Na het werk geconfronteerd met de nieuwe schuttingen ben ik ineens enorm in the mood voor een Amsterdams terrasje. Reenske woont momenteel in de Watergraafsmeer en zo raken wij verzeild bij café Maslov op het Science Park. Dat cafe heb ik op mijn bijnalaatste dag leren kennen van de buurvrouw dáár. In de verte zie je het Flevopark liggen.
Als ik twee uur later weer thuis te Zuilen kon zeg ik tegen mijn nieuwe buurvrouw: ik móest even op een Amsterdams terras. Wat klinkt dat. Ze knikt heel begripvol: het zal wel een hele overgang zijn, van Amsterdam naar hier. Ze is een beetje geschrokken van de schuttingen, bekent ze. Het sluit wel heel erg af. Ik vind het tot miijn eigen verbazing wel meevallen, eigenlijk. We kunnen er toch een doorgeefluikje in zagen, opper ik. Dat zie ik wel zitten. Dan kunnen we kletsen en lekkere hapjes uitruilen.
Amsterdamse terrasjes. Vati had in Amsterdam gestudeerd. Dat had een mythische klank bij ons in Emmen. Emmen was eigenlijk niks voor hem, maar ja, hij had er zijn eerste baan gevonden en Mutti wilde niet meer weg. Toen hij in de zestig was nam hij wel eens de trein naar Amsterdam om in zijn eentje een paar uur op een terrasje te gaan zitten mensen kijken. Dat had je niet in Emmen. Dat maakte diepe indruk. Zo vader zo dochter.
Het is inderdaad erg leuk op een Amsterdams terras, ook op het Science Park.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten