In de portrettenreeks 'Recht van spreken' van Omroep Max kijk ik naar een portret van scenarioschrijfster Maria Goos, die door de jaren heen subtiel maar genadeloos (of genadeloos maar subtiel) alle pijnpunten in familielevens en ander gezelschappen kan ontleden. Zij is zelf twee jaar geleden na een droomrelatie van 33 jaar met acteur Peter Blok verlaten voor een jongere actrice Tjitske Reidinga. Ik had al eerder een interview met Maria Goos in de Volkskrant gelezen waarin zij vertelde hoe diep zij na de verlating gegaan was. Nu is ze in deze aflevering wat ingehoudener. Door schade en schande wijs geworden. Want De Telegraaf en Nu.nl pakken er één zin uit. Hun invalshoek is 'Geluk' of 'Verdriet', en zij wordt uiteraard in de categorie 'Verdriet' geperst. Het is toch wat om een publiek figuur te zijn.
Om die media geen munitie te bieden spreekt ze nu in metaforen. En dan klinkt het zo. Het eerste jaar na de verlating was het alsof er een grote zware hond op haar lag, klaar om in haar nek te bijten. Het tweede jaar stond ze boven aan een hele lange trap. Onderaan de trap lag een briefje met Het Antwoord, en ze had geen moed het te halen. Maar onlangs was ze zeg maar eindelijk de lange trap afgedaald, en had ze het briefje geopend, en daarop stond: 'Dit is het.' De interviewster kijkt haar vragend aan: Hoebedoellu? En ze bedoelt: dit is het leven zoals het nu is, en hier ga je het mee doen. Je bent zelf verantwoordelijk voor het eigen leven. Het is een enorme waarheid als een koe, maar soms slaan die waarheden je recht in je gezicht omdat je ze even vergeten was. Het roept ook herinneringen op aan 15 jaar geleden toen ik ook verlaten werd. Ik herinner me nog dat ik een zin las in een boek van Soefi Inayat Khan, een paar weken nadat Ex vertrokken was. Je moet het zelf doen, je bent zelf verantwoordelijk. Het werd jarenlang een mantra.
Nooit meer ga ik samenwonen, zegt Maria Goos, nu ik eenmaal deze zelfstandigheid ervaren heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten