Rode ui

Vandaag poot ik rode ui. Bart maait gras. Hij heeft een schema opgehangen hoe het de bedoeling is maar ik heb toch liever dat hij het even precies voordoet. De witte en de gele ui hebben al bedjes, nu is het tijd voor rijtjes rode ui. Steeds drie rijtje uien en dan een paadje. Wiebertjesvorm. Ik ben verrukt hoe leerzaam het is, en hoe eenvoudig. En dat je dat als niet-tuinierder niet weet. Ik ben niet handig en heb geen goeie motoriek, maar alles is aan te leren.

Wat ik leer: om een recht paadje te maken span je een touw van de ene kant naar de andere kant van het veldje en dat steek je met een bamboestokje in de aarde. Met de achterkant van je schepje prik je pootgaten in de aarde en hop het uitje erin. Wortelkant naar beneden. Je kan het beste eerst een rijtje gaatjes maken. Hoe eenvoudig kan het zijn. 

Retraite

Vorige week gekocht bij de Berne Boekhandel: 'Ik zal altijd van de houden. Dagboek van een 30-daagse retraite' door Miek Pot. Zelf heb ik alleen maar ervaring met de heilzame werking van weekendretraites, en ik ben wel nieuwsgierig naar dit. Ik heb één boek van haar over haar uittreden uit een Karthuizer stilteklooster, na twaalf jaar ofzo. Ze heeft daar meerdere boeken over geschreven. Ze begeleidt nu meditaties en retraites. Er is sowieso een hausse aan boeken van/over uitgetreden nonnen. Over uitgetreden monniken zie je niet veel. Bij de Berne boekhandel ligt een stapel boeken van haar, die mij allemaal een beetje variaties op hetzelfde thema lijken. 

De flaptekst vond ik erg goed. Leek me echt interessant. Wat gebeurt er met je in zo'n retraite? Ze volgt een Ignatiaanse retraite in een Franstalig klooster, waarin op psalmen gemediteerd wordt en waarbij ze elke dag een gesprek heeft met een begeleider. Ze doet dat in een groep jezuïeten, waar ze samen mee eet en bij gebedsdiensten aanwezig is maar met wie ze verder geen contact heeft. Want het is een stilteretraire. 

Haar dertig dagen levert haar op dat ze weer meer in het katholieke nest terugkomt en bij het verlangen naar het kloosterleven, waar ze zich eerder van afgekeerd heeft. Ik kan het allemaal niet zo navoelen en ik vind ook niet dat ze het erg boeiend opschrijft. Het blijft teveel hangen in algemeenheden. Mag van mij veel gedetailleerder en preciezer. Waar de onrust uit bestaat, waarom dat uittreden, waarom weer terug? Maar de vele psalmen en de vaststelling dat ze meer rust vindt en contact met God krijgt: ze weet zich wat mij betreft niet met de lezer te verbinden. Ik denk alleen maar: good for her. Maar het zal er ook aan liggen dat het kerkelijke vertoog mij wezensvreemd is.

Een oud interview met haar:

http://www.miekpot.com/images/zanadu.pdf

Rittergras

Ik ben maar vast aan het guerrilla gardnen begonnen. Op ons reeds veelbesproken achterterrein hebben ze gras bedacht op ritterplaten. Wat het idee is is mij niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk dat het overtollige hemelwater dan beter weg kan. Er is graszaad in gezaaid en ik heb er van de week ook wilde bloemen zaad in gestrooid. Beter was het bestraat geworden. Maar aan achteraf praten heb je niets. It is what it is.

Nu zijn er buren die met de auto steeds over het postzegeltje gras-in-wording grenzend aan mijn schuurtje rijden. Ik snap dat wel, want alles is veel te smal en te krap, maar toch. Die bandensporen lijken mij voor mijn gras niet zo groeizaam. Nu heb ik er een paar keien en houtblokjes en een muntplant neergezet. Daar rijden ze vast wel omheen.

Folders

Er zijn onderwerpen die wat gevoelig liggen. Reclamefolders is er een van. Ik heb die nooit in mijn huis gewild. Pertinent niet. Ik ben van de nee/ja-sticker. Ik vind het een enorme troep, al die folders met goedkope rommel. Ik vind dat je gewoon moet kopen wat je nodig hebt en je niet laten verleiden tot onnodige zooi. 

En toen woonden we hier en wilde Bobby ineens wél folders. Hij had ook een ja/nee-sticker in zijn vorige huis. Je denkt dat je elkaar kent. Je wilt niet weten hoeveel folders er hier door de bus vallen. Elke dag zijn het pakken! Woedend word ik ervan. Liefst loop ik onmiddellijk naar de papiercontainer om ze weer af te voeren. Maar Bobby vindt het léuk. Hij vindt ook dat hij het recht heeft dat leuk te vinden. Avond aan avond bladert hij ze een voor een aandachtig door. Voor de stemming in huis heb ik het leren inslikken, maar af en toe vlamt de verontwaardiging plots weer op. Ik ben dacht ik niet zo'n principieel type, maar dit WIL ik NIET.

Van de week begin ik er weer eens voorzichtig over. Vroeger had je toch ook nooit folders, zeg ik. En ineens zegt hij dat het inderdaad genoeg is geweest. Dus vandaag spoed ik mij naar het Wijkbureau Utrecht NoordWest, waar je ze kunt halen. 

Duinstruweel

Mmm, dat is nog eens goed thuiskomen en verwend worden met asperges. Ze zijn er weer. Na een lange werkdag doen Bobby's klassieke recepten de burger meer dan goed. Het aspergeseizoen is van eind april tot half juni. Men moet er wel tijdig van genieten.
Ik heb nog niet heel heel veel asperges gekocht, zegt Bobby, want ze zijn nog erg duur. Over een paar weken wordt dat beter.

Blokje educatief: de asperge is een plant waarvan de jonge scheuten geteeld worden als groente. Er bestaan witte, groene en paarse asperges. De eerste zijn onder de grond gegroeid en uit het licht gehouden, de tweede hebben wel de zon gezien. In Noordwest-Europa zijn de witte asperges het meest gebruikelijk, in landen als Italië de groene asperges. De asperge komt in het wild voor in duinstruweel en langs rivieren.

Geschenk

Leuk zo'n foto. Trots op. Het is geen ramp om zestig te worden. Het leven is een feestje als je er een feestje van weet te maken. Ik had een foto van internet geplukt. Als voorbeeld. Het was een wandelfoto, met rugzakje. Op het feestje had ze een jurpje aan en straalde ze veel meer. Ik wil haast een nieuw portret gaan maken.

Olie

De tuinstoelen en de tuintafel zijn gearriveerd. Bezorgd door een firma uit Rijssen. Ze zijn van teakhout en prachtig, maar ook kurkdroog. Die mogen met dit weer natuurlijk niet in de tuin! Het is bekend hoe snel teakhouten meubelen grijs worden als ze buiten staan. All meubelen zijn in- en uitklapbaar. Dus nu staat alles ingeklapt in de woonkamer. 

Bobby, die binnenkort naar een houtoliecursus gaat, stort zich deze Koningsdag vast op het oliën. Zondag heeft hij al op internet speciale olie besteld, voor teakhout buiten, en vandaag kan hij de stoelen al met een impregneerolie bewerken. Dat is laag één. 

Hopelijk wordt morgen de andere olie bezorgd, dan kan die er morgen en overmorgen op. Want voorkomen moet worden dat op mijn verjaardag het nieuwe tuinameublement in de woonkamer of het schuurtje staat.

De eerste laag impregneerolie heeft een enorm effect. In plaats van bleke droge stoelen hebben we nu vlammende licht vette stoelen. Heel mooi.

Werk

Ik blog niet over het werk. Sommigen vinden dat jammer. Er valt natuurlijk enorm veel smakelijks te vertellen over die rare gesprekken met de vakbobo's en hun secretaresses of pr-managers. Maar dat doe je niet. Jammer is het wel. Ook dat ik nooit een werkdagboek heb bijgehouden. Dat zou gesmuld worden.

Mijn werk is nooit af. 'Ari Doeser heeft een lintje gekregen', mailt Henk Kraima om 18 uur terwijl ik krieltjes sta te bakken. 'n Stralende foto erbij. Die word ik geacht te verspreiden. Social media. Vooruit dan maar. Dat is goed voor  de betrokkenheid van onze lezers bij mij en andersom.

En om 20.30u terwijl ik in de tuin spinazie oogst appt Mandy: 'Hendrik Groen is Peter de Smet'. Een link erbij. NRC heeft het einde middag onthuld. Peter de Smet? Moet ik die kennen? Ik negeer het een half uur, maar als ik weer thuis ben zie ik dat alle krantensites er al een bericht over hebben. Het kan niet dat wij dat níet hebben. 

Zit ik om 21u weer een bericht te maken.  't Is dat ik beide Hendrik Groens gelezen heb en bij de laatste boekpresentatie in de Buiksloterkerk aanwezig was dat ik ook wel nieuwsgierig ben. Hani501 en ik hadden daar een echte Hendrik Groen-lookalike gevonden. Ver in de tachtig. Deze Peter de Smet is niet die man. Hij is 61 jaar, muziekdocent, vocal coach. 

Op Facebook zit iedereen onder de foto die ik geplaatst heb Ari te feliciteren. Maar Ari heeft helemaal geen Facebook. Henk ook niet. Die gedijen nog in het oude leven. Mag ik Ari's e-mail, vraag ik om middernacht aan Henk. Dan stuur ik hem wat scherm-afbeeldingen.

Winterspinazie

'Ben je niet naar de tuin', vraagt Bobby. Hij zit in Maassluis en heeft flink zitten opscheppen over mijn tuinbelevenissen. Schoonmama neemt gelijk de telefoon van hem over en begint verhalen uit haar jeugd, jaren dertig, haar moeder een arme weduwe, hardwerkend in de moestuin om haar bloedjes van kindjes groenten te kunnen voorzetten. En de dochter elke middag thee brengen en mama helpen.

'Nee', zeg ik, 'ik zit op de bank. Het hagelt. En er was geen oproep.'

Maar dan ga ik toch. Het is fijn in de buitenlucht en je slaapt goed op dit werk. Er is geen van de tuincompanen aanwezig, dus ik begin maar een met gras en onkruid overwoekerd bed in de kruidentuin schoon te maken. Elk bed dat richting onkruidvrij is geeft zo'n opgeruimd gevoel. Ik krijg het echter nooit af en schoon. Het is geloof ik heel metaforisch allemaal. 

De winterspinazie staat enorm uit te schieten, geen van de tuinvriendinnen heeft oogsten in haar systeem, maar vandaag heb ik een plastic tas mee. Morgen op Koningsdag eten we de eerste spinazie uit 'eigen' tuin. Yeah.

Celica

Servicebeurt. Door de snijdende kou om 08 uur naar de garage. En lopende weerom. Sinds ik deze bolide kocht in oktober heb ik alweer 12.000 km gereden. Meten is weten. Niks bijzonders gedaan. Olie verversen. Winterbanden eraf, zomerbanden erop. Oliesystemen doorsmeren en verversen. Nieuwe ruitenwissers. 540 euro. 't Is een zegen dat je het kan missen.

Guerrilla

Laatst ben ik attent gemaakt op het fenomeen guerrilla gardening en dat spreekt me enorm aan. In Trouw stond zaterdag een stuk over mensen die 'zaadbollen' vanuit de auto in de bermen van de A10 gooien, in de hoop dat daar een bloemenexplosie ontstaat. Een heel vriendelijke revolutie vind ik dat. 

Zelf heb ik nu met een interval van twee weken twee keer handjes wilde-bloemen-zaadjes gegooid rond het boompje voor ons huis. Geen idee of dat wortel schiet en gaat bloeien, maar dat lijkt me toch leuk! Vanavond heb ik het op de Facebookgroep van ons plantsoen gezet. Wie weet doet goed voorbeeld goed volgen. 

Op ons achterterrein is inmiddels gras gezaaid op de aarde op de  'ritterplaten' langs de schuurtjes. Maar iemand rijdt steeds met de auto over het stukje aarde bij ons schuurtje. Dat plet de aarde nogal en daardoor doet bij ons het gras niets. Misschien ga ik daar ook wilde bloemen zaaien. En zonnebloemen.

Zestig

Zestig worden. Ik ben nog niet zo ver, maar steeds meer mensen om mij heen wel. Het is natuurlijk voor iedereen de vraag hoe je dat viert. Groots en meeslepend met iedereen die je je hele leven gekend hebt, of klein en intiem. D. viert vanavond haar zestigste met 10 vriendinnen in een privézaaltje in het Pullitzer. Ik voel me zeer vereerd. D. houdt een speech over de rol van elk van ons in haar leven. De meesten van ons kennen elkaar niet, maar wij speechen dapper terug. Zo hebben we een avond gevuld met lekker eten en liefdevolle speeches. Heel mooi en bijzonder. 

Dan hebben jullie aanknopingspunten voor een gesprek, had D. geargumenteerd. Maar aan het eind heb ik nauwelijks een van de andere vriendinnen gesproken. Misschien mag het feestje binnenkort nog eens dunnetjes over? 

OV-stress

Ben uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje in Amsterdam centrum en ga met de trein. Ruim op tijd. Wegens problemen op het spoor bij Breukelen -geloof ik - gaat alles echter mis. De trein vertrekt veel te laat en gaat over Hilversum en het Naardermeer. Mooi, dat Naardermeer, maar nu even niet. 'Iedereen is er al', appt de jarige die iets heel mooi sociaals doet wegens haar jubileumjaar 60. 'Waar blijf je!?!' O! Ik verpest het hele feestje!

De terugreis blijkt van hetzelfde laken een pak. 'Door werkzaamheden rijden er geen treinen tussen Amsterdam CS en Amsterdam Bijlmer', heet het nu. Daar zit ik nu midden in de nacht. Gestrand op Amsterdam CS. 'Houdt u rekening met een langere reistijd', roept de omroepster versluierend om. Dat wordt te Utrecht te laat voor de bus en dus een taxi. 

Twee uur heen en twee uur terug. Grrr. Met de auto is het drie kwartier. 

Thicker than water

Het is al een hele tijd geleden dat we een dvd-serie keken maar vanavond is het eindelijk weer zo ver: 'Thicker than water'. Uit Zweden. Om kwart over elf beginnen we. Het is meteen weer raak. Lange afleveringen en als er eentje uit is denk je: nóg maar ééntje? Geheimen, spanningen, financiële nood, dreiging, en dat alles in een droomomgeving.

Tuinmeubels

Binnenkort ben ik jarig en stel dat dan de zon schijnt, dan wil je de mensen toch ook in de tuin kunnen ontvangen. Bobby kent van langs de A1 bij Amersfoort de firma Kees Smit die zegt dat hij de grootste en de goedkoopste is. Als hij dat zelf zegt, dan zal dat wel zo zijn.  Dus wij naar Kees Smit, tuinmeubelwalhalla van Nederland. De dromen van mensen in hun tuinen. Chillen en loungen dat het een lieve lust is. Pompeus en lelijk. Dat vind ik.

Wij willen gewoon een opklapbare teakhouten tafel en misschien ook opklapbare stoelen, niet te breeduit want het tuinoppervlak is beperkt en wanneer zit je er nu met meer dan twee of drie of vier? Tamelijk snel slagen we erin om het over de tafel eens te worden. Maar dan de stoelen. Ik wil liefst  smalle stoelen, maar Bobby wil - voor zichzelf althans - een grote brede lange volumineuze stoel en ook als we bezoek zouden hebben wil hij op díe stoel. Als daar dan maar één van zou zijn, dan zou hij zich zo Archie Bunker voelen. Voor de hartelijkheid naar de gasten toe wil hij vier van die stoelen. Maar ik vind dat te volumineus, van mij mag een eenvoudig bankje ook. En zo jeuzelen we wat voort. 

Om ons heen allemaal echtparen die de stoelen uitproberen: rechtop en horizontaal. Geen gezicht, een volwassene horizontaal in een tuinstoel. Hihi zeg ik, maar dat vinden de mensen niet leuk.

We schuiven met tuinstoelen en redeneren wat af. De verkoopster wordt er helemaal tureluurs van. U kunt beter even weggaan, zeg ik, als we er uit zijn komen we u wel halen, want volgend weekend moeten we ze hebben.

Glas-in-lood

Ik ga met J. naar Sint-Oedenrode, naar een winkel met glas-in-lood. Ik wil mijn kamer nog wat heiliger maken. J. kent deze zaak Foka via hun indrukwekkende website. Daar wil zij al heel lang heel graag naar toe, want zij droomt zich een Tiffany-lamp. Ik ken in Amsterdam in de Ruysdaelstraat de firma BizarGlasArt, maar sta uiteraard open voor het Brabantse. 

Het is een rare gewaarwording, glas in lood winkels. Ze zijn altijd werkplaats-met-winkel. De eerste vijf minuten ben je van alles even verrukt, maar als je dan in detail gaat kijken, en kiezen, dan is er bij alles iets wat toch tegenvalt. Het is een uurtje wikken en wegen, uiteindelijk kies ik er twee. Een gebrandschilderd raampje met Maria en kindeke Jezus, en dit ronde raam. Ik kan niet wachten tot ze hangen!

Pantoffelheld

Net als de aankomst is afscheid van het huisje in de Ardennen ook wat raar. De receptie is niet open op de tijden die op de instructies staan. We moeten uiterlijk om 10u uitchecken, maar als we er om half elf aan komen rijden is de receptie nog niet eens open. Na een telefoontje met een 06-nummer voor noodgevallen gooien we op hoop van zegen de sleutel en de meter-opnames maar door de brievenbus.

Eenmaal thuis blijkt Bobby zijn pantoffels in het huisje te hebben laten staan. Ik wil nog even bellen de volgende dag, dus of ik de kwestie even wil meenemen. Natuurlijk. 

Maar nee. Je gaat niet tussen je collega's bellen: 'Goedendag, mijn man is zijn pantoffels kwijt. Hij is best wel aan ze gehecht, kunt u kijken of ze nog in het huisje staan en zo ja, ze naar ons opsturen?'

Zeg ik 's avonds: 'Dat telefoontje doe je zelf maar.' En ze vinden de pantoffels en beloven ze op te sturen. 

Frau und Auto

Opeens brandt het olielampje. Dat heb ik met de nieuwe bolide nog niet aan de hand gehad. Help. Olie. Ik heb deze motorkap nog niet open gehad. Hoe gaat dat eigenlijk? Welke olie moet ik? De pompbediende adviseert 5W30. De vorige bolide slorpte 10W40. 

Het motorblok van deze bolide ziet er totaal anders uit dan dat in van mijn vorige auto's. Waar moet de olie in? Ik draai de knop open die qua plek en vorm het meest lijkt op de olieknop van de vorige auto. Maar de olie wil er niet in. Huh? Blub blub, een heel gedoe om het weer schoon te krijgen.

Na het werk, veel werk, meteen maar even bij de garage langs. 'Eh, beetje rare vraag misschien, maar ik weet niet waar de olie in moet.' Het resulteert in een hele diiscussie gedoe onder de garagemannen over mijn olie, en de zomerbanden en de service-beurt. 

Met een vol hoofd rijd ik weg. Bijna thuis. Bij  het kruispunt waar ik voorrang moet geven rijd ik zo een leswagen uit Mijdrecht in het portier. Pok. Skratch. Niet hard, want ik trek net op,  maar toch. Hij heeft een deuk. Ik had u helemaal niet gezien, zegt de leswagen. Ik u ook niet, zeg ik. Maar ja, het was duidelijk mijn fout. Het invullen van de schadepapieren is een heel gedoe. Ik heb groot medelijden met het met het meisje wier dure autorijles hierdoor in het honderd loopt.

Wat een dag. Een achteraffer zou zeggen: Wás ik niet naar de garage gegaan, dan was dit niet gebeurd. Nu heb ik weer vette krassen op mijn mooie pauwblauwe bumper. 

Hamburgers

Ik werk op een bedrijf met veel (vrij jonge) mannen en die hebben zo hun eigen lusten en pleziertjes in de lente. Voor vandaag heeft Bastiaan (paars) bedacht dat hij hamburgers gaat maken en bakken. Dat doet hij buiten met een eigen meegebracht kooktoestel en tefal koekenpannen. Het is het event van de week. Alle mogelijke Calvé-sauzen zijn ingekocht. Mmm! Wat houd ik van gehaktballen Ik eet er wel twéé. 

The Making Of

Dagje naar Breda. Op interview. Hani501 is er al, zij maakt de foto's. Voor mijzelf en de lezers aan mij/ons te binden heb een nieuwe serie: The making of van de coverfoto. En dan te bedenken dat ik ook nog eens alle composities als proefmodel heb voorgestaan en -gezeten. Dat soort ongein maakt het werk wel erg leuk. 

Back home

Terug op de moestuin. Er is een boel gebeurd in de anderhalve week dat ik weg was. Ze hebben aardappels gepoot en uien. Vanavond zijn we met zes en maak ik met twee ander tuinvrijwillgers richels voor de aardappelen. Daarna ga ik in de siertuin-to-be rommel ruimen, waaronder veel brandnetels (au) en dorre bladeren en gras om enige dahlia's te poten. 45 cm uit elkaar. De siertuin moet weer siertuin worden.

Moestuinieren is een heel gevecht met jezelf.  Ontdek ik. Die zwaar vergraste klei is zó loodzwaar! Het is eigenlijk om moedeloos van te worden. Maar als he bedenkt hoe zooierig het een maand geleden was... En de ontwikkeling naar steeds meer orde nu. Er komen allemaal bemoedigende tegeltjeswijsheden boven als samen-sta-je-sterker, alles-stap-voor-stap.

Er zijn weer diverse nieuwe vrijwilligsters: behalve Bart en Suzanne nu ook Lieke, Monique, Gemma... Allemaal zeggen ze: ik weet er niets van. Net als ik. 

Brussel

Een eindje voor Brussel vraag ik Bobby of hij weet welke krachten er eigenlijk voor gezorgd hebben dat België als staat ontstond. Dat complexe geheel van Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Normaal zou ik dit vraagstuk googelen, maar dat kan nu even niet en hij is tenslotte een wandelende encyclopedie.

Hij begint een hele verhandeling over hoe Europa herverdeeld werd in 1815 bij het Verdrag van Wenen na de Napoleontische tijd. Maar eigenlijk weet hij het ook niet precies, en al discussiërend  missen we prompt de afslag Ring Brussel Zaventem Antwerpen en rijden we Brussel ìn, in plaats van eromheen. Heel Brussel hebben we gezien. Nergens in Brussel bordjes 'Ring' of 'Antwerpen'. Nergens duidelijke uitvalswegen. We proberen de zon maar in de rug te houden. Dan zouden we naar het noorden moeten rijden. En vriendelijk te blijven. 'n Mooie oefening! Hij duurt een uurtje.

Nettinne

Vandaag is eindelijk te zien hoe mooi het Waalse grijs kan zijn. We kiezen een 6 km-wandeling rond de  nabijgelegen vlek Nettinne, een durp zonder enige opsmuk. Geen winkeltje, geen restaurant. Een kerk en een twintigtal boerderijen. En veel landerijen: mooi glooiende weilanden en bosranden en een felle wisselende luchten erboven. Er hangt hagel in de lucht, gitzwarte wolken wisselen felblauwe wolkenluchten af. Waarom heeft die fotograaf van het boek 'Les plus beaux villages du Belgique' niet bij dit soort weer gefotografeerd?

De Helleveeg

Gelezen: De Helleveeg van A.F.Th. Van der Heijden. Ook weer uit de digitale bibliotheek, gelezen op de iPhone. Lees je nu alleen nog maar e-boeken, vraagt Bobby, die al sinds de afgelopen zomervakantie in Northumberland in Charles Dickens leest. 800 pagina's.  Ja inderdaad, niet uit principe, maar praktisch. Tegen de hoeveelheid boeken die ik in vakanties lees kun je niet kopen. In de meeste papieren boeken die nog ongelezen bij mijn bed lagen heb ik nu geen zin. Lezen uit de Digibieb is een uitkomst. Klein, licht, altijd bij de hand. 

Van der Heijden ben ik pas door Tonio gaan lezen, dat boek over zijn overleden zoon. Verpletterend was dat. En in De helleveeg was ik al eens begonnen, maar toen niet uitgelezen. Tante Tien, het monster dat de hele familie terroriseert, en wat een geschiedenis ontvouwt zich beetje bij beetje aan haar neef Albert Egberts, die de hoofdpersoon is in de hele reeks De tandeloze tijd. Het is zoals te doen gebruikelijk een breed uitgesponnen verhaal dat je aan de lieve lezers die het niet kennen en zouden willen lezen niet vooraf uit de doeken moet doen. Het is onlangs verfilmd. Zou ik de verfilming willen zien? Is er sympathie voor Tiny? Zonder sympathie kan ze niet boeien. Lijkt me een hele kluif voor een regisseur. Een schrijver kan beter met dergelijke mixed feelings uit de weg.

Dinant

Al een paar keer zijn we op weg naar en van van iets iets zuidelijker langs Dinant aan de Maas (la Meuse) gereden, en de anderhalf jaar geleden zelfs dóór Dinant, waar we toen ruim een uur over deden omdat Dinant helemaal opgebroken was. Dinant ligt met misschien een paar honderd, misschien maar honderd meter breed, ingeklemd tussen een steile rots met kasteel en de Maas. En dan een hele opvallende kerk bij de brug. 

Ondanks of dankzij dat stapvoets rijden dacht ik toen: misschien heeft Dinant toch wel wat. Dus dit jaar gaan we er even kijken. Dinant is nog steeds niet af en opgebroken. Er gaat een boulevard langs de Meuse komen, en dat is blijkbaar een heel karwei.

Al dagen ben ik op zoek naar een fotoboek met mooie Waalse vergezichten. Ik zie ze niet. De bouw is hier zo grijs en grauw en direct aan de weg... Je zou de vraag kunnen stellen: wat vinden de Walen zélf mooi?

In een tweedehands Oxfam-winkel vind ik voor 5 euro een Readers Digest-fotoboek uit 1982  over Les plus beaux villages de Belgique, maar dat het oud is geeft niet. Behalve vele nieuwe grootwinkelgebieden buiten de woonplaatsen is er niet veel veranderd. Wie weet kan ik door het boek alsnog geïnspireerd raken en komt er nog een grijs landschapje.

Dinant is ook nogal grauw. Dat komt door de grijze huizen die ook nog eens beroet zijn door de uitlaatgassen van al het verkeer dat zich door de nauwe straten perst. En veel winkels en cafés zijn gesloten. Gevolg van de economische crisis? Die opgebroken boulevard? Het is zo'n karakteristieke stad: er zouden hier blije mensen langs de Maas moeten flaneren. 

Dinant op en neer lopen is desondanks erg leuk. Het is de stad waar de saxofoon vandaan komt. Alphonse Sax komt hier vandaan en dat zullen de mensen weten ook. 

Tripoli

Weer een boek uit: Vrouwen van de wind door Razan Al-Maghrabi, uitgegeven door De Geus. Te snel gelezen, want ik raakte er niet goed in en ik wilde het toch uit. Al-Maghrabi is een Libische auteur (v) die over het leven van een aantal vrouwen in een appartementencomplex in Tripoli schrijft en over migranten die via blijven of die daar naar Lampedusa willen. Het boek is uit 2010. In Nederland is het in 2015 verschenen. (Zonder WiFi is het moeilijk de feiten even te checken. Ik weet niet meer wanneer de zogenoemde Arabische Lente was. Was dat niet on 2011, 2012? Wanneer begon die uittocht vanuit Libië naar Lampedusa al veel langer gaande dan ik me besef.)

Het boek heeft prijzen gewonnen, wat ik niet zo goed snap behalve dat het een boek is van een Libische schrijfster over het leven in Tripoli en de migranten. Dat is extra belangrijk in een tijd waarin hele volken op drift zijn. Iemand die de mensen en getallen over wie wij dagelijkse rampen lezen een gezicht geeft. Dan gaat het over het Tripoli vóór de revolutie en voor de anarchie die daar nu heerst.

Ik vind het moeilijk te volgen, ik ontbeer structuur en focus, stuit steeds op veel herhaling en zie er de functie niet van. Er is een schrijfster die een boek wil schrijven maar dat niet kan. Ze heeft geen onderwerp en ze kan geen roman schrijven. (Hé). Er is een Marokkaanse huishoudster Bahiedja die voor diverse vrouwen in het complex het huis schoonmaakt. Zij heeft een negenjarig pleegkind Sarah op sleeptouw. Wat het verhaal is van dat kind wil ze niet vertellen. Er is een Irakese kapster Oem Farah van in de 50. Er is een Egyptische conciërge Rida (m) die alles van iedereen weet. En zijn diverse vrouwen die ik niet uit elkaar kan houden omdat het allemaal gaat over huwelijken, minnaars, eerste echtgenotes naast tweede echtgenotes, geheimen. Ze zijn al dan niet vriendinnen en praten met elkaar voortdurend over hun liefdes-avonturen. 

De Marokkaanse wil per se naar Europa en spaart en gaat. De stukken over haar overtocht naar Lampedusa, die ze samen doet met de Egyptische conciërge, in een veel te volle vissersboot is echt heftig. Dat wil je wél lezen.

De schrijfster geeft de Marokkaanse huishoudster een taperecorder mee me het verzoek al haar gedachten en belevenissen in te spreken. Uiteindelijk komt de echtgenoot van de schrijfster in een Frans hotel haar als kamermeisje tegen en geeft ze hem de taperecorder terug. 

Ooit in de jaren tachtig heb ik een Libanese schrijfster geïnterviewd, die geëmigreerd was naar Amerika. Ik vond dat een hele belevenis, vooral omdat ze zo beeldschoon was en zo hechtte aan de vrouwenwereld, waar je - zeker toen - afstand van probeerde te nemen en toegang te veroveren tot de professionele mannen-wereld. Dat zelfde ongemak voel ik nu een beetje bij het lezen van deze roman ook. Dat gekwebbel van die vrouwen. En ik vind het niet goed geschreven. En tegelijk besef ik dat ik volstrekt onbekend ben met Arabische literatuur.

Moins de Chevetogne

We doen een bezoek aan Chevetogne. Er is daar de Abdij van Chevetogne met zowel een Latijnse als een Byzantijnse kerk en bijbehorende liturgie, als een boekhandel, waar ze tweetalig gespecialiseerd zijn in wereldreligies, levensvraagstukken en Byzantijnse kerkmuziek. En iconen en andere parafernalia voor in kapelletjes. En abdijzeepjes en abdijlikeuren. Twee jaar geleden zijn we hier ook geweest, toen in november/december.

Nu schijnt de zon volop en is het een paradijselijk wonderoord van rust. Kwinkelerende vogeltjes. Een grasmaaimachine die de gazons scheert. Om half zeven zijn de Vespers.

Er is hier ook het Domaine de Chevetogne, 10 euro entree en de kans dat dat een even grote tourist trap is als gisteren het Domein van Han. Dat is het. Geen informatie, zelfs het informatiecentrum is dicht, er is alleen een friterie open en verder is het park nog in staat van opbouw voor het nieuwe seizoen. Er zijn geen gemarkeerde wandelingen en de het en der gesponsorde parkplattegrond is niet te volgen. En er is het treintje. Maar de kruidentuin is prachtig, en andere tuinen zijn ook mooi. Maar we gaan maar gauw terug naar de abdij om mooie boeken en parafernalia te kopen.

Om half zeven beginnen de Vespers. De monniken zingen prachtig.

Muidhond

Gelezen: Muidhond van Inge Schilperoord. Is een debuut van vorig jaar en het boek valt nogal in de nominaties voor literaire prijzen. Ik vind het in de digitale bibliotheek. Na Room van Emma Donoghue over een vrouw die zeven jaar in een schuurtje opgesloten zit met haar zoontje weer een roman over die werkelijkheden waarin mannen met verwrongen geesten vrouwen aanranden, verkrachten, opsluiten, doden. Hier is een dader de hoofdpersoon. Jonathan. Naar na verloop van tijd blijkt is hij pedofiel en heeft hij een meisje wat aangedaan, waarvoor hij veroordeeld is, maar in hoger beroep wegens gebrek aan bewijs weer vrijgesproken. 

De roman begint de dag dat Jonathan wordt vrijgelaten en met de bus naar huis gaat, waar zijn verslonsde en vereenzaamde moeder hem blij verwelkomt. Hij moet er wat van maken, en zorgen dat het niet nog een keer gebeurt, want een pedofiel heeft het op zijn zachtst gezegd niet fijn in een penitentiaire instelling.

Nu hij weer vrij is moet niet weer in de oude val trappen, daar hebben zijn advocaat en zijn behandelaars op gehamerd. Hij heeft een grote kans op recidive, daar zijn de deskundigen het over eens. Hij moet een duidelijk dagschema volgen en zich door middel van ademhalingsoefeningen leren te ontspannen als hij gespannen is. En een straf weekschema bijhouden waarin hij ook tijd neemt om zijn gedachten op te schrijven. Hij moet vooral ook situaties uit de weg gaan die recidive in de hand werken. Je hoort de therapeuten op hem in praten. 

Hij is niet zo slim en hij doet zijn best, maar het is sterker dan hij. De woorden van de therapeut beklijven niet. En er is weer een lief kwetsbaar verwaarloosd meisje in de buurt. Hij probeert afstand te houden, maar zij zoekt hem op. De 'muidhond' uit de titel is een vis die hij in een duinmeer vangt en in een veel te klein aquarium houdt. Dat gaat niet goed met die muidhond. Het meisje wil de muidhond redden.

Het is knap geschreven. De auteur Inge Schilperoord is forensisch psycholoog, staat op de flap, zij werkt bij het Pieter Baan Centrum. Zij zal met zulke daders te maken hebben. Het denkraam van de behandelaar versus dat van de dader. Machteloos. Adembenemend.

Veelbelovend

Ik heb een 'kindertekenboek' met opdrachten van Quentin Blake en John Cassidy: 'Tekenboek voor veelbelovende kunstenaars'. Het is heel erg leuk maar ook nogal confronterend. Ik heb - geheel autodidactisch - een tekenstijl ontwikkeld waarin ik best aardige dingen maak, al zeg ik het zelf, maar het is geen vrije stijl. Ik móet foto's om naar te werken. Als er geen geschikte foto is (dat steekt nogal nauw) dan ook geen tekening. Ik ben erg verrukt van losse vrije tekenstijlen, die ik zelf dus niet beheers. Of aandurf. Dit boek daagt daar heel erg toe uit. Het is denk ik in eerste instantie bedoeld voor kinderen, maar natuurlijk kunnen ook volwassenen zich laten uitdagen. 

Wat zal ik tekenen? Die vraag alleen al. Dit boek geeft opdrachten als: Teken uit je hoofd een palmboom. Teken uit je hoofd een hamer. Ik kan dat niet. Ik moet eerst een hamer zíen. Bobby - die niet bijzonder goed kan tekenen -tekent zó een hamer of een palmboom. Ik ervaar een enorme geremdheid. Waarom kan ik dat niet? Kijk ik niet goed?

Bij de opdracht: teken maar wat in je opkomt, desnoods wat voor je neus staat, teken ik de kleurloos. Ik moet er echt mijn best voor doen, maar als het klaar is ben ik zeer tevreden. Ik had het resultaat erbij willen plaatsen, but it still doesn't work.

Han

Als ik geen plaatjes kan plakken is dan bloggen ineens iets minder leuk. Ik beoefen het praatje bij het plaatje, stel ik vast, meer dan het plaatje bij het praatje. Maar de WiFi bij het restaurant van het park is zo zwak, daar perst geen plaatje doorheen. Ook niet na een kwartier wachten. Dus dan maar louter praatjes, en over een week de plaatjes erbij.

Vandaag wil ik wel naar Han, waar behalve de beroemde grotten ook een 'domein' is met wilde dieren. Ik weet niet precies wat een domein is, dit huisjespark heet ook een domein. Het zal de Dierentuin van Emmen geweest zijn die dit verlangen in mij geplant heeft. Je kunt er met een toeristische bus naar toe, lees ik, maar je kunt ook wandelen.

'Ik vind het goed, voor jou doe ik alles', zegt Bobby, 'maar ik ga niet, ik herhaal NIET, in zo'n toeristisch treintje'. 'Dat is ook het ALLERlaatste wat ik wil', sus ik, 'nee, we gaan lópen. Er is wandelroute van 5 km.'

In Han is nergens een bord richting het wildpark te vinden. Bij de VVV in het dorp vertellen ze dat je er alleen met de bus kunt komen, of lopend, en dat het een heel stuk buiten Han ligt. En dat de bus over twee minuten vertrekt. Dus hollen we toch maar naar de bus, die dus  zo'n stom toeristisch treintje blijkt te zijn. Met ons een stuk of zes gezinnen. Het regent.

Bij het begin van het park rent een horde wilde zwijnen op het treintje af. Niet zomaar, ze strooien eten uit de bus, die dieren zijn geheel geconditioneerd op het behagen van toeristen. En dan doen ze dan ook. Het zijn geweldige zwijnen. We verzoenen ons al bijna met ons lot. Maar dat doen we in de veronderstelling dat we ergens uit het treintje geladen worden, waar we wat kunnen eten en naar de wc, waar we een plattegrond van het gebied kunnen kopen en dan 5 km lopen in dat práchtige domein. Want prachtig is het. We zien wolven, lynxen, wilde paarden, steenbokken, gemzen, ooievaars, herten, beren, en wat al niet. Allemaal vanuit dat treintje. Bij de beren mogen we er uit, maar nergens is een restaurant of een plattegrond. We hebben geen idee en stappen dan toch maar weer meesmuilend in het treintje. Terug naar Han, waar alle restaurants dicht zijn en alleen de friterie open. 

In Han is ook een Museum van Oude Beroepen, waar we met ons kaartje van het wildpark gratis in mogen. Daar wil Bobby graag in. Ze hebben er 50 tableaus van 50 Oude Beroepen. Wat een oude zooi bij elkaar. Hij gaat de tableaus een voor een aandachtig bekijken. 

Ben ik even blij met mijn telefoon met literatuur erop. Dat heeft Leen me geleerd: als de familie dodelijk saaie musea bezoekt ga jij lekker in je boekje lezen. Dan is iedereen tevreden. En zo is er zomaar weer een prachtige vakantiedag voorbij. 

De vakantie als spirituele oefening. Blijven glimlachen, laat de negatieve gedachten niet de overhand nemen. Als ik de foto van de everzwijnen er bij kunnen plakken, dan had u mij zo geloofd.

In Wallonië

Het begint al een beetje te wennen op het huisjespark. De zon schijnt en dan is het op de veranda goddelijk ontbijten. Toch blijft het een wezenloos park. Er is bijna niemand. Veel chaletjes zijn in particulier bezit. Die zijn vers gebeitst. Er zijn er een paar te koop voor 65.000 euro. Ik zou zeggen: minstens de helft eraf!

We maken we een rondwandeling rond het naastgelegen durp Noiseux, dat net iets groter is dan ons Heure en waar een mini-Spar is en een friterie. Dicht op maandag. We krijgen we vooral een beeld van een volstrekt verrommeld landschap vol wondere woningen en rommelkeetjes. Land van de Malle Pietjes. 

De dag eindigt in de Carrefour in Marche-en-Famenne, enórme supermarkt. Ze verkopen er ook pyjama'jes, tegen de nachtelijke kou, die ik graag koop. En knuffel-everzwijnen. Die ik die niet koop.

Eenzaamheid in de stad

Ik lees in Olvia Laing, 'Eenzaamheid in de stad. Over de kunst van het alleen zijn'. Het is een thema dat me boeit, dat een beetje een taboe is. Eenzame mensen hebben geen contact met anderen, of heel weinig. Of ze hebben geen wezenlijk contact. Of geen lichamelijk contact. Zieken en eenzamen bezoeken, dat is iets wat (sommige) christenen doen. Daar heb ik altijd wat moeite mee, omdat je je daarmee als het ware bóven de 'eenzame' mensen stelt. Ik denk dat veel mensen eenzaam zijn, dan die zieken en ouderen,  in meer en mindere mate en op verschillende manieren. Ook in gezinnen en relaties. 

Deze Olivia Laing is een Engelse in New York. Ze schreef eerder een boek over alcoholisme bij schrijvers. Nu dus dit. Over beeldend kunstenaars die eenzaamheid thematiseren. Aanleiding was dat zij van London naar New York verhuisde voor de liefde en toen ze over was bleek haar vriend bij nader inzien toch niet meer te willen. Terug wilde ze echter ook niet meer en toen had ze een vreselijk eenzame periode. Afgewezen. Alleen op de wereld. Onzeker. In een appartement, in het besef van al die  op al andere New Yorkers, elk in hun in appartementen. De straat op gaan maar ook daar niemand hebben om mee te praten.

Dit boek gaat over die ervaring, die aanleiding was om leven en werk van een aantal beeldend kunstenaars te bespreken voor wie eenzaamheid ook een groot thema was. Hoe dat in hun leven en werk speelde. Edward Hopper. Andy Warhol. David Wojnarowicz, Henry Darger. Valerie Solanas. Klaus Nomi.

In archieven is ze op zoek gegaan naar wat hen bewoog. Wat hun isolement veroorzaakte. Hoe ze hun leven vormgaven. Hoe ze met mensen omgingen. Wat de oorzaak is. Het gaat over taal. Over uiterlijk. Kinderen die in hun jeugd de aansluiting missen en daardoor sociaal niet mee kunnen doen. Die afwijkend zijn. Kind van immigranten. Dikke kinderen. Kinderen met stom haar. Die daardoor geen contact kunnen leggen. Verrassend om te lezen. Ik mis wel basisinformatie over de kunstenaars, desnoods in een hoofdstukje achteraf, voor wie alle kunstenaars die ze beschrijft niet kent. Edward Hopper en Andy Warhol, dat wil wel, maar de rest, Nu wil ik steeds de plaatjes bij hen googelen, maar geen WiFi.

Durbuy

Dan maar een uitje. We gaan naar Durbuy, een  tourist trap van jewelste. Maar dan weet je tenminste dat je in Wallonië bent. We verzamelen folders in de Tourist Information en onderhandelen het heggetjesmuseum Parc des Topiaires en een degustation bij bierbrouwerij Markloff. Nog nooit heb ik zo'n krankzinnig park gezien: buxus-heggetjes gesnoeid tot vogel, beren, walvissen, kanoërs, en Pamela Anderson. De zo'n schijnt volop en de bloesems bloeien. Het valt allemaal weet helemaal mee. 

Chaletje

In de bevestigingsmail stond dat de receptie van het huisjespark open zou zijn tot 20u, maar dat blijkt een fout. Tot 17u is het. 'Dat halen we nóóit', roep ik tegen de gelukkig Vlaams sprekende receptioniste, 'want mijn man moet tot 14 uur werken'. Ik bel omdat ik een linnenpakket wil, en dat kon je online niet bestellen. Ik weet haar over te halen om de het linnenpakket en de sleutel op de stoep van de receptie te leggen.

Het een beetje een stom huisje. Dat vind ik zoals wellicht bekend altijd van al onze huisjes, maar nu is het echt zo. We zitten op een park met 'eenvoudige' chaletjes. We hoeven niet zo luxe, zeiden we toen we op het nippertje vakantiehuisjes in de Ardennen googelden. Een chaletje met veranda in het bos, dat leek ons het leuk. Wij-zijn-matige-mensen-voor-wie-eenvoud-voldoet. Daar heb ik nu enorm spijt van. Het chaletje is nogal jaren tachtig. Op het bed één kale deken en in het linnenpakket losse lakens. Theedoeken en vaatdoekjes zijn ze vergeten.

Terwijl het thuis knetterend lente is en er per dag wel weer een boom open knalt is het gier nog februari. Ik dacht: we rijden 3 uur naar het Zuiden, dus daar is de lente al vérder. Maar dat klopt dus niet. Het is berekoud en in het huisje moet verwarmd worden door twee elektrische radiotoren, die stinken als je ze aanzet naar verbrand stof. In plaats van in een bloeiend lentegebeuren zitten we in een kaal bos waar nog niet eens sneeuwklokjes bloeien. Ik ben ook nog vergeten de Scandinavische dvd-serie mee te nemen die ik laatst gekocht heb voor de vakantie. 

Kortom: deze voorjaarsvakantie wordt weer een hele ontmoeting met onszelf.

Levensthema's

Ik moet genoeg boeken mee, gewoon veel te veel, maar dat moet. Voor elke stemming wat. Ik heb één papieren boek mee van de redactie: Eenzaamheid in de stad van Olivia Laing, maar of ik dat straks midden in de natuur wil lezen? Tegen de onvoorspelbare behoeften in kun je geen boeken kopen. Wil ik romans of wil ik 'wijze' boeken? Ik wil de stad niet meer in. Moeten we onderweg dan langs de Berne boekhandel?

Uiteindelijk weet ik er toch negen e-boeken te downloaden in de bibliotheek-app. Voorlopig voorzien. En straks naar Chevetogne voor een mooi spiriboek.

De moestuintjes moeten nog verpot. Het gaat met sommige heel hard, die houden het niet de komende week in die kartonnen bakjes. Ik zet de tere nieuwe plantjes maar buiten, in de hoop dat het niet gaat vriezen. 

Bloem bloem bloem bloem

Zegt Bobby: 'Ik heb nooit begrepen dat mensen zeiden: Het is haast jammer dat we een weekje weggaan want dan missen we het uitkomen van de tuin. Maar nu heb ik dat ook een beetje...' Zelf vind ik de stermagnoliabloemen met slechts drie bloemen   nog wat ielig dit eerste jaar, maar Bobby is er helemaal verrukt van. Er doen zich ook al knoppen voor in de appel- en de pruimenboom. 

Tuin

Ik raak al aardig involved in de tuin. Vandaag heb ik een sleutelsetje van de schuurtjes geleend van een medetuinierster en heb ik voor mijzelf een sleutelsetje bij laten bijmaken. Dan kan ik er altijd heen.

Dinsdagochtend heb ik 's morgens rozerode geraniums gekocht en in de bakken gezet, en 's avonds hebben ze 's een aardappelveldje gemaakt. Het schiet nu best een beetje op. 

Er waren dinsdagavond twee nieuwe vrijwilligers, heb ik gehoord. Misschien wel door mijn enthousiaste oproep op de Facebookgroep van ons buurtplantsoen. 

Vandaag ga ik snoeien. In mijn uppie. Er is een volkomen overwoekerd stukje siertuin met diverse naaldboompjes als heg. Uit zijn voegen gegroeid. Ik heb gehoord dat de eigenaren dromen van een romantisch stukje tuin, vanwege dat ze trouwlocatie zijn en bruidsparen graag in romantische tuinen gefotografeerd worden. Er zijn ook allemaal buxus-heggetjes. Ik heb geen idee en begin te snoeien, een heg moet recht, denk ik, maar dat valt niet mee. Wat een werk. Na anderhalf uur snoeien begin ik me af te vragen of de medetuiniers mij mijn snoeien wel in dank zullen afnemen. Er zijn vast andere opvattingen over snoeien dan wat ik gedaan heb. Help. Waar is Leiding?

Parkeerplaatsen tellen

Eindelijk schiet het op met het achterterrein, maar niet tot ieders tevredenheid. Vier maanden heeft het nu geduurd. Vandaag zijn boompjes geplaatst. Niet bij ons, maar verder wel. Bewoners beginnen elkaar mailtjes te sturen over wat er allemaal mis is met de parkeerplaatsen (één buurman meldde dat er 41 parkeerplaatsen zijn in plaats van de beloofde 42, dus als die persoon gelijk heeft heeft één buur heeft geen parkeerplaats. Vandaag lopen er allemaal buren achter het huis, parkeerplaatsen te tellen. 

De toegangspoort is heel smal. Ik probeer hem even uit, mijn spiegels rijd ik er gelukkig net niet af. Ook de parkeerplaatsen zijn bijzonder smal. Binnen de normen, zegt de aannemer, binnen de normen. Maar er is nauwelijks ruimte om in de parkeren. Zodra één buur wat nonchalant op de lijn parkeert gaat het helemaal mis. Domino-effect.

Niemand gelooft in de ritterplaten, niet die met gras (in de toekomst) en niet die met grind.

Volgende week wordt het terrein opgeleverd en dan is het van ons. Van de VVE. Je kunt je de toestanden in de toekomst nu al voorstellen. Je voelt aan je water: dit gaat geld kosten. Het volle leven: huiseigenaar zijn en lid van een VVE.

Scannen

Ik kan mijn tekeningen niet meer scannen. Windows 10 kent de scanner niet meer. En in mijn bestanden is het HP Solutions Center ook verdwenen. De programma's die bij de printer horen (en bij Windows7) ga ik eerst maar eens de-installeren wat ook niet probleemloos gaat, en dan de nieuwe programma's erbij zoeken die bij Windows10 horen. Na anderhalf uur gekloot (excusez le mot) kan ik wel weer printen, maar niet scannen. 

Natuurlijk denk je dat het aan jou ligt. Maar het ligt niet aan jou. Het lig aan Windows 10. Ik kom er niet uit. Bobby belooft er naar te kijken als hij tijd heeft, maar hij haat het ook. Hij moppert altijd hartstochtelijk op al die computergiganten, op Apple en op Microsoft, en nu dus op Windows 10 en dat je dat niet moet installeren. Daar heeft hij ongetwijfeld gelijk in, maar ik wil alleen maar dat het werkt. En ik  heb het niet gedaan, herhaal ik. Het is gebéurd! 

Ook dit zal zich wel weer oplossen. En zo niet dan moet ik een nieuwe scanner/printer. Belachelijk. Inderdaad.

Zielug

Naar de paradontoloog vanwege het tandvlees. Ik vind het verschrikkelijk. Ga er ook niet over uitwijden. Maar in het kader van dat ik hier melding maak van de dingen waar ik mij op de een of andere manier over opwind, ofwel het leven zelf, dan is dit onderwerp er zeker een. Na afloop snel naar de apotheek en dan weer naar thuis met zere mond, twee antibioticakuren en een zak paracetamol. Zielug!

Close to The Edge

Ik kreeg al vaak het 'verzoek' of ik wilde upgraden van Windows 7 naar Windows 10, wat ik absoluut niet wilde ook omdat de backoffice van de website van het werk het niet schijnt te doen op Windows 10. Elke keer klikte ik het verzoek weg. Nee. Nee. Nee. En nu is het zomaar gebeurd. Er is geen weg meer terug.

Om kwart voor tien lees ik op de site van het Parool dat boekenliefhebber, dichter en radiomaker Wim Brands is overleden. Hij heeft zich van het leven beroofd. Ik zie het persbericht van de VPRO  in de mail, maar kan niet in de backoffice. 

Mandy appt: Weet je wel zeker dat je in Explorer zit en niet in Edge? Huh? Edge? Ik gebruik altijd Firefox als browser, ik wéét niet eens van Edge. Edge heeft vrijwel hetzelfde logo als Explorer. Dat blauwe e-tje. En verdomd. In de échte Explorer werkt het wel. Wat leerzaam weer deze avond.

En waar het hier eigenlijk over zou moeten gaan: Wim Brands. Hele mooie aflevering van 'De Nachtzoen door Annemiek Schrijver. Kan hem helaas niet embedden. http://www.npo.nl/de-nachtzoen/13-12-2014/VPWON_1235204

Trots

Nichtje is op tv te zien in het SBS6-programma Trauma Centrum, een realityprogramma op de spoedeisende afdeling van een ziekenhuis. Vorige week schijnt ze ook al geweest te zijn. Zo'n programma waar je nooit van je leven naar kijkt. Nu wel, natuurlijk. Ze ziet er echt uit als een tv-dokter. Rustig. Deskundig. Zoals ze de patiënt met een fractuurtje in haar hardloopvoet en de arts-assistent begeleidt. Indrukwekkend! Wat ben ik trots.

Kamer

De roman Kamer (Room) van de Ierse schrijfster Emma Donoghue verdroeg ik niet. Na 25 bladzijden hield ik op. Te beklemmend. En dat terwijl zij een van mij lievelingsauteurs was / is. Nu ga ik naar de film. 

Voor wie niet weet waar het boek over gaat: een jongetje van 5 en zijn moeder wonen al 5 jaar in een 'kamer', een geluiddicht schuurtje achter in een tuin, bij een gek die haar daar opgesloten heeft. De moeder al 7 jaar. Een soort Natascha Kampusch. Maar dan anders. Het jongetje weet niet anders dan dat dit de wereld is. Maar zijn moeder heeft zijn hulp nodig om te ontsnappen en moet hem vertellen dat er meer is dan die kamer.

Will zei dat-ie zó mooi was, het jongetje zo geweldig vertederend. Maar dat die film zó binnen zou komen, dat had ik toch niet verwacht. Koortsige konen. In een café praten Peeq en ik langdurig na over de onverwachte impact die de film op ons heeft. Zo benauwend. Dat het in het schuurtje bij jouw eigen achterbuurman kan gebeuren. Er zitten ook zoveel raadsels in. Hoe zit dat nou met haar vader? Heeft hij haar ook misbruikt? Is hij de vader van het jongetje? Nee, dat kan niet. 

Onschuld

Doritha heeft een opening van een tentoonstelling. Het thema is onschuld. Ze heeft allemaal portretten gemaakt met 'onschuldigen'. Het gezicht en de haren zijn wazig, de nadruk ligt op hun ogen. De kwetsbaarheid van die portretten doet bijna zeer. Volwassenen met de kinderblik.

Rucola

Gisteren zei een jongmens aan de kassa van AH die mij een watermeloen in de dop overhandigde: Ik kan me niet voorstellen dat het werkt! Jazeker, kon ik hem vertellen, het werkt als een gek! De rucola is al 4 cm. En de broccoli en de doperwten ook. Ik moet verder. Dus zoek ik in het instructieboekje naar Wat Nu? De rucola moet verpot in een pot van 12 cm doorsnee. Die hádden ze vorige week in AH in felle kleurtjes. Bobby vindt die te kinderachtig, maar ik moet natuurlijk doen wat ik wil, voegt hij er snel aan toe.

Gelukkig voor hem zijn ze deze week al op, ik zal dus naar een Tuincentrum. Misschien toch zo'n vierkantemeter tuin? Maar die vind ik zo vierkant in ons organische ronde-vormen-tuintje niet passen. Als ze rucola 10 cm is kan ik hem al nuttigen. Dan is-ie vast in één hap op.

Einde

Ik lees de novelle Daan en Olivia van Beitske Bouman, gevonden in de digitale bibliotheek. Ik ben steeds minder enthousiast over het aanbod, vooral onaanspreekbare backlisttitels en een slechte zoek- en bladerfunctie. Tegenwoordig zoek ik op uitgeverij. Dit boek van Beitske Bouwman was van Querido. Ik kies het om het thema en het prachtige omslag. Ik ken haar niet. 

Het is verrassend mooi en indringend. Het verhaalt over het einde van een relatie. De geschiedenis begint op het moment dat Daan het pand verlaat - wat daar aan vooraf gegaan is blijft lang in het midden - en het behandelt het eerste etmaal van beiden nadat ze uit elkaar zijn. Hij is accountant, zij chirurg. Ze zijn veertigers, zogeheten succesvol, en wonen in een prachtig huis. Hij weet niet waar naar toe, moet hij naar zijn ouders, en rijdt als een kip zonder kop en wil naar zee. Zij dwaalt onrustig door het huis. 

Hun beider onrustige hoofd staat centraal in dit boek. Om en om krijgen ze een hoofdstuk. Voor beiden is een leidende gedachte dat ze hoe dan ook willen blijven werken en geen dag verzuimen, werk biedt houvast. De liefde was verwaarloosd, maar blijkt een sterkere kracht dan ze in hun sleurleven vol steeds meer kleine en grote irritaties gedacht hadden. Nu raken ze beiden zo ontregeld van de breuk dat dat niet gaat. Na een etmaal lijkt het door die ontregeling allemaal iets minder zwart-wit definitief dan in het begin, en hebben ze allebei behoefte aan een opening. Maar als hij thuis kont wacht hem een onaangename verrassing.

In een bio'tje over de auteur op haar website lees is dat ze filosofe is en dat ze met man en drie dochters in een dijkwoning aan de Waal woont. Hoe zou ze bij dit onderwerp komen?

Ze heeft een nieuwsbrief. De laatste aflevering gaat over wachten, over lege tijd durven toelaten. Ik abonneer me.

Franciscus

Overal in de stad hangen affiches van een tentoonstelling over Franciscus van Assisi, verteld door Henk van Os. Ze intrigeren. Veel spiritueel angehauchte mensen voelen zich zeer door hem geïnspireerd. En zo neem ik voor het eerst sinds weken (sinds de onverwachte instorting van mijn OV-chipkaart) weer eens de bus naar de stad. Op naar het Catharijneconvent.

Henk van Os, oud-directeur van het Rijksmuseum te Amsterdam, heeft zijn hele leven een snik gehad naar Franciscus en dan in het bijzonder naar afbeeldingen door de eeuwen heen. 2D en 3D. Ik denk dat ze Henk van Os zo prominent aan de tentoonstelling hebben toegevoegd om ook ongelovigen dat museum in te krijgen. 

Ik ben meer onder de indruk van het gebouw dan van de tentoonstelling, maar dat komt wellicht omdat ik niet met heiligen ben grootgebracht. Vanuit de kerk hoor ik prachtige gewijde zang, maar de deur is dicht. Helaas. 

De afdeling middeleeuwse beelden van vrouwen doet me meer.

Griek

Het is niet de Nieuwe Waterweg, zegt Bobby. Maar toch: het uitzicht op de grote vrachtschepen die voortdurend langs varen is geweldig. We eten bij een Griek aan de Amsterdamsestraatweg, met vol uitzicht op het Amsterdamrijnkanaal. Pittoresk is anders, maar toch houden we ervan. 

We hebben allebei een frustrerende werkdag achter de rug en helemaal geen zin in boodschappen halen en koken.  Deze Griek, gelegen naast de ook al weinig inspirerende supermarkt Boni, is wel op loopafstand. 

Ik vind het heerlijk. Knap er helemaal van op. Lekkere dorade met spinazie. Flesje retsina. Baklava met ijs toe. Wat is het eigenlijk kinderlijk eenvoudig om ons terug in het goede humeur te krijgen.