Pok!

Het is raar weer. De zon schijnt weer volop, maar het is in de ochtend nog hartstikke koud. Ik had het al eens over de temperatuurregeling (geen) op ons kantoor, waar de zon volop op de ramen staat die niet open kunnen. vanochtend hoor ik 'Pók'. Ik denk nog dat een vogel zich te pletter vliegt tegen het raam, maar zit te druk in een werkzaamheid om te kijken. Het raam blijkt gebarsten. Te strak in de sponning. 

De bolide (de middelste) staat er na de minieme oplapbeurt laatst weer keurig bij, niet?

Ecokathedraal

Ik was dus in de 'ecokathedraal' van Mildam, dat is een woord voor een plek waar mens, plant en dier samenwerken. Het voormalig weiland is zonder machines bewerkt, de stenen zijn gestapeld, niet gemetseld, zodat dieren en planten de tussenruimtes kunnen gebruiken. Er is zonder plan gewerkt, dus geen tekeningen vooraf hoe het gebied zich zal ontwikkelen.  

Deze ecokathedraal te Mildam is de eerste in zijn soort, en al in ontwikkeling sinds 1965. Bedenker en uitvoerder was bouwkundige, landschapsarchitect en filosoof Louis Le Roy (1924-2012) die er honderden vrachtwagens met klinkers, tegels en trottoirbanden heeft geordend tot een complex bouwwerk, waarin de natuur een groot aandeel heeft.

Als je over het terrein loopt ervaar je wat Le Roy bedoelde met dit vrije ecologische project. Je zoekt je weg over kronkelende paden, klimt naar boven tussen struiken en bomen door, en kijkt uit over het gebied vanaf een half afgebouwde vestingmuur of toren: tientallen insecten en vogels vliegen weg, en van alle kanten hoor je spechten roffelen. Het blijkt een echte natuurervaring met historische referenties. De bouwsels van Le Roy maken de indruk of ze er al eeuwenlang zo bij staan, doen denken aan de overblijfselen van Inca-steden in het Peruaanse hooggebergte, waar oude Inca-paden naartoe leidden.

De ecokathedraal in Mildam heet geen attractie, maar een werkplaats. Na LemRoys dood is zijn werk  voortgezet door een groepje mensen. De ecokathedraal is een project zonder einde, het is geen attractie, er zijn geen parkeerplaatsen of toiletten. Maar bezoekers zijn welkom om een kijkje te nemen.

Wind water en wad

Tien jaar geleden nam een vriendin me mee op een uitje in de buurt van Heerenveen, naar museum Belvedère in Oranjewoud en naar de Ecokathedraal in Mildam daar vlakbij. Sindsdien heb ik vaak gedroomd daar nog eens naar toe te gaan, maar het kwam er maar niet van. 

Vandaag gaat het wekelijkse uitstapje maar eens naar Oranjewoud. Bij Museum Belvedère hebben ze een tentoonstelling 'Wind, Water en Wad', en bij de huidige weersomstandigheden spreekt dat bijzonder aan. Het museum ligt midden in een waterrijk weidepark en is gespecialiseerd in kunst rond natuurbeleving. 

Sommige kunstenaars vind ik echt goed, zoals deze Siemen Dijkstra, van die ik ooit een boek kocht met prenten van Drentse berkenbossen. Ik wist niet dat hij ook wad deed. Het is ongelofelijk fijn gedetailleerd, een kleurenhoutdruk. Geen idee hoe die techniek is, maar erg onder de indruk van de toewijding. 

Van een geheel andere orde is dit grote doek van de Harlinger kunstenaar Jan Roos. Zo sterk, zo makkelijk, zo vrij. 

En ook ben ik verrukt van kleine aquarelletjes van Willem Wenckebach, gemaakt voor plakplaatjes in een Verkadeboek over Texel. Zo lief, zo los en toch zo precies. 

Noodlesoep

Mandy weet een leuk recept voor mij: noodlesoep met taugé. Zij haalt haar recepten van een blogger-site: ohmyfoodness.nl. Ze máákt een printje voor me, zodat ik na het werk direct boodschappen kan doen: paksoi, taugé, eieren, spekjes, noedels en gebakken uitjes. Het is héél erg vullend, schrijft het bloggermeisje. Het blijkt gewoon een Allerhande-recept, trouwens.

Na het werk en de boodschappen stort ik echter in. Ik vraag Bobby als hij thuiskomt of hij alsjeblieft wil koken. Geef hem het printje dat hij braaf opvolgt. Tweepersoonsmaaltijd, staat erin.  Er staat in: 125 gr noodles, de helft van de paksoi... Het is heerlijk maar het is veel te weinig.

Nou moeten we straks naar de snackbar, zegt Bobby. 

Om dat te voorkomen ga ik dan nog maar een keer koken. Dat kan, want hij heeft van alle boodschappen slechts de helft gebruikt.

Lampje

Er is iets in de straat als het donker wordt, en het wordt steeds vroeger donker. De huizen met een lichtje bij de voordeur maken de straat veel vriendelijker en welkomer. Wij hebben er ooit een peertje van zo'n 100 watt (bij wijze van spreken) in gedraaid, en dat blijkt helemaal níet verwelkomend, eerder agressief. Dus doen we er nu een lief klein zachtwit spaarlampje in. Wat staat dat vriendelijk. 

Terwijl ik ons lieve lampje van een afstand bewonder kijkt Bobby om zich heen en stelt vast dat het zo donker is omdat de straatverlichting in onze straat het niet doet. Dat was mij nog niet opgevallen. Vandaar dat het zo spooky is.

Als verantwoordelijk burger vervoeg ik mij meteen bij het Digitaal Loket van de Gemeente Utrecht. Daar staat te lezen dat je ze tot 20 uur kunt bellen. Een poosje dóórzoeken en ik blijk de melding toch ook online te kunnen doen, al moet je wel door 20 formulieren heen, waar ze voortdurend weer je naam, adres en telefoonnummer vragen. Aan het eind zie ik staan dat een melding alleen in behandeling wordt genomen als je het nummer van de lantarenpaal in kwestie vermeldt, dat op 2 meter hoogte op de lantarenpaal te vinden is. Op 2 meter hoogte, in het donker, wie verzint dit soort regels? 

De belastingaangifte

Vandaag gaan we de belastingaangifte afronden. Dat is ook weer nieuw. Ineens moet dat samen. Want we hebben samen een hypotheek. Vanwege de verhuizing hadden we uitstel gevraagd  en gekregen. Nu moest het er maar eens van komen, want beurd is beurd. 

Als de belastingdienst met míjn cijfers zit te goochelen, dan vind ik dat tot daar aan toe, maar als-ie ook nog met zíjn cijfers door de mijne heen gaat zitten goochelen, dan voel ik me helemaal belazerd. 

Het gaat over 2014, toen ik nog spaarcentjes had, en Bobby beleggingen & obligaties, en wij samen een bouwdepot. Nu hebben we geen spaarcentjes meer, en geen beleggingen & obligaties, maar wel een hypotheek. Het leven is geloof ik voordeliger nu, maar Aangifte doen is ineens een heel Ding.

Aboutaleb

Ik kijk niet altijd naar 'Zomergasten', want het duurt zo lang, maar dit keer wil ik wel: de eerste aflevering 2015 met Ahmed Aboutaleb. Het is een prachtige formule: televisiebeelden-van-betekenis uit iemands leven laten zien, gelardeerd met vertelde geschiedenissen en inzichten. Wat een Rotterdamse burgemeester  met Marokkaanse wortels dan uitzoekt dat kan alleen maar verrassend zijn.

Zijn eerste beeld een bokswedstrijd uit 1975 van Mohammed Ali, die zij op de enige televisie van het dorp zagen. Beelden van de selectie van de  Marokkaanse gastarbeiders in de jaren zeventig. De Libanese zangeres Fairouz. Zijn analyse van 'Het kleine café aan de haven' van Vader Abraham met beelden van een optreden van de zanger te Apeldoorn. Van de Tros. Hij is nooit gepassioneerd, niet enthousiast, zegt Mandy die niet uitgekeken heeft. Maar gepassioneerd was hij wel over Geert Wilders die een tijdje geleden opriep tot 'minder Marokkanen' en daarbij zei: 'Dan gaan we dat regelen'. Wat is zijn plan? Heeft hij een plan? De 85-jarige vader van Aboutaleb, die in 1957 uit Algerije werd gezet,  is er bang voor. Heel leerzaam en blikverruimend, deze aflevering.

Don't worry, be happy

Voor de derde keer op rij deze week ga ik naar Amsterdam. Vandaag gaat Diana voor in De Duif, en zij heeft de uitdagende titel gekozen: 'Geloof jij in de liefde? Met muziek van Bobby McFerrin, die ons mee gaat slepen. Ik houd niet zo erg van hem, maar ik wil me graag laten verrassen.

Terwijl ik ons over de nog zondagochtend-lege A2 naar Amsterdam rijd stel ik vast: Ik ga steeds meer op Vati lijken, die reed ook een aantal jaren op zondag stad en land af op zoek naar de juiste kerk. Het verschil is wel dat hij indertijd zijn vrouw en 6 kinderen dwong mee te gaan, zondag na zondag, en die wilden niet. Maar moesten. Maar dat is een ander verhaal.

Diana spreekt over Exen en over elkaar bij je huwelijk beloven dat je ooit een goede Ex zult zijn. De tekst 'Hebt uw vijanden lief' transponeert zij naar 'Hebt uw Exen lief.' Dat doet zij mooi. Het luik van je hart openzetten en de liefde laten stromen. Van Bobby McFerrin in zijn Psalm 23 het mooist. Ze eindigen met 'Don't worry, be happy'. Alle mensen in de kerk zwaaien lustig met hun voetjes.

Bij de koffie praten we met diverse mensen die ooit op een dag bij De Duif zijn binnengelopen, verrast werden, en bleven. Zo ook een vrouw van 85 uit Badhoevedorp, zij kwam er 30 jaar geleden met haar man toevallig langs en is altijd gebleven. Een andere vrouw komt uit Purmerend. Het is misschien helemaal niet zo raar om vanuit Utrecht in Amsterdam naar de meest vrijdenkende kerk van het land te gaan. Met een gemeente van een stuk of 60 mensen. Ze zijn allemaal fan van Diana als voorganger. 'Zij is de beste'. Ik ben best trots op haar.

Na afloop van de dienst gaan Bobby en ik met haar lunchen op het Amstelveld. En als we er toch zijn gaan we ook nog even een uurtje naar de nieuwe Scheltema. Kortom: Amsterdam hééft het.

O Rosie!

Zelf ben ik kritisch, ik weet het niet, maar Bobby zegt dat ze lijkt en ik ben allang blij dat er weer eens een tekening uit komt. Joan Armatrading komt binnenkort op tournee, ik geloof afscheidstournee. 1 september in Paradiso. 

Leen, ga je mee? appte ik van de week. Ze twijfelde. Ik houd ook niet echt van haar muziek, maar ze is een Icoon! Dat was Leen met me eens en een Paradiso vol 50+-lesbo's op zoek naar Jeugdsentiment leek haar ook onvergetelijk. 

'Me Myself I', dat liedje was toen een les in met jezelf tevreden zijn, aan jezelf genoeg hebben. It's not that I love myself / I just don't want company / Except me myself I / Me myself and I / Just me myself I.

Nu ziet ze er heel anders uit: 60+ en rond.

Julistorm

Er is julistorm. Vroeger met Ex gingen we met storm naar IJmuiden, naar de pier, waar je niet op mocht maar wat je dan toch deed, en op het strand tegen de wind in hangen. Sensatiezoeker, zegt Bobby. Hij blijft binnen.

Vanuit Zuilen is de zee te ver, dus ga ik maar naar de Loosdrechtse plassen, naar 'De Strook' aan de zuidkant, waar ik hoop aan het raam van het eetcafé aldaar hoog en droog van de storm te kunnen genieten. De weg ernaartoe is trouwens sensationeler dan het meer. Onderweg zijn omgewaaide bomen, vooral bij boerderijen, de brandweer is zelfs naar Oud Maarseveen uitgerukt om neergestorte takken te beoordelen.

Helaas is het het eetcafé gesloten en ben ik helemaal de enige aan de Plas. Blijkbaar hebben Utrechters geen drang naar buiten. Ze hebben ook wel een beetje gelijk. Hu! Koud! Nat! Maar toch, van zo'n storm pep ik enorm op.

Zekeringen

Er waren twee zekeringen kapot in de bolide, daarom deden ineens het klokje, de radio en de oplader het niet. De reparatie duurt vijf minuten en kost €9,22. Soms valt het mee. Kwam het van de TomTom, vraagt de garagemedewerker. Het gebeurt wel vaker als mensen niet de originele TomTomoplader gebruiken. Wat mis je als gewone automobilist toch een boel geruststellende basiskennis. 

Had ik dat geweten, had ik dat zelf ook wel kunnen repareren, zegt Bobby. Hij wil graag álles zelf repareren. Daar schept hij groot genoegen in. Het is een prachtige eigenschap, maar ik ben blij dat ik gewoon even naar de garage kon.

Tempura

Misschien wordt het een goede gewoonte; vrijdagavond op een Amsterdams terras. Leen, Ekfa en Riemer gaan uit eten bij Japans restaurant Tempura aan de Plantage Kerklaan, en ik mag mee. Ik ontdek zoveel nieuws in Amsterdam nu ik weg ben! Tot Japans eten aan toe. Dit restaurant kreeg van Johannes van Dam een 9. Riemer kan alle gerechten uit zijn hoofd. Hij is de lievelingsklant van de eigenaresse. Ze gaan morgen op fietsvakantie, via Londen naar Parijs.

Wat is een gezin toch leuk, zeker als je een Riemer hebt. Zoveel leven en enthousiasme gaat er van hem uit. Als ouders leef je voor een deel voor en door je kind. Van de weeromstuit word ik een beetje melancholiek. Als wij elkaar tien jaar eerder hadden ontmoet, zegt Bobby als ik thuis te Zuilen vertel over nu weer dit mooie moment in Amsterdam, wie weet wat voor leuke kinders wij hadden gehad.

Als een goede leunstoel

Natuurlijk heb ik weer de catalogus gekocht. Het is wel een dure hobby: museumbezoek. Want het bezoek is altijd zo overweldigend, daar moet ik thuis van bijkomen en herkauwen. Omdat bij muziek en beeld woorden me vaak tekort schieten ('het is mooi!', 'het is prachtig', 'het raakte me diep', 'het is krachtig', 'het is meditatief', 'het is van magische eenvoud', de kleurentreffen me', 'wat een eigenzinnige penseelstreek!', zeg het maar) is het fijn de kunstenaar-zelf of anderen over hem/haar te kunnen citeren. 

Het doel dat Matisse zich als kunstenaar stelde - zo zei hij in 1908: 'Een evenwichtige, zuivere, rustgevende kunst, zonder verontrustend of preoccuperend onderwerp, die voor elke hoofdwerker, voor de zakenman zowel als voor de literator bijvoorbeeld, een verzachting, een kalmerend middel voor de geest is, iets wat lijkt op een goede leunstoel waarin hij kan bijkomen van zijn fysieke vermoeienissen.'

Dat verzin je toch niet als je langs zijn werken loopt.

Gratis

Na het bezoek aan het Stedelijk hang ik een beetje om op het Museumplein. Er is veel kritiek op het Museumplein, maar het voornaamste probleem is het gras dat niet wil. Er is ook erg veel wel goed, vind ik. Er is ruimte, er is zon, er is schaduw, en een groot deel is gratis. Goddank zijn er nog steeds plekken waar je ook zonder geld op zak kunt verpozen en genieten. Zo ook het Museumplein. Dit artificiële 'bosje' is een van de wonderen die de mensen aangrijpen, Daar kun je in prachtig gefilterd licht lezen of picknicken. Het wordt goed gebruikt, net als het 'ezelsoor' in de volle zon, even verderop.

Maar het mooiste in dit genre vind ik de nieuwe beeldentuin van het Rijksmuseum, vrij toegankelijk, met prachtige beelden, beplanting, stoelen, picknicktafels, en 'bedriegertjes'. Fonteintjes om in te spelen... En er wordt volop gebruik van gemaakt, door toeristen en door Amsterdammers. Dan ben ik trots op zo'n stad. 

Maar wel maak ik me zorgen over een samenleving die zo vercommercialiseerd is, dat je al blij bent dat je ergens voor niks kunt zitten.

Assistente

Ik doe weer een dagje Amsterdam: de Matisse-tentoonstelling in het Stedelijk Museum. Ik reis weer met bus-trein-tram, want wie weet hoelang ik blijf.

De tram stopt voor het Van Gogh, waar een bijzonder lange rij voor staat. Ik ga maar in de rij staan om te overwegen of ik dit wel wil. En een alternatief te verzinnen. Het duurt even voor ik door heb dat ik helemaal niet naar het Van Gogh gíng, maar naar het Stedelijk.

Bij het Stedelijk is er helemaal geen rij. Matisse is prachtig. Zo vreugdevol, zo schijnbaar simpel, zo zoekend maar toch ferm, zo vanzelfsprekend in het zoekende. Hem werd decoratief werken verweten. Eerst. 

Op de benedenverdieping hangt hij tussen tijdgenoten, er hangen meer tijdgenoten dan Matisse, maar dat is heel informatief. Boven hangt het knipwerk. Hij was al oud toen hij dat maakte. Op filmpjes is te zien dat hij charmante assistentes had, die het knipwerk schilderden en op grote vlakken drapeerden op aanwijzing van de meester met aanwijsstok.

Midzomer televisie

Toen ik alleen woonde had ik een tv bij mijn bed. Ik ga best vroeg naar bed, en ik lag soms uren in bed naar de zender Comedy Central te kijken. Nu heb ik geen tv meer bij het bed. Daar heb ik wat op gevonden. Als ik nu vroeg naar bed ga  kijk ik op de iPad naar wat NLZiet aanbiedt. NLZiet is zeg maar de Netflix van de Nederlandse televisie. Daar staan veel series op, en documentaires en cabaret. Ik zie dus nu iets interessanter materiaal dan voorheen. Ach, al die eindeloze afleveringen van Seinfeld, Will & Grace, Friends, Married With Children, en ga zo maar door, ik had ze al vaak gezien. 

Nu heb ik op NLziet de reeks MidSomer Murders gevonden. Lekker naar crimes op het Britse platteland kijken. Die afleveringen duren wel anderhalf uur, dat is andere koek dan een sitcom van 20 minuten. Aan deze inspecteurs moet ik nog even wennen, de uiterlijken en karakters zijn een beetje kleurloos.

Ik ga de aflevering maar niet navertellen. Omdat ik niet erg gewend ben aan het genre ben ik altijd een beetje bang dat ik het niet kan volgen; die enorme hoeveelheid personages, levensgeschiedenissen, conflicten en intriges die in zo korte tijd langs komen.

Hoe laat is het eigenlijk?

Hele rare rit. Ik ga naar Meppel. Het adres heb ik in de TomTom getypt. Na een tijdje valt echter de TomTom uit. De stekker van de oplader blijkt kapot en maakt dus geen contact. Ik koop op een benzinestation een nieuwe oplader met usb-ingang, de goedkoopste, geef ik toe, en die valt onderweg spontaan uit elkaar. Ja ja, zo was het: goedkoop is duurkoop. 

Dan probeer ik te navigeren op de iPhone en dat gaat wonder wel. Maar ik heb geen houdertje voor de telefoon op mijn dashboard. Dus weer naar een benzinestation, nu voor een houdertje voor de iPhone. Die klem je in een ventilatieschermpje. 

Maar de telefoon is leeg. En de lader laadt niet. Huh? De radio doet het ook niet. Huh? Het klokje ook niet. De ventilatie wel. Ligt het aan mij? Ligt het aan de felle zon? Help! Waar ben ik? Hoe laat is het eigenlijk?

Nee, er nu even naar kijken dat gaat niet, zegt de nieuwe garage aan het eind van de middag desgevraagd. Het blijkt 16.30uur.  Vrijdagochtend kan. Storing in elektrisch systeem, schrijft hij op het afspraakkaartje.

Faxen

Mijn onlangs hervonden studievriendin Beertje zet een prachtige tekening van haar dieren op Facebook en ik neem 'm lekker over. Het verhaal is dat zij naar de UK emigreerde en telefoneren was zo duur, dat ze haar moeder elke dag een tekening faxte. Wat vind ik dat mooi. 

Het roept allemaal herinneringen aan de fax op. Welk jaar was dat, dat de fax een beetje gemeengoed werd? 1984? Ik werkte bij Stichting De Appel, centrum voor experimentele kunst, en een project daar was dat je een abonnement kon krijgen op elke dag een door de dichter zelf handgeschrevengedicht. 

Het was heel prijzig, dat abonnement, en ik had een inieminie-salarisje, maar ik wilde ook een fax en een abonnement. Ik was te trots of te verlegen om te vragen of ik het als armlastig werkervarings-pr-medewerkster niet misschien gratis mocht. Die fax had een rol met thermopapier die binnen een paar weken verbleekte en dan was je de hele fax ook nog eens kwijt. En toch wilde ik het.

De fax. Wat een ding was dat. De bliepende telefoonlijn als je contact zocht. Het gillende geluid als-ie beet had. Maar je wist het toch niet zeker en dan ging je bellen: is de fax aangekomen? Toen hadden we ook al communicatiestress.

Cairo aan de Vecht

De avondwandeling met het avondlicht dat over de landerijen scheert is zó schitterend prachtig mooi! Hier stuit ik op de Vechtdijk op een ganzenkolonie die daar trouwens al jaren huist. Er zijn ook wat Egyptische ganzen, ofwel nijlganzen, waarvan een paar met vier ganzenkuikens, o!!! 

In een artikel in Trouw uit 1995 lees ik dat twintig jaar geleden de nijlgans zich in Nederland begon te vestigen, waarschijnlijk ontsnapt uit diergaarden, en dat ze agressief waren en niet goed mengden. En ziehier: ze leven inmiddels 20 jaar later geheel geïntegreerd vredig tezamen.

'Monsters'

Nog steeds heb ik een snik naar op zondagmorgen een mooie katholieke mis om de hoek. De Jacobuskerk is dicht vandaag en daarom opteer voor de Gerardus Majellakerk aan de Vleutenseweg. Die is groot en majestueus en is een parochie in zijn eentje, waar in onze hoek van de stad zes RK-kerken één parochie vormen - waarvan er vijf wegens bejaardheid en leegloop moeten sluiten.

Deze kerk begint al om 10 uur, dus het is een beetje jakkeren aan de ontbijttafel. Ik heb hoge verwachtingen, zeg ik nog tegen Bobby. En dan bedoel ik: hemelse muziek, zowel koor als orgel, niet al te hoogbejaarde mensen en een wijs woord van een aardige levenswijze priester.

De werkelijkheid; een energieke niet te oude priester die in zijn preek het geloof en de katholieke leer als volgt samenvat: pastoraal werkers zijn narcisten, het gaat niet om aardig zijn maar om de Leer. En als hij het over de Leer heeft dan wijst de Kerk homoseksualiteit absoluut af ('Laatst sprak ik een man die heel ver was gegaan in de homoseksuele levensstijl...') en al helemaal transgenders ('dat dat wezen tegen de bisschop in durft te gaan!'), en Amerikaanse transgenders die hij zelfs monsters noemt. En abortus is moord,  daar is hij ook heel helder in. ('Laatst kwam er een heel onzeker meisje bij mij dat graag over het geloof wilde praten...'). En al die mensen die hem spreken zijn hem diepdankbaar voor zijn straffe stellingname, vertelt hij. Over narcisme gesproken.

De eerste minuten vind ik hem nog leuk en pittig, met zijn kritische opmerkingen over pastoraal werkers, al denk ik al wel: waar gaat dit naar toe? Het is te erg voor woorden, een soort steilvrijgemaakte katholieke kerk! Wat is dat kerkje met tachtigjarigen hier om de hoek dan lief liberaal.

Muziek - waar ik toch voor gekomen was - was er in het geheel niet. Geen orgel, geen koor, geen gezang. Sorry Bobby, zeg ik na afloop, dat ik je hiervoor wakker gemaakt heb.

Ik heb de kerk een mailtje gestuurd met de vraag hoe de voorganger van zondag heet. Hij heet Pater Elias. Hij is protestants opgevoed en later katholiek en monnik geworden. Hij komt uit Den Bosch, was daar 'programmadirecteur' van een katholieke piratenzender Radio Maria, en woont sinds een jaar in Utrecht.

Nooit meer

In de portrettenreeks 'Recht van spreken' van Omroep Max kijk ik naar een portret van scenarioschrijfster Maria Goos, die door de jaren heen subtiel maar genadeloos (of genadeloos maar subtiel) alle pijnpunten in familielevens en ander gezelschappen kan ontleden. Zij is zelf twee jaar geleden na een droomrelatie van 33 jaar met acteur Peter Blok verlaten voor een jongere actrice Tjitske Reidinga. Ik had al eerder een interview met Maria Goos in de Volkskrant gelezen waarin zij vertelde hoe diep zij na de verlating gegaan was. Nu is ze in deze aflevering wat ingehoudener. Door schade en schande wijs geworden. Want De Telegraaf en Nu.nl pakken er één zin uit. Hun invalshoek is 'Geluk' of 'Verdriet', en zij wordt uiteraard in de categorie 'Verdriet' geperst. Het is toch wat om een publiek figuur te zijn.

Om die media geen munitie te bieden spreekt ze nu in metaforen. En dan klinkt het zo. Het eerste jaar na de verlating was het alsof er een grote zware hond op haar lag, klaar om in haar nek te bijten. Het tweede jaar stond ze boven aan een hele lange trap. Onderaan de trap lag een briefje met Het Antwoord, en ze had geen moed het te halen. Maar onlangs was ze zeg maar eindelijk de lange trap afgedaald, en had ze het briefje geopend, en daarop stond: 'Dit is het.' De interviewster kijkt haar vragend aan: Hoebedoellu? En ze bedoelt: dit is het leven zoals het nu is, en hier ga je het mee doen. Je bent zelf verantwoordelijk voor het eigen leven. Het is een enorme waarheid als een koe, maar soms slaan die waarheden je recht in je gezicht omdat je ze even vergeten was. Het roept ook herinneringen op aan 15 jaar geleden toen ik ook verlaten werd. Ik herinner me nog dat ik een zin las in een boek van Soefi Inayat Khan, een paar weken nadat Ex vertrokken was. Je moet het zelf doen, je bent zelf verantwoordelijk. Het werd jarenlang een mantra.

Nooit meer ga ik samenwonen, zegt Maria Goos, nu ik eenmaal deze zelfstandigheid ervaren heb.

Fotokeuze

In Trouw van vrijdag staat een interessant artikel over de keuze van de fotografie bij artikelen. Beeld is bepalender dan tekst. Zo was er bij een van de vele artikelen over de Griekenland-crisis een foto gekozen van minister Dijselbloem en de opvolger van de Griekse minister van Economische Zaken Varouvakis: Tsakalotos. De bovenste foto was gekozen. Daarin denk je een enorme afkeur tussen Dijsselbloem en Tsakalotos te zien. Maar 2 seconden later ziet het er heel anders uit. Waarom kiest een redactie voor de bovenste? Die is vooroordeelbevestigend en bepaalt heel erg de politieke stemming. Ik vind het wel sterk dat Trouw hun eigen keuze van eerder dienweek ter discussie stelt.

Onze Vader

Hartje zomer is het, stralend weer, zaterdagochtend, en onverwacht bevind ik mij in een oude NH-kerk in Maasland. Een levenslange vriend van Schoonmama is overleden. Plots. Bobby en ik willen naast haar staan/zitten. En zo verzeilen wij in een oer-CDA-omgeving die in de steden van Nederland niet meer bestaat. We luisteren naar herinneringen aan zijn leven en zingen psalmen. De Tale Kanaäns blijft verbazen, waar je - ook als je goed leest - geen touw aan vast kunt knopen.

Saharazand

Heb ik dat weer. Er is vannacht een wolk met Saharazand langs Zuilen neergedaald. En nu zit mijn gisteren schoongewassen en versgelakte bolide onder het zandstof! Dat vind ik toch zo'n fenomeen. Dan zijn er een paar dagen geleden zandstormen geweest in de Sahara en dan komen de allerlichtste zandkorreltjes in de luchtstroom naar het noorden. En als het gaat regenen stort al dat fijne zand op de mensen hun auto's. Die dat met héél veel water moeten schoonmaken. 

Lekker

Mmm! Lekker maaltje uit de Allerhande van deze maand: roerbakrijst met kipfilet en basilicum. En champignons en (gele) paprika, zowel verse als geroosterde uit een pot. Er moet een Japans kruidenmengsel bij van de potjes Jonnie Boer, waar ik eigenlijk op tegen ben want dat is zo'n gewiekste marketingtruc. Die zijn heel duur en je gebruikt ze nooit weer. Maar heel heel lekker. Slagroomijsje met nootjes en caramel toe en de avond kan niet meer stuk.

Nieuwe lak

Vlakbij mijn nieuwe garage aan de Nebraskadreef zit aan de Nevadadreef een firma met wel 10.000 kleuren autolak. Dat lijkt me wel wat voor de butsen en krassen op mijn bolide. Ooit heeft Bobby er iets aan gedaan met lak en een kwastje, maar toen werd het alleen maar erger.

Schoonmama heeft zaterdag een uitvaart en dat kan toch niet met deze ruige woonwagenkampbolide. 'Bohemiens zijn we', verbetert Bobby me.

Eerst maar eens  naar de autowasstraat, want lak hecht in elk geval niet op vuil, en géén was. Dan naar de autolakfirma. Of ik een laknummer heb. Nee ik heb geen laknummer. Hij kijkt onder de motorkap naar een nummer en mengt dan in een kartonnen koffiebekertje op een keukenweegschaaltje allemaal delen zwart en blauw en een ietsiepietde geel. Dat mengsel gaat in een spuitbus en klaar is Kees. Dat moet ik er nat-op-nat op spuiten, legt hij uit, en na een half uur voor de glim de blanke lak erover. Al met al 35 euro.

De Verwachtingen zijn hooggespannen. Mijn bolide is diepdónkerblauw hoor, niet deze pauwblauw.

De nieuwe garage

De winterbanden zitten er nog steeds om. Dat kán niet, zeker niet met deze hitte, daar slijten ze enorm van, maar ja, het kwam er maar niet van.

Will weet een goede garage vlak bij mij, aan de Nebraskadreef. Daar heeft zij haar drie auto's gekocht en de laatste is er nog steeds in onderhoud. Om 15 uur rijd ik er naar toe en ik blijk meteen terecht te kunnen. Dus even op en neer naar huis om de zomerbanden uit het schuurtje te halen, dan een kwartiertje naar huis lopen om te wachten tot ze klaar zijn, en dan nog een keer ernaar toe. Het houdt je bezig. Maar: gebeurd is gebeurd.

Meteen informeer ik ook maar naar een nieuwe nummerplaat, want de huidige heeft zoveel butsen en deuken dat de mensen en schande van spreken. Dat blijkt maar 17,50 euro te kosten en dat kan ook nog wel even vanmiddag. Rikus van Garage Oost mis ik natuurlijk nog erg, maar bij hem kon nooit wat direct, hij zuchtte altijd enorm, en hield ellenlange explicaties. Maar wie weet wat ik hier weer voor banden smeed. Vooralsnog zijn ze stug en spreken ze me aan met 'Dame'.

Kantoor

Woensdag uitpakdag. Weer tien dozen verder heb ik eindelijk mijn printer teruggevonden. Dat is een grote opluchting. Nu kan ik weer printen. Ons kantoortje moet nog, voorlopig behelpen we ons met oude tafeltjes en ladenkastjes. We zitten hier niet tegelijk, hebben we afgesproken, en we gebruiken voorlopig één kantoorstoel. 

Met de interieurontwerpster  hadden we een memorabel gesprek over ons idee van het kantoortje. We hebben allebei een computer en een printer. Ik heb een laptop (overtuigd) en Bobby een pc van het formaat koelkast (overtuigd). We hebben vrijwel identieke HP-printers, maar net een ander typenummer, dus verschillende cartridges. Bobby doet internet aan een draad, overtuigd, ik wireless, overtuigd. We hebben een beetje een hekel aan het systeem van de ander. Ik heb nog Windows 7, maar hij kreeg ongevraagd bij de nieuwe computer Windows 8.0, waar ik niet goed mee overweg kan. De printer van de ander doet het nooit of heeft nieuwe cartridges nodig, die dan niet op voorraad zijn. Kortom: wij beperken ons tot de eígen computer danwel laptop en de eigen printer. Die van de anders mag desgewenst gebruikt worden, maar dan wel zonder morren.

Dan is er nog wat. Ik wil niet tegenover elkaar aan één kantoortafel, zoals de interieurontwerpster bedacht, want dan heb ik steeds uitzicht op zijn grote beeldscherm. Zij zei: Je kan ook één computer in de woonkamer doen, dat is heel gewoon tegenwoordig. Dat weten wij ook wel, maar dat willen we niet. Ik kan straks met de laptop wireless immers overal in huis zitten. 

Anyhow. Vooralsnog behelpen we ons zo. Ik ben héél blij dat mijn printer (links) terecht is.

Twee boeken

Ik heb het verzoek gekregen van een online lezerscommunity of ik als Hoofdredacteur mee wil doen aan een rubriek - waar ze meerdere Hoofdredacteuren voor benadert. Of ik in die hoedanigheid twee boeken wil opgeven die de mensen móeten lezen deze vakantie. Ik zeg ja.

Daar zit ik nu mooi mee. Want ik vind het een onmogelijke opgave. Ik ben tegen het hele idee dat mensen bepaalde boeken zouden 'móeten' lezen. Je leest waar je zin in hebt, waar je behoefte aan hebt. Dat is heel persoonlijk en hangt van je persoonlijke actuele en/of levenslange vraagstukken af. Als ze me had gevraagd: welke twee boeken neem je mee op vakantie en waarom? Dat zou aanleiding kunnen zijn voor een heel essay over de tien boeken die ik meeneem.

Terwijl ik bij de opening door de nieuwe campuswinkel van Roelants in Nijmegen kuier pak ik het ene na het andere boek op dat ik mee zou kunnen nemen op vakantie. Zo gaat dat elk jaar: dan koop ik er tien, voor elke stemming wat. Auteurs waar ik eerder van heb genoten. Onderwerpen die iets raken. 

Uiteindelijk koop ik maar één boek, want ik heb nog zo veel liggen: Kleine filosofie van het rijtjeshuis. De auteur Pieter Hoexum begint met zijn woongeschiedenis in Meppel en Groningen, en beschrijft alle adressen waar hij gewoond heeft tot hij als huisman eindigt in een rijtjeshuis te Purmerend. Hij behandelt alle aspecten van de woonwijk en het rijtjeshuis tot de tuinhekjes voor het huis aan toe. Dit is echt een boek naar mijn hart. Dat zal u gezien mijn recente verhuizing naar een rijtjeshuis niet verbazen. Maar om nou te zeggen: dat móeten mensen lezen?

Blz 90: 'Uiteindelijk is er maar één remedie tegen zowel verveling als vooringenomenheid en dat is aandachtig om je heen kijken. Kijk en verwonder je. Blijf steeds goed opletten, want alles is even belangrijk. Als je dat doet, zul je C. Buddingh' gelijk moeten geven:  Verveling bestaat niet, zoals hij een bundel met zijn dagboeknotities noemde. Zo bezien bestaat de buitenwijk trouwens ook niet, want als je beter kijkt, zie je dat een buitenwijk niet saaier of vervelender is dan een willekeurige andere stadswijk.'

Een boek dat ik ook had kúnnen kopen was: Wat denkt u dokter? Verhalen van een jonge arts door ene Rutger Verhoeff over zijn verbazing over de gesprekken in de spreekkamer. De spreekkamer van de huisarts, daar gebeurt ook een boel. Ik had nooit van het boek gehoord. 

En zo pak ik nog veel meer op, zoals Julian Barnes, In ogenschouw, essays over kunst. Er zijn meer essayboeken over museumbezoek, door auteurs die daar niet van kindsbeen af mee zijn grootgebracht maar het op latere leeftijd zichzelf aangeleerd hebben. Het is zo moeilijk praten en schrijven over kunst, en zo'n levensader, dat zou ik ook willen lezen, juist van Julian Barnes.

Wat de mensen zouden moeten doen is naar een boekhandel gaan als die van Roelants, waar geen toptien titels liggen, en zich laten verrassen door het aanbod en door zichzelf. Ik denk dat ik dit blog maar naar het meisje stuur. Dan ziet ze maar.

OoVee

Het regent en ik moet om half 10 op het Rokin te Amsterdam zijn. Wat te doen? Zal ik met de bolide met grote kans op file en dan bij de Bijenkorf parkeren, of zal ik het OV eens uitproberen? Dat je niet via NS-Station Zuilen vlakbij hier moet, maar naar Utrecht CS dat is duidelijk. En ook dat je - als je met de fiets gaat - je minstens10 minuten moet uittrekken om je fiets ergens te parkeren. 

Omdat het regent valt de keuze ditmaal vrij eenvoudig op Bus 3, die vier keer per uur rijdt en op tijd. De heenweg stopt hij zelfs bij het Vredenburgviaduct bij de Van Sijpesteijnkade, en blijk ik binnen het kwartier hoog en droog op het station. (De terugweg op Utrecht CS zal ik op zoek naar busperron A. Dat adviseerde Reenske laatst als toevoeging bij mijn reisadvies Bus 3: 'Dan moet je er wel Perron A bij zeggen.' Zij had wat afgedwaald op dat Hoog Catharijne. Je hebt busperron A t/m E. De perrons A, B en C zijn aan de Centrumzijde, D en E zijn bij de Jaarbeurs. For whom it might concern.

Alle tijdwinst gaat overigens vervolgens geheel weer verloren aan vertraagde treinen en trams, maar als je je eraan overgeeft is dat allemaal helemaal niet zo erg. Met OV is het anderhalf uur heen en anderhalf uur terug. Een nadeel zijn wel de verlokkingen onderweg. Shoppen en eten. Ik koop een wit linnen colbertje, een wijde zwabberbroek (zwart met sterretjes), en nog wat witte t-shirtjes. Voor de tijd van het jaar.

Met de bolide was het denk ik 50 minuten plus wat parkeergeld geweest. Maar met minder verlokkingen. De bolide is véél (kosten)efficiënter. 

Ode aan de vreugde

Omdat ik behoefte heb aan een roman over wat geweld met mensen doet - alle dagen krijg je berichten over bomaanslagen en zelfmoordaanslagen - neem ik de roman Ode aan de vreugde van de Israelische schrijfster Shifra Horn mee uit de bibliotheek. Ode an die Freude is een gedicht van Friedrich von Schiller, dat bekend is geworden doordat Beethoven het gebruikte voor zijn 9e Symfonie. Grappig. Een zeefdruk van de eerste regel van dit koorgezang, 'O Freunde, nicht diese Töne!' heb ik eindeloos veel jaren geleden aan Marg cadeau gegeven. Maar dit terzijde.

Ik vind het een fascinerend thema, maar geen goed boek. Het is een dikke pil en ik moet erg mijn best doen om erin te blijven. Het boeit me om over het gewone leven te lezen in geweldssituaties, de hoofdpersoon in dit boek doet als werk wetenschappelijk onderzoek naar rouwrituelen bij orthodoxe joden en zij bezoekt allerlei families in rouw. Zij heeft een man en kind en een goeie vriendin waar ze over vertelt. En dan een zelfmoordbom in een bus die net voor haar rijdt, terwijl ze net tien minuten achter de bus heeft gereden en naar een klein meisje heeft gewuifd dat bij het achterraam van de bus zat. Zij overleeft de aanslag zelf ter nauwernood. En dan gaat het over de dagen, weken, maanden daarna. Hoe ontwricht ze is. Maar men moet wel goed kunnen schrijven om te blijven boeien. Het boek is nogal langdradig. Ik vrees dat ik het niet uitlees.

Made in Utrecht

Er is een 'Made in 030'-eventje in het Vorstelijk Complex. Kleine ondernemers en kunstenaars showen en verkopen. Zelfgebrouwen bieren, gedistilleeerd, skateboards, keramiek, fotografie, tekeningen, hout... 

Een meest bijzondere stand vind ik die van StudioTako, eennjongen die stukken hout zo bewerkt dat je er tactiel heel veel aan beleeft. Hoe leg je dat uit? Ze zien er een beetje uit als stokbroden. Hij vijlt en schuurt net zo lang en zo fijn dat er een heel speciale zachte sensatie ontstaat als je het vasthoudt. Ook bijzonder is de stand van de fotograaf van Donker Utrecht, die ik al een halfjaar of Facebook volg. Ik spreek mijn bewondering voor hun werk uit, maar kopen wil ik niks.

Buurtbarbecue

Hoe ziet dat eruit, een buurtbarbecue? Een zestal nieuwe buren van het tweede blok hebben hun aangrenzende achtertuinen ter beschikking gesteld en iedereen gevraagd eten en drinken mee te nemen. En dan krijg je dit vrolijke tafereel. We krijgen allemaal een sticker op onze borst met onze naam en huisnummer.

Het is enorm saamhorig en gezellig, maar het zijn inmiddels teveel nieuwe mensen om met iedereen kennis te gaan maken.

Duidelijk is dat iedereen zich enorm gezegend voelt met de prachtige woning in de groene behoorlijk stille omgeving en de door de bank genomen relaxte buren. En er zijn meer stellen die hier voor het eerst zijn gaan samenwonen. De kinderen zijn enorme samenbindertjes, die leggen contact en lopen bij iedereen naar binnen. Dat is geweldig om te zien.

Wat wel een beetje schok is is dat sommige buren mijn blog ontdekt hebben. Oeps. Moet ik nog meer dan ik al deed op mijn woorden letten. Nooit nooit nooit over iemands rug geestig willen zijn. 

Wat ook even schrikken is is als zo'n dertigsterbuurvrouw aan je vraagt: 'Werkt u ... eh je .... eh ... nog?' Dan voel je even de neiging om de borst wat op te blazen en te laten weten hoe Belangrijk Werk je wel niet doet. Maar wat kan dat schelen, wat kan haar dat schelen, zij is vooral bezig met hoe ze werk met de zorg voor haar kindertjes kan combineren. Wat niet minder Belangrijk is. En dan komt de volgende ongemakkelijke vraag: 'Eh... hebben jullie ... eh ... ook ... eh kinderen?' Dan realiseer je je hoeveel vrienden en kennissen wij hebben zonder kinderen. Die vraag, daar gaat het nooit (meer) over.

Ineens herinner ik me hoe twintig jaar geleden Ex en ik in een vergelijkbaar nieuwbouwproject bij het Twiske kwamen te wonen. 35 waren we en de meesten waren jonger. Er was één stel buren van in de zestig, en daar voelden we echt afstand toe. Met hen maakten we pas na verloop van tijd kennis. 

Bakstenen

Om met Vincent de hovenier tot een offerte te komen en enig inzicht te krijgen in de leverbare bakstenen gaan we naar de hoveniersgroothandel Tuinvisie op industrieterrein Lage Weide. Op zoek naar bakstenen en grint. Je verzint het niet. 

Bakstenen, ofwel gebakken klinkers (de naam zegt het al) kosten zo'n €50 à €55 per vierkante meter. Grofgerekend is dat voor ons postzegeltuintje €1500 alleen aan bakstenen. Ter vergelijking: betonnen klinkertjes, cobblestones, kosten eenderde daarvan. En dan heb je natuurlijk vijftig soorten bakstenen in vijftig tinten rood en geel en bruin. Wat een keuzes weer. Bobby kiest net iets rodere bakstenen uit dan ik. En de hovenier staat erbij te wachten.

Terrasje te Amsterdam

Na het werk geconfronteerd met de nieuwe schuttingen ben ik ineens enorm in the mood voor een Amsterdams terrasje. Reenske woont momenteel in de Watergraafsmeer en zo raken wij verzeild bij café Maslov op het Science Park. Dat cafe heb ik op mijn bijnalaatste dag leren kennen van de buurvrouw dáár. In de verte zie je het Flevopark liggen. 

Als ik twee uur later weer thuis te Zuilen kon zeg ik tegen mijn nieuwe buurvrouw: ik móest even op een Amsterdams terras. Wat klinkt dat. Ze knikt heel begripvol: het zal wel een hele overgang zijn, van Amsterdam naar hier. Ze is een beetje geschrokken van de schuttingen, bekent ze. Het sluit wel heel erg af. Ik vind het tot miijn eigen verbazing wel meevallen, eigenlijk. We kunnen er toch een doorgeefluikje in zagen, opper ik. Dat zie ik wel zitten. Dan kunnen we kletsen en lekkere hapjes uitruilen. 

Amsterdamse terrasjes. Vati had in Amsterdam gestudeerd. Dat had een mythische klank bij ons in Emmen. Emmen was eigenlijk niks voor hem, maar ja, hij had er zijn eerste baan gevonden en Mutti wilde niet meer weg. Toen hij in de zestig was nam hij wel eens de trein naar Amsterdam om in zijn eentje een paar uur op een terrasje te gaan zitten mensen kijken. Dat had je niet in Emmen. Dat maakte diepe indruk. Zo vader zo dochter. 

Het is inderdaad erg leuk op een Amsterdams terras, ook op het Science Park.  

Daar Komen De Schutters

Het is nog maar kwart over acht als ik het  huis verlaat. De eerste schutting staat. Kéurige schutting. Als ik vanmiddag terugkom staan ze er waarschijnlijk allemaal. Bij diverse buren gaan ze morgen al de bestrating doen. Nooit meer groen als droom.

Wij krijgen een leiboompje, eind augustus, vertellen we aan Liams vader met wie we meer kletsen dan ooit - zolang het nog kan. Een boom? Hij moet er niet aan dénken! Twee buren hebben een boom, heeft hij gehoord. Dat lijkt hem wel genoeg.

De Billy's des levens

Heb ik eigenlijk het onderwerp Billy al behandeld? Een van de meest in het oog springende elementen in Bobby's kleine hunkerflat waren de enorme en volle donkerbruine Billy boekenkasten. Het zag er erudiet uit, maar ze waren overweldigend donkerbruin. Ik wilde ze niet mee naar het nieuwe huis. Ik herhaal: níet. We zouden in het nieuwe huis een leuke lichte - bijvoorbeeld mintgroene - echt houten bibliotheek. Bobby was het er mee eens. 

Maar halverwege het proces van verhuizen en alle boekendozen in ogenschouw nemende besloten we ze voorlopig toch maar wel mee te nemen, in afwachting van de nieuwe bibliotheek. Inmiddels zijn de Billy kasten neergezet en gevuld met zijn boeken. Maar die van mij staan nog in de dozen. En de Billy's staan eigenlijk heel erg goed in de grote lichte kamer met de goudgele vloerbedekking. Echt een bibliotheek om u tegen te zeggen. Dat zei de bibliotheekontwerpster ook. Ik zou erop doorgaan, zei ze.

Ondertussen heb ik heel veel boekenkasten bekeken, vooral van teakhout, en die kosten al gauw tegen de 1000 euro per stuk. En een handgebouwde bibliotheek zal ook vele duizenden euro's. Om het niet te hebben over het schilderwerk.

Om een lang verhaal kort te maken, nu ben ik op Marktplaats op zoek naar donkerbruine Billy-kasten. Ze zijn namelijk uit de collectie bij Ikea, en schaars. Ik heb er nu twee gevonden van 80 cm breed in hartje Utrecht. Twee voor 50 euro. We kunnen ze in het weekend halen.

Postbode

Ik heb hier nòg een vermeldenswaardige nieuwe kennis opgelopen: de postbezorger. Het is een aardige Turkse man met een eigen witte bus, ongetwijfeld zo'n uitgebuite zzp-er. Ik ben geloof ik relatief veel thuis, en hij levert alle internetpakjes van nummer 8 tm nr 16 graag bij mij af. Dan is hij ervan af. Vandaag zie ik zijn bus in de straat staan als ik thuiskom. En tien minuten later belt hij aan. Ik zag u al aankomen, zegt hij vrolijk. Hij heeft twee grote zware dozen. Voor wie zijn die nou weer, vraag ik. Voor uzelf, zegt hij, er zit wijn in. O jé, het is Bobby's aankoop van van de week van 28 flessen wijn in de wijnshop van Trouw.

Jij hebt een dozenfobie, zegt Bobby.

Labyrinth

Heb ook nog het Labyrinth van Huize Casella te Hilversum op mijn programma staan. Ik ben daar één keer eerder geweest, in de winter, toe het net aangelegd was en de omgeving nog woest en ledig was. Ik ben nieuwsgierig naar hoe het in de zomer is, of het overwoekerd is door wilde bloemen. 

Terwijl ik daar loop - al een tijd, het is een erg lang labyrinth - word ik aangesproken door een vrouw die vertelt dat er zo een Workshop Labyrinth Lopen begint en dat er dus zo een stuk of tien mensen bij komen. Voor de workshop legt ze teksten neer. Bij de ingang 'Loslaten', in het centrum 'Ontvangen' en bij het aanvaarden van de terugweg 'Toelaten'.

Er liggen ook levensvragen op een A4-tje geformuleerd via de metafoor van de arend. De arend die meezweeft op de luchtstromen. Wanneer voelde jij je gedragen door de gang der dingen? De arend die zijn jongen uit het nest gooit en dan moeten ze zichzelf maar redden. Wanneer voelde jij je uit het nest gegooid? Voelde je eigen kracht? Maar moeder arend redt het  jong wel als het zichzelf niet redt. Herinner je je een moment dat je je gedragen/gered voelde toen je het niet redden? Het zijn mooie vragen, die onverwachte herinneringen oproepen.

Woestijne

Ik moet nodig weer eens naar het Singer Museum te Laren waar nu een tentoonstelling met vooral Belgische kunst hangt, werken uit het Museum voor Schone Kunsten in Gent. De tentoonstelling heet Belgische schone. Ensor tot Magritte.   

Er hangen grote realistische 'salonschilderijen', impressionisten, pointillisten symbolisten, expressionisten, magisch realisten en surrealisten: en dan hebben we het over schilders als James Ensor, Theo Van Rijsselberghe, Emile Claus, Gustave & Leon De Smet, Rik Wouters, Frits Van De Berghe, Gustave Van Den Woestijne, George Minne, Permeke, René Magritte en Paul Delvaux. Er hangen ook Nederlandse tijdgenoten Jan Toorop, Jan Sluijters, Jan Mankes en Carel Willink met werken die samenhangen met die van de Belgen.

Weer prachtig. Wat ben ik toch dol op dir museum.

Een schilderij dat mij ditmaal extra treft is het 'Christus in de woestijn' van Gustave Van De Woestijne, uit 1939. In het echt is het schilderij verpletterend groot en goudgeel, er zijn helaas geen overtuigende afbeeldingen van op Google.  Het raakt iets van de innerlijke verwarring die een mens tegenkomt als hij/zij zich terugtrekt uit zijn normale bestaan wereld en op zichzelf teruggeworpen wordt. Iets raakt het van het effect van een verhuizing.

Er is veel over dit schilderij geschreven. Bijvoorbeeld hier. 'Hoe intens is in dit schilderij de eenzaamheid en de stilte. Ik ken geen ander schilderij waarin de stilte zo oorverdovend is en geen waarin de verlatenheid zo voelbaar is als in dit werk. Een schilderij dat je niet loslaat, waar je steeds maar weer naartoe getrokken wordt. Het heeft een vergelijkbare magnetiserende werking als een Oosters-orthodoxe icoon. Niet in de laatste plaats wordt dit schilderkundig bereikt door de vlakke schildertechniek, de sensitieve lijnvoering en de bijna gouden achtergrond. Een 'orthodox' werk van een onorthodoxe schilder. Alleszins de moeite waard om het origineel te bekijken.'

Let the music play

Na het tweede bezoek van de hoveniers (Wij na weken nadenken: 'We vinden alles leuk, maar hoeveel kost het?') ben ik de dag verder alleen thuis. Wat nu? Should I stay or should I go? Eerst maar eens de administratieve post van de afgelopen maanden, die ik sinds de verhuizing allemaal in een mandje geflikkerd heb, lezen en in de geëigende ordners opbergen. Dan krijg je toch weer meer het gevoel dat het chaotische leven een beetje beheersbaar is. En dan lekker muziek draaien. 

'We hebben toch al een Lucie-hoekjes gemaakt', zegt Bobby. Dat zijn bonte hoekjes in het huis die blijkbaar mijn gevoel van 'thuis' bepalen. Meisjes-troepjes. Dingen. Prenten. Er komt steeds meer terug. Maar ik zie ook wel dat het eigenlijk geen voorrang heeft. Eerst moet immers de grote structuur kloppen, voor je lampen en prenten en dingetjes gaat ophangen.

Lucies muziek helpt ook. Ik herinner me weer dat ik toen toen ik met Ex samenwoonde weinig muziek draaide, omdat de muziekbehoefte vrijwel nooit dezelfde was. Nu komen daar straks al die vertrekken bij, waar je je eigen muziek kunt draaien. Kate & Ann McCarrigle: heerlijke muziek uit de jonge jaren. Het huis te Zuilen wordt er steeds leuker van.

Schuttingweek

De schuttingweek is begonnen. Drie Brabo's van diverse Lombroso-types boren diepe gaten in de tuin en plaatsen er hoge donkergrijze betonnen palen in. Enorme herrie, radio aan. Zaterdag zijn ze klaar en zien we geen buren meer. Ben heel benieuwd hoe we het ommuurde tuintje van 4,5 x 9 gaan ervaren. Wat ik wel geleerd heb de afgelopen weken dat alle in mijn ervaring piepkleine ruimtes zoals het schuurtje, het washok, het kantoortje en Bobby's Man Cave eigenlijk behoorlijk meevallen. 

Onze hovenierster, die zelf een tuin van enige hectares heeft, zei over onze afmeringen: Het is ook wel lékker, zo'n klein tuintje. We voeren de laatste gesprekken met de buren die we straks niet meer zien. Liams vader - de aanstichter van het collectief aanschaffen van de hoge bankirai-schuttingen - gaat zijn tuin helemaal antraciet betegelen en dan de kieren tussen de tegels dichtkitten. Zodat er ėcht geen groen in de tuin komt. 'Zo hebben mijn ouders het ook'. Ja zo kan het ook.

Buren

Het aarden gaat vooralsnog vooral in de straat en de buurt. Zo heb ik een aardig zesjarig buurjongetje - twee huizen verder - dat Liam heet, enig kind is en veel behoefte heeft aan contact. Hij is sociaal slim en weet je (mij) eenvoudig voor zijn karretje te spannen. Hij vindt fruit lekker en vraagt om appels,en banenen, die ik dan ook nog voor hem schoon mag maken. 

Wat eet jij? Yoghurt. Mag ik dat ook? Wat doe jij? Mag ik mee? En ik vind het wel gezellig. Vandaag komt hij in zijn onderbroekje langs. Om af te kicken van het werk zit ik wat met waterverf te pielen in het Joelle Jivolet-kleurboek en dat vindt hij gewéldig, dat wil hij ook. Ik fotografeer wat plaatjes om te printen, maar dat vindt hij niet genoeg, hij wil ook zo'n boek.

Zijn moeder is hem kwijt en is behoorlijk van slag dat haar zoon in zijn onderbroekje bij mij blijkt te zitten. Je moet hem wegsturen hoor! Nee, zeg ik, ik vind het te leuk.

Hoe oud ben jij? vraagt hij. Ik ben zevenenvijftig, zeg ik. En jij? En jouw vader en moeder?  Hij moet even naar huis om het te vragen. Zij zijn 44 en 46. Ik concludeer dat ik dan de oudste van het rijtje ben. 'Nou ja, dat is dan maar zo,' zeg ik. 'Ja, dat is dan maar zo', herhaalt hij troostend.

Hij heeft vandaag een nieuw kunstje: 'okselscheten'. Met zijn in zijn oksel produceert hij rare geluiden. Hij kan het ook in zijn been-oksel, zegt hij, dat is zijn knieholte.

Ik maakte een foto van een kwebbelende Liam in zijn onderbroekje op onze hoekbank, maar doe kan ik niet plaatsen. Dat roept toch enige associatie met kinderporno op. Dus maar een andere leuk jongetje.

Ruimte

Romein komt weer langs. Zij is meubelmaker en interieuradviseur, gespecialiseerd in oplossingen voor kleine ruimtes. Haar bedrijf heet 'Woon Geheel, Heel Gewoon'. Als een soort goeroe loopt ze door het huis, luistert naar je vraagstukken en bedenkt oplossingen. Wat ik graag wil, dat ze schetsen maakt, dat doet ze niet. 

Verder vind ik haar geweldig. Eerder heeft ze voor ons al de 'kelderkast' en de slaapkamer bedacht. Sinds onze verhuizing heeft ze nog geen tijd gehad, maar nu is ze er weer even. Ze is complimenteus: 'Wat zijn jullie al ver!' zegt ze. Dat vind ik helemaal niet, maar het is fijn dat ze het zegt. Ze blijft uren, we bespreken de woonkamer, de werkkamer en de bibliotheek. Omdat ik alle grote en kleine oplossingen die ze bedenkt niet kan onthouden en er geen schetsen of notulen achterblijven duizelt het me helemaal. En dan is ze weer weg. Ergens in augustus zal ze aan het kantoortje beginnen.

Als ik om half negen eindelijk kan gaan koken, komen de schuttingmannen langs, die woensdag gaan beginnen. Ze gaan zes schuttingen zetten en de palen moeten 90 cm de grond in, waar volgens hen vanaf 30 cm allemaal bouwpuin ligt. Dat wordt dus vier dagen herrie. En als ze klaar zijn we het zicht op alle buren kwijt. Dat vind ik wel jammer. Ik houd van gluren bij de buren.