Hoe komt het toch dat ik zo gelukkig word van labyrinten? Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.
In een folder lees ik dat er niet lang geleden een labyrint is aangelegd in natuurgebied De Borkeld, een roze vlek op de kaart dus hoogstwaarschijnlijk op een heide. Maar wáár op die heide? Dat is nergens te vinden. Er is bij De Borkeld een infocentrum van Staatsbosbeheer, dus daar mag je informatie verwachten, maar dat is teveel gevraagd. Het infocentrum is dicht op dinsdag en op de plattegronden staat het niet.
Uiteindelijk vind ik ergens op internet dat het labyrint vlakbij de Schaapskooi is. Daar heb je wat aan, want zijn we langs gefietst.
Heerlijk is het bij het Labyrint. Het is in zand gelegd met keien, die al een beetje overwoekerd raken door gras. Dat is best lastig lopen. Eromheen groeien bloeiende grassen en oranje mos. Prachtig! Daar zou ik normaal aan voorbij lopen, maar nu cirkel ik eindeloos rond en dan valt je oog op andere zaken. Dat alleen al maakt happy.
Het is een lang labyrinth. Ik loop maar en ik loop maar. Maar ergens mist een wandje en raak ik het spoor bijster. En het is nu net de grap van het labyrint dat je het spoor NIET bijster raakt, in tegenstelling tot het doolhof, waarin je elk spoor bijster laat. Welke onverlaat heeft dit op zijn geweten?
We bestuderen het idee, zoeken twee keien en repareren het labyrint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten