Strak Vloertje

Mooie compositie met de naam 'Strak Vloertje'. Verder zijn er wat uitsteekselen te zien, benen, van mensen die moe maar voldaan een biertje drinken en een broodje falafel nuttigen. Om 10 uur sharp zouden we beginnen, maar er was weer sneeuw. Ze hebben van 11-19.30 die vloer gelegd. En nu is het klaar. Geweldig! Hartharthartverwarmend, de hulp van familie en vrienden.

Zelf ben ik op zoek gegaan naar tapijt voor de slaapkamers, maar niet nadat ik één minuut kleuradvies had ingewonnen bij de laminaatleg(st)ers. Mosterdgeel moest ik níet nemen, dat werd heel poepig op den duur. Poepig? Ja poepig. Diarree. Rood was goed, of paars.

Ik dus op zoek naar tapijtwinkels in de Indische buurt. De Javastraat, wordt dat straks mijn straat? Ik geloof het niet, het is een beetje en achterbuurtstraat. Wel kleurrijk, veel Marokkaanse bakkers en Turkse groenteboeren, maar de tapijtzaken zijn niet wat je hoopt van een tapijtzaak.

Uiteindelijk besluit ik ja te zeggen tegen Tapijthuis René in de Eerste Van Swindenstraat, op de hoek bij de Dappermarkt, die in het oranje op zijn raam belooft: Vandaag kopen, morgen leggen. Daar heb je wat aan! Hoogpolig rood. Niet morgen, maar dinsdag om 13 uur komt hij het tapijt leggen.

Dan ga ik op zoek naar de firma Jan Best, die prachtige koloniale meubelen heeft. Daar heb ik eerst maar eens twee teakhouten kastjes voor in de badkamer gescoord. Ik denk: als ik straks verhuisd ben zonder kasten, dan kan ik wel al mijn toiletspulletjes netje in de badkamer neerzetten. Op de een of andere manier geeft dat een kalmerend gevoel. Jan Best zit in een nostalgische boerderij met veel loslopende kippen en ganzen officieel in Aalsmeer, maar dat is net aan de zuidwest-rand van het Amsterdamse Bos, net onder Schiphol. Prachtige tocht ernaar toe, door een witgesneeuwd bos.

Ik ben weer net zo onder de indruk als zeventien jaar geleden toen ik daar voor het eerst kwam om twee-woningen-geleden in te richten. Ik kom de komende maanden elk weekend een kastje kopen, beloof ik Jan Best. Dat ziet hij wel zitten. Helaas passen de beide kastjes niet samen in de bolide, dus stuurt hij zijn doofstomme medewerker in een busje achter mij aan om de kastjes nú te bezorgen. Hij verkoopt ook glas-in-lood en meesterwerken o.a. van Tamara de Lempicka, gekopieerd door Chinezen.

iPad

Heel het Virtuele Umfeld is afgelopen week op hol geslagen over de iPad. Hebberigheid ten top. Onderstaand filmpje schijnt een enorme hit op Twitter te zijn, tenminste in dat Umfeld van ons,. Vinnie meldt het, zelf ben ik aan twitteren al een paar dagen niet meer toegekomen. Misschien is er iemand onder mijn lieve lezertjes die het helemaal gemist heeft. Die snapt de lol van zo'n filmpje dan ook niet.

Atag

Nieuwe queeste als men van een woning met inbouwkeuken en inbouwapparatuur naar een huurhuis met standaard keukenblokje en verder niets gaat: dan heeft men ineens een formuis nodig en een koelkast en een magnetron en misschien ook nog wel een vaatwasser... Dus doe ik nu middagpauzes naar witgoed-Turken in de wonderlijkste opslagloodsen. Men vindt ze op Marktplaats.

Ik wil graag dat ze de boel afleveren, bezorgen, de trappen op tillen, en aansluiten. Nee dat doen we niet, zegt hij. Dat doet geen enkele witgoedleverancier. We leveren tot de voordeur. Nou dan niet, zeg ik, en draai hem de rug toe, en dan kan het ineens wel. Alles kan, als ik wil kan het vanmiddag nog. Nee nee, eerst het laminaat.

Nu twijfel ik over het model. Ik kom behalve deze Atag ook een schitterende Nestor Martin tegen, van voor de oorlog ofzo. Nooit van dat merk gehoord, maar het is in Belgie veelvuldig te koop. Het blijkt een oude gieterij te zijn die tegenwoordig alleen nog in haarden doet. Ik heb ook nog een Bosch op het oog. Die heeft een elektrische oven. Dat lijkt mij fijner dan een gasoven. Ik heb nog nooit een gasoven gehad, daar heb ik irrationele angsten bij.

De laatste Turk, van Deniz Witgoed - ergens ver weg in het Westelijk Havengebied - is de meest toegankelijke. Hij kijkt mij aan als hij tegen mij praat en antwoordt bij alles wat ik opwerp: 'Ik begrijp het.' Hij is wel anderhalf keer zo duur als zijn collega's, maar hij wil me dan ook wel een 'goede prijs' doen.

Geluiden vanuit de Onderbuik & Zelfkennis

Word deze week gewezen op het Human Design Systeem, een synthese van mystiek en wetenschap. Het combineert elementen uit esoterische systemen met moderne wetenschappelijke kennis. Astronomie, kwantum-fysica, biochemie, genetica, I-Tjing, astrologie, chakra’s en kabbala vormen samen een nieuw holistisch systeem. Een weg naar zelfkennis. Dat kunnen we dezer dagen wel gebruiken, met zo'n leven dat zomaar zo op zijn kop staat. Ik ben niet kinderachtig en vraag een testje aan. Dat valt net in de mail.

'Het Human Design Systeem onderkent vier typen mensen met elk een eigen soort energieveld. Er zijn twee energietypes: Manifestor en Generator (78% van de bevolking) en twee non-energietypes: Projector en Reflector (22% van de bevolking).

'Qua type ben jij een Generator. Generators zijn types die ontworpen zijn om zichzelf echt te kennen. Ze hebben een aura dat open staat voor anderen, dat anderen aantrekt en a.h.w. omhult. Ze beschikken over een tomeloze energie en zoeken altijd naar wegen om hun energie aan te wenden. Generators zijn specifiek ontworpen om te responderen. Ze hebben alleen werkelijk contact met zichzelf als zij responderen en communiceren met de klanken die ze uiten wanneer ze geprikkeld worden. Als ze houden van wat ze doen geven ze alle energie die ze hebben. Ze hebben een enorm regenererend vermogen. Als ze deze strategie steeds toepassen in hun leven en doen wat ze echt leuk vinden, kunnen ze volmaakte tevredenheid vinden in hun bezigheden.'

'In jouw Design zijn twee gebieden die een bruggetje nodig hebben om een geheel te worden. Het is de ingebouwde drijfveer en noodzaak om elkaar op te zoeken en relaties aan te gaan. In je denken ben je zeer origineel en individualistisch. Je bent iemand die altijd op een bewuste manier je ‘ik weet’ kunt en moet uitleggen. Hoe beter je leert om jezelf uit te leggen, hoe meer je geaccepteerd wordt.'

'Je bent iemand die mensen een andere levensrichting kan geven. En verder ben je iemand met verantwoordelijkheidsgevoel. Je hebt compassie en straalt vertrouwen uit naar mensen.'

'Jouw innerlijke autoriteit is te vinden in jouw Sacraal centrum. Dat genereert (levens)energie die zeer aantrekkelijk is voor iemand die het nodig heeft. Jouw energiefrequentie is zo sterk dat je door simpelweg in de aura van iemand anders te vertoeven, zonder iets te zeggen, de ander verleidt om de conversatie te starten. Zo kun je in een vraag en antwoordspel steeds responderen. In je respons merk je of energie hebt voor iets of niet.'

'Een Generator communiceert met lichaamstaal, met geluiden vanuit de onderbuik. Die geluiden zijn jouw autoriteit! Ze hebben altijd gelijk. Denigreer ze niet. Je krachten zullen groeien naarmate je er meer naar luistert en respecteert wat je echt graag wilt! Als jouw echte energie niet betrokken is kun je dingen niet volhouden en raak je gefrustreerd. Alle toezeggingen die je niet vanuit je respons doet maar die mentaal gedirigeerd zijn leiden ertoe dat je energie wegvloeit. Als je doet wat je lichaam aangeeft kun je meer en meer energie accumuleren en zijn er geen weerstanden.'

Ik mag ook op een Reading komen. Dan leggen ze het voor 160 euri allemaal wat beter uit.

Moe

Op de site van Elsevier in de Society-rubriek lees ik dat de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Hillary Clinton (62) eigenlijk helemaal klaar is met het ministerschap. Ze zou haar werk zo vermoeiend vinden dat ze absoluut geen tweede termijn wil. 'Voor de vorm zegt ze nog wel dat ze veel plezier beleeft aan haar werk, maar het komt er op neer dat ze er geen zin meer in heeft. "Ik zal erg blij zijn, als ik het aan iemand anders kan overdragen", aldus de vrouw van oud-president.' Clinton zou gezegd hebben dat haar werk 'fysiek afmattend' is. Ze wil niet nog een termijn als minister, mocht president Obama in 2012 worden herkozen, en ook wil ze niet opnieuw een gooi naar het presidentschap doen.

Ik zit een tijdje naar het bericht te staren. Enorm geprikkeld. Wat is dit? Geen bronvermelding. Waar halen ze het vandaan? Waarom staat dit in de rubriek Society? En niet in de rubriek Politiek? Omdat dit over moeie vrouwtjes gaat? Een oudere vrouw? Ik ga allemaal motieven verzinnen van de redacteur of de redactie om dit bericht zo op die plek te zetten. Ambitieuze vrouwen kunnen uiteindelijk mannenwerk niet aan? Maar niet belangrijk genoeg of bron te dubieus om het in de rubriek Politiek te zetten?

Winnaar

Als ik een verhaallijn begin moet ik hem ook afmaken. Niet alleen de Hoogtepunten, ook de Dieptepunten. Zo was er deze week in De Hermitage de uitreiking van de LOF-prijs 2010. Dat is een prijs voor vakbladen. We waren genomineerd. Daar waren we flink mee gefeliciteerd. Maar Capelle hangt boven ons hoofd en dan vind je weinig meer leuk.

Als er toch iets leuk moet zijn (en dat moet) dan is het bijzonder leuk dat behalve wij ook twee oud-collega's uit mijn Maarssense periode genomineerd waren. Joost Visser die alweer jaren Medisch Contact maakt en Ruud Koolen die nu het blad Skipr maakt. Ga je hem winnen? vraagt Joost aan mij. Ik ga hem winnen, antwoord ik ferm.

Na heel veel toespraken en filmpjes en zangpartijen wordt de winnaar bekend gemaakt. Joost. Hij staat hier opgetogen naast Karin van Gilst, tijdschriftenuitgever bij WPG. Zij was de juryvoorzitter. Joost troost me na afloop dat wij vol moeten houden en dat zij wel drie keer genomineerd zijn geweest.

Foto: Hannie van Herk

Verfpret

Zus1 stuurt per mail de foto's van het verven van afgelopen zaterdag. Het is wel een beetje ijdel, maar ik kies toch deze foto van Bobby & mij uit. Ik voel me dezer dagen dan wel hoogst dramatisch, maar het is niet allemaal leed wat de klok slaat, er is ook pret. Verfpret. Het is gewoon om je dood te lachen. Waarom lachen we hier. Weet u het?

Bijna alle Geschwister waren afgelopen zaterdag te verven. Hilversum, Den Helder, Maarssen: allemaal paraat. Alleen voor Mecklenburg Vorpommern was het echt te ver.

Frau und Busje

Ik vind busje rijden geil, zegt Hani501. Wat heet geil. We vertrekken bij Diks op de Willem de Zwijgerlaan. Je steekt de sleutel in het contact, je trapt de koppeling in, werpt een blik in de zijspiegel en weg ben je. En dan rij je onmiddellijk midden in het Amsterdamse spitsuur. Pas dan kom je er achter dat je in zo'n busje geen achteruitkijkspiegel hebt, en alleen twee van die grote zijspiegels. Met blinde hoek. Dat is even schrikken, want een van de oorzaken waardoor Amsterdamse meisjes en jongens regelmatig van de sokken gereden worden. Maar ik heb een paar jaar in een Chrysler Van rondgereden, dus ik heb het formaat wagen nog redelijk in de vingers. Dus als Hani501 het geil vindt? Dan mag zíj.

En zo gaan we op naar Alblasserdam. Het laminaat halen. Via de A2, de A27 en de A15, dat geeft haar iPhone als kortste route aan. Zelf had ik Rotterdam gekozen. In Alblassserdam vinden ze het wéér krankzinnig dat wij uit Amsterdam komen. Amsterdam staat mijlenver van hun werkelijkheid. Net zo ver als Capelle van de onze, zal ik maar zeggen. Maar dit terzijde. Dat Alblasserdam op spuugafstand van Capelle ligt, dat is toch werkelijk toeval.

40 pakken laminaat laden we in Alblasserdam in en in Zeeburg weer uit. Ze zijn niet zo licht als ze er uit zien. Je kunt echt maar één pak tegelijk. Belangrijk houvast: je wéét dat het getal veertig eindig is. Het is veel, maar uiteindelijk eindig. Doorzwemmen Jantje. Nu liggen alle planken te acclimatiseren in de nieuwe woning. 'Ik vraag me de hele dag al af hoe dat heet zoals je hoest. Je klinkt als een zeehond,' zegt ze.

The Low Anthem

Na een heftige werkdag met dichte oren, dichte keel, en een champagne-netwerk-party tot slot val ik thuis al zappend in een optreden van de Amerikaanse muziekgroep The Low Anthem op de zender Het Gesprek. Werkelijk een zalfje voor de ziel. 'Charlie Darwin' heet dit nummer.

The Low Anthem is een Amerikaanse folkband, ontstaan in 2006. 'Oh My God, Charlie Darwin' is hun tweede album. Hierop laat de band een aantal zeer sterke en bovendien gevarieerde folknummers horen. De rustige opener 'Charlie Darwin' doet mede door de hoge zang sterk aan Fleet Foxes en Bon Iver denken, terwijl 'The Horizon Is A Beltway' meer lijkt op een rauwe versie van Bruce Springsteens 'Seeger Sessions'.

Au au!

Wat knapt een huis op van enige emmers verf. Dat katoenwit maakt alles heel zacht en sfeervol. Soms is het cremig, maar soms ook schijnt het abrikoos. En de lelijk gelakte paarse en lila muren zijn met twee lagen 'renovatieverf' nu overtuigend wit. Wat een harmonie zal hier heersen.

Diep dankbaar ben ik iedereen voor alle hulp en inzet, maar tegen de tijd dat we klaar zijn worden de tot dan toe genegeerde pijntjes overheersend. Au au. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, spierpijn, hees, zeer hoesten. Misselijk. Nichtje rijdt mij lief in mijn bolide naar de Jordaan en daar prop ik mezelf in een slaapzak op de bank, smachtend naar betere tijden. Voetbal kijken en Annie MG.

Nog anderhalve week voor vertrek. Ik staar vanaf de bank naar de gordijnrails, naar de cd-rekjes. Naar alles wat van de muren af moet. De tafelpoten. Ik heb ineens hele slappe armen en handen. Kan me niet voorstellen dat ik ook maar één schroef los krijg.

Relax. Het is een Altrex!

Het is allemaal heel veel en gedoe, maar aan het eind van de dag is het hele huis geverfd. Ik heb een goeie ploeg, ze vormen een wonderschoon team. Dat ik licht overspannen ben verdragen ze allemaal. Al snauw ik af en toe bij weer een goedbedoeld advies, ik bedoel het niet kwaad.

De paarse en lila glimwanden zijn vandaag gedaan met Alabastine Renovatieverf en die houdt. De lichtblauwe, lila, paarse en aqua wanden zijn nu Gamma Katoenwit, alsook alle witte wanden. Als je de verf erop smeert is het smerig beige, maar hij droogt heel vriendelijk katoenwit op.

Het huis is op sommige plekken tamelijk hoog, en op het hoogtepunt van de werkzaamheden zijn er geen trappen genoeg, dus bij de Gamma haal ik een Altrex supertrap met zeven treden, want wat heeft men op dagen als deze aan een huishoudtrapje van de Blokker met slechts vier treden. 'Relax, het is een Altrex', luidt hun slogan. We eindigen allemaal in het kleinste kamertje. Morgen gaan we met een nieuwe ploeg afverven, en met dorpels in de weer. Nu maar eerst een avond op de bank.

Lourdesgrot

Ik vertel aan tafel over mijn droomwens om een kapelletje te maken in mijn nieuwe huis. Bobby wil altijd al op glas-in-lood-cursus, dus die kan dan mooi een kerkraam voor me fabrieken. Met een lamp er achter. O, zegt onze Vlaamse correspondent, maar dan maak je een Lourdesgrot! Dat vind ik een goeie grap dus ik fantaseer er graag op door. Ik zie al hele rotspartijen voor me en een fonteintje. Blub blub.

Als je op Lourdesgrot googelt blijkt het een heus Belgisch fenomeen te zijn! Wikipedia: 'Een Lourdesgrot is een kopie van de grot bij de Franse stad Lourdes waar in 1858 Maria zou zijn verschenen aan Bernadette Soubirous. Nadat het Vaticaan in 1907 een liturgisch feest aan deze verschijning wijdde zijn er in vele landen kopieën gebouwd voor de verering van Onze Lieve Vrouwe van Lourdes. Vaak gaat het om natuurgetrouwe nabootsingen. In de grot is vaak een altaar geplaatst. Schuin boven de grot (voor de kijker rechts) bevindt zich een nis met daarin een wit Mariabeeld met een blauwe sjerp en een rozenkrans. Beneden werd vaak een beeld van een knielende Bernadette geplaatst. Vaak maakt een Lourdesgrot deel uit van een openluchtkapel.

Voor wie onverwijld op excursie wil: in Nederland bevinden zich Lourdesgrotten in Bredevoort, Brunssum, Nijmegen, Noordeinde, Valkenburg, Steyl, Sint-Willebrord, Sint Nicolaasga en in Zwaag. In België was de Lourdesgrot van Houthulst uit 1860 de eerste. Verder zijn onder andere in Affligem, Edegem, Humbeek-Sas, Leest, Meersel-Dreef, Oostakker, Oostmalle, Ravels, Westvleteren, Ardooie en Zutendaal Lourdesgrotten te vinden.

Mijn mariabeeldenverering is eigenlijk ook een verhaallijn, besef ik nu. Die dateert al van ver her. Ik was het even vergeten, maar ooit hád ik een Mariabeeld. Gekregen. Maar toen (nu) Ex op mijn levenstoneel verscheen die erg atheïstisch was, zag ik onze gezamenlijke woning geen plek voor het beeld en heb ik het weggegeven. Teruggeven. Spijt! Spijt! Nu maak ik al jaren Rosa Mystica's en foto's van Mariabeelden.

Plaatjes van Lourdesgrotten
Vinnie schildert een Mariabeeld

Samen eten

Deze foto vind ik op Twitter. Ik weet niet eens dat we foto's tweten. Waarschijnlijk heeft Vinnie hem getweet. Het is in Restaurant Semhar aan de Marnixstraat, met specialiteiten uit Eritrea en Ethiopië. Het motto is 'samen eten' en dat doe je daar met je handen. We eten er samen met de redactie en de freelancers. We zijn net een grote familie.

We spreken af dat we het niet de hele avond over Capelle hebben. Meer dan met Capelle is iedereen immers met zijn/haar eigen verhaallijnen bezig: een nieuwe baby, de eerste spreekbeurt van de kinderen, of met een nieuwe liefde, of een nieuw huis, of met de financiële nasleep van een ex-partnership, of een baard. Vinnie heeft sinds een week een baard. HIj wordt er erg sexy en masculien van. We raken er niet over uitgesproken.

Monnikenkramp

Vandaag komt de Ergoshop eindelijk mijn nieuwe stoel brengen. Drie maanden na bestellen. Heb ik wel een half uur ene Tom op zijn knieen rond mijn stoel en onder mijn bureau (hij zet mijn bureau ook wat lager). Het is wel een fijne stoel, want je kunt er heel goed achterover in leunen. En als je op het puntje zit wipt het zitvlak naar voren, zodat je gedwongen wordt rechtop te zitten.

Tom, die de stoel komt installeren en opblazen en die maar steeds onder mijn bureau zit, weet te vertellen dat RSI van alle tijden is. Vroeger heette de aandoening 'monnikenkramp'. Monniken die met de ganzenveer schreven hadden ook last van hun polsen. Googelen levert op: 'De klachten die in ons computertijdperk rsi heten, zijn eigenlijk eeuwenoud. Denk maar aan de monnikenkramp bij kalligraferende monniken rond 1600 waarbij ook voortdurend korte repeterende bewegingen gemaakt moesten worden en de spieren onvoldoende de kans kregen afvalstoffen af te voeren.'

Behalve een nieuwe stoel brengt Tom ook een ergonomisch muisding. Zodat ik niet meer náást het toetsenbord werk, niet meer buiten mijn schouderpartij, maar recht vóór mij. Dat is nog wel heel moeilijk. Maar daardoor werken alle automatismen ineens niet, ik kan geen document even openen of snel wat browsen en scrollen. Stiekem plaats ik de oude muis weer terug. Misschien wordt het morgen beter.

1 april

Sinds een week doet zich overigens nòg een nieuwe werkelijkheid voor. Die heet Capelle aan den IJssel. Deze nieuwe werkelijkheid is gevestigd op een bedrijventerrein aan de A20, naast het hoofdkantoor van Free Record Shop. Als alles doorgaat, en daar lijkt het sterk op, gaat deze nieuwe werkelijkheid per 1 april in. Is het een grap, of om te huilen?

Linksom of rechtsom, het is 80 a 85 km van Amsterdam naar Capelle. Twee keer daags is dat 170 km. Met de auto zijn er zijn twee routes: via de A4 (Den Haag), de A13 (Rotterdam) en de A20. Of via de A2 (Utrecht), de A12 (Gouda) en dan de A20 richting Rotterdam.

Men kan ook met de trein: het 'snelst' is de boemel van Amsterdam naar Rotterdam via Muiderpoort, Amstel, Duivendrecht, Abcoude, Breukelen, Woerden, Gouda... En dan komt geloof ik Capelle Schollevaer. Daar in Zuid-Holland raak ik het spoor altijd een beetje bijster. Als je de trein van 07.47 uur neemt ben je om 08.51 uur bij station Capelle Schollevaer. Als je om 17.07 terugreist ben je om 18.13 weer op Amsterdam Centraal. Die boemel heet tegenwoordig 'Sprinter', dat moet een snelheid suggereren die het treintje ten enen male ontbeert.

Ze zeggen allemaal: ik doe het niet, ik kan dat niet, ik trek dat niet. Zelf heb ik al tamelijk veel aan mijn hoofd. Dit kan er even niet meer bij.

Verdwijnt Nova?

Wat lees ik nu op Nu.nl? 'De actualiteitenprogramma's Netwerk en Nova verdwijnen! Voor Nova komt een Nieuwsuur in de plaats, meldt de Volkskrant op basis van bronnen in Hilversum.'

Ik kijk bijna elke avond naar Nova/Den Haag Vandaag. Prettig intelligent programma. In bed. Tegen de tijd dat Nova begint vind ik het wel bedtijd, maar ik wil het niet missen, dus dit is de oplossing. Nova is ongeveer het laatste actualiteitenprogramma dat géén amusementsprogramma is en echt hout snijdt. De verandering zou nodig zijn vanwege de uitbreiding van de zendtijd van BNN en Max en de komst van de nieuwe omroepen Wakkernederland en PowNed. In de plannen staat ook dat Paul de Leeuw een latenightshow gaat maken voor de Vara en BNN, tussen 22.00 en 22.45 uur op Nederland 3. De tijd van Nova dus.

PowNed (GeenStijl), komt daarna met een crossmediaal programma. EénVandaag van de Tros en de Avro moet daarnaast een meer regionaal karakter krijgen. De EO gaat daarbij mogelijk deelnemen aan EénVandaag. De KRO wil graag een eigen actualiteitenrubriek maken. Wakker Nederland wil ook een eigen rubriek. Volgens een woordvoerder van de Publieke Omroep is er nog geen besluit genomen.

Gesprek

Werken is ook nog onderdeel van het leven. Ik doe een interview. We spreken uren over de markt voor Literatuur en Eigenzinnigheid. Nederland wordt zo vlak, zegt ze, en meer van die dingen. Aan het eind van het interview zeg ik:

- O ja! Voor ik het vergeet! Je cv! Geboren?
- 1962.
- Waar?
- Emmen.
- Emmen?
- Ja, Emmen. Is daar wat mee?
- Nou ja, niet zoveel mensen komen uit Emmen. Ik kom óók uit Emmen.
- Kom jíj uit Emmen?
- Ja, ik kom uit Emmen.

- Waar woonden jullie?
- Wij eerst aan de Allee en toen aan de Wendeling.
- O, wij aan de Emmalaan.
- In die witte huizen?
- Ja, in die witte huizen.
- Op welke school heb jij gezeten?
- Het GSG.
- Wij zaten op het CSG.
- Wat deed jij? Atheneum?
- Nee, gymnasium-B.
- Ik deed óók gymnasium B!
- Wat deed jouw vader?
- Wiskundeleraar.
- Hè? De mijne ook.
- Jij bent zeker Drents.
- Nee, wij waren import.
- Wij ook. Wij hoorden er echt niet bij.
- Wat heb jij gestudeerd?
- Nederlands.
- Ik ook. Ik in Groningen.
- Ik in Utrecht.
- Bij mij was het de keuze: tekenen of Nederlands.
- Hè, bij mij ook!
- Ik was aangenomen aan de lerarenopleiding te Leeuwarden, daar wilde ik niet naar toe, toen is het Nederlands geworden.
- Bij mij was het de kunstacademie in Den Haag, daar wilde ik niet naar toe. Toen is het Nederlands geworden.
- Aan de Emmalaan woonde ook Jelsma, dat was een vriend van mijn vader.
- Jelsma, dat waren onze buren.
Etcetera etcetera.

Twee dagen wachten

Vanwege de kwestie van de Parkeervergunning ga ik naar het Stadsdeel om mij over te laten schrijven. Dat is hoe dan ook Stap 1. Daarna zien we wel weer verder. Mij inschrijven voor een Parkeervergunnung te Zeeburg is op zich geen probleem, er is daar geen wachtlijst, maar als ik dat zo doe ben ik wel in één klap mijn parkeerrechten in de rest van de stad kwijt. En daarvoor heb ik niet vijf jaar op een vergunning in het Centrum gewacht. Als ik een Aanvraag doe, dan kan ik die rechten behouden. Maar om die Aanvraag te kunnen doen moet mijn verhuizing al wel bij de Gemeente doorgevoerd zijn.

Qua parkeervergunningen kom ik dan gedurende zes weken administratief gezien in een niemandsland terecht. Vanaf het moment dat ik de Aanvraag gedaan heb kan ik nog ongeveer zes weken in het Centrum blijven parkeren. Maar je weet het niet, je krijgt sinds een jaar geen brieven en bewijzen meer van Parkeerbeheer. Pardon, Cition. Het betekent dat ik na de verhuizing de auto nog circa drie weken aan de Amstel moet zetten. Wel op stand, dat dan weer wel. Op enig moment komt er een brief.

Het is een hele Daad, om naar het Stadsdeelkantoor te gaan en mij zomaar van het Centrum over te schrijven naar de Zeeburgerdijk, terwijl ik nog in de Jordaan woon. Het is zo definitief. Nu is er geen weg meer terug. Maar ach, het is de uitdaging dezer dagen nergens aan te tillen. Even geen emoties. Gewoon: paspoort mee, huurcontract, het is zo gepiept. En dan? Staat het nieuwe adres nu ook bij Parkeerbeheer - sorry, Cition - in het systeem? Of nog niet? Ben ik nu niet opeens mijn vergunning in het Centrum kwijt?

'Ik zou als ik u was even tien minuten wachten met naar Cition gaan,' adviseren ze bij het Stadsdeel, 'want zo snel is het Systeem niet. U kunt ook een Uittreksel uit het Bevolkingsregister meenemen, maar dat kost wel 11 euro.' Vorige week moest ik ook al een Uittreksel à 11 euro, mopper ik, een beetje knorrig van al die euro's die de portemonnee uit vliegen.

Maar inderdaad, een kwartier later bij Cition is de verhuizing nog niet verwerkt. Ik bel maar weer eens met het informatienummer van de Gemeente. Nee, zeggen ze, ik zou minstens twee dágen wachten. Dan heeft het Systeem die informatie hopelijk verwerkt.

'Niet deze, deze niet'

Wat ben ik blij dat ik drie maanden geleden soort van ziek was en de Kernwaarden des Leven leerde te onderscheiden en benoemen. Toen stuitte ik op de cursus 'Zing en Beleef Bach'. Geweldige avond weer in het Concertgebouw onder leiding van onze Arie Boomsma look-a-like.

Vanavond studeren we weer drie nummers in: 'Der lieben Sonne Licht und Pracht' (uit de Johannes Passion) en 'Nicht diesem, diesem nicht'. We moeten dat kráchtig zingen.

Het lied Nicht diesem, diesem nicht gaat over de kruisiging van Jezus en over Barabbas. Hoe het allemaal precies zat ben ik even vergeten. 'Nicht diesem, sondern Barabbam', zingen we, en dat 'Barabbam' in deze tekst is de vierde naamval van Barabbas. 'Niet deze, deze niet': het is een leuke tekst als we het over daten hebben, schal ik beetje misplaatst door de Koorzaal.

Maar 'Niet deze, deze niet' kan over veel meer dan over Barabbas en daten gaan. Bijvoorbeeld over de tonen die je treft. Of mist. 'Bent u een beetje toonvast?' vraag ik aan mijn buurvrouw, 'want ik heb wat moeite met de begintoon'. Zij is ook niet al te toonvast, geeft ze toe, ze had de vorige week veel gehad aan de buurvrouw tóen, die een ervaren toonkunstenares was.

Bij mij raakt de tekst 'Nicht diese, diese nicht' even niet aan het onderwerp daten, maar eerder aan queestes als 'welk laminaat wel en welk niet,' 'welke slaapkamerkast wel en welke niet', 'welke stellingkasten en welke niet', 'welk busje te huren als je laminaat van Alblasserdam naar huis wilt krijgen en welke niet', over verven die je moet kiezen (roomwit, amandelwit, vanillewit. abrikooswit, katoenwit)...

'Laminaat leggen doe je zó'

Zover (fase laminaat leggen) is het nog lang niet, maar het is een van de vraagstukken die de gemoederen al wel bezighouden. Vandaag kopen we bij de Gamma aan de Spaklerweg onder meer een Workmate (de mooiste en duurste), drie stellingkasten voor in de berging, enige potten verf en andere verfbenodigdheden. Bij deze Gamma zeggen ze dat je met schuurpapier kan achterhalen of die glimverf glanslatex is of lak. Maar proefondervindelijk bewijzen we dat latex er echt niet op houdt, dus daar hebben we dan andere muurverf voor nodig.

Hani501 belt: Zal ik helpen schoonmaken? Schóónmaken? Hoort dat er ook bij? Had ik nog niet aan gedacht. Ja gráág. Ik wist niet dat een kaal opgeleverd huis zulk vies water kon afgeven. Het ruikt na een dag soppen en poetsen ineens heel erg naar schoonmaakmiddel. Op de een of andere manier is dat geruststellend. Hoe men met Andy een huis verovert!

En in de pauze kijken we filmpjes over laminaat leggen. Het is allemaal héél, héél eenvoudig.

Seagrass

Vandaag gaan we de vloeren en de wanden opmeten. Zodat we als we zo'n bouwmarkt binnenstappen met een vraag exact de maten weten van de vloer, de plinten en de hoeveelheid verf. Na honderden sommen optellen en aftrekken en vermeningvuldigen weet ik dat ik 70 vierkante meter laminaat en ondertapijt wil, 77 meter plint, 25 vierkante meter tapijt, en 30 liter latex.

Ik was al bij CarpetRight, en had daar een merbau uitgekozen, maar toen Bobby op afkeurende toon zei: 'Dat is de Leen Bakker onder de vloerenverkopers!' (zelf vond ik het wel grappige karikaturale verkopers daar), ben ik toch verder gaan kijken. Dus stuitte ik van de week in mijn middagpauze bij Hornbach op een prachtig product van de Oostenrijkse firma Kaindl, het oogt kopergoudblond, is strak en heet Seagrass. Vandaag gaan we weer kijken, maar de Zaandam heeft nu nog maar vier pakketjes, waar ik er bijna 40 nodig heb. Bestellen kost drie weken. Dat duurt te lang.

Ik bel alle filialen van Hornbach af. Nieuwegein kan het niet zeggen. Wateringen (onder Den Haag) heeft nog 57 vierkante meter, maar dat is niet genoeg, ook niet met die vier van Zaandam erbij. Alblasserdam heeft nog 105 vierkante meter. Alblasserdam? Waar ligt dat? Onder Rotterdam, aan de A15 richting Gorcum. Ik kan het niet telefonisch bestellen, ik moet langskomen.

Rijden we einde middag naar Alblasserdam. Tegen sluitingstijd komen we aan, maar alles lukt. Er ligt nu een stapel vloerdelen, plinten en ondervloer op mij te wachten. Laten bezorgen kost een godsvermogen en dan slepen ze het niet eens voor je naar boven. Je kan het ook laten staan en tzt een Hornbach-busje huren - per uur. Voor Bobby kopen we voor de voorpret een Zaaglade voor de Decoupeerzaag.

Het leven zit vol verrassingen. Het ene moment zit je in de Hornbach in Zaandam, het volgende eet je een pizza te Maassluis.

Moodbord

Ik moet natuurlijk niet alleen voor het tempo gaan en ook goed overwegen of ik de wanden in mijn nieuwe huis plat ga 'witten', of dat ik kleurtjes ga toepassen.

lijkbaar is het alweer jaren geleden dat ik verfambities had. Eerst ga ik naar Engels, die heel gespecialiseerd is en heel goed, de beste, maar ook loeiduur. Je mag wel wat staalkaartjes meenemen, maar niet meer dan zes. Anders moet je ze betalen. Ik herinner me nog goed dat de Hema zulke leuke kleurstaaltjes had en dat je die even van de muur kon rukken om een idee te krijgen. Ooit overwoog ik om mijn slaapkamer donkerpaars te schilderen, of alleen het plafond. Toch niet gedaan. Daar heb ik nog allemaal Hemastaaltjes van onder het bed..

Nu loop ik bijna blind naar de hoek van de Hema met de verven. Maar er staat daar helemaal geen verf. Twee keer loop ik de hele winkel op en neer. Ben ik nou gek? Verf! Waar is de verf? Nergens verf. 'Inderdaad,' zegt de meneer aan de servicebalie, 'verf hebben we niet meer. Dat is allemaal naar de bouwmarkten.' Zucht. Moet ik nu weer alle bouwmarkten af om hun verfaanbod te vergelijken? Van de Hornbach herinner ik me nu ineens ook weer enorme afdelingen verf, en de Gamma adverteeert met Gamma Woonkleuren... Bij Praxis kun je ter inspiratie een wooncollage maken. Een moodbord.

De halsbandparkiet is de Vecht afgezakt

De autoradio staat vandaag ineens afstemd op RTV Noord-Holland. Dan krijg je toch heel ander nieuws dan op Radio 1. Maar óók boeiend. 'De halsbandparkieten zijn vanuit Amsterdam bezig aan opmars. Uit tellingen van Sovon Vogelonderzoek Nederland blijkt dat er nu ook 70 parkieten in de stad Utrecht zitten. Die zijn via de Vecht afgezakt vanuit Amsterdam, aldus Sovon. De halsbandparkiet is een exoot. Hij komt hier niet van nature voor, maar heeft zich sinds de eerste verschijning in 1968 op ruime schaal voortgeplant.

De groene vogel met de rode snavel en de gele ogen gedijt vooral in grote steden. In Amsterdam zit onder meer een grote kolonie in het Vondelpark.

Sovon telde ook andere exoten in Nederland. Zo wonen er onder meer alexanderparkieten in Haarlem en Amsterdam. Die lijken op halsbandparkieten, alleen zijn ze iets groter en hebben ze geen zwarte ring om de hals.

Deskundigheidsbevordering

De middagpauze breng ik door in mijn lievelingsbouwmarkt Hornbach te Zaandam-Zuid. Een aantal kwesties heb ik. In het kader van de deskundigheidsbevordering. Als een wand glimmend geverfd is, hoe kom ik erachter of lak is of iets anders? Die wanden zijn lila en roze, dat wil je niet. Als het inderdaad lak is, wat raadt u mij dan aan?

De medewerker zegt: 'Het kan heel goed glanzende latex zijn. Dat kun je vaststellen door er met aceton of thinner overheen te gaan. Als het oplost is het lak, als het plakkerig wordt is het latex. Daar kun je met gewone latex overheen. Als het lak is heb je de keuze: óf schuren, óf er met synthetische muurverf overheen. Die heb je van Flexa of van Alebastine ('renovatieverf'), dat kost ca 60 euro voor een blik voor 30 vierkante meter.' Het gaat dus om een wand van 6x2,2 en een van 4x2,2, dus dat kan uit een groot blik.

Het is hartstikke leuk bij de Hornbach. Voorlopig keer ik terug naar Amsterdam met een fles thinner en een setje verhuisfittingen. Eerst maar eens peertjes indraaien.

'Grootste balkon van Amsterdam'

Ik heb de sleutels. In het donker ga ik Karen en Reenske de woning laten zien. Ik heb alleen de herinnering van 30 december, het sterke gevoel: Ja Ik Wil. Hoe zou het nu zijn? Er is gelukkig elektriciteit, maar er hangen geen peertjes aan het plafond. Ik heb een zaklamp mee en wat waxinelichtjes, Reenske heeft een schemerlampje. En een fles champagne. Ze vinden het huis allebei prachtig. Volgens hen heb ik het grootste balkon van Amsterdam. Ik vind het ook nog steeds geweldig.

Met de rolmaat lopen we langs alle muren. In de Gamma-folder van deze week staan goeie stellingkasten (2 voor 55 euro), die 92 cm breed zijn. Het wandje waar ik ze neer wilde zetten is echter 181. Grr. Er zijn wanden die met een glimverf geverfd zijn, lila, roze, is het lak? Volgens Karen is er op de 90 cm naast het aanrecht best plek voor een zespitsgasstel. Reenske herinnert zich ineens dat Jon nog een hoge koelkast over heeft. Ze vraagt het wel even. Het balkon langs de woonkamer en grote slaapkamer met de grote ramen is waarschijnlijk op het zuiden. Kijk, de buren hebben allemaal zonnewering. De woning wordt in de zomer vast bloedheet...

Morgen een uitje naar Hornbach? In de Gamma-folder staat ook Histor-latex in de aanbieding. Die moet ik nemen, zeggen ze, alleen de beste latex is goed genoeg. Of anders de beste van Hornbach. Ik hoor het al: dit wordt een paar weken tegenstrijdige meningen en adviezen slikken. Tot slot zou ik de meterstanden moeten doorgeven, maar de meters kunnen we nergens vinden. Het begint me steeds meer te duizelen. Het wordt de hoogste tijd voor een schrift met overzicht.

Parkeermanagement

Natuurlijk kan ik het over Balkenende gaan hebben en en over de commissie Davids, want ik heb uiteraard de journaaluitzendingen, Netwerk, De Wereld Draait Door en Nova hierover gezien. Maar wat zal ik er aan toevoegen? Alles is nu wel gezegd. En tussendoor draait bij mij ook buiten werktijd de grijze massa op volle toeren. Hoe moet dat met dit en dat en zus en zo? Neem nou de parkeervergunningen. Hoe lang heb ik wel niet gewacht op een parkeervergunning in de Jordaan? Vijf jaar! Moet ik straks in Oost weer opnieuw beginnen? Zit ik straks met een bolide zonder parkeerplaats?

Twee weken geleden kreeg ik een folder in de bus van een bedrijf genaamd Cition, dat vanaf heden het parkeerbeleid in de stad zou organiseren. Parkeermanagement in moderne termen. Daar krijg ik onmiddellijk visioenen van al die voorheen overheidsbedrijven die nu geprivatiseerd zijn, zoals Nuon, UPC, Waternet, KPN,.. Allemaal ontoegankelijke mologgen met telefooncentrales waar je niet toe doordringt, met duister beleid, alleen nog op afstand gecontroleerd door de politiek. Was het oude Parleerbeheer is nog maar, dat waren best aardige mannen, daar aan de De Clerqstraat. Als ik na het werk even langs dat kantoor rijd zie ik dat daar nu Cition op staat, misschien werken die aardige mannen er nog steeds.

Op de site van Cition lees ik dat het moment van áánvragen van een vergunning doorslaggevend is voor de hele stad. Als dat klopt dan moet dat geen probleem zijn straks in Zeeburg-Oost. Zou je ook een maand een dubbele vergunning mogen hebben? Vast niet. Want het is er relatief goedkoop, voor Amsterdamse begrippen dan, maar parkeren kost nog steeds wel 2,40 euro per uur.

Zing en Beleef Bach

Nieuwe hobby: tien maandagavonden Bach voor Beginners in de Koorzaal van het Concertgebouw onder de titel Zing en Beleef Bach. In mijn ziekteperiode was ik er - wandelend door de stad - op gestuit, meegesleept door de titel en de tekst: 'Op ontdekkingsreis door de wereld van Bach: zijn oratoria, cantates, motetten, liederen, missen en ook instrumentale muziek. Koorervaring of het kunnen lezen van het notenschrift is niet noodzakelijk.'

Dirigent Hans Veldhuizen (32) is een soort Arie Boomsma, een langharige christelijke jongeling. Hij studeerde in 1999 af aan het Utrechts Conservatorium. Op dit moment is hij docent muziek op een middelbare school en pianist van diverse gezelschappen. Tevens runt hij een bedrijfje in muziekeducatie.

Hij zingt goed, speelt goed piano, vertelt goed en is een goed dirigent, denk ik allemaal. We zijn allemaal beginners en tamelijk timide zangers. Ik ben niet zo trefzeker (meer), en de mevrouw naast mij pakt ook steeds de verkeerde toon. Zelf wil ik liefst een octaaf lager, maar wel meerdere alten zeggen in de pauze: ik denk dat ik maar bij de tenoren ga. Ik vrees dat hij ons niet tot onderstaande hoogte weet te slepen, maar hij doet het leuk.

Drie nummers proberen we deze eerste avond: Auf, auf! mein Herz, mit Freuden (BWV 441), Cantate 150: 'Nach dir, Herr, verlanget mich (BWV 150) en O grosse Lieb' uit de Johannes Passion (BWV 245). Uit onderstaand filmpje zingen we de passage Leite mich in deiner Wahrheit

Slipcursus

Het duurt de hele dag voor de sneeuwjacht losbarst, ik bel een paar keer naar Mutti: 'Mutti, sneeuwt het al in Emmen?' Nee in Emmen sneeuwt het niet. Nou in het westen óók niet. Ik ga maar naar Zus 3. Nu we op grond van alle weeralarmen Mutti's verjaardag hebben afgeblazen gaan wij maar samen wandelen, drie rondjes Vechtenstein. Ons gesprek cirkelt rond het weer, zo lullig vinden we het dat we - achteraf zonder reden - Mutti's verjaardag hebben afgeblazen.

Maar als ik 's avonds om half acht in de auto stap om naar Leusden af te rijden teneinde een Zilveren Huwelijksfeest bij te wonen blijkt het voorspelde noodweer werkelijkheid. Alles is glad en glibberig en de stuifsneeuw giert om je kop. Rechtuit rijden gaat nauwelijks, de auto glibbert alle kanten op en sturen helpt niet. Ik sta ineens stijf van de stress. Wat weet ik eigenlijk van slippen? Alles gaat goed en op de grotere wegen is wel gestrooid, met nog wel enig resultaat.

Een site over autolease biedt tips: 'Het rijden bij winterse omstandigheden als gladheid en sneeuw op de weg vergt extra vaardigheden van u als bestuurder. Een natte weg is twee keer zo glad als een droge. Een besneeuwde weg vier keer en een bevroren weg zelfs acht keer zo glad. Rustig reageren is het belangrijkste. Snel optrekken, hard remmen en hoge snelheden kunt u beter vermijden. Trek rustig op en schakel zo snel mogelijk naar een hogere versnelling om het risico op slippen te verminderen. Rem zoveel mogelijk op de motor en doe dat zeer geleidelijk, om te voorkomen dat de remmen blokkeren en u gaat slippen. Gebeurt dat toch, laat het rempedaal dan los tot u weer grip hebt.'

En de ANWB: 'Als het glad is, kunt u beter niet snel sturen, accelereren of heftig remmen. Ga juist wat langzamer rijden en houd wat overdreven afstand. Als de auto ondanks rustig afremmen toch gaat slippen, laat dan de rem los en begin voorzichtig opnieuw te remmen. Blijft de auto toch in een slip, trap dan de koppeling in en blijf steeds in de richting sturen waarheen u van plan was te gaan. Ook al gaat u recht op een obstakel af, nooit op de rem gaan staan! U kunt alleen proberen het obstakel door sturen te ontwijken.'

De Eettafel en de Hoekbank

Dit wordt het dus. Eerst kom je binnen in het rechterblokje, een halve etage met slaapkamer en berghok, en dan ga je naar boven en betreed je het linkerblok, alwaar een woon- & slaapkamer aan een breed balkon en een slaapkamertje achter. De woonkamer is niet zo groot, ongeveer net zo smal als ik nu heb, dus wat moet ik nu met de wens van eíndelijk een grote Eettafel? Ik zóu de slaapkamer als tweede woonkamer kunnen inrichten, als Bibliotheek. Met de hoekbank. De open haard denken we er dan maar bij, of op dvd. Of moet de Hoekbank gewoon wég?

Het kleine kamertje achter zou logeerkamertje annex heilig kamertje kunnen worden, maar in dat concept moet ik beneden slapen. En dan moet je 's nachts de trap op als je naar de wc moet. Ik zóu in de slaapkamer op de eerste etage ook een 'werkkamer' kunnen doen, maar als ik steeds zit te bloggen zit ik alsmaar dáár. Dat doe ik toch liever in de woonkamer. 'Wat dacht je ervan om op te houden met bloggen', suggereert Bobby. Huh?

Probeer mij voor te stellen waar ik tapijt zou willen en waar laminaat, waar ik kasten nodig zou hebben en wat voor. Zal ik voor de sneeuwjacht nog naar Ikea? Hani501 zegt dat ik nu misschien eerst maar eens een mandala moet gaan kleuren.

'Sneeuwjacht'

Vanwege de weersverwachting voor vandaag - 'Sneeuwjacht' - hebben we Mutti's verjaardagsfeest uitgesteld. Ik stel me al voor dat al die 22 mensen die uit het Westen des lands (of uit Mecklenburg Vorpommern) naar Zuidoost Drenthe rijden elkaar voortdurend gaan bellen en sms-en waar ze nu zijn. Dat iedereen de hele dag op iedereen wacht, en dan weer voor het donker naar huis wil. Echt leuk wordt dat niet. Maar als je naar buiten kijkt is er niets aan de hand. Is het weer zo'n bangmakertje van de weer- en verkeerdeskundigen? Pas Op!!! Kijk Uit!!!

Als je het KNMI mag geloven wordt het héél erg en is het in Limburg al begonnen. Het erge van de sneeuw van vandaag zou zijn dat het geen gewóne sneeuw is, maar stuifsneeuw met wind. Dat maakt tesamen sneeuwjacht. 'Sneeuw levert de grootste problemen als het hard waait, vooral als dan ook het vriest. Sneeuw levert de grootste problemen ook als het ook hard waait en vooral als het vriest. Bij een krachtige tot harde wind, windkracht 6 of 7, is tijdens sneeuwval sprake van een ware sneeuwjacht. Een sneeuwjacht vermindert het zicht.'

'De stuifsneeuw, die bij temperaturen onder nul in kieren en gaten doordringt, leidt tot grote overlast: het verkeer en openbaar vervoer worden ontwricht en wegen raken versperd door ophopingen en duinen van sneeuw. In een sneeuwjacht is het zeer onaangenaam, zeker bij temperaturen ver onder nul. Bovendien vermindert het zicht, afhankelijk van de intensiteit van de sneeuw. In zware sneeuw kan het zicht teruglopen tot minder dan 500 meter en soms zelfs minder dan 50 meter vergelijkbaar met zeer dichte mist. Sneeuw en zeker een sneeuwjacht is zeer belemmerend voor het verkeer.'

'Stuivende sneeuw bij vorst komt in Nederland heel weinig voor. Een heuse sneeuwstorm bij temperaturen onder nul en windkracht 8 of 9 is uitzonderlijk. De zwaarste en meest ontwrichtende sneeuwstorm van de laatste decennia was die van 14 februari 1979 met 90 uur achtereen driftsneeuw en sneeuwduinen van 3 tot 6 meter hoogte.'

We wachten af. En kijken af en toe op Sneeuwradar.nl.

Een liefdesverklaring

Terwijl Jasmien (de shiatzu-masseuse) mij masseert vertel ik over Edith Ringnalda, de weduwe van Simon Vinkenoog, die bij Pauw & Witteman was. Hij overleed vorig jaar, op tachtigjarige leeftijd. Hij bracht - na vijf andere huwelijken - de laatste twintig jaar van zijn leven door met deze vrouw. Zij schreef een boek voor hem over hun laatste dertig dagen samen: Heer en meester, een liefdesverklaring.

Ze ontmoetten elkaar in 1987. Ringnalda die - voor zover ik onthouden heb - toen theaterdirecteur was, besloot al snel haar carrière op te geven om zoveel mogelijk tijd door te kunnen brengen met Vinkenoog. Toen hij in juni 2009 met problemen aan zijn been in het ziekenhuis belandde, begon zij met schrijven. Een paar weken later overleed hij aan een hersenbloeding. Het boek is een ode aan haar grote liefde.

Geweldig is die vrouw, gebiologeerd kleef ik aan de televisie. Pauw (of Witteman, daar wil ik van af zijn) vraagt nog wel of dat niet erg ongeëmancipeerd is van haar om haar carrière op te geven voor de liefde, maar elke vraag, alle gasten, vallen in het niet als slome stijve harken naast haar straling. Vooral de passage treft me waarin ze vertelt dat ze zich een keer enorm misdragen had en dat hij dat gewoon als gegeven, als eigenschap deel van haar, opgevat had. No problem. Dat ze sindsdien vol voor de liefde ging.

Jasmien zegt daar vervolgens heel wijze dingen over, die ik nog even moet verwerken. Waarom denk je maar steeds dat je kalm moet zijn en dat je niet druk en vurig zou mogen zijn? Kijk hoe geweldig je dat vindt, zo'n gepassioneerde vrouw!

Merbau

Even langs bij Carpet Right. Dat heb ik eerder deze week ook al gedaan te Capelle aan de IJssel, waar ik moest zijn, maar als rechtgeaarde Amsterdammer gaat men toch geen tapijt te Capelle kopen!

Het is een snel proces. Want tussen droom en werkelijkheid staan praktische bezwaren. Het begint met het idee van kurk, want dat vind ik heerlijk aan de voeten, maar dat hebben ze niet. Dan stort ik me op de brede houten planken (60-80 euri per vierkante meter), dan ga ik voor lamellenparket (30-60 euri), want we hebben het over zo'n 90 vierkante meter. Dan voor de laminaten (15-25 euri) en tenslotte denk ik: Lucie Theodora, misschien woon je maar een jaar in dat nieuwe huis, en neem ik serieus het merbau-laminaat, enorm in de aanbieding, in overweging.

Ik sleep P. mee naar binnen naar de winkel aan de Stadhouderskade: 'Kijk, wat vind jij hiervan?' We laten een Amsterdamse verkoper alles aanprijzen, dat werkt toch beter dan een Capellenaar, en het lijkt ons goed. 'Alleen vandaag 10% korting,' koppen alle schappen. Nou, zeg ik, dat valt ook wel mee, die stickers zaten er dinsdag ook al op. De verkoper lacht.

De Zeeburgerdijk

Had ik al verteld dat ik tussen alle bedrijven door ook nog alle paperassen verzameld heb om mij als huurder aan te melden voor de droomwoning aan de Zeeburgerdijk? Het is kwart over zeven als de verhurende makelaar belt en vertelt dat de woningbouwvereniging mij als huurder geaccepteerd heeft! Hoera. Dinsdag tekenen.

Het blijkt een heel speciaal project en buurtje waar ik naar toe ga, met veel geschiedenis: de Zeeburgerdijk. Er is nota bene een hele website aan gewijd. 'De Zeeburgerdijk is een dijk met een lange historie. Reeds in de dertiende eeuw loopt er een dijk vanaf de Waag, de Anthonibreestaat, Jodenbreestraat, door de huidige Plantagebuurt en vanaf de Mauritskade oostwaarts via de Zeeburgerdijk en de Diemerzeedijk (de St. Anthonis Dyck en Zee Dyck). We kunnen ons nauwelijks voorstellen wat een bedreiging de Zuiderzee toen was. Regelmatig werd de dijk geteisterd door hoge stormvloeden. De dijk heeft ook nog een religieus verleden, in de 16e eeuw werden er vurige hagepreken gehouden.

Huren ga ik van De Alliantie, maar het was woningbouwvereniging De Dageraad die het project in 2000 opgezet heeft. In totaal staan er in het gebiedje 152 woningen: zowel koop, casco-koop als sociale huur. Ik zit neem ik aan in een voormalige sociale huur, woning die nu tot de vrije sector is gebombardeerd. Dat betekent een KAAL huis, geen luxe keuken, geen kasten, niets. Het is wat je noemt helemaal KAAL opgeleverd. Maar dit wil ik veel liever dan een luxe flat te IJburg, Noord of Nieuw-West. Op 'mijn' gang, die geel geverfd is, zag ik grote boeddha-beelden staan. Ik denk dat er veel bijzonder volk woont met een sterke onderlinge band.

Ontregeld

'Sneeuw teistert regio Amsterdam', kopt NRC. En: 'Amsterdam ontregeld door sneeuw', heeft Het Parool gekozen. Op het werk hoor ik dat het allemaal veel erger was dan ons ritje van anderhalf uur. De mannen van de drukkerij hadden net die middag een nare mededeling gekregen en een van hen was op het talud gereden en moest weggetakeld worden. Heel de Naritaweg stond vast. 't Is dat hij net ná ons vertrokken was, anders hadden wij hier ook vastgestaan. Geen kantoorklerk kon meer weg. Je kunt hier alleen eten halen op Station Sloterdijk, en daar was het resterende voedsel bij La Place en AH to Go al snel uitverkocht. Mensen meldden dat ze 5 uur deden over het stukje A10 van het Fashion Centre tot het Belastingkantoor. Dat is ongeveer een kilometer. Rinus heeft hier maar op de grond geslapen. Het schept wel saamhorigheid.

Glibberen

Zullen we weer naar Café Papeneiland, sms't Will. Want daar is een van de steilste bruggen (hoekje Prinsengracht-Brouwersgracht) en glibbert bij sneeuw iedereen genadeloos van de brug af: auto's, fietsers, brommers, voetgangers. Dat is helemaal gratis slapsticks. Ik kan er zelf ook wat van, want ik ben op mijn ijdele nieuwe slangenleren laarsjes met lederen zolen.

Maar wat is Amsterdam mooi met sneeuw. Mooi. Mooi. Nog slechts vier weken resten mij in deze binnenstad. Mijn hele perceptie slaat de laatste dagen helemaal om. Wat is mijn huis mooi. Wat is de stad mooi. Wat zijn de mensen hier lief. En leuk. Zelfs die van die luidruchtelingen van mijn buren Café De Jordaan. O weemoed weemoed bovenal...

Verkeersinfarct Amsterdam

We zitten er middenin. Als het om vier uur begint te sneeuwen vragen Bien en Ann: Mogen we met jou in de bolide? Want we gaan Nieuwjaarsborrel doen onder de Westertoren. Ja hoor. Maar alleen het sneeuwruimen van de ruiten is schier onmogelijk. Heb je de ramen sneeuwvrij geveegd en ben je rond, dan zijn ze alweer ondergesneeuwd. Het rijden gaat echt stapvoets. Dat voelt op de een of andere manier ook wel veilig. De Ring A10 staat muurvast en dientengevolge de Haarlemmerweg ook. We krúipen werkelijk naar het centrum. Meter voor meter. RoRo7 gaat op de fiets, ook niet eenvoudig door het Westerpark, want daar wordt niet gestrooid en geveegd, maar zij is er veel en veel eerder dan wij. Op het nieuws hoor ik dat het Infarct van Amsterdam naar Alkmaar tot kwart voor twee 's nachts heeft geduurd. De persoon die al rijdend dit filmpje heeft gemaakt rijdt nog uptempo, vind ik. Dat halen wij echt niet!

Händel

Ik ontwaar ineens Orgelboeken mijner Jeugd. Een is zo oud dat het papier bijna uit elkaar stort. Dat was al zo toen wij klein waren en toen is het boek opnieuw ingebonden. Hoe het heet: geen idee, het heeft geen titelblad. De tekst is in het Engels en het Duits en de Duitse tekst is in gotisch schrift. De andere is Worp Psalmen.

Dat wordt een avondje traumatische herinneringen ophalen aan onze orgelleraar Meneer Stekelenburg. Ach, die man kon er ook niets aan doen dat wij op orgelles móesten. We herkennen zijn krassen in het boek. 'L.h. oefenen, wat betekent dat ook al weer?' 'Linkerhand oefenen', weet ik onmiddellijk.

Ik vertel nog maar weer eens gloedvol over mijn enige publieke optreden op een Voorspeelavond van de Muziekschool. Die zo erg was dat ik daarna op mocht houden met orgelles. Eenmaal thuis kan ik me op mijn Yamaha-piano met orgelgeluiden even uitleven op deze 'Fuga' van Händel. Lekker luid. Gelukkigmakend.

Op YouTube staat een aandoenlijk slecht gespeelde versie van deze Fuga van Händel. Je vraagt je af wat de reden is dat deze organist(e) dat op YouTube gezet heeft? Hartverscheurend. Wie de Fuga ook wil spelen klikke op het plaatje, dan wordt het groter.

Alleen deze nog

De kopers zijn lieverdjes, jong en onbedorven. Ze vinden het huis zo leuk en Vespa zo lief... Ze willen Vespa ook wel. Nee, zeg ik, Vespa gaat met mij mee.

Een glaasje wijn dan maar? 'Ik heb nog een lekker flesje Kaapse Pracht', zegt mijn gezelschap, 'cadeautje'. 'Van de Aldi,' weet ik. 1,99 euri. 'Je blijft ervan drinken,' lees ik op een vergelijkingssite. Ik herinner mij uit eerdere armere jaren dat ik wel eens Kaapse Pracht schonk. Best lekker en wie niet in de Aldi kwam die wist dat niet.

In de Superwijngids 2010 komt deze wijn niet voor. Nicolaas Klei noteert dit jaar: 'Aldi heeft dit jaar zonder commentaar of informatie slechts twee wijnen ingestuurd. Waarschuwing: ze zijn niet representatief voor de rest van het assortiment, want namelijk drinkbaar.'

De laatste acte?

In de mail valt begin van de middag ineens het voorlopig koopcontract en een routebeschrijving naar een vreemde notaris. Morgenmiddag 16.30 uur. Zou het dan allemaal echt doorgaan?

Ooit was ik eerder bij deze notaris, herinner ik mij ineens. Zo rond 1984/85. Of 1986/87. Met Rolien. We richtten een nevenstichting wegens al onze uitdijende nevenactiviteiten. Deze notaris, die ik toen al behoorlijk oud vond, bestaat dus nog steeds. Alleen is ze verhuisd van het Rokin naar de Zuidas.

Er doen zich sins die mail diverse complicaties voor. Een van de weinigen die ik op de hoogte houd van de details, belooft er tzt een drama over te gaan schrijven. Of het dan wel een drama met slaande deuren mag zijn, vraagt ze, met mensen die in en uit lopen, want dat werkt dramatisch gezien beter dan drama per e-mail en sms. Ja dat is goed.

Complicaties

Naar It's Complicated geweest, de nieuwe Meryl Streep. Wat een fijne film! De kerst-feelgood-movie van 2009. Zomaar op zondagmiddag in een volle Movies. Een van de goede voornemens van het nieuwe jaar: die Cinneville-pas ook daadwerkelijk gebruiken. Dit was een goeie. Zomaar in mijn eentje zeer luid gelachen.

Het verhaal, voor wie het niet al lang weet: Jane (Meryl Streep), moeder van drie volwassen kinderen met een goedlopend restaurant in Santa Barbara, heeft, na tien jaar gescheiden te zijn, een soort van vriendschappelijke relatie met haar ex-man Jake (Alec Baldwin). Tijdens een weekendje New York vanwege het afstuderen van hun zoon worden de zaken ineens gecompliceerd. Een onschuldig etentje wordt iets onvoorstelbaars: een verhouding. Jake is hertrouwd met de veel jongere Agness en nu is Jane ineens 'de andere vrouw'.

I.M. Britta

Britta is niet meer. De afgelopen dagen heeft Hani501 heeft een 'filmpje' over het diertje gefabriekt en op YouTube geplaatst. Hartverscheurend hoeveel Verleden er dan aan je langs trekt. Hondjes, familie, lovers, ex-lovers. Maar de foto's van Britta uit mijn verzameling staan er niet op. Ik heb er toch enige. De laatste die ik me herinner is dat Britta op mijn tapijt op Calvijn de glossy lag.

Op deze foto (2005) wandelden we mèt Britta de tweedaagse NS-wandeling van Zutphen naar Deventer. Dit badderen vond plaats vlak bij het dorpje Wilp, dat daarna zomaar ineens een significante plaats in mijn levensgeschiedenis werd. Dat weekend regende het zo dat we na de overnachting te Deventer niet meer verder wandelden en alleen nog even de Deventer Boekenmarkt aandeden, die ook geheel verregend was, en toen weerom naar huis.

De ergste ziekte

Gijs geeft Bobby voor zijn verjaardag een boekje van Chinese wijsgeer Sengtsan met minimalistische teksten om de geest of de ziel of het wezen (zeg het maar) aan te scherpen. Nooit van de man gehoord. Deze tekst, de Hsin Hsin Ming, vertaald als Oorspronkelijke Geest, is een van de vroegst bekende Zen-teksten. Over de wijsgeer is weinig meer bekend dan dat hij in de 6e eeuw leefde en de derde Chinese zen-patriarch was. Hij stierf in het jaar 606. Uitgegeven bij uitgeverij Samsara.

Bladerend stuit je op zinnen als: 'Alleen wanneer liefde en haat afwezig zijn wordt alles helder en duidelijk'.

Of: 'Als je de waarheid wilt leren kennen wees dan nergens voor of tegen'.

En: 'Een oordeel hebben over iets is de ergste ziekte van de geest'.

Nog eentje dan: 'Zo lang je nog in uitersten leeft zul je de ware aard van de dingen niet leren kennen.'

Zelf heb ik Bobby (o.a.) een dvd van een openhaardvuur gegeven. Ergens heb ik het idee dat de strekking van beide cadeaus ergens best eens ongeveer dezelfde zou kunnen zijn. Ergens. Ongeveer.

Een langere Sengtsan-tekst

Veranderend licht

De roman Veranderend Licht lag al een tijdje op de stapel 'te lezen', en vandaag kom ik er eindelijk aan toe. Eerder dit jaar las ik maakte ik kennis met de Deense schrijver Jens Christian Grøndahl door het boek Indian Summer. Zijn krachtige, poëtische, weemoedige stijl smaakte naar meer. Mirjam, een van de mensen wier blog ik dagelijks volg en zij het mijne, schreef vervolgens heel enthousiast over dit Veranderend Licht, waarna ik het besteld heb. Grøndahl slaagt er weer knap in om langs en door de kieren en krochten van de menselijke ziel te manoevreren en daar onverwachte onvoorspelbare innerlijke bewegingen tegen te komen.

Dit Veranderend licht gaat over zelfinzicht en over de noodzaak oordelen te durven herzien. Hoofdpersoon is Irene een 56-jarige advocate, gespecialiseerd in echtscheidingen, die verlaten wordt door haar man. Veel vrouwen in dit boek zijn door hun man verlaten voor een jonge blom: het gebeurde ook indertijd haar eigen moeder, en het gebeurt de vrouw van een eerdere minnaar van haar. Tot haar eigen verbazing is ze door het vertrek van haar man nauwelijks uit het veld geslagen.

Terwijl ze voor haar moeder in het ziekenhuis zorgt, die bang is dat ze in de narcose voor haar heupoperatie zal blijven, geeft deze haar een oud schoolschrift, dat ze alleen mag lezen als moeder het leven laat. Ze leest het schrift, ook al sterft haar moeder niet, en ontdekt daar ze dat haar vader, ofwel dat de man die van haar moeder scheidde toen ze dertien jaar oud was, niet haar biologische vader is. Dat is een eerdere geliefde van haar moeder, Samuel, cellist.

Ze begint een zoektocht naar haar vader, van wie ze alleen dat hij in de Tweede Wereldoorlog naar Zweden vluchtte om het vege lijf te redden. Toen hij na de oorlog terugkwam bleek zijn geliefde vrij snel na zijn vertrek met zijn beste vriend getrouwd te zijn. Het slotstuk vasn het boek waarin ze haar vader gaat zoeken en door Europa rijdt (naar Wenen en Ljubeljana, in beide steden ben ik het afgelopen jaar toevallig geweest) en hem uiteindelijk ook vindt vind ik het mooist.

Hij draagt de hele wereldgeschiedenis met zich mee: geboren in een arm joods gezin in St. Petersburg, op zijn dertiende geemigeerd naar Kopenhagen, daar ontwikkeld tot briljant musicus, maar in 1942 gevlucht naar Zweden. Na de oorlog verhuisd naar Palestina, getrouwd met een vrouw die Auschwitz overleefd heeft, zoon verloren tijdens de Zesdaagse Oorlog, daarna pleegt zijn vrouw zelfmoord. Hij verhuist naar New York, en strijkt uiteindelijk neer in Wenen.

Vader dochter? Daar zijn ze te oud voor. Toch is zij ineens verbonden met de wereldgeschiedenis en de verschoppelingen der aarde. Uiteindelijk op weg naar huis terug neemt ze in de achterbak van haar auto een vluchteling mee de grens over. Mooi wijs boek. Niets in onze persoonlijke geschiedenis is voorspelbaar. De dingen gebeuren en alles kan altijd weer veranderen. En iedereen. Zoiets.

Heiligdommetje

Oudejaarsnacht 2009: dit jaar geen feestje gedaan maar even teruggetrokken in het holletje. Drie mandala's gekleurd en twee iconen getekend. Want als ik straks een huis heb met vier a vijf kamers (àls! wie weet...), dan ga ik in een van de kleine kamers misschien wel een heiligdommetje bouwen voor mijn altaar en mijn wenende Rosa Mystica, en mijn meditatiekussen. Met een muziekinstallatie voor de polyfone muziek. Misschien komen alle tekeningen dan daar.

Misschien ga ik op een cursus icoonschilderen, lijkt me mooi, met bladgoud schilderen. Maar icoonschilderen is wel een echte geduldklus, zo'n werkje bestaat geloof ik uit twaalf lagen. Zo ver ben ik vrees ik nog niet. Met viltstiften ben ik in een uurtje klaar. Dat is vooralsnog meer mijn tempo. En zulke tekeningen zijn ook hedendaagser en ironischer.

Tussen het tekenen en kleuren door lees ik Eerste Hulp bij Stress en Vermoeidheid van Frank Schaper (uitgeverij Scriptum) waarin onder meer 50 lichamelijke signalen staan opgesomd die waarschuwen voor burnout, en 51 tips wat er preventief tegen te doen. Niet dat ik burnout ben, denk ik, maar het is een kerstvakantie waar men niet per se geheel verkwikt uit komt.

51 tips is wel heel erg veel van het goede. Een paar neem ik ter harte, want die deed ik toch al. Wat je doet met aandacht doen. Thuis in je trainingspak lopen. Gezond leven gezond eten, pauze houden. Niet te veel koffie, meer thee. Wandelen. Hobby's. Familie. Vrienden. Je persoonlijke missie in het leven opschrijven. En daar naar leven.

Men moet trouwens wel erg veel schrijven van deze Schaper. Want behalve die persoonlijke missie formuleren moet je sowieso dagboek schrijven, je moet lijstjes maken van wat energie kost, en van waar je energie van krijgt. Je moet je biografie gaan schrijven, om patronen te ontdekken tussen vroeger en nu. Voorlopig houd ik het maar even bij mijn tekeningetjes.