'Ja, maar je bent toch een méisje. Dat snapt zo'n man toch ook wel. Bel hem nog maar een keer op en zeg maar dat je niet weet waar de hoofdkraan zit. Dat vindt hij heel gewoon.'Waternet was langs geweest. Ze hadden een paar weken geleden een brief door de bus gegooid dat ze ín huis werkzaamheden moesten verrichten en of ik de hele dag thuis op ze zou willen wachten. Nee dat wilde ik niet, dus ik had de buren gevraagd de deur open te doen. De brief had ik weggegooid, dus waar die over ging was ik kwijt.
Thuisgekomen bleek ik wel koud water in de keuken te hebben, maar geen warm water, en boven in de badkamer helemaal geen water. De Storingsdienst van Waternet gebeld, maar als ik in de keuken wel water had dan was er water in huis en was hun klus geklaard. Dat er misschien wat gruis in de leiding zat en dat ik aan een pilalletje (ofzo) moest draaien. Hun zaak was het niet, ze moesten alles zo goedkoop mogelijk doen en er kwam niemand. Bijna riep ik: 'Ja, maar ik ben een méisje...' Omdat hij door geen toon te vermurwen was gooide ik uiteindelijk geagiteerd de hoorn op de haak.
O wat háát ik mezelf dan. Dat ik niet bij zo'n klus aanwezig ben. Dat ik de brief heb weggegooid. Dat ik niet weet wat ze kwamen doen en waar de hoofdkraan zit. Dat ik na een half uur zoeken de hoofdkraan nog steeds niet kan vinden. Dat ik een meisje ben. Dat meisjes moesten leren breien. Dat dat gelul en geen excuus is. Na een half uur dacht ik: dit kan weken gaan duren, laat ik Bobby maar bellen. Beschaamd, uiteraard. Behulpzaam liep hij alle opties met mij na en toen we er echt niet uitkwamen zei hij: 'Bel die man dan nog een keer op, schreeuw, huil, zeg dat je een meisje bent,' maar dat was natuurlijk weer mijn eer te na. Liever wéken - máánden - zonder water dan die man nog een keer te bellen.
Thuisgekomen bleek ik wel koud water in de keuken te hebben, maar geen warm water, en boven in de badkamer helemaal geen water. De Storingsdienst van Waternet gebeld, maar als ik in de keuken wel water had dan was er water in huis en was hun klus geklaard. Dat er misschien wat gruis in de leiding zat en dat ik aan een pilalletje (ofzo) moest draaien. Hun zaak was het niet, ze moesten alles zo goedkoop mogelijk doen en er kwam niemand. Bijna riep ik: 'Ja, maar ik ben een méisje...' Omdat hij door geen toon te vermurwen was gooide ik uiteindelijk geagiteerd de hoorn op de haak.
O wat háát ik mezelf dan. Dat ik niet bij zo'n klus aanwezig ben. Dat ik de brief heb weggegooid. Dat ik niet weet wat ze kwamen doen en waar de hoofdkraan zit. Dat ik na een half uur zoeken de hoofdkraan nog steeds niet kan vinden. Dat ik een meisje ben. Dat meisjes moesten leren breien. Dat dat gelul en geen excuus is. Na een half uur dacht ik: dit kan weken gaan duren, laat ik Bobby maar bellen. Beschaamd, uiteraard. Behulpzaam liep hij alle opties met mij na en toen we er echt niet uitkwamen zei hij: 'Bel die man dan nog een keer op, schreeuw, huil, zeg dat je een meisje bent,' maar dat was natuurlijk weer mijn eer te na. Liever wéken - máánden - zonder water dan die man nog een keer te bellen.
Uiteindelijk heeft Bobby hem gebeld. Rapportage: 'We begrepen elkaar heel goed. Hij herinnerde zich het telefoontje met jou nog goed. Ze hebben in hun systeem staan waar de hoofdkraan zit.' Dus toen heb ik wat matten en luiken omhoog getrokken, en inderdaad: een van de twee hoofdkranen was niet opengedraaid. Dus het was een kort maar hevig avontuur: en nu heb ik weer warm water, ook in de badkamer...
Voor de Aha-Erlebnis: De verwarmingsmonteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten