Eindelijk schiet het op met het achterterrein, maar niet tot ieders tevredenheid. Vier maanden heeft het nu geduurd. Vandaag zijn boompjes geplaatst. Niet bij ons, maar verder wel. Bewoners beginnen elkaar mailtjes te sturen over wat er allemaal mis is met de parkeerplaatsen (één buurman meldde dat er 41 parkeerplaatsen zijn in plaats van de beloofde 42, dus als die persoon gelijk heeft heeft één buur heeft geen parkeerplaats. Vandaag lopen er allemaal buren achter het huis, parkeerplaatsen te tellen.
De toegangspoort is heel smal. Ik probeer hem even uit, mijn spiegels rijd ik er gelukkig net niet af. Ook de parkeerplaatsen zijn bijzonder smal. Binnen de normen, zegt de aannemer, binnen de normen. Maar er is nauwelijks ruimte om in de parkeren. Zodra één buur wat nonchalant op de lijn parkeert gaat het helemaal mis. Domino-effect.
Niemand gelooft in de ritterplaten, niet die met gras (in de toekomst) en niet die met grind.
Volgende week wordt het terrein opgeleverd en dan is het van ons. Van de VVE. Je kunt je de toestanden in de toekomst nu al voorstellen. Je voelt aan je water: dit gaat geld kosten. Het volle leven: huiseigenaar zijn en lid van een VVE.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten