Ooit kocht ik 'De stille stem. Niet weten als levenshouding' van Jan Oegema. Ik denk dat ik vanuit eenzelfde behoefte nu het boek 'Stilte als antwoord' van Sara Maitland gekocht heb. Ik moet aan in dat boek van Oegema denken nu ik dit van Maitland lees: ze hebben allebei veel omhaal van woorden nodig: denkers, tradities, subtiele tegenstellingen, en daarover heen-en-weren. Je vraagt je af: kom je op deze manier wel waar je wezen wilt? Kun je niet beter gewoon je mond houden als je het over verlangen naar stilte hebt?
Maitland komt uit een druk gezin, discussiërende en elkaar aftroevende ouders, broers en zussen. In de jaren zeventig verkeerde ze als jongvolwassen ook in kringen van spraakwatervallen, was er zelf ook een. En uiteindelijk ging ze weg, 40 dagen en 40 nachten in haar eentje in een afgelegen huis in Schotland wonen.
Waar heb je het over als je het over stilte hebt? Afwezigheid van woorden? Afwezigheid van muziek? Maar als je zo alleen in de bush woont komt er veel op je af: er zijn dan misschien geen conversaties, maar er zijn het huis, de elementen, de seizoenen, misschien dieren, eten, drinken, gas, licht, om maar te zwijgen van de geluiden, gedachten, dromen.
Als je in een klooster logeert of een ander stilte-retraite-centrum dan ben je er denk ik sneller. Maar daar zit je ook niet altijd goed. Ook las ik 'De grote stilte' van Miek Pot, die na jaren het klooster verliet maar nog wel de stilte zoekt. En de autobiografie 'De wenteltrap' van Karen Armstrong, die na 7 jaar behoorlijk gemangeld uit het klooster kwam.
Maitland wil juist niet naar een klooster, omdat het daar allemaal religieus is. Zij is wel katholiek, maar wil de stilte sec onderzoeken, zonder religieuze annotaties. De belangrijkste bevinding is denk ik dat in de zelfgekozen stilte alle ervaringen en emoties enorm verhevigt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten