We zijn in Markelo. De standaard-conversaties bij het betrekken van een vakantiehuisje gaan over dat ik het een stóm huisje vind. Ik kan niets vinden, het is niet ingericht op mijn behoeften, er zijn trappetjes en drempels waar ik ze niet verwacht, de sleutels passen niet, de ramen zijn te klein, de winkels zijn ver weg en dicht, de lampen zijn kapot, en meer van die ongemakken. Ik ben ongelukkig en Bobby kruipt achter zijn krant. Hij zegt - als hij al wat zegt: Wat heerlijk dat we hier zijn.
Zeven jaar geleden waren we hier ook, toen in november. Ik weet niet of ik toen ook blogde want toen had je nog geen smartphones. In mijn lijf zitten nog herinneringen aan de trappetjes en drempels en sleutels. De prulletjes op tafels en vensterbanken. Toen was het koud en mistig, nu schijnt de zon.
In het gastenboek staat het ene na het andere gelukzalige bezoekerscommentaar. Daar ben ik geloof ik nog niet.
Ik bestudeer de kaarten van de omgeving. Het is heel oud organische gegroeid landschap: er is - vanaf de kaart althans - geen touw aan vast te knopen. De provincie Holland is veel overzichtelijker dan Twente. Misschien ben ik een beetje overspannen. Misschien moet ik maar in het sappige gras gaan liggen wachten tot de donkere wolk in het hoofd weggewaaid is. Sproeten vangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten