoort en ziet vaak andere dingen dan je opschrijft.
Wat voegt het toe als een journalist ergens zijn bericht maakt en elders gaat noteren wat hij er werkelijk van denkt? Is dat ethisch? Onethisch? Is de lezer erbij gediend? Kan hij dat bloggen in de virtuele omgeving van zijn eigen krant doen of moet hij dat elders op een privéblog doen? Tot nu toe was ik erop tegen om het op de site van de eigen krant te doen. Omdat het op de een of andere manier je berichtgeving onderuit zou halen. Of is dat laf? Kop in het zand steken?
Writers Blog Till They Drop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten