Monki

Het is nu al bloedheet, en het wordt de komende dagen nog veel erger, mijn Birkenstocks zijn vergaan en ik heb niets om aan te trekken. Dus ga ik Utrecht in om te shoppen. Door alle verhuisstress ben ik weer wat aangekomen, dus niets staat me. Ik heb kleren van soepele stoffen nodig. 

Zo raak verzeild in Monki, een kleurige winkel, waar ik een wilde rosepaarsegeelgroene broek van slechts 10 euro scoor. En dan naar H&M waar ik wel tien t-shirtjes op de kop tik. Het is een beetje bezoeking om in de lange rij voor de pashokjes te staan wachten, tussen al die sprietjes van tienermeisjes in hun hele korte korte broekjes, maar het doel: dat ik me met dit weer senang voel op straat en op het werk in wat ik draag, dat houdt me op de been. Monki is een zusteronderneming van H&M, lees ik net. 

Aardige platte Spaanse Yokono-sandalen vind ik ook. Terwijl ik eigenlijk Birkenstocks met glitterkralen zoek, maar die zijn er niet meer, zeggen de verkoopsters over mijn tweede keus: 'Nét iets eleganter dan die Birkenstocks van u.'

Roadmovie richting Roemenië

Op NLKijkt kijk ik naar een prachtige ontroerende film: A long story. Het is een Nederlandse film uit 2013. Ward, een man van achter in de vijftig, kunstenaarsachtig type, gespeeld door Raymond Thiry, komt uit het buitenland terug naar Nederland. Een doorleefde kop, maar wel een stuk!

Je komt niet veel over hem te weten, hij heeft overal en nergens geleefd en is blijkbaar onlangs zijn vrouw verloren. Hij betrekt een (Gronings?) dorpshuisje en regelt een Roemeense klusjesman om het huis op te knappen. Dat is een man die met zijn zoontje komt. Ze verstaan elkaar ongeveer niet.

De andere verhaallijn betreft de vrouw Aline van de Roemeen die in hun dorpje is achtergebleven met twee dochtertjes. Zij trekt met een vriendin mee naar een badplaats aan de Zwarte Zee om daar een baantje te zoeken in de toeristenindustrie.

In Nederland verdwijnt de Roemeen en het zoontje zit bij Ward. Deze voelt zich toch al erg ontheemd en hij besluit het jongetje terug naar zijn moeder in Roemenië te rijden. Allemaal hoekige karakters, allemaal pijnlijke ervaring achter de rug, allemaal op hun manier kwetsbaar. In het Roemeense dorp kan hij nog helpen met kapotte auto's en schapen scheren, hij lijkt zich er bijna beter thuis te voelen dan in zijn eigen dorp. Er is ook aantrekkingskracht tussen Aline en hem. Maar aan het eind van de film rijdt Ward toch maar het Roemeense dorp uit. Ik vind heel het mooi wezenloos allemaal. Wn zo'n tweetalige genuanceerde film, heel bijzonder.

Langs de Vecht

Avondwandeling langs de Vecht. Het grappige van deze buurt is: iedereen groet je hier bij de wandeling. Zelf deed ik dat groeten ook in Amsterdam, maar daar was het nogal ongebruikelijk. 

In Ankeveen groeten de mensen ook. Als je daar door de Ankeveense Plassen loopt kom je op een heel smal schelpenpaadje veel fietsers en wandelaars tegen en zeg je de hele tijd: Dág! Dág! Dág! Mij hoor je niet klagen, ik ben er groot voorstander van. Maar blijkbaar is dat zo ongebruikelijk in de Randstad dat je letterlijk onthoudt waar de mensen je groeten. Hoewel ik echt de gezichten niet onthoud van de groetende medemensen heb je toch de sensatie dat je wordt gezien. 

Gisteravond vloog bij de vecht een buurthondje mij bijna aan. Zijn mevrouw zei: 'U loopt hier toch vaker? Dat doet-ie anders nooit!' Eerlijk gezegd herkende ik het hondje wel, maar de mevrouw nog niet.

De kleine dingen

't Zijn kleine dingen die het doen, die het doen, zingt door mijn hoofd. Vandaag richt Bobby zijn kluskamer (Man Cave) verder in en daar schept hij groot genoegen in. Om mij ook een beetje tevreden te houden boort hij af en toe ook een gat voor mij. Hier hangt nu mijn glas-in-loodraam in wat de bibliotheek gaat worden / zou gaan worden. Hoe meer van die dingetjes er komen te hangen, hoe meer het huis ook thuis wordt. 

De kamer ziet er zo al heel klaar en af uit, maar dat is is visueel bedrog, waarmee ik vooral mijzelf voor de gek houd. De andere hoek staat nog mudvol boekendozen. Dit is voor de blik vanuit de gang.

Kringloop

Leen zei vorige week zo verrast te zijn dat ik niet in een Vinex-wijk woon, maar in een onbeschrijfelijk gemêleerde wijk. Achter ons ligt de lommerrijke Prinses Beatrixlaan met mooie jaren dertig-woningen en grote voortuinen, daarachter beginnen de jaren vijftig socialewoningbouwflats, waarvan er de afgelopen jaren al heel veel afgebroken zijn. Op die laatste populatie moeten deze twee winkels gericht zijn: een kringloopwinkel en een budget-dress-for-success-winkel. Echt leuk, kringloopwinkels. Je komt er dezelfde zooi tegen waar je in je verhuizing tegenaanloopt. Zooi waar niemand dan jijzelf van houdt. 

Ik hoop op een leuke houten boekenkast van 50 cm breed en minimaal 2.00 hoog, en niet te duur, voor de kookboeken, maar helaas.

Umdenken

Misschien moeten we het concept toch omgooien, denk ik terwijl ik op mijn eigen logeerbed naar muziek lig te luisteren. En moet ik toch een room of my own. Vooraf dacht ik dat het leuk zou zijn om een huis met vele kamers met uiteenlopende functies te hebben, naast de woonkamer ook een bibliotheek, een kapelletje annex logeerkamer, een kantoortje, een kluskamer, maar nu weet ik het niet meer.  

Ik schijn ongeduldig te zijn. Dat kan kloppen, want het gaat mij ook niet snel genoeg. Maar ik kan zo weinig technisch. Ik zet geen Okea-kast in elkaar. Ik snap ook wel dat het niet sneller gaat dan het gaat: er is het leven en het werk, en er zijn mensen, en er komt steeds wat tussendoor dat eerst aandacht vraagt, zoals de zonnepanelen en nieuwe veiliger sloten op de buitendeuren. Maar toch. 

Ik ben ineens niet meer mijn opgewekte zelf, ook omdat je samenwonende alsmaar tot compromissen moet komen. We blijken elkaars lampen niet zo mooi te vinden, om maar wat te noemen. Al die spullen die we de afgelopen jaren dat we op onszelf woonden vol begerig enthousiasme voor onszelf gekocht hebben, naar onze eigen smaak, vindt de ander vaak nèt niks aan. Au au. En nu mis ik het impulsief zelf beslissingen nemen. 

Vandaag maken we een stuk van de kamer boven-vóór vrij, zodat ik het logeerbed kan neerzetten en alle heilige frutsels uit mijn kapelletje in de open kast kan neerzetten. De oude Ikeakast wordt tijdelijk in ere hersteld, zodat meer dozen uitgepakt kunnen worden. 

Ik wil een iconostase, denk ik nu, op Lucie's wijze dan wel te verstaan. Misschien moet dat wat de Bibliotheek zou worden dan maar Bobby's kamer worden, en deze Panaromakamer mijn universum. Zodat we allebei ons karakteristieke zelf kunnen blijven en om die karakteristieke ander kunnen blijven glimlachen.

Be Happy

F

Wat zo fijn is aan de Openbare Bibliotheek is dat je er eindeloos boeken kunt meenemen, uitproberen, die je nooit zou kopen maar waar je wel even zin in hebt. Tien minuten ofzo. 

Zo kom ik ineens thuis met Wat vrouwen gelukkig maakt van Fay Weldon, de koningin van de zelfspot. Dat kan ik wel gebruiken. Volgens haar zijn vrouwen wel gelukkig, soms, en soms héél gelukkig, maar dat geluk duurt hoogstens 10 minuten. Daarna begint alles weer te knagen in hun hoofd.

De moraal van Weldons verhaal: 'Doe wat goed is, dan word je vanzelf gelukkig. Wees gelukkig, dan doe je het vanzelf de goede dingen.'

Big Brother

 

Voortdurend ben ik in discussie met het project van Mijd-de-Galecopperbrug. Ze zijn die brug aan het verbouwen en bieden een kleine vergoeding aan als je als vaste gebruiker de brug in de spits mijdt. Big Brother volgt je met camera's, en controleert van alles. Ik dacht: ze volgen me toch, of ik meedoe of niet, dus doe ik maar mee. Kortom: ik heb me laten uitdagen om de brug in kwestie in de spits te mijden. 

Nu hebben ze via het RDW uitgevonden dat ik niet meer in Amsterdam woon en dus mag ik niet meer meedoen. Ik woon sinds 1 juni in Utrecht, schrijf ik ze. Dat dat is een beetje gelogen, maar mijn Amsterdamse huur betaalde ik tot 1 juni. Nu willen ze een pausibele verklaring hoe ik de brug zo heb weten te mijden als ik heb gedaan. Als ik die niet heb dan krijg ik de beloning niet, lees ik in een wantrouwige mail. Ik ben helemaal pissed. Míjd ik de brug, zoals jullie willen, is het wéér niet goed! 

Och

Zus1 is naar Emmen geweest en heeft het graf een beetje bijgeharkt en -gesnoeid. Ze stuurt deze foto. Prachtig is het. Wat hebben we dat mooi gedaan. En de verlovingstekening staat er ook nog steeds! Ik wil er ook gauw weer naar toe.

Hun foto's staan op de piano. Wat weet je als kind eigenlijk van je ouders?

Wijn

Op het werk wordt een doosje wijn bezorgd. Twee geïnterviewden tonen zo hun dankbaarheid voor het mooie stuk dat ik over hen geschreven heb en waar ze - zeggen ze - veel reacties op krijgen. Dat heb ik nog nooit gehad. Het geeft een raar gevoel, alsof het niet hoort.

Met de twee - die al jaren lang slimme algoritmen schrijven (geen idee wat ze doen) - heb ik diverse gesprekken gehad, en ook onenigheid, maar nu het allemaal gedaan en achter de rug is zijn ze heel blij. Ze merkten zelf ook wel dat ze niet goed aan de mensen kunnen uitleggen wat ze doen.

Het was zo'n artikel waar steeds was mee was. Zoals dat Hani501 die de foto moest maken afreed naar Leiden in plaats van om-de-hoek in Amsterdam. Rapenburg, ja. En toen ze er eindelijk was er nauwelijks tijd meer. Het waren pagina's waar we bij de opmaak van het laatste nummer zoveel gedoe over hadden, ik vond dat het er niet uitzag. En na veel ideeen en ge-heen-en-weer wordt het dan uiteindelijk toch allemaal mooi en goed.

Ik stuur ze maar een bedankje voor de wijn en stel voor dat ze binnenkort eens adverteren. Met een smiley, natuurlijk.

Naar bed naar bed

Bij het avondwandelingetje ben ik getuige van het naar bed gaan-ritueel van de Familie Zwaan bij mij voor het huis. Mijn telefoon is leeggelopen, dus een eigen foto heb ik helaas niet kunnen maken.

Ik weet niet wie van het ouderpaar de vader of de moeder is, en wie van beiden het eerst op het nest gaat zitten, maar die gaat zich daar dan uitgebreid wassen, wel tien minuten. 

De drie kleintjes doen dat ook, in het water, heel uitgebreid, net als de ouders. Poedelen. En dan klimmen de kleintjes een voor een op het nest. Ik kijk er een hele tijd naar, maar dan is het ritueel nog niet klaar. Ik weet dus niet hoe het afloopt, en of ze met zijn vieren of met zijn vijven op het nest gaan slapen.

Voor wie ook verrast wil worden: een site met prachtige zwanennestenfoto's

Dagje niks

De avondwandeling

Het is eindelijk weer eens een vrije dag zonder enige bijzonderheid. Helemaal vrij is het niet, want ik zit nog twee uur aan de werkmail, en nog een uur artikel afmaken, opsturen. Dan boodschappen halen, wasjes draaien, wasje vouwen, wasje ophangen, krant lezen, tekenen, koken, vaatwasser uitruimen, vaatwasser inruimen, en dan tot slot de avondwandeling en pianospelen.

Eigenlijk best veel, welbeschouwd, maar het voelt als een dag enorm niks.

Verdwaald

Ik moet naar Leiden, maar terwijl dat vanuit Amsterdam een half uur à 3 kwartier is moet ik nu vanuit Zuilen. Richting Den Haag en dan ergens de N11 op. Ik vertrek om kwart over acht, zou ruim genoeg moeten zijn, maar ik weet nog steeds niet hoe je van mij uit tijdens de ochtendspits het handigst richting Den Haag kan. Al met al doe ik er anderhalf uur over en kom ik via een andere weg Leiden binnen. Ik verdwaal als een gek. 

Uiteindelijk parkeer ik de bolide maar in parkeergarage Morspoort (Waar Ben Ik?) en ga ik lopend verder. Van de Morspoort heb ik nog nooit gehoord, maar wat een beeldje! 

En zo leidt dat tot de eerste tekeningen in het nieuwe huis, aan de nieuwe tafel aan de tuin die nog lang geen tuin is.

Hangop

Gisteren bij De Parel van Zuilen kregen Buurman en ik als toetje hangop met verse abrikozenmousse. Dat was lekker romig. Heel eenvoudig, zei de serveerster, gewoon yoghurt in een theedoek in een ronde zeef boven een pan of kom laten uitdruppen. 

Vanavond meteen uitgeprobeerd. Na 2 uur is er al heel veel vocht uit de yoghurt gedrupt, en officieel moet het 8 uur uitlekken. Dus het verliest wel volume. Ik had een halve liter yoghurt en en daar blijft voor 2 dan weinig van over. Je kunt het zoeten met wat poedersuiker, of wat slagroom, en dan wat fruit erbij. In een glaasje of een kommetje oogt het meteen heel chique.

Meerpuntssluiting

Eigenlijk al vanaf het begin dat we de sleutel van dit huis hebben zitten we te klooien met de sloten, en dan met name het voordeurslot, maar ook het slot op de schuur. Bij de voordeur is het een meerpuntssluiting, heb ik net opgezocht. Je moet de klink omhoog bewegen, dan gebeurt er iets mysterieus, en dan kun je de deur in het nachtslot slot draaien. 

Het zijn 2-sterren-sloten, en beter tegen dat kerntrekken zijn 3-sterren-sloten. Vanwege de filmpjes over kerntrekken, die laten zien dat boeven in enkele seconden je huis in zijn, wil je dat je voordeur op zijn minst op het nachtslot zit. En dat lukt steeds niet, of alleen tergend moeizaam. 

Het slotsysteem past niet lekker, de je krijgt de deur niet dicht danwel open en het wordt steeds erger. Het hout van de verse voordeur werkt. Veel buren hebben hier last van. Bobby, die erg geduldig is, redt zich er redelijk mee, maar ik raak getergd en dat helpt echt niet. Soms moet ik de klink wel tien keer subtiel omhoog bewegen voordat de haakjes op hun plek vallen, waarna je de sleutel kunt omdraaien. Enfin, het zal wel onbegrijpelijk zijn wat ik hier schrijf, tenzij je het systeem kent. Voor mij is het nieuw.

Vanmorgen om 07 uur zie ik op straat de voorman van de aannemer, die nu de rijen 3 en 4 in onze straat aan het bouwen is. Wil je er even naar kijken, vraag ik. Eigenlijk doet hij dat niet, want met dat hij de sleutel aan ons overdroeg was elk probleem dat zich voordeed niet meer zijn probleem maar ons probleem. Hij sleutelt wat aan het hang en sluitwerk en het is klaar. O! zeg ik, kom mee naar het schuurtje! Dat gaat ook niet dicht! Ook dat beslag weet hij binnen een minuut te verschuiven zodat de sleutel gewoon weer probleemloos draait.

Parel

Buurman ga je mee? En ja! Ex-Buurman gaat mee naar de Parel van Zuilen, ook wel Het Nieuwe Paradiso aan de Vecht genaamd, waar deze maandag sing-a-song-writer Erik Devries optreedt samen met gitarist Janos Koole. 

Andere dagen dan maandag is de Parel van Zuilen een trouwlocatie. Dat vindt Buurman helemaal top, dat we nu samen op een trouwlocatie zijn.

Eerst gaan we eten en kletsen, en dan het concert. Waarom men zo blij wordt van avondjes live-muziek? Het plezier in muziek en de medemens, de tomeloze energie, de concentratie, de discipline, de kunst van zo goed spelen en optreden...

Buurman vindt best leuk, maar gaat in de pauze toch weer naar huis. Want hij gaat binnenkort weer naar Frankrijk. Nou goed dan. Tot over een half jaar!

Aan de vriendschap

Zo heb je niets en zo heb je elke dag vriendinnen over de vloer. Nu ben ik uitgeput, want dit gaat natuurlijk gepaard met einden wandelen, fietsen, boodschappen, ovenschotels, salades en rosé. 

Maar wat moet dat moet, want wat krijg ik hier goede zin van. Als ze eindelijk weg zijn en ik op de bank mijn instortmomentje heb, vind ik een mailtje van een héél oude vriendin, met wie ik maar één jaar bevriend was. Ze heeft te engeland mijn blog gevonden.

We werden vriendinnen in het eerste of tweede jaar van de studie Nederlands.  Ze was speels en dartel en ijdel en excentriek, ze kwam uit een kunstenaarsgezin. Dat kende ik niet. Ze speelde harp. Ze druppelde aardbeiengeur in de hoeken van haar kamer. Ik qwas er fier op dat ik zo'n bijzondere vriendin had. Wat ging er mis? Ze kreeg een vriend en daar kon ik niet mee.

Nu leeft ze een Brits countrylife, ze heeft hondjes en doet aan gardning. Ze schrijft dat ze nu nooit meer een vriendin zal afvallen voor een man, want de vriendinnen zijn de lifeline. Dat had ik deze week ook al vastgesteld. 

Bethel

Omdat ik de katholieke kerk op ons plein wel erg tachtigjarig van gemiddelde leeftijd vind ga ik deze zondagmorgen om te kijken in de Bethelkerk op datzelfde Prins Bernhardplein. Ook drie minuten lopen. Eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Wat een totaal andere sfeer van kerk. Een jonge vrouwelijke dominee, alles wordt heel nauwgezet begeleid met teksten op de beamer, alles is heel helder, maar er is in al die helderheid geen sprankje mysterie meer over. 

Aardige zeventigplussers, we drinken na afloop graag een kopje koffie mee. Ze hopen dat we weer terugkomen. Wie weet, zegt Bobby diplomatiek. De zoektocht naar De Duif in Zuilen gaat nog wel even door.

Tour de France

'Hoe zit dat eigenlijk met die Tour de France?' vragen wij ons midden in de nacht af. Niet dat die Tour ons op zich veel kan schelen, maar als zoiets zich in jouw stad afspeelt, dan is het toch raar daar niets van mee te beleven.

Ooit waren wij - ik spreek nu over mijn jeugd - op vakantie in de Ardennen, rond 1969/70 denk ik (op een vrijgemaakte proefvakantie kamperen in een vrijgemaakt tentenkamp met oranje-blauwe tenten, onder leiding van een vrijgemaakte dominee, maar dit alles terzijde) en toen kwam daar ergens ook de Tour de France langs. We waren er naar toe en hadden de hele dag gewacht, en toen kwam zwoesj-zwoesj-zwoesj in vliegende vaart dat peleton langs. Drie seconden. Je zwenkte drie keer je hoofd op en neer en dat was het. Eigenlijk zag je niets.

Dit gaan we dus opnieuw beleven. Le Grand Depart. Zaterdag 4 juli rijden ze een tijdrit door de binnenstad en zondag 5 juli vertrekken ze echt. Zondag komen ze zelfs langs de Marnixlaan door onze wijk Zuilen! Het gekkenhuis dat het gaat worden in die krappe Utrechtse binnenstad, daar hoef ik echt niet bij te zijn. Maar zijn er niet andere mogelijkheden? Kennen we iemand met een raam aan het parcours?

Du fonds de ma pensée

Bobby's collega M., organist in de Geertekerk, doet vanavond Examen Koordirectie. Hij doet dat met een prachtig concert rond psalm 130. Die psalm kan ik zo zingen: 'Uit diepten van ellende, roep ik tot u, o Heer! Gij kunt verlossing zenden, ik werp voor u mij neer!' ect. Heel mooi. 

In het Latijn heet het 'De Profundus Clamavi'. M. heeft een programma uitgekiend met muziek van Jan Pietersz. Sweelinck, Arvo Pärt, Edward Elgar, Johann Sebastian Bach, Peter Cornelius en Francis Poulenc.

Het is zó'n mooi concert! Elk stuk dat ze zingen heeft zo'n eigen karakter, ze zingen zo prachtig en toegewijd, ik zit van begin tot het eind op het puntje van mijn stoel. Die jongen verdient Cum Maxima Laude, als dat zo heet, zeg ik. Van zijn examinators krijgt hij een 8. Een mooi cijfer, maar van mij mocht hij meer.

Man Cave

En terwijl ik sta te koken is Bobby bezig zijn Man Cave in te richten. Ja, zo gaan die dingen. Vandaag is de Küpper werkbank van Hornbach eindelijk bezorgd. Die zag ik jaren geleden al staan en toen heb ik hem beloofd voor in het nieuwe huis. Wat glunderde hij toen en wat glundert hij nu. Álles, maar dan ook álles kan hier systematisch in, belooft hij. Hij heeft maar de helft van dit plaatje, maar mocht het helpen, dan gun ik hem het héle pakket.

De nieuwe oven

Vandaag is de dag dat ik de nieuwe hyperelectronische bliepende Pelgrim-oven ga uitproberen. En dan ook meteen maar weer eens iets heel mager en gezonds uit de Römertopf. Geen room, kaas en spekjes meer, maar groene asperges, venkel, scholfiletjes en sinaasappel. Gewoon de gebruiksaanwijzing volgen. Het standje kan-ik-niet moest maar eens voorbij zijn. 

Op fietse

Het is nog steeds wel wennen. Ik woon ook nog maar 5 weken hier, moet ik vaak tegen mezelf zeggen, want het voelt het als al veel langer. Ann vroeg van de week: Maar wat was precies je droom bij je wens te gaan samenwonen? Dat ik meer vrij zou zijn, antwoordde ik, dat ik niet meer zo'n weekendrelatie had, dat ik mijn vriendinnen meer zou zien. 

Die vraag en dat antwoord zijn een enorme opsteker. Gisteren is Reenske wezen eten en wandelen, en vanochtend komt Leen op de koffie, op de nieuwe fiets langs het Amsterdam Rijnkanaal. Het is een uur en drie kwartier fietsen. 

Ze is zeer aangenaam verrast door het huis en de omgeving. Dat het geen Vinexwijk is, wat toch de indruk was die ze door de foto's had gekregen. Dat het in een oude structuur is ingebed. Die Amsterdamse straatweg, dat kanaal, die Vecht... Dat smaakt naar veel meer fietstochtjes, zegt ze.

Na de koffie fietst ze door naar Bussum voor een lunch. Ik rijd een stukje mee en te Tienhoven gaat zij noordelijk naar Loosdrecht en sla ik rechtsaf aar het oosten. Geen idee waar ik ben en waar ik uitkom. Heerlijke tocht. Prachtige luchten. Leeg landschap. Ik heb geen kaart bij me en geen telefoon, dus ik verdwaal als een gek, maar met een patatje op een cafetariaterras te Westbroek is alles weer goed. Voor wie de titel niets zegt: 'Op fietse' is een beroemd liedje van de Drentse zanger Daniel Lohues, waarin hij een fietstocht rond Emmen bezingt.

Voor de deur

De zwanenkinderen tegenover mijn huis zijn nu bijna twee weken en enorm gegroeid. Dat wil ik op de foto zetten. Pa en ma Zwaan blazen als een gek, maar ik houd me stoer. 'Mevrouw, mevrouw! Bent u niet bang voor die zwanen? Kunnen wij daar op het bankje gaan zitten? We hebben een zak snoep bij ons. Zullen ze ons niet aanvallen?' Zomaar een straatconversatie met drie Marokkaanse meisjes. 

Dat vind ik leuk, als je je op straat begeeft dat je dan zo kletspraatjes hebt. Er komt een Turkse man met een klein dochtertje. Ze hebben een tas vol ronde Turkse broden en komen de zwanen voeren, die het hen zojuist toegeworpen stokbrood nog lang niet op hebben en dan komt er alweer zo'n rond Turks brood aangezeild. Deze zwanen hebben geen slecht leven. Ik denk dat dat met dat aanvallen wel meevalt.

Nieuwe kapper

De Chinese kapper in Amsterdam had ik met de hand op mijn hart beloofd dat ik bij hem zou blijven komen, maar nu blijkt hij tot 1 juli op vakantie naar Singapore. Hij heeft zijn moeder op haar sterfbed toegezegd dat hij naar zijn zusters aldaar zou blijven omkijken. Ik appte hem vorige week dat ik op hem zou wachten, maar mijn haar is te erg. Als je haar maar goed zit. Dus breng ik deze vrije woensdag door bij de kapsalon in het winkelcentrum Rokade. Kapsalon Deal, van Dennis&Albert. Onderdeel van mijn inburgering in Zuilen. Mijn haar wordt gedaan door een deerne uit Leerdam.

Behalve over haar en woonplaatsen ('Verhuisd van Amsterdam naar Utrecht??? Echt? Hoe is het mogelijk! Wat zou ik graag in Amsterdam wonen!') praten we ook over de plannen van het kabinet om het verlaagde belastingtarief te schrappen. De kapsalon heeft daarmee te maken, maar ook míjn branche.

Ochtendspits

Het is even wennen om weer te gaan werken. De route via de Zuilense Ring naar Bunnik zit er nog niet helemaal ingesleten. Zo rijd ik per ongeluk de A27 op richting Hilversum in plaats van richting Breda. Dat is vreselijk mis, want vanuit Hilversum staat er een file van 13 km voor knooppunt Lunetten. Te beginnen ver voor Utrecht dus. Terwijl ik om kwart voor acht op afslag Bilthoven afkoers dringt het in alle hevigheid tot me door. Die 13 km file, daar moet ik zo in...

Kerntrekken

Mooi thuiskomen is dit! Bij de buren op het hoekje, slechts drie huizen verderop, is vannacht ingebroken. Zij wonen er nog niet, en er zijn al vele weken werklui in hun huis in de weer. Nu is vannacht hun hele nieuwe keuken gestolen. Wat een schok. 

De inbrekers zijn binnengekomen via een nieuwe manier van sloten openbreken: door middel van 'kerntrekken'. Ik moet me er nog beter in verdiepen om het werkelijk te begrijpen, maar ik heb de filmpjes op YouTube gezien. 

Onze sloten hebben qua beveiliging 2 sterren, maar tegen dat kerntrekken is dat is niet genoeg. We moeten 3 sterren. Met zo'n 2-sterren slot zijn de boeven in enkele seconden binnen. We waren een weekje weg, maar gelukkig hebben ze ons ze niet uitgekozen.

Maria, hulp!

Ergens op de velden om Markelo zou een Mariakapel staan, die er nog niet zo lang geleden is neergezet. Je kunt er niet met de auto komen, je moet lopend. Daar wil ter afsluiting van dit weekje weg graag nog even naar toe. De kapel is te bereiken via De Hulpe - dat is de naam van een lange veldweg.

Het blijkt een lief kapelletje, met niet al te veel bewezen historische wortels. Er was een werkgroepje dat een wandelroute wilde uitzetten langs Twentse religieuze plekken, de Tichel-Kerkepaden-route, en Markelo kon mooi opgenomen worden, want dat zou ooit een bedevaartsoord geweest zijn, verboden na de Reformatie. Er zou nog lang een Mariakapelletje daar gestaan hebben, waar Maria ter hulpe aangeroepen kon worden, vanwaar de naam De Hulpe. 

In 2008 hebben vrijwilligers er dus een nieuwe kapel neergezet, vanwege die wandelroute, die vervolgens in 2009 door priesters dan ook maar is ingezegend.

Grijs met oker

De lucht is weer opgeklaard. Allerwegen. We gaan naar het nieuwe museum More in Gorssel, waar ik helemaal verrukt raak van het werk van de schilder Wim Schuhmacher, nooit van gehoord. Dit More is ruim twee weken open en nu al een hit. Realistische kunst, de Nederlandse werken uit de verzameling van de verloren gegane ex-bankier Dirk Scheringa. 

Prachtig gebouw, prachtige kunst. Helaas geldt de Museumjaarkaart nog niet, dus je moet pp 15 euro entree betalen. De mensen aan de kassa moeten dit de ganse dag aan de bezoekers uitleggen. Maar dit terzijde.

Van Wim Schuhmacher ben ik zo verrukt omdat hij vooral met grijzen werkt, die hij af en toe vermengt met oker. Ondanks dat hij nauwelijks kleur gebruikt weet hij tamelijk alledaagse taferelen op te lichten, uit te lichten, een spot op te zetten. Hij werd De Meester van het Grijs genoemd, lees ik ergens. Omdat ik zelf altijd nogal veel kleur gebruik en wel wat minder zou willen is hij een mooi voorbeeld. Ik ga het gauw eens uitproberen. 

Er hangt ook veel van Carel Willink, wat tamelijk diffuse maar erg sterke herinneringen oproept aan zijn vrouw Mathilde Willink, die in de jaren zeventig veel in de Privé stond met Henk van der Meyden, en met wie het slecht afgelopen is. Het fijne weten we er allebei niet meer van. Wel dat er maatschappijbreed veel schande over haar gesproken werd, vanwege het naakt poseren denk ik en haar extravagante gewaden van de couturier Fong Leng.

Verveling

Als kind hield ik erg van verveling. Ook al was het een beetje een nare staat van zijn, je voelde ook dat het een voedingsbodem was/is voor iets nieuws, iets onverwachts. Daar zijn geloof ik allerlei psychologische theorieën over.

Tegenwoordig verveel ik me niet zo vaak meer. Er zijn voor een volwassen burger altijd vele nuttige taken te vervullen. Hier te Markelo verveel ik me soms zó dat ik probeer de tuin te fotograferen. 

Tuinen en bloemen fotograferen is best moeilijk. En de tuin is niet eeg bijzonder. Al twintig keer heb ik gepoogd iets van de schoonheid van de vingerhoedskruiden vast te leggen. Maar dat wordt niets, één vingerhoedskruid is niets, het is de verzameling zuuurstokkleurige pluimen die je in verrukking brengt. 

Dat soort dingen houdt mij hier bezig. Is dat nou boeiend voor mijn lieve lezertjes? 

Uiteindelijk word ik het blijst van de foto boven het bladerdak boven mijn hoofd. Het zou zo een (behang)poster kunnen zijn.

Lijden aan het leven

Je ziet het er niet aan af, maar ik heb zware tijden. Niet het eten, Bobby heeft een grote Salade Nicoise met veel boontjes gemaakt. Ik ben al twee dagen doodongelukkig.

Dat hoort bij vakantie, reageert Bobby begripvol, dat alles loskomt, en je hebt net de verhuizing achter de rug, je bent uit Amsterdam vertrokken, alles is letterlijk van zijn plek, je moet je plekje weer vinden, je routines, je moet weer aarden. En al dat begrip van hem vind ik ook weer verschrikkelijk.

Ik kan er niets aan doen, ik voel me diep diep diep diep ongelukkig, ondanks het stralende weer en het idyllische plaatje. Al heb ik vijf boeken gekocht en gelezen, twee tekeningen gemaakt, drie keer een lekker potje gekookt, mooie fietstochten gemaakt, kortom ik doe mijn best op een fijne vakantie, het blijft een stom huisje. Propvol lelijke dingen met als dieptepunt in de vensterbank drie forse kippen gemaakt op een cursus creatief-met-plastic-zakken. De gordijnen vallen spontaan uit de gordijnrails, de braadpan heeft een bolle bodem, de vuilnisbak (veel te klein voor de vuilniszak) hangt aan één oortje, de douche heeft geen douchegordijn en is na iedere douchebeurt kliedernat, de hor past niet in het raam, het echtelijk bed heeft twee matrassen, twee losse dekbedden en een brede spleet. Gromgrom.

Met de nieuwe buren te Zuilen voer ik vriendelijke e-mail-conversaties over de de Bangkirai-schuttingen die nu collectief ingekocht en geplaatst gaan worden. Ik heb gezegd dat we meebetalen. Niet meebetalen is ook zo wat. 7 identieke schuttingen om piepkleine stadstuintjes, je hebt er talloze cartoons van. Daar zit ik nu. Gromgrom. 

Natúúrlijk gaan we er een leuk tuintje van maken, met mooie planten en lei-bomen langs die schutting. En natúúrlijk is het huis over een paar maanden veel verder op orde en een droomhuis. Je bent te ongeduldig, zegt Bobby. Dat is ongetwijfeld zo. 

Als ik dagelijks naar het Nieuws kijk met al die stromen vluchtelingen die Europa in stromen dan schaam ik me dood voor mijn geëmmer.

Lijden aan het leven. Alle andere mensen zijn vrolijk en gelukkig, zeg ik. Daarbij vergeet ik even die miljoen mensen die antidepressiva slikken. Het hoort erbij. Hopelijk waait het gauw weer over.

How low

Ik heb een dipdag, het is zo heet, er is geen zee, wat doe ik hier, wat moet ik met al die boeken, ik heb geen zin in fietsen, en zo besluit ik naar Enschede af te reizen. Beetje shoppen. 

Enschede is erg weinig pittoresk, kijken of ik ervan kan gaan houden. De provinciale weg van hier naar Hengelo is wel heel mooi, langs dat oneindige Twente Kanaal met saaie bruggen en in Goor zelfs een betónnen brug.

En zo geraak ik in Enschede winkelstad. Eerst de Primark en de H&M, daar is zelfs een krankzinnig groot plein voor aangelegd, en langzaamaan vind ik de Oude Markt met tientallen terrassen, en daarna ook de oude winkelstraatjes. Die zijn er gelukkig ook nog. 

Met je ziel onder je arm door Enschede lopen en de Primark bezoeken, how low can you go? Gelukkig heb ik niets gekocht.

Waar de hand zingt

'Dit moet het zijn! Ga verder, ga naar de uiterste rand van het denken, naar waar de hand zingt.' Een tekst van Breyten Breytenbach in de catalogus bij de tentoonstelling van de Kunstvereniging Diepenheim, gespecialiseerd in drawing art. 

Al dagen ben ik op zoek naar een fotoboek waarin de schoonheid van Twente en/of de Achterhoek verbeeld wordt. Maar dat is er niet. Niet in de boekhandel, niet bij de VVV's. Wel zijn er boekjes over het verbouwen van de Saksische boerderijen en over de kastelen, maar die zoek ik niet. De beelden die me treffen zijn de zonovergoten velden omzoomd met mooie bomen, de koeien in de weiden, de doorkijkjes. De rare oude fabrieken of retro graansilo's, de bruggen over het Twentekanaal... Steeds als ik een foto probeer te maken vind ik die net niet geschikt. Ik vraag het bij Lovink, en er is één fotoboek over één stoomgemaal aan de IJssel, tussen Zutphen en Deventer. Heel mooi, maar dan wil ik graag een boek over ál die gebouwen. Ja, dat is een goed idee, zei hij. 

En ondertussen zoek ik door naar onderwerpen. Uiteindelijk is het het 'stomme huisje'.  geworden. Ik probeer wat lichter te werken dan ik normaal doe. En het lukt. De hand zingt.

Een tweeling van 15

'Nu wil ik wel weer eens een roman lezen over iemand als ik', riep ik nog van de week, toen ik Compassie van Stefan Enter uit had. En ik bedoelde: een vrouw van zekere leeftijd met een baan en vriendinnen en geen kind, en een beetje digitaal leven. En vandaag vind ik die, bij de boekhandel te Lochem: Liefde tussen 5 en 7, de nieuwe roman van Wanda Reisel. 

Hoofdpersoon is een journaliste die er bij toeval achterkomt dat haar man - handchirurg - een vrouw en twee dochters in Amerika heeft, een tweeling van 15. Al zoveel jaren gaat hij elke maand een week naar Amerika, voor zijn werk, en nooit heeft ze er wat achter gezocht. Zij ontdekt het doordat ze bij toeval stuit op een Facebook-pagina van een van die dochters, met daarop een filmpje onverdraaglijk veel huiselijk geluk. De roman beschrijft wat er allemaal door haar heen gaat de eerste twee uur na de ontdekking.

Het is natuurlijk een nachtmerrie, de ontdekking, dat ze zo bedrogen is. Hoe kan het dat ze er niets van gemerkt heeft? Wanneer zijn die kinderen verwekt, waar was hij toen ze geboren werden? Zelf had ze altijd op het standpunt gestaan dat ze geen kinderen meer wilde, ze had een dochter, maar haar werk ging voor. Heeft ze ooit naar een kinderwens bij hem gevraagd?

Langzaam maar zeker pelt ze laagjes geheugen af en kan ze terughalen wanneer het gebeurd is. Ook onderzoekt zij bij zichzelf of zij zelf eigenlijk wel zo'n heilig boontje is, of dat zij zelf niet ook leugenachtig is bij tijd en wijle. En dat haar eigen dochter (geëmigreerd naar Montana, politieagente) haar meer niet wil zien, en zij haar dochter eigenlijk ook niet, wat daarvan te denken?

Na die twee uur zelfonderzoek zal hij zo thuis komen. Einde verhaal. Het blijft ongewis of ze hem met haar ontdekking gaat confronteren, of misschien ook wel niet.

Langs het Twente Kanaal

'O, dat is zo'n mooi fietspad van Markelo naar Lochem, langs het Twente Kanaal', zei de medewerkster van de boekhandel in Zutphen, toen ik vertelde dat we natuurlijk ook nog naar Lochem gingen. En inderdaad: wat weer een onverwacht leuk stukje Nederland. Er loopt een kaarsrecht kanaal, een kaarsrechte spoorrails, en een kaarsrechte provinciale weg en daartussen ligt een hoge dijk met geboomte als was het een oerwoud, met prachtige hoge bomen en veel vogels en daar slingert een kilometerslang heerlijk glad geasfalteerd fietspad doorheen. Allebei kopen we weer twee boeken. Ik ben meteen verkocht door de nieuwe Wanda Reisel.

Zomer

Ongekend dit. Zo'n warme dag in zo'n grote tuin. Een soort kinderloomheid maakt zich van mij meester. Tijdloosheid.

Het vuur

Omdat het ineens zo zonnig is kan ik niet meer op de iPad lezen. Onder een koffietafeltje vind ik de levensherinneringen van Henriette Roland Holst 'Het vuur brandde voort', in de reeks Privédomein. Haar naam hoort bij mijn studie, bij de Tachtigers. Een begaafd vrouwspersoon uit de betere klasse.

Inmiddels heb ik de eerste 100 pagina's gelezen. De jeugd in Noordwijk. De kostschool in Arnhem. Au Pair ná de kostschool in Luik. Het boek, oorspronkelijk verschenen in 1949, is mooi en toegankelijk geschreven, maar ook wel een beetje gedateerd. Wat ze aan gedichten citeert gaat over innerlijke roerselen die anno nu nauwelijks te volgen zijn.

Je leest over de liefde op het eerste gezicht wanneer ze de schilder Richard Roland Holst leert kennen, maar we komen weinig te weten van de verlovingstijd, niets van de eerste weken/maanden van het huwelijk. De huishoudelijke beslommeringen. De inkomsten. Wie doet de boodschappen en wie haalt de haren uit het putje. Het doet er allemaal niet toe, want de Roland Holstjes hoefden niet te werken voor het geld en voor het huishouden waren er dienstmeisjes. 

Ze schrijft vooral over het openbare deel van het leven: de ontmoetingen met Albert Verwey, Herman Gorter, Frederik van Eeden. De gesprekken en brieven met de andere dichters, de bezoeken aan kunstenaars, ziekte en dood van familieleden. Later zal er politiek bij komen, want ze was vooraanstaand lid van de SDAP, maar daar ben ik nog niet, 

Maar er ontbreekt de psychologie zoals we nu gewend zijn, geen details van intimiteiten van het huiselijk leven, niets over de kinderloosheid of een kinderwens, geen vuile was, geen culinariteiten. 

Op een website genaamd Spirinet vind ik wat toegankelijker gedichten. 

Rondgang door het jaar

II

Het schoonste, wat ik weet in de natuur,

dat zijn de wolken, als zij het licht drage' in
hun flanken en zich in de lichtzee wagen,
onbekommerde zeilers zilverpuur.

Hun edele vormen, die nooit verstarren,
maar altijd weer in andere verglijden,
hun stoeten, die zich warren en ontwarren,
als menschlijk gebeure' in bewogen tijden,

zij maken de ziel blij met hun genade.
Hun diepe grotte' en stoute steigeringen,
beelden zuiverder dan alle andre dingen
het rijk der ziel, de moeder van de daden.

Cultuur

Vakantie. Genieten. Per dag bedenken waar je zin in hebt. Niet denken: waar is de zee? Niet denken: was ik maar in Berlijn. Ik ben in Markelo. Vandaag debatteren we over bestemming Lochem of Diepenheim. In Lochem gaan we weer boeken kopen, zeg ik, laten we naar Diepenheim gaan. Dat heeft behalve     een Kunstvereniging ook diverse kastelen en Tuinen. Laten we behalve boeken en cd's een andere ervaring toelaten.

Kasteel Warmelo is de residentie geweest van Prinzess Armgard, de moeder van Prinz Bernhard. Dat kun je bezoeken en er is ook een tentoonstelling van zandsculpturen. Enorm boeiend.

Waar we - op mijn verzoek - vervolgens ook naar toe gaan is een tuin vol hosta's. Wie verzint dat nou? Ik vind hosta's echt niks, maar nu blijkt in 1999 de Belgische kunstenaar Urbain Mulke een project met 1393 soorten hosta's te realiseren op een driehoekje land te Twente. Omzoomd door een dubbele rij van 136 rode beuken. Gazebo, heet het project.

Ik beleef er niet zoveel aan, zegt Bobby, en hij gaat liggen slapen op een bankje daaraan de Regge. Ik loop drie keer het driehoekje land rond, in opperste verbazing dat dit kan. Dat een Kunstvereniging dit adopteert, dat er sponsoren voor te vinden zijn. Maar het staat er en het is bijzonder. 

Dergelijke verwondering in eigen land mee te mogen maken, waar we die eerder beleefden te Macedonië, de Azoren en La Gomera, en nu in Twente, dat is iets wat je jezelf moet gunnen.

Zie: http://www.kunstvereniging.nl/projecten/het-gazebo-van-diepenheim/

Diepenheim

Zullen we naar Lochem of zullen we weer naar Diepenheim? In Lochem gaan we wéér boeken kopen. Laten we naar Diepenheim gaan. Daar zijn behalve galeries ook kastelen en tuinen.

Eerst bezoeken we op de fiets kasteel Warmelo, waar wijlen Prins Bernhards Mutti Prinzess Armgard woonde. Daar zijn ook zandsculpturen. Het is echt een bejaardenvakantie, maar heerlijk. 

Daarna gaan we naar een tuinenkunstproject Gazebo uit 1995, van de Begische kunstenaar Urbain Mulkers, die daar 1393 soorten hosta's heeft geplant, in een driehoekje bij de Boven-Regge, ommuurd door een dubbele rij rode beuken. Ik vind hosta's enorm niksige planten, en dat daar dan 1393 soorten van bestaan, en dat een Belgische kunstenaar dan in Twente een kunstproject van maakt. Speciaal mooi is het niet, maar toch, zo'n wonderlijk lapje landschap.

Wat is vakantie leuk!

Labyrint

Hoe komt het toch dat ik zo gelukkig word van labyrinten? Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. 

In een folder lees ik dat er niet lang geleden een labyrint is aangelegd in natuurgebied De Borkeld, een roze vlek op de kaart dus hoogstwaarschijnlijk op een heide. Maar wáár op die heide? Dat is nergens te vinden. Er is bij De Borkeld een infocentrum van Staatsbosbeheer, dus daar mag je informatie verwachten, maar dat is teveel gevraagd. Het infocentrum is dicht op dinsdag en op de plattegronden staat het niet. 

Uiteindelijk vind ik ergens op internet dat het labyrint vlakbij de Schaapskooi is. Daar heb je wat aan, want zijn we langs gefietst.

Heerlijk is het bij het Labyrint. Het is in zand gelegd met keien, die al een beetje overwoekerd raken door gras. Dat is best lastig lopen. Eromheen groeien bloeiende grassen en oranje mos. Prachtig! Daar zou ik normaal aan voorbij lopen, maar nu cirkel ik eindeloos rond en dan valt je oog op andere zaken. Dat alleen al maakt happy. 

Het is een lang labyrinth. Ik loop maar en ik loop maar. Maar ergens mist een wandje en raak ik het spoor bijster. En het is nu net de grap van het labyrint dat je het spoor NIET bijster raakt, in tegenstelling tot het doolhof, waarin je elk spoor bijster laat. Welke onverlaat heeft dit op zijn geweten? 

We bestuderen het idee, zoeken twee keien en repareren het labyrint.

Antwoord

Ooit kocht ik 'De stille stem. Niet weten als levenshouding' van Jan Oegema. Ik denk dat ik vanuit eenzelfde behoefte nu het boek 'Stilte als antwoord' van Sara Maitland gekocht heb. Ik moet aan in dat boek van Oegema denken nu ik dit van Maitland lees: ze hebben allebei veel omhaal van woorden nodig: denkers, tradities, subtiele tegenstellingen, en daarover heen-en-weren. Je vraagt je af: kom je op deze manier wel waar je wezen wilt? Kun je niet beter gewoon je mond houden als je het over verlangen naar stilte hebt?

Maitland komt uit een druk gezin, discussiërende en elkaar aftroevende ouders, broers en zussen. In de jaren zeventig verkeerde ze als jongvolwassen ook in kringen van spraakwatervallen, was er zelf ook een. En uiteindelijk ging ze weg, 40 dagen en 40 nachten in haar eentje in een afgelegen huis in Schotland wonen. 

Waar heb je het over als je het over stilte hebt? Afwezigheid van woorden? Afwezigheid van muziek? Maar als je zo alleen in de bush woont komt er veel op je af: er zijn dan misschien geen conversaties, maar er zijn het huis, de elementen, de seizoenen, misschien dieren, eten, drinken, gas, licht, om maar te zwijgen van de geluiden, gedachten, dromen. 

Als je in een klooster logeert of een ander stilte-retraite-centrum dan ben je er denk ik sneller. Maar daar zit je ook niet altijd goed. Ook las ik 'De grote stilte' van Miek Pot, die na jaren het klooster verliet maar nog wel de stilte zoekt. En de autobiografie 'De wenteltrap' van Karen Armstrong, die na 7 jaar behoorlijk gemangeld uit het klooster kwam.

Maitland wil juist niet naar een klooster, omdat het daar allemaal religieus is. Zij is wel katholiek, maar wil de stilte sec  onderzoeken, zonder religieuze annotaties. De belangrijkste bevinding is denk ik dat in de zelfgekozen stilte alle ervaringen en emoties enorm verhevigt.

Wéér de liefde

Gelezen: Compassie van Stephan Enter. Alle romans gaan over liefde, over zoeken naar liefde, over gebrek aan liefde, over passie of gebrek aan passie, kortom: het menselijk onvermogen. Hier gaat een veertigjarige intellectueel via datingsites op zoek naar liefde. Hij heeft al diverse relaties achter de rug, maar nooit werd het meer dan dat het was, tot het weer eindigde.

Hier raakt hij na een tiental mislukte dates toch geïntrigeerd door een dertigjarige, een wetenschapster, en zij raken verliefd, het is allemaal heel erg leuk. Hij is haar eerste verkering, ze heeft littekens van snijden. Zijn probleem is - meent hij - dat hij niet opgewonden raakt door haar lichaam, én dat zij volgens hem faket tijdens het vrijen. Ze maakt veel geluiden, maar haar buik geeft geen rimpeling. 

Al snel besluit hij het over 3 maanden uit te maken, nadat ze haar bul heeft. Hij maakt haar afstuderen mee, is dol op de familie, iedereen is dol op hem, maar hij maakt het enkele weken later toch uit. Het is een beetje de vraag bij wie hier een steekje los is: bij haar of bij hem. Hij is de betweterige kritische verteller, zijn perspectief volg je, maar de conclusie is geloof ik toch wel: het meeste bij hem.

Maandagavond

We doen na het eten nog een avondwandelingetje. De avondzon strijkt door de bomen en over het gras. De wei tegenover ons huis staat vol dartele witte koeien, ik geloof dat het pinken en kalfjes zijn. Ze stoeien en draven achter elkaar aan. Het wordt steeds makkelijker om te genieten.

Binnen bestaat het genieten grotendeels uit op de bank liggen lezen. We hebben allebei een diepe hunkering om totaal verzorgd te worden. Dat gaat niet, dus moet steeds een van ons zich vermannen en wat verzorgends doen. Culinair maken we nog geen hoogstandjes, we eten ons buikje bolrond aan stamppot andijvie.

Stilte gezocht

Ik ben nog niet helemaal toe aan de stilte en stel voor een middagje naar Zutphen te gaan. Bovendien heeft de literaire boekhandel aldaar een nieuwe eigenares, kan ik mooi bij haar een boek kopen en kletsen. 

Wat is Zutphen ontzettend mooi en leuk! Ik wil nu al wéér een dagje uit met een vriendin maar Zutphen. Lekker eten en drinken en shoppen, cultuur, natuur, rivier, alles wat je hartje begeert. 

Er stromen bij Zutphen twee rivieren: de IJssel en de Berkel. Daar zijn indertijd allemaal verdedigingswallen omheen gebouwd, wat tot nu oneindig pittoreske stadsgezichten heeft geleid. 

De musea en de kerken zijn op maandag dicht, maar dat geeft extra ruimte om te scharrelen. Tegenwoordig scharrelen Bobby en ik individueel door steden. Als we samen lopen kijkt de ander steeds in etalages en winkels die jou absoluut niet boeien. In je eentje rondkijken betekent ook dat de dingen dieper tot je doordringen.

Zo loop ik de stadswandeling langs de verdedigingswerken. Daarbij steek ik voortdurend af en door. Bij de antroposofische boekhandel De Boekerij koop ik Stilte als antwoord van Sara Maitland en bij de literaire boekhandel Van Someren & Ten Bosch Compassie van Stefan Enter. Bij de algemene boekhandel Boek&Buro wat stiften. Wie weet vind ik rust te gaan tekenen. 

Bij de cd-winkel vind ik Bobby terug, geheel volgens verwachting. Als we thuis komen zijn we weer 5 boeken en 2 cd's rijker.

Liefde

Ik lees Het liefdeslied van Queenie, van Rachel Joyce. De liefde die een grote liefde was maar geen liefde mocht zijn. Het parallelle verhaal aan De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry. Nu ik dit uit heb wil ik zo het eerste boek weer herlezen, want daar ben ik toch wel veel van kwijt. Deze hoofdpersoon Queenie was de collega van Harold Fry, de boekhoudster, met wie hij jarenlang stad en land klanten afreisde ter controle van de klanten. Hij was een beige muis en zij ook. Zij hield intens van hem. Nooit is die liefde uitgesproken. Hij had een vrouw en een zoon. Die zoon David was ongelukkig, verslaafd, hij stal, gewetenloos. 

Dat David bij Queenie kwam wisten zijn ouders niet. Ook toen hij het huis uit was, ver weg studeerde en nooit meer thuis kwam. En hoe langer zij dat voor Harold verzweeg, hoe moeilijker het was het ooit nog toe te geven. Hij troggelde haar geld af, maakte persiflages op door haar geschreven liefdesgedichten. En toch liet ze hem toe.

Dat David de avond voor zijn zelfmoord in de schuur van zijn ouders nog bij Queenie geweest was, waarna zij hem getergd had weggestuurd. Al die details kleuren het verhaal uit het eerste boek verder in. 

Zij ligt in een hospice, te wachten op haar dood. Ze is al bijna dood, maar de aankondiging van komst van Harold Fry, die ze al 20 jaar niet gezien heeft, houdt haar in leven. Haar en de medepatienten. En de nonnen die hen verplegen. Hij komt lopen, van Devon naar Noord-Schotland, zonder voorbereiding, vrijwel zonder geld op zak. Die verhaallijn, de belevenissen in het hospice, is heel lakoniek en bijzonder.

Het houdt je van begin tot einde in de ban. Zowel het eerste als dit tweede boek. Is het literatuur? Is het een tearjerker? Zou ze dit kunstje nu nog een keer kunnen doen vanuit de optiek van Maureen, de echtgenote?

Vingerhoedskruid

Het begint al een beetje te wennen in het huisje en de tuin. De vingerhoedskruid doet daarbij wonderen. Met zulk uitzicht kun je niet woedend blijven. 

In zo'n tuin moet je natuurlijk boeken lezen. Wat voor boeken heb jij eigenlijk mee, vraagt Bobby. Ik heb geen boeken mee dan op de iPad. Dat is niet te doen met dit licht. We moeten zo gauwe mogelijk naar een boekhandel. Er zijn hier in de buurt geweldige boekhandels: Lochem, Zutphen.... 

En for the time being zijn in het huisje op zich ook wel veel boeken. Zo ben ik begonnen in Zuidland, een bundel verhalen van P.F. Thomese, uit 1991. Het is bijzonder goed geschreven, dat zie ik wel, maar het is allemaal heel historisch, zoals een grote storm in het 16e-eeuwse Noordwijk waar een walvis aanspoelt  ik moet teveel m'n best doen, het komt niet zo binnen.

Kunst Unterwegs

We stappen op de fiets en gaan door het glooiende zonnige knettergroene landschap richting Diepenheim, 7 km verderop. Dat is zich tot 'kunstdorp' aan het ontwikkelen. Wel goed on je even los te winden uit het eigen gemiezemuis. Er is een heus kunstmuseum, gespecialiseerd in de veronachtzaamde tekenkunst en een Drawing Centre. En er is ook nog een kunstmarkt (kraampjes met prullaria) en een cultureel centrum (met theater, bibliotheek, boekentafel en koffiehuis). En tuinen om te bezoeken vele galeries. Dit dorp máákt er wat van.

Die tekenkunst, dat weet ik niet. Ooit was er een museum voor illustraties op het KNSM-eiland, dat vond ik leuker. Dit is een wonder allegaartje van tekenstijlen. 

V