De Rooie jammert luid. De Gele is weg. De Gele is nergens. Dan hoor ik van verre de boeddhistische buurvrouw roepen: 'Luus! De Gele was weer bij mij! En nu is hij verderop, nog weer drie buurmannen verder, op het hoekje!'
Hoe kán dat nou? Hij kan toch niet langs en over dat enorme hek met kippengaas? De Rooie staat hunkerend te loeren, hij wil ook, maar weet niet hoe (Hij-Weet-Niet-Hoe). De Gele torent ver weg avontuurlijk en trots hoog op de afrastering tussen de eennalaatste en de verste Buurman.
'Daarom twijfel ik of ik nog wel weer een kat wil', vertrouwt de buurvrouw mij toe. 'Dit gedoe met die hekken, waarbij je dag in dag uit bang bent dat ze naar beneden storten...'
Op enig moment staat de Gele weer voor het hek. Terug lukt hem niet. Ik moet hem om het hek heen in zijn nekvel grijpen. En Rooie staat erbij te jammeren. Prachtige symbiose, trouwens, die twee.
Nu uitvinden hóe Gele dit doet. Geduldig wachten tot hij weer gaat. Hij klimt in het hek, gooit een poot naar de andere kant en slingert zich als een ware acrobaat buiten langs, waarbij hij terwijl hij tussen hemel en aarde zweeft heel kunstig zorgt dat zijn zwaartepunt zich ín de beweging verplaatst. Hoe zeg je dat. Ik heb diepe bewondering. Nu komt er ook gaas aan de buitenkant van het hek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten