De roman Kamer (Room) van de Ierse schrijfster Emma Donoghue verdroeg ik niet. Na 25 bladzijden hield ik op. Te beklemmend. En dat terwijl zij een van mij lievelingsauteurs was / is. Nu ga ik naar de film.
Voor wie niet weet waar het boek over gaat: een jongetje van 5 en zijn moeder wonen al 5 jaar in een 'kamer', een geluiddicht schuurtje achter in een tuin, bij een gek die haar daar opgesloten heeft. De moeder al 7 jaar. Een soort Natascha Kampusch. Maar dan anders. Het jongetje weet niet anders dan dat dit de wereld is. Maar zijn moeder heeft zijn hulp nodig om te ontsnappen en moet hem vertellen dat er meer is dan die kamer.
Will zei dat-ie zó mooi was, het jongetje zo geweldig vertederend. Maar dat die film zó binnen zou komen, dat had ik toch niet verwacht. Koortsige konen. In een café praten Peeq en ik langdurig na over de onverwachte impact die de film op ons heeft. Zo benauwend. Dat het in het schuurtje bij jouw eigen achterbuurman kan gebeuren. Er zitten ook zoveel raadsels in. Hoe zit dat nou met haar vader? Heeft hij haar ook misbruikt? Is hij de vader van het jongetje? Nee, dat kan niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten