Celica

Eigenlijk alleen vanwege de typenaam van de bolide - Toyota Celica - vind ik het ontzettend leuk om in Ljubljana te overnachten in Hostel Celica. Het is een voormalige militaire gevangenis en een aantal jaren geleden is het pand als een soort kunstproject omgebouwd tot een Hostel. Alle cellen zijn door kunstenaars verschillend ingericht. Een aanbeveling met stip in de Rough Guide. Het hostel bevindt zich op een alternatief wijkje genaamd Metelkova in Ljubljana, vergelijkbaar met Christiania in Denemarken en Ruigoord bij Amsterdam. Hier zijn heel veel jonge punks en alternativo's. Ik niet wist dat ze nog bestonden en zeker niet in deze hoeveelheden. Met je bolide voel je je een enorme burgermans, voornamelijk angstig dat die Tupen je ruiten inslaan. Maar we zetten ons er overheen en boeken. Twee nachten. Wat betekent het woord 'celica' eigenlijk, vragen we. Celica betekent 'cel' . We krijgen drie cellen te zien, het is echt geestig wat die kunstenaars ermee gedaan hebben, en we kiezen de meest behaaglijke. Maar echt behaaglijk zijn ze natuurlijk niet en we ontberen het grote terras met aanwezigheid van een Meer.

Laat ik maar eerlijk zijn: de overgang van het o zo rustige Bohinj naar dit oord is te groot. Het is ook nog een graad of 36. Als je je beweegt begint alles te gutsen. We wandelen door de stad, die niet heel bijzonder is. Ik had er grotere verwachtingen van. Ljubljana is een prachtige naam, tenslotte. Er wonen 270.000 mensen, daarmee zou je het kunnen vergelijken met Utrecht. Er zijn in de wijken om de oude stad vooral veel sociale woningbouwflats en de huizen in de oude stad zijn nog behoorlijk verwaarloosd. Wel zijn er behoorlijk wat dure winkels en aan de rivier rijgen de terrassen voor de nouveau riche zich aaneen. In het Stadhuis zijn megalomane plannen tentoongesteld voor hoge cityvorming. Dat moet een grap zijn, hoop je. Het is waar, vrees je. We lopen en lopen en lopen. Eten worstjes bij een Bosnier (tip uit de Rough Guide), en gaan dan naar huis. Celica. Hopende op een koele douche en een verkwikkend slaapje. Maar dat is ons niet gegund. Er is een muziekavondje in Hostel Celica. En dan hebben we het niet over sfeervolle kamermuziek, maar over jongenspopomuziek. En niet tot 23 uur, zoals je zou verwachten op grond van de huisregels die bepalen dat het hier om 23 uur stil moet zijn. Er is namelijk een Uitzondering voor de dinsdagavond. Dan hoeft het pas om 24 uur stil te zijn. Nou ja stil..., het gezelschap borrelt nog uren na, onder ons celraam. We vluchten naar een parkje, waar we kunnen lezen. Getergd. Er zijn daar knetterende brommers en luid blaffende grote honden, maar dat moet dan maar. Wie kunnen we hier de schuld van geven? Onszelf? Elkaar? Het is een grote Oefenening in Iets. Laten we in godsnaam geen ruzie gaan maken. Vanmorgen worden we wakker op elk ons brits (erg smal en kort) en glimlachen we. Gaat het weer een beetje, meneer Dreuge? Het stortregent.