'Niemand hield van een ander'

Gelezen: Lief kind van mij door Mira Feticu, een Roemeense dichteres die in Nederland woont en die in het Nederlands schrijft. Ik neem het van de redactie mee omdat het een associatie oproept met Het land waar je nooit sterft van de Albanese schrijfster Ornela Vorpsi, die in Frankrijk woont en in het Italiaans schrijft. Dat vond ik erg mooi. Dit Lief kind van  mij wordt aangeraden door Abdelkader Benali met de tekst 'Dit boek spat echt van zinnelijkheid en hartstocht uit elkaar'. Het werkt misschien wel als verkooptruc, maar het wekt bij mij totaal verkeerde verwachtingen op.

Net als Vorpsi is deze Feticu een beelschone jonge vrouw die ook een nogal treurig bestaan beschrijft, vanuit het perspectief van een meisjes en jonge vrouw beschrijft, veel armoede, een liefdeloos maatschappelijk klimaat, weinig liefde ook in het familieleven, en van de kant van de mannen een grove opdringerige seksualiteit. Deze hoofdpersoon is een literair angehaucht meisje dat door haar ouders naar een internaat wordt gestuurd.

'Niemand hield van een ander, ieder alleen van zichzelf, met een fanatisme waar ik ook nu, na zo veel jaren, nog versteld van sta, en waarvan ik denk dat het een vorm van weerstand was, de enige misschien die binnen handbereik was, van ons, meisjes van het platteland die zes jaar werden opgesloten in een Internaat met als doel lerares te worden en beter te trouwen dan onze moeders hadden gedaan. In het Internaat hadden we geen televisie, de toespraken van Ceaucescu hoorden we niet en zagen we niet en ook van het begrip ‘politieke gevangene’ of ‘politieke detentie’ hadden we geen benul. En zelfs als we ervan hadden geweten zou andermans gevangenschap ons koud hebben gelaten.'

Het is een rauw en poëtisch geschreven roman. Het is aangrijpend. Inderdaad speelt seksualiteit een rol in het boek, in die zin dat de ik-figuur hongert naar liefde, aanraking en seks, maar de werkelijkheid daarvan is nogal teleurstellend. Zelf zou ik dit proza nooit als zinnelijk bestempelen....

Ik weet ook niet of ik zou zeggen: móet je lezen. Wie geïnteresseerd is in andere landen, andere werkelijkheden, andere levens dan ons eigen gedoe in het nog altijd rijke Nederland, de Nederlandse politieke en mediawerkelijkheid, die kan erdoor geboeid en geraakt worden. Het is niet behaaglijk. Het doet me ook denken aan de tentoonstelling van Bertien van Manen in het FOAM in Amsterdam - daar heb ik nog niet eens over geblogd -  waarin zij 'gewone' mensen in Wit Rusland fotografeert. Die armoede, en de manier waarop iedereen wat van zijn of haar leven probeert te maken en de een slaagt er wel in en de ander niet, het is wel een indringend verschil met ons rijke westen.