Zo heb je niets en zo heb je elke dag vriendinnen over de vloer. Nu ben ik uitgeput, want dit gaat natuurlijk gepaard met einden wandelen, fietsen, boodschappen, ovenschotels, salades en rosé.
Maar wat moet dat moet, want wat krijg ik hier goede zin van. Als ze eindelijk weg zijn en ik op de bank mijn instortmomentje heb, vind ik een mailtje van een héél oude vriendin, met wie ik maar één jaar bevriend was. Ze heeft te engeland mijn blog gevonden.
We werden vriendinnen in het eerste of tweede jaar van de studie Nederlands. Ze was speels en dartel en ijdel en excentriek, ze kwam uit een kunstenaarsgezin. Dat kende ik niet. Ze speelde harp. Ze druppelde aardbeiengeur in de hoeken van haar kamer. Ik qwas er fier op dat ik zo'n bijzondere vriendin had. Wat ging er mis? Ze kreeg een vriend en daar kon ik niet mee.
Nu leeft ze een Brits countrylife, ze heeft hondjes en doet aan gardning. Ze schrijft dat ze nu nooit meer een vriendin zal afvallen voor een man, want de vriendinnen zijn de lifeline. Dat had ik deze week ook al vastgesteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten