Twee boeken

Ik heb het verzoek gekregen van een online lezerscommunity of ik als Hoofdredacteur mee wil doen aan een rubriek - waar ze meerdere Hoofdredacteuren voor benadert. Of ik in die hoedanigheid twee boeken wil opgeven die de mensen móeten lezen deze vakantie. Ik zeg ja.

Daar zit ik nu mooi mee. Want ik vind het een onmogelijke opgave. Ik ben tegen het hele idee dat mensen bepaalde boeken zouden 'móeten' lezen. Je leest waar je zin in hebt, waar je behoefte aan hebt. Dat is heel persoonlijk en hangt van je persoonlijke actuele en/of levenslange vraagstukken af. Als ze me had gevraagd: welke twee boeken neem je mee op vakantie en waarom? Dat zou aanleiding kunnen zijn voor een heel essay over de tien boeken die ik meeneem.

Terwijl ik bij de opening door de nieuwe campuswinkel van Roelants in Nijmegen kuier pak ik het ene na het andere boek op dat ik mee zou kunnen nemen op vakantie. Zo gaat dat elk jaar: dan koop ik er tien, voor elke stemming wat. Auteurs waar ik eerder van heb genoten. Onderwerpen die iets raken. 

Uiteindelijk koop ik maar één boek, want ik heb nog zo veel liggen: Kleine filosofie van het rijtjeshuis. De auteur Pieter Hoexum begint met zijn woongeschiedenis in Meppel en Groningen, en beschrijft alle adressen waar hij gewoond heeft tot hij als huisman eindigt in een rijtjeshuis te Purmerend. Hij behandelt alle aspecten van de woonwijk en het rijtjeshuis tot de tuinhekjes voor het huis aan toe. Dit is echt een boek naar mijn hart. Dat zal u gezien mijn recente verhuizing naar een rijtjeshuis niet verbazen. Maar om nou te zeggen: dat móeten mensen lezen?

Blz 90: 'Uiteindelijk is er maar één remedie tegen zowel verveling als vooringenomenheid en dat is aandachtig om je heen kijken. Kijk en verwonder je. Blijf steeds goed opletten, want alles is even belangrijk. Als je dat doet, zul je C. Buddingh' gelijk moeten geven:  Verveling bestaat niet, zoals hij een bundel met zijn dagboeknotities noemde. Zo bezien bestaat de buitenwijk trouwens ook niet, want als je beter kijkt, zie je dat een buitenwijk niet saaier of vervelender is dan een willekeurige andere stadswijk.'

Een boek dat ik ook had kúnnen kopen was: Wat denkt u dokter? Verhalen van een jonge arts door ene Rutger Verhoeff over zijn verbazing over de gesprekken in de spreekkamer. De spreekkamer van de huisarts, daar gebeurt ook een boel. Ik had nooit van het boek gehoord. 

En zo pak ik nog veel meer op, zoals Julian Barnes, In ogenschouw, essays over kunst. Er zijn meer essayboeken over museumbezoek, door auteurs die daar niet van kindsbeen af mee zijn grootgebracht maar het op latere leeftijd zichzelf aangeleerd hebben. Het is zo moeilijk praten en schrijven over kunst, en zo'n levensader, dat zou ik ook willen lezen, juist van Julian Barnes.

Wat de mensen zouden moeten doen is naar een boekhandel gaan als die van Roelants, waar geen toptien titels liggen, en zich laten verrassen door het aanbod en door zichzelf. Ik denk dat ik dit blog maar naar het meisje stuur. Dan ziet ze maar.