Mijn onlangs hervonden studievriendin Beertje zet een prachtige tekening van haar dieren op Facebook en ik neem 'm lekker over. Het verhaal is dat zij naar de UK emigreerde en telefoneren was zo duur, dat ze haar moeder elke dag een tekening faxte. Wat vind ik dat mooi.
Het roept allemaal herinneringen aan de fax op. Welk jaar was dat, dat de fax een beetje gemeengoed werd? 1984? Ik werkte bij Stichting De Appel, centrum voor experimentele kunst, en een project daar was dat je een abonnement kon krijgen op elke dag een door de dichter zelf handgeschrevengedicht.
Het was heel prijzig, dat abonnement, en ik had een inieminie-salarisje, maar ik wilde ook een fax en een abonnement. Ik was te trots of te verlegen om te vragen of ik het als armlastig werkervarings-pr-medewerkster niet misschien gratis mocht. Die fax had een rol met thermopapier die binnen een paar weken verbleekte en dan was je de hele fax ook nog eens kwijt. En toch wilde ik het.
De fax. Wat een ding was dat. De bliepende telefoonlijn als je contact zocht. Het gillende geluid als-ie beet had. Maar je wist het toch niet zeker en dan ging je bellen: is de fax aangekomen? Toen hadden we ook al communicatiestress.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten