Hoe ziet dat eruit, een buurtbarbecue? Een zestal nieuwe buren van het tweede blok hebben hun aangrenzende achtertuinen ter beschikking gesteld en iedereen gevraagd eten en drinken mee te nemen. En dan krijg je dit vrolijke tafereel. We krijgen allemaal een sticker op onze borst met onze naam en huisnummer.
Het is enorm saamhorig en gezellig, maar het zijn inmiddels teveel nieuwe mensen om met iedereen kennis te gaan maken.
Duidelijk is dat iedereen zich enorm gezegend voelt met de prachtige woning in de groene behoorlijk stille omgeving en de door de bank genomen relaxte buren. En er zijn meer stellen die hier voor het eerst zijn gaan samenwonen. De kinderen zijn enorme samenbindertjes, die leggen contact en lopen bij iedereen naar binnen. Dat is geweldig om te zien.
Wat wel een beetje schok is is dat sommige buren mijn blog ontdekt hebben. Oeps. Moet ik nog meer dan ik al deed op mijn woorden letten. Nooit nooit nooit over iemands rug geestig willen zijn.
Wat ook even schrikken is is als zo'n dertigsterbuurvrouw aan je vraagt: 'Werkt u ... eh je .... eh ... nog?' Dan voel je even de neiging om de borst wat op te blazen en te laten weten hoe Belangrijk Werk je wel niet doet. Maar wat kan dat schelen, wat kan haar dat schelen, zij is vooral bezig met hoe ze werk met de zorg voor haar kindertjes kan combineren. Wat niet minder Belangrijk is. En dan komt de volgende ongemakkelijke vraag: 'Eh... hebben jullie ... eh ... ook ... eh kinderen?' Dan realiseer je je hoeveel vrienden en kennissen wij hebben zonder kinderen. Die vraag, daar gaat het nooit (meer) over.
Ineens herinner ik me hoe twintig jaar geleden Ex en ik in een vergelijkbaar nieuwbouwproject bij het Twiske kwamen te wonen. 35 waren we en de meesten waren jonger. Er was één stel buren van in de zestig, en daar voelden we echt afstand toe. Met hen maakten we pas na verloop van tijd kennis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten