Net als de aankomst is afscheid van het huisje in de Ardennen ook wat raar. De receptie is niet open op de tijden die op de instructies staan. We moeten uiterlijk om 10u uitchecken, maar als we er om half elf aan komen rijden is de receptie nog niet eens open. Na een telefoontje met een 06-nummer voor noodgevallen gooien we op hoop van zegen de sleutel en de meter-opnames maar door de brievenbus.
Eenmaal thuis blijkt Bobby zijn pantoffels in het huisje te hebben laten staan. Ik wil nog even bellen de volgende dag, dus of ik de kwestie even wil meenemen. Natuurlijk.
Maar nee. Je gaat niet tussen je collega's bellen: 'Goedendag, mijn man is zijn pantoffels kwijt. Hij is best wel aan ze gehecht, kunt u kijken of ze nog in het huisje staan en zo ja, ze naar ons opsturen?'
Eenmaal thuis blijkt Bobby zijn pantoffels in het huisje te hebben laten staan. Ik wil nog even bellen de volgende dag, dus of ik de kwestie even wil meenemen. Natuurlijk.
Maar nee. Je gaat niet tussen je collega's bellen: 'Goedendag, mijn man is zijn pantoffels kwijt. Hij is best wel aan ze gehecht, kunt u kijken of ze nog in het huisje staan en zo ja, ze naar ons opsturen?'
Zeg ik 's avonds: 'Dat telefoontje doe je zelf maar.' En ze vinden de pantoffels en beloven ze op te sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten