Door een nieuw te vormen / gevorm MT (management team) te Utrecht ben ik uitgenodigd om hun verhaal aan te horen en op te schrijven. Het is best een góed verhaal, argumenteren ze. Een aantal bedrijven uit Kampen, Deventer, Baarn en Utrecht Centrum gaan fuseren en naar een hoge nieuwe kantoorflat te Utrecht Galgenwaard, naast het Stadion. Noem het gerust maar eeen Toplocatie.
Peter Arno zet het nieuwe MT op de foto. Ze denken met zijn allen (fotograaf en MT) dat de foto voor de cover is, maar dat is-ie niet, zet ik een misverstand onmiddellijk recht. Ze hadden aangekondigd dat ze met zijn drieen zouden zijn, wat ik al een ramp vind, maar het zijn er vier. Zelf vinden ze het jammer dat ze er niet alle zéven bij zijn. Wat doen jullie me aan, vraag ik nog wanhopig, vier ego's aan een tafel! Zo bouw je toch geen gesprek op. De een nog beter in management speak dan de ander. Schaalvergroten, synergie, slagkracht, innoveren, winwin, noem maar op. Ik schrijf nauwelijks mee.
Als ze eindelijk klaar zijn vragen ze verrukt hoe of ik het vind. Hoewel ik gaandeweg het gesprek steeds roder ben geworden heeft niemand opgemerkt dat er bij mij een diepe snaar geraakt is. Willen jullie een eerlijk antwoord? vraag ik. Ja dat willen ze. Ik vind het verschrikkelijk, zeg ik dan onomwonden. Ik ben helemaal sufgeluld, ik ken de teksten, er is niets origineels bij, laat staan iets creatiefs, ik heb zelf al een paar keer dit soort fusieprocessen doorgemaakt met alle gevolgen van dien (ik noem de locaties maar niet: Utrecht Rijnsweerd, Maarssen Planetenbaan en nu dan Capelle Schollevaer), en ik houd er helemáál niet van. Ik geloof er ook niet in. Ik kan jullie heel goed vertellen waarom niet. Maar daar zitten we hier denk ik niet voor.
Dan beloof ik dat ik in het stuk dat ik - in het weekend - ga schrijven deze snaar niet al te zeer zal laten meetrillen en dat ik zal proberen hun missie recht te doen. Wel met hier en daar een kritische nootje, uiteraard. Om af te kicken eet ik maar een hele grote ijsco in de namiddagszon op de trappetjes van de Bemuurde Weerd.
Peter Arno zet het nieuwe MT op de foto. Ze denken met zijn allen (fotograaf en MT) dat de foto voor de cover is, maar dat is-ie niet, zet ik een misverstand onmiddellijk recht. Ze hadden aangekondigd dat ze met zijn drieen zouden zijn, wat ik al een ramp vind, maar het zijn er vier. Zelf vinden ze het jammer dat ze er niet alle zéven bij zijn. Wat doen jullie me aan, vraag ik nog wanhopig, vier ego's aan een tafel! Zo bouw je toch geen gesprek op. De een nog beter in management speak dan de ander. Schaalvergroten, synergie, slagkracht, innoveren, winwin, noem maar op. Ik schrijf nauwelijks mee.
Als ze eindelijk klaar zijn vragen ze verrukt hoe of ik het vind. Hoewel ik gaandeweg het gesprek steeds roder ben geworden heeft niemand opgemerkt dat er bij mij een diepe snaar geraakt is. Willen jullie een eerlijk antwoord? vraag ik. Ja dat willen ze. Ik vind het verschrikkelijk, zeg ik dan onomwonden. Ik ben helemaal sufgeluld, ik ken de teksten, er is niets origineels bij, laat staan iets creatiefs, ik heb zelf al een paar keer dit soort fusieprocessen doorgemaakt met alle gevolgen van dien (ik noem de locaties maar niet: Utrecht Rijnsweerd, Maarssen Planetenbaan en nu dan Capelle Schollevaer), en ik houd er helemáál niet van. Ik geloof er ook niet in. Ik kan jullie heel goed vertellen waarom niet. Maar daar zitten we hier denk ik niet voor.
Dan beloof ik dat ik in het stuk dat ik - in het weekend - ga schrijven deze snaar niet al te zeer zal laten meetrillen en dat ik zal proberen hun missie recht te doen. Wel met hier en daar een kritische nootje, uiteraard. Om af te kicken eet ik maar een hele grote ijsco in de namiddagszon op de trappetjes van de Bemuurde Weerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten