Das alte Jahr vergangen ist

'Vrolijk feestje!' wenst deze en  gene me toe. Maar we doen geen feestje. Al enkele jaren hebben we het programma-onderdeel Oudjaarsavond van de jaaragenda geskipt. Deze 31 december gaan naar de Vespers in de Domkerk, om 19 u. Voor een beetje Uren dagen maanden jaren...’

Het regent echter als een gek en ik wil met de bus, maar Bobby realiseert zich net op tijd dat er vanaf 20u geen bus meer terug rijdt. Dus toch wel die 25 minuten met de fiets.

Het is mooi. De Domkerk is heel donker, slechts één vleugel is spaarzaam verlicht. Er zijn enkele tientallen mensen op af gekomen. En natuurlijk die prachtige cantorij in rode pijen. Ze zingen onder meer 'Das alte Jahr vergangen ist' van Samuel Scheidt.

Op de Buienradar was te zien dat het om 20u droog zou zijn. Nou, mooi niet. Dus terug weer door de koude, wind tegen, en regen. Je kan zeggen: dit is dé manier om heel blij en dankbaar te zijn met een avondje thuis op de bank met een aflevering ‘Andere tijden’ over het weer, en de Oudejaarsconference van Youp van ‘t Hek in de Stadsschouwburg van Groningen.

Youp haalt nog aan dat hij zijn allereerste programma speelde in een klein theatertje áchter de schouwburg: Het Kruithuis. Dat weet ik nog! Ik was erbij. Zijn cabaretgroep heette Cabaret Nar en de show ‘Romantiek met mayonaise’. Volgens mij zong hij toen al ‘Flappie’. Ik vond hem ontzettend leuk. Nu eigenlijk ook weer. Bobby en ik zitten deze Oudjaarsavond saampjes luid lachend op de bank.

https://www.discogs.com/Cabaret-Nar-Romantiek-Met-Mayonaise/master/189171

Terugblik

Eindelijk aan mijn Jaaroverzicht 2017 begonnen. In een schrift. Met de hand. Het duurt de hele middag. En het is nog lang niet klaar. Eerst thema's genoteerd: wonen, werken, vriendinnen, familie, hobby's, gezondheid, vakanties, wandelingen, muziek, kunst. Allemaal verschillende laadjes om open te trekken, en dan  maar gaan schrijven en schrijven en schrijven en waar een black out is terugzoeken in de agenda en de blogs. 

Er is veel gewist in mijn geheugen. Wanneer had ik de tandvleesoperaties? Dit voorjaar? Vorig najaar? Die gebroken pols, was dat dit jaar? En wanneer lag Schoonmama ook alweer in het ziekenhuis? En wanneer solliciteerde Constantijn bij ons? Was dat ook dit jaar? Wanneer ging Mandy naar het ziekenhuis? Duurde dat maar een maand? Waar waren we eigenlijk op vakantie dit jaar? 

Het was zo'n zwaar jaar dat ik erg veel vergeten ben en/of verdrongen heb. Ondanks al die blogs (die ik maar eens niet geraadpleegd heb). Mijn agenda heb ik slecht bijgehouden. Dat is dan maar een eerste goede voornemen: de agenda beter bijhouden zodat ik aan het eind van het jaar daar aan factchecking kan doen.

13 maanden

Iedere Dag Een Tekening gaat in deze Kerstvakantie bijna lukken. Het is inmiddels een sport om Bébé in een tekening te vangen. Moeilijk hoor, zo’n meisjeshoofdje en zo’n laagje donshaar erop. Maar wel weer trots op.

Be Yoncé

Will heeft me uitgenodigd voor een lunchpauze-voorstelling in het Bellevue-theater: ‘Don’t Worry Be Yoncé’. Eerlijk gezegd heb ik geen idee, maar het is altijd leuk om glimpen van nieuwe werelden te zien. De hele week heb ik bij het kijken naar het programma ‘Top2000 A Gogo’ al van die ervaringen dat ik niet meer van deze tijd ben, omdat ik maar heel weinig ken van wat ik daar zie, terwijl het programma zeg 10 jaar geleden nog een doorlopend feest van herkenning was. Elke generatie zijn eigen helden en heldinnen, zullen we maar zeggen. 

Voor wie het ook niet weet: Beyoncé is een jongere versie van Madonna, afkomstig uit de wereld van de rappers, een mega-idool, beeldschoon, uitmuntend kunnende zingen en dansen, sexy, rijk, uitdagend, soort feminist. Meisjes willen Beyoncé zijn. De twee actrices Stephanie van Batum en Stacyian Jackson geven dansend en zingend een soort college over hoe dat te bereiken. Ze hebben eerder dit jaar een prijs gewonnen in het Fringe Festival, dat een podium wil bieden aan jonge acteurs/trices. 

We moeten natuurlijk meedoen en ook zo soepel en sexy dansen. Op de rij voor ons een groepje van dertigers/veertigers (v) die vol overgave meedoen. Thanx, Will, voor deze bijzondere experience.

Visite

Dat is zo fijn aan kerstvakantie. Dat je geen plan hebt, dat dan iemand zomaar opbelt en vraagt: ‘Zal ik langskomen?’ En dat je dan ‘Ja leuk!’ kunt zeggen, zonder reserve. Want je hebt gewoon tijd en ruimte. Wat erg dat ik dat zo vaak niet heb.

En het is niet zomaar iemand, het is Nichtje, of ze zal komen. Bébé is alweer 13 maanden. Ze heeft inmiddels haar, vier tanden en ze kan los lopen. Ze is verrukkelijk intens. Ze heeft een hazebeestje mee, maar het ‘troostpopje’ dat ik ooit op de Kerstmarkt te Saarburg kocht, oefent ook meteen op Bébé grote aantrekkingskracht uit. 

Zoals u op de foto wellicht kunt zien heeft Nichtje al een tweede kindje op komst. Ze wil er misschien wel dríe. Toen Bébé geboren was had ik voorgesteld dat ik zo eens per maand een dag op Bébé zou oppassen. Maar toen werd op het werk Mandy ziek en kon ik het niet meer waarmaken: Oppastante te Nijmegen. Misschien kan het op den duur wel weer, want Bébé is onweerstaanbaar leuk. Nichtje hoopt dat ze heel stout wordt.

Gelukkig heb ik in de koelkast Chinese wokgroente en biokipfilet voor drie, en nog aardappeltjes en appelmoes voor de kleine. Wat er nu nog gebeurt: deze kerstvakantie is helemaal geslaagd.  

Meesweg

Tekening geinspireerd op de wandeling laatst in Almeerderhout. Wat was het mistig. En wat is die polder recht. Ze hadden daar een cirkelbos, een labyrint en wat al niet, om de Almeerders te bewegen naar buiten hun bebouwde gebieden gte gaan om er iets natuurs te beleven. Ik vond het landschap onverwacht wild aantrekkelijk.

Zwanie

Dat is mooi wakker worden op 29 december: er is weer een koppel zwanen in de vijver voor ons huis. Wat heb ik die gemist. 

Ik weet niet of u het zich herinnert en of het u überhaupt interesseert, maar wij hadden hier zwanen en zwanenkinderen, wat de vijver en de buurt een hele extra boost gaf en saamhorigheid. Tot het laatste nest zwaneneieren geklutst werd, het ouderpaar in een depressie stortte en de moederzwaan het loodje legde. Vader dobberde nog enige maanden moederziel alleen rond en verdween uiteindelijk. Je hebt geen idee waarheen. 

Sindsdien zijn er alleen nog wat waterhoentjes en meeuwen in de vijver. Daar ontwikkel je geen band mee. Ik wilde net aan mijn terugblik op 2017 beginnen. Ik weet niet of de zwanen er in voorgekomen waren. Nu wel! Het hart licht er echt van op.

Urban Sketching

In Trouw staat een verhaal over zondagsschilders en amateurtekenaars, waarvan er 1,7 miljoen blijken te bestaan in Nederland, vooral vrouwen op leeftijd. Ai. Niets bijzonders dus, die hobby van mij. Dertien in een dozijn. Amateurs schilderen liefst naar de werkelijkheid: landschappen, dieren, portretten. Ai. En die amateurs willen allemaal gezien worden en erkenning. Ai.

Trouw schrijft ook over een wedstrijd op de Facebookpagina LikeMyPainting. Daar kun je werk op posten en als je 25 likes hebt kun je mee naar een verkiezing door een professionele jury. Zal ik eentje inzenden en zo ja welke? En moet ik dan mijn internet-‘vrienden’ vragen mij te ‘liken’? Ai.

Onder mijn Maassluis-kerstnacht-tekening die ik gepost had op de groep ‘IedereDagEenTekening’ stond een reactie: ‘Urban Sketching!’ Wat is dat nu weer? Er blijkt een beweging te zijn van mensen die buiten tekenen. Tekenen op locatie. Je hebt Urban Sketching Nederland maar ook per stad, dus ook Urban Sketching Utrecht. Het is allemaal rijp en groen wie en wat er deelneemt. Architecten, designers enerzijds, maar ook amateurs. Soms worden er Urban Sketching Dagen georganiseerd. Voor je het weet ben je weer uren en dagen en weken onder de pannen.

Tekenen is de nieuwe mindfullness, lees ik ergens. Ook zoiets had ik deze week bedacht. Ai. Ik zit weer midden in een trend, zonder het door te hebben.

https://www.metronieuws.nl/nieuws/binnenland/2017/07/urban-sketching-weg-met-die-smartphone

Almere

Onlangs was Renate Dorrestein te gast bij het tv-programma VPRO-boeken. Wel een half uur. Ze wilde liever over haar werk praten dan over haar ziekte. Een werk dat voor haar cruciaal is is Weerwater dat ze schreef als gastschrijver te Almere. Daarvoor had ze een writer’s block gehad en in Almere was die acuut over gegaan. Al haar thema’s vielen samen. Vooral de nieuwe samenlevingsverbanden van mensen die geen gezinnen hebben. Als voorbeeld noemt ze dan haar man Maarten, zijn dochter en de dochter van haar overleden vriendin die nu een beetje háár dochter is. 

Wat ze ervan maakt: daar te Almere vergaat de wereld en alleen Almere blijft bestaan. Er hangt een kring van mist om Almere en de helden - meest mannen - die met de auto die mist in rijden om te kijken wat daar achter is komen niet meer terug. Er functioneert niets meer. Er is geen internet, geen radio, geen elektriciteit, geen bezine. Alles en iedereen vervuilt en raakt overwoekerd door onkruid. Er is geen eten. Er zijn bijna alleen nog vrouwen over, plus een contingent gedetineerden. Die moeten een samenleving gaan vormen. En wat ze dus gasn doen is ‘families’ formeren. Clans. En ze plaatsen die gedetineerden aan het hoofd ervan. Het idee is dat ze dan verantwoordelijkheidszin krijgen. 

Het is weer een alle kanten uitwaaierend Dorresteinboek. 

Curriculum

Er ligt een dichtbundel bij mij op de bank: Koerikoelum van Tjitkse Jansen. Hoe komt die daar? Ik heb die bundel, hij staat voor zover ik weer in de bibliotheek. Heeft een van de gasten hem laten liggen? Ik heb het boek nooit uitgelezen. Toen ik studeerde las ik erg veel poëzie, en had ik het gevoel dat dat echt een extra dimensie gaf aan mijn bestaan of aan mijn begrip van het leven, maar het is steeds verder afgenomen. Het kwam niet meer binnen, laat staan dat het beklijfde. Geen ruimte voor. 

Nu begin ik te lezen en komt het regelrecht wel binnen.  Prachtig! Zo onopgesmukt. Gedachtenflarden. herinneringen. Kriskras door het leven heen. Situaties op school. Met pesterig broertje. Met oma. Met vader. Met pleegouders. Met psychiater. Met vriendje. Ex-vriendje. Bij optredens als dichteres. Heel mooi straf  geformuleerd. Humoristisch. Wrang. Vele toonaarden. Prachtig. Het is uit 2007. Toen was het de beste dichtbundel van het jaar.

Ik wil het meteen aan Marg sturen. Zij ligt sinds zondag weer in het ziekenhuis. Zo ziek dat niemand op bezoek mag komen. Ik zal eens appen of ze een prachtige dichtbundel aan kan. Ja ze wil het. Stuur maar naar mijn huis, dan heb wat om me op te verheugen, appt ze terug.

Limbo

He he, het is Derde Kerstdag en ik mag de hele dag in bed blijven. Het vriend(inn)en-etentje is weer een wonderschoon genoegen. Bobby heeft een Russisch maal gekookt en het is allemaal even heerlijk. Eerst blini’s (kleine ronde pannenkoekjes met zure room, en dan haring, gerookte zalm of kaviaar), dan soljanka soep (stevige groentesoep met spekjes en rauwe ham én natuurlijk zure room). Alle gerechten gaan gepaard met veel zure room. Dan boeuf stroganov (rundvlees in een romige rode saus met groenten) met gebakken aardappelen en salade. En tenslotte Russische pudding. Gelukkig doen we er uren over en dan komen bij de koffie de likeurtjes op tafel. De gespreksstof waaiert alle kanten op. Zoals Gijs die als hobby parfum maken blijkt te hebben. Ik wil onmiddellijk ook een laboratorium met etherische oliën.

Natuurlijk doen we ook een rondje: hoe was dit jaar en wat wordt het volgend jaar? en dan leer ik de term ‘limbo’, ofwel het ‘voorgeborchte’, een theorie uit de katholieke kerk die in de jaren zestig uit de gratie is geraakt en in 2007 door de toenmalige Paus afgeschaft. Het is niet de hemel en het is niet het vagevuur, maar een tamelijk prettige plek waar de zielen van deugdzame ongelovigen en ongedoopte kinderen na hun dood vertoeven. Daar vergelijkt Gijs mijn situatie op werkgebied mee. Dat is mooi.

Het wordt heel erg laat en er is allejezus veel afwas en die doe ik ‘s nachts nog helemaal. Ik lig pas om 3 uur in bed. Hoewel ik van tevoren meermalen zei: ‘Dit doen we nóóit weer!' ben ik toch weer intens tevreden.

Mooi Maassluis

Maassluis. Pittoresk stadje. Hier waren we op bezoek bij onze jazz-vriend. Het groene vlakje is het veldje waar de hondenbezitters hun honden laten poepen zonder het op te ruimen. Tegen wie hij zijn strijd levert.

Ik denk steeds: ik moet nodig het jaar reflecteren en evalueren! Wat was betekenisvol dit jaar? De tekeningen waren zéker betekenisvol. Vasthouden van een moment in deze almaar sneller voortvliedende tijd.

Mijn vriendinnen van de Facebookgroep ‘Iedere Dag Een Tekening’ wijzen met op het fenomeen ‘Urban Sketching’,  waar ik mij meteen bij wil gaan aansluiten. Mensen tekenen in het wild op straat, ik geloof af en toe in groepsverband. Dat lijkt me leuk!

Kerstdiner

Het gaat goed met de Kerst. So far so good. De saamhorigheid en de lekkere dingen. Het diner dat ik kook voor Schoonmama is  heerlijk, al zeg ik het zelf. Marokkaans. Zo exotisch voor haar. Ik laat de recepten bij haar achter, dan kan ze er morgen mooi over uitwijden tegenover Tante Miep. 

Eerst een wortel-pastinaak-pompoensoep, met daarop in knoflook gebakken koriander en peterselie, toen een couscous met kip, kikkererwten, courgette en peultjes. (Ik ben een blikje tomaten en de kaneel vergeten, dus Bobby naar de buurvrouw voor kaneel en een blikje tomaten. Dat had de buurvrouw niet en toen kregen we een pakje Unox tomatensoep.) 

Naast de couscous twee leuke salades (een van sinaasappel en olijven, en een met rucola en spinazie).  Alles is  heerlijk gekruid met vooral komijn en kaneel, en verse peterselie en koriander. En tot slot een toetje met griekse yoghurt, gecaramelliseerde stukjes peer en kruimels van koek bastonje. Mjommie. En zo eenvoudig. We zitten helemaal niet vol, zeggen ze na afloop tevreden. 

Als we om half negen de bolide weer inladen (slaapzakken, koffertjes, pannen, kruiden en ander kookgerei) zegt ze diep dankbaar hoe diep dankbaar ze is voor alle fuss die we uitgehaald voor haar kerst. Voor jou doen we alles, zeg ik.

Er is een kindeke...

Iedereen doet maar wat met Kerst. Broerlief heeft ineens ergens op internet de annonce in de krant ter gelegenheid van mijn geboorte gevonden. Heb ik nog nooit gezien. Maar ziet u: ik heet écht Lucie Theodora.

De herdertjes lagen bij nachte

Te Maassluis. Omdat we Neef Rick op bezoek hebben kunnen we niet naar de Kerstnachtdienst in de Groote Kerk en dus gaan we dit jaar maar eens naar de Volkskerstzang midden in de nacht op de Markt. Wat een evenement. Honderden mensen bijeen om alle kerst-evergreens te zingen. De versterking is heel slecht dus je hoort niets, maar toch vind ik het mooi. De harmonie, een ad hoc-koor. Als die mensen die saamhorig In Excelsis Deo zingen. Dit is wel een stadje op menselijke maat. De burgemeester zegt dat we moeten omzien naar eenzame mensen.

‘Zullen we door de haven teruglopen’, vraagt Bobby als het afgelopen. Het decor van zijn jeugd is heel mooi verlicht, met lampjes in de historische schepen. En dan: ‘Zullen we even bij Aad langs?’ Aad is een oude jazz-vriend. Hij woont in een klein woninkje onder de Groote Kerk, aan de haven. Het is al na enen als we aantikken, maar zijn licht brandt nog. En zo zitten we tot drie uur bij de jazz-vriend te luisteren naar de verhalen over zijn strijd tegen de plaatselijke hondenpoep. En zo is het al met al een heel gedenkwaardige kerstavond.

Gelezen in 2017

Een van de- zelfopgelegde - taken aan het eind van het jaar is een overzicht te krijgen van de betekenis van dat jaar. Daar hoort het doorbladeren van de agenda bij en een lijst van de gelezen boeken. De score. Meten is weten.  Ik dacht dat ik dit jaar héél véél had gelezen, maar het is wel minder dan vorig jaar. Het is natuurlijk nog geen Kerst, maar nu zit ik op 46. In 2016 waren het er 47, in 2015 42, in 2014 29, in 2013 38.

1. Andrea Bajani, Het hoogste goed (Athenaeum Polak & Van Gennep
2. Paul Johannes Mueller, Beroemde fresco's. De fascinerende wereld van de Joegoslavische fresco's (Atrium)
3. Amy Liptrop, De uitweer (Ambo|Anthos)
4. Wim van Scharenburg (red), Zuilen toen Zuilen nog Zuilen was, deel IV (Museum van Zuilen)
5. Graeme Simsion, Het beste van Adam Sharpe (Luitingh Sijthof)

6. Steve McCurry, Lezen (Fontaine)
7. Jan Siebelink, Oscar (De Bezige Bij)
8. Nelleke Noordervliet, Aan het eind van de dag (Atlas Contact)
9. Hans Fallada, In mijn vreemde land. Berichten uit de gevangenis 1944 (Cossee)
10. Hugo Borst, Ma (Lebowski)

11. Sonja Barend, Je ziet mij nooit meer terug (De Bezige Bij)
12. Tommy Wieringa, De dood van Murat Idrissi (Hollands Diep)
13. Herman Koch, Makkelijk leven (CPNB)
14. Yolanda Entius, Abdoel en Akil (Van Oorschot)
15. Janne Schra & Noordpool Orkest, Vasalis (ISVW Uitgevers)

16. Peter Bauwens, Oosterse inspiratie voor de westerse moestuin (Forte Groen)
17. Christian Voigt, Photography (Te Neues)
18. Mink de Vries, Pleidooi voor een postmoderne devotie (Boekencentrum)
19. Adriaan van Dis, In het buitengebied (Atlas Contact)
20. Alfred Birney, De tolk van Java (De Geus)

21. Adinda Akkermans en Roos Menkhorst, Bibeb, Biechtmoeder van Nederland (Querido)
22. Joke Hermsen, Stil de tijd. Pleidooi voor een langzame toekomst (AP)
23. Marja Pruis, Zachte riten  (Prometheus)
24. Nelleke Metselaar (red), Zen Zien Tekenen. Inspiratieboek (Asoka)
25. Adam Alter, Superverslavend (Maven)

26. Murat Isik,  Wees onzichtbaar (Ambo|Anthos)
27. Gedroomde landschappen. Symbolisme van Van Gogh tot Kandinsky (Exhibitions International)
28. Mari Jungstedt, Gevaarlijk spel ( A.W.Bruna)
29. Inez van Dullemen, De komst van de rustverstoorder (De Bezige Bij) |
30. Juli Zeh, Ons soort mensen (Ambo Anthos)

31. Paolo Cognetti, De acht bergen (De Bezige Bij)
32. Wil van den Bercken, Dag leven, dag boeken. Over de betrekkelijkheid der dingen (Balans)
33. Bandi, De aanklacht. Verboden verhalen, Uit Noord-Korea gesmokkeld (Ambo Amthos)
34. Renate Dorrestein, Reddende engel (Podium)
35. Balli Kaur Jaswal, Erotic Stories for Punjabi Widows (Harper Collins).

36. Renate Dorrestein, Liever horen we onszelf (Querido)
37. Charlotte Mutsaers, Harnas van hansaplast (Das Mag)
38. Linda Olsson, In de schemer fluit de merel (Orlando)
39. Carolijn Visser, Selma. Aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao (Atlas Contact) 
40. Martin Michael Driessen, De pelikaan (Van Oorschot)

41. Trudy Kunz, Kroniek van een bange liefde (Aspekt)
42. Emily Esfahan Smith, De kracht van betekenis, Hoe zin te geven aan je leven (Ten Have)
43. Emma Curvers, Iedereen kan schilderen (Atlas Contact)
44. Zaharias Heyer, Thuis bij jezelf (Berne Media)
45. Tjitske Jansen, Koerikoeloem, (Podium)

46. Renate Dorrestein, Weerwater (Podium)

Voorgaande jaren: Gelezen in 2016 Gelezen in 2015  Gelezen in 2014  Gelezen in 2013

Lavinia

Afgelopen zondag tekende ik de harpiste Lavinia Meijer. Stuur hem naar haar toe! zei Bobby, die haar laatst in de kerk had voor een optreden. Ze is bij optredens altijd heel erg zelf in de weer met haar harp, ze verplaatst hem zelf in de auto en naar het podium, op ee karretje. Dat heb ik ook wel eens gezien bij een optreden. Dus ik stuurde de tekening naar management [at] laviniameijerdotcom, maar dan weet je niet waar zo’n mailtje terecht komt, al kan ik me niet voorstellen dat dat níet bij haar zelf is. In de categorie hartverscheurende fanmail. Ik kreeg geen antwoord, geen bedankje. 

Tot net. 'Beste Lucie, Wat ontzettend leuk om deze prachtige tekening te ontvangen, veel dank! Fijn om te horen dat mijn muziek u zo goed bevalt.  Wellicht tot bij een concert! Hele fijne feestdagen! Hartelijke groet, Lavinia.'

Yeah.

Merry X-mas

Ineens overvalt me een diepe droefheid. Het zal de vermoeidheid wel zijn van het werk en het kerstuitje, de bloembollen en de mislukte zoektocht naar kerstpanty’s. Bobby kookt zijn spagetti, en ik lig op de bank te miezemuizen over de zinloosheid van het bestaan, in het bijzonder van Kerst. Al die recepten en boodschappen en kaarten en bloemen. 

Wij doen niet aan kerstbomen, hebben alleen twee kerststerren, één vóór en één achter, en ik heb een weelderig kerstboeket gekocht. Daar zitten witte lelies in, die niet meer al te vers zijn en nogal nadrukkelijk geuren, en Bobby wordt er een beetje misselijk van. Maar ik wil ze niet weggooien. Het is het nog maar 23 december. Ik ga maar kerstliedjes spelen, misschien komt de kerststemming dan.

Misschien komt de droefheid omdat we het familiefeest X-mas sinds Mutti’s verscheiden nooit meer met mijn familie vieren. We gaan zoals elk jaar naar schoonmama te Maassluis en doen ons vriendinnen-etentje. Ik sta er helemaal achter, maar toch. Alsof ze het vóelt stuurt Zus3 me een appje, of we Eerste Kerstdag komen eten. Nichtje, haar Groom en Bébé, en Jongste Nichtje komen ook. Dat was wel een goed idee geweest! 

Kerstkleren

Ik heb weer eens niets om aan te trekken. Ineens heb ik nood aan groene panty’s. Aan het afgelopen hete voorjaar heb nog een zwart rokje met een print van groene plantjes overgehouden. Dat lijkt me wel geschikt voor de kerstoutfit 2017,  tezamen met mijn bosgroene trui. Maar zwarte benen: het geheel wordt een beetje stemmig. Gedragen. Eigenlijk wil ik mosgroene benen. Of gouden. 

Het is drúk! De bus, de stad... Wie gaat er nu déze zaterdag de stad in, zegt Bobby, die zich werkelijk niets kan voorstellen bij een drang naar groene panty’s. Hij vindt mij sowieso een beetje druk. Levendig. Ik ga naar de Bijenkorf, de Hema, de markt, maar nergens gekleurde panty’s. Zwart en antraciet is alles wat de klok slaat. Op internet vind je ze bij feestartikelenwinkels. Maar voor internet is het nu te laat. 

Uiteindelijk slaag ik voor een zwart kokerrokje (voor reserve), een goudgele sjaal en goudgele oorbellen op de markt. Achteraf had ik mijn zoektocht tot de markt kunnen beperken. 

Bollen

Al weken tob ik zachtjes over de bloembollen. Ik heb heel veel bloembollen en helemaal geen plek voor bloembollen. Ik weet ook niks van bloembollen. Vorig jaar zetten ik gewoon hyacinten en blauwe druifjes uit de supermarkt in de tuin, maar ons tuintje is vol. Dit taakje moet vóór de kerst. Dan is dit tobben tenminste voorbij.

De geveltuin om de hoek is inmiddels aangeplant (zie foto) dus dat biedt perspectief. Daar poot ik eerst maar eens de 200-bollen-voor-100-dagen-bloei. Dat zie ik als mijn taak voor vandaag. Morgen doe ik de kerstboodschappen. Voorbijgangers (van hun huis naar AH en weerom) vinden het wel lollig en beginnen me vrolijk aan te spreken. Wat léuk dat jullie dat doen. Glim glim. Buurman Tommy heeft nog nooit bloembollen gezien. Zijn die zó klein? vraagt hij als ik hem het handvol anemonenbolletjes laat zien. Ja zo klein. Ik wist het ook niet.

En dan de moestuinbakken. Vorige maand had ik in een moment van ellend en kooplust allemaal zakken met bijzonder tulpenrassen gekocht, maar tulpen bloeien pas in mei, dan wil ik al lang weer aardappelen en sla. Het is een hele kwestie waar en hoe al die verschillende bollen te groeperen. Uiteindelijk heb ik per bak 9 vlakken gemaakt, 3x3, en die met bolletjes gevuld. Heel schematisch. Met educatieve bordjes erbij. Het is gebeurd. We gaan het allemaal zien. 

Hospice

Op 2DOC is een documentaire ‘Tijd om te sterven’ te zien over een hospice. Het gaat over het hospice in Deventer waar de filmmaakster (Anne Christine Girardot) één dag in de week vrijwilligster is. 

Zij stoort zich aan de discussies over waardig sterven, in die zin dat in haar ogen de ‘euthanasie-lobby’ erin geslaagd is dat ‘waardig sterven’ (wat dat ook moge zijn) het best via euthanasie kan. Zij wil laten zien hoe je ook het einde kunt laten komen en dat dat ook waardig is. Zeker in zo’n omgeving als een hospice. Er is pijnbestrijding en uiteindelijk ook palliatieve sedatie. Met Mutti hebben we prachtige weken gehad in het hospice te Wilnis. 

Het is heel bijzonder hoe dicht sommige patiënten en families de filmmaakster toelaten. Het gaat om hele oude maar ook jongere mensen. Een man met een jong gezin en een hersentumor. Een homostel. Een heel oude vrouw die er al meer dan een jaar is omdat het sterven maar niet wil komen. Zij vraagt uiteindelijk toch om euthanasie.

Verder kijken: 

- De documentaire

- Interview met de filmmaakster

Escape

Alles gaat uiteindelijk vanzelf voorbij. Ook zo’n Kerstuitje, zei ik vanochtend tegen mezelf. 

De rit naar Zoelen voert door de mist. De Betuwe nu was woest en ledig. En ergens diep in de mist ligt de Holland Evenementen Group. Aan de oostzijde van het Amsterdam-Rijnkanaal. Je kan van Bunnik binnendoor over de pont bij Wijk bij Duurstede, dat is hemelsbreed het kortst maar duurt het langst, of over de A2 en de A15 voorbij Tiel, of bij Culemborg van de snelweg af en dan eindeloos langs provinciale wegen.

We gaande allemaal spellen doen, urenlang, en aan het einde van de rot komt de Escape Room XL. Er lopen veel groepjes collega’s. Van allerlei bedrijven. Het geheel is zo groot dat ze heel veel groepen tegelijk kunnen herbergen. Dat vinden zij een aanbeveling. Je hebt geen last hebt van de andere groepjes, zeggen ze. 

Ons groepje wordt begeleid door een meisjespersoon die het allemaal voor het eerst doet en die het allemaal ook niet weet en vooral onverstaanbaar mompelt. Zij heeft sleutels en sluit ons op in donkere ruimtes met geen andere opdracht dan zoek de clue. We weten niet waar we naar moeten zoeken en dan sta je daar maar wat. Soms vind ik het te krappe ruimtes en ga ik niet mee. Zoals in een kamer met 4 lijkkisten waar je in moet gaan liggen en dan doet het meisje de kisten dicht.

De Escape Room XL, het sluitstuk, is wel het ergst. We moeten onze telefoons en andere lichtjes inleveren, krijgen lieslaarzen aan, en worden in koude enge donkere ruimtes opgesloten waar we uit moeten zien te komen. Er zijn cijfersloten en getallen te vinden, blijkt. Er is allerhande suspense en horror omheen gesuggereerd. Het eindigt met een labyrintisch gangenstelsel onder de grond dat onder water staat en waar ongeveer niets te zien is. Gewoon doodeng. Een van de jongens roept: wie is er bang voor ratten?

Wat ik wist en wat nu weer gebeurde: ik heb in zulke situaties géén idee. Waar je naar moet zoeken, waar het om gaat, wat je moet doen. Mijn hersens zijn helemaal leeg en blanco.  Ik loop als een zombie mee, gelukkig wel in het vertrouwen dat sommige anderen wel weten wat de bedoeling is. Die zijn er ook. Dat is leuk on te zien. Collega Mandy bijvoorbeeld bloeit helemaal op. Wat? Een puzzel? Een vraagstuk? Yes!

Zelf vind ik het wel fijn om te zien dat er meer mensen een blanco geest krijgen bij zo’n event. Ook jonge mannen. En dat sommige mensen doodsbang zijn. Dat heb ik dan weer niet. Ik heb toch wel vertrouwen dat het allemaal dom amusement is en dat genoeg collega’s het gaan oplossen en dat we voor elkaar zorgen. De dapperen voor de bangeriken. 

‘Én, Lucie Theodora’ roept de  office manager tijdens de barbecue tegen mij. ‘Hoe vónd je het?!?’ Het enig mogelijke antwoord op die vraag is ‘Leuk’. 

Met Nicole hinnik ik nog wat na. Luid. We gíeren het uit. Wat we geleerd hebben, zeggen we: dat alles uiteindelijk voorbij gaat. Dat je nee kan zeggen als je echt niet wilt. Dat het allemaal - hoe erg ook - toch een beetje een band schept. Ik heb toch wel vertrouwen dat het allemaal dom amusement is en dat mijn colleg’s het oplossen en dat we voor elkaar zorgen. De dapperen voor de bangeriken. 

Bij het weggaan zeg ik toch nog even tegen de office manager: 'Dank je wel voor de avond. Maar nooit meer doen he?'

No Escape

Onze officemanager heeft een Kerstuitje geregeld. En wel bij de Holland Evenementen Groep ergens diep in de Betuwe. Te Zoelen. We gaan naar de grootste Escape Room van Nederland. Dit is voor mij het ergste van het ergste. En we móeten mee. We mogen niet wegblijven. Onze office manager is heel dwingend. 

De aanbeveling: 'Een oorlogsexperiment. Onopgelost. En er gebeuren rare dingen, waar niemand graag over praat: bizarre verdwijningen, vreemde geluiden en… wie is dat meisje? Betreed de wachtkamer, doorzoek het kantoor van de dokter, vind de geheime operatiekamer en ontsnap via oeroude tunnels!' 

Nog meer aanbevelingen: 'Onze Escape Room XL zit bijzonder vernuftig in elkaar. Er wachten je 13 ruimtes, de Escape Room zelf én een gigantisch labyrint! Hierdoor is het mogelijk om met grote aantallen tegelijk te spelen. XL dus! Inclusief: Meerdere opdrachten en spellen; Toegang tot The Maze; persoonlijke  begeleider; Flashpen en notebook Live actors en schrikeffecten!; Als je ontsnapt maak je kans op een reis naar Las Vegas! De hele dag GRATIS toegang tot ons schitterende Beldert Beach!

Wie verzint zoiets? Dit is wel helemaal het tegenovergestelde van de Kerstgedachte. Afschuwelijk. Het duurt 4 uur, en dan, pas daarná, krijgen we barbecue. Ik wil niet. Ik ga niet. Ik ben erop tegen. Ik moet wel. Het is een uitdaging. Het is een beproeving. Ze bedoelde het leuk. Er is behoorlijk voor betaald. Alles gaat vanzelf voorbij. Ook dit.

Boerenkool

Het is de hoogste tijd voor bloembollen in de moestuinbak, maar 'dat kan steeds niet want er staat nog prei en boerenkool in. de bloembollen moeten er uiterlijk deze week in. Vandaag eten we dus maar boerenkool. 

Het is een heel gedoe, eigengekweekte boerenkool klaarmaken. Het is niet voor niets dat ik dat nog nooit gedaan heb en dat ik dat gesneden koop. Bij de straatbbq hoorde ik al van een buurvrouw dat ze boerenkool altijd knípt. K. adviseert: 'Boerenkool moet je "ritsen".'  En: 'Je houdt maar weinig over. Voor een maaltijdje voor twee personen heb je 300 gram nodig, dat zijn wel twee planten.' Ik ben er dan ook een half uur mee bezig. Nee, volgend jaar een andere plant. Palmkool.

Ik vind wel een leuk recept met boerenkool in de óven. Je wokt de boerenkool samen met spekjes en wordt, en aardappelpuree met kaas erop. Mmm.

Cirkelbos

Almere heeft ten oosten allemaal creatief natuurgebied. Ze hebben een Cirkelbos, een labyrint, een kathedraalbos en wat al niet. En omdat ik om mij moverende redenen naar een Buitenwinkel wil van Staatsbosbeheer gaan K. en ik naar Almeerderhout als bestemming voor ons dagje uit.

K. blijkt het gebied van 15 jaar geleden te kennen toen ze inspirerend consultant was. Een collega van haar was toen met de gemeente Almere in de weer hoe ze daar de bewoners naar buiten konden krijgen. Landgoed De Kemphaan en dit Almeerderhout zijn daaruit voortgekomen. 

Vandaag is het uitgesproken  druilerig en mistig. En toch heel heel mooi. En er is helemaal niemand. Het mooist is het labyrint met 568 boompjes. We doen er wel anderhalf uur over: heen en terug. 

We gaan ook op zoek naar De Groene Kathedraal van Marinus Boezem, en naar het kathedraalbos, maar we kunnen het niet vinden. Hoe kan dat nou, als je de foto’s bekijkt is het zo imposant. Is het misschien al overwoekerd? Of zijn we niet ver genoeg doorgelopen?

Zie ook:

- Groene Kathedraal

- Goene kathedraal in de winter

Mantelzorg

‘Wat kun jij goed zorgen’, prijst Marg mij. Ik glunder. Ja die kant van mij kent ze natuurlijk nauwelijks tot niet. Dat je geheel belangeloos het natje en het droogje voor de ander verzorgt, die uitgestrekt voor Pampus op de bank mag. Het is de stamppot spinazie met kerriekipjes en geroosterde amandelen geworden. Met die bami of nasi kwamen we er niet uit. Ik ga naar haar Jumbo om het te halen. Fijne winkels heeft ze, op slechts op 3 minuten lopen. Gaat ze daar nog wel komen?

Vandaag heeft ze een lentegroene gebloemde sjaal om haar hoofd. Haar haar begint nu in grote dotten uit te vallen, vertelt ze. Ik vraag maar niet of ik het mag zien. Belangstelling heeft zijn grenzen. Af en toe gaat de telefoon. Nee nu komt niet zo goed uit, zegt ze dan. Er staat een verre achterneef aan de deur met een kerststukje. Er wordt geappt. Zal ik langskomen? Nee nu maar niet, appt ze terug. Ziek zijn is echt een dagtaak.  

De mantelzorg in de ochtend is voorlopig afgeblazen. Buurtzorg-zuster Pieternel komt elke ochtend bij/met haar de dag opstarten.

Glutenvrij

Ik denk: ik ga lekker bami voor Marg koken. Met die boemboes van Conimex en een grote zak wokgroente is dat een fluitje van een cent. Vooral de eerste keer in een vreemde keuken. En heerlijk. Ja lekker, zegt Marg, maar eh, er zijn wel wat restricties. Glutenvrij en geen u, kool en prei, om maar wat te noemen. De lijst is nog wat langer, en je raakt danig in de war als je bami wou maken. Want ui kool en prei zijn wel basis-ingrediënten van bami. En mie is van tarwe, dus gluten. 

En wat zijn gluten eigenlijk? Hoe erg zijn een heel klein beetje gluten als ze van de diëtiste ineens glutenvrij moet? Zo zit ik laat in de avond glutenvrije recepten te zoeken en kom ik uit op stamppot spinazie met kip. Dat is toch een heel ander smaakpalet. En Marg appt: 'Ja! Lekker! Bami! Of nasi!'

https://www.jumbo.com/recepten/gerecht/glutenvrij/?SearchTerm=glutenvrij

Thuis

De veelschrijvende wijze en immens populaire Duitse pater Anselm Grün heeft een opvolger: Zacharias Heyes. Uit hetzelfde klooster. Van hem kocht ik laatst in de abdij te Egmond dit boek: Thuis bij jezelf. Hij is wat jonger, van 1971, ook al zou je dat niet meteen zeggen van zo’n grijze baardaap. 

Ik vind het steeds weer bijzonder dat die kloosterlingen zulke mooie eenvoudige wijze levenslessen te vertellen hebben, omdat je soms het gevoel kunt hebben dat ze volkomen buiten het leven en de wereld staan. Maar dat is natuurlijk niet waar. Met hun actief beoefende gastvrijheid komt de hele wereld binnen in hun leven. En ze hebben als kloosterlingen ook nog het samenleven met elkaar, het voeren van een groot huishouden, wat ook geen sinecure zal zijn.

Het ora er labora (bid en werk) is bij deze twee mannen bijzonder productief. Want ondanks hun straffe dagschema van bidden en eten en drinken zijn er uren te over dat ze productie draaien  en ik neem aan ook nog uren dat ze ontspannen.

Deze Zacharias Heyes raakt de snaar die bij mij altijd weer de snaar is: terugtrekken op je kamer en het daar goed hebben met jezelf. Waar ben je als hedendaagse mens nog werkelijk thuis in deze wereld waar mobiliteit en flexibiliteit het hoogste goed lijken. 

Het gaat nog wel een beetje over God, maar minder dan bij collega Anselm. God zit in jezelf. God (en jezelf) vind je in de stilte. Dat is hij wat hij vooral over God zegt. Geen eindeloze bijbelverhalen. Hij heeft goede raad over van jezelf houden en ademen en dagboek schrijven. Je weet het allemaal wel, maar het is goed dat iemand je bij de les houdt, ook al is het een jonge grijsaard. 

Filmpje: https://youtu.be/8eWEh2uJ-rE

Straatkaraoke

Buren zo’n 25 huizen verderop hebben de hele straat uitgenodigd voor een eindejaarsborrel. Wat een leuk idee. Ook al hebben we de laatste buurtbbq moeten overslaan, Bobby en ik beschouwen onszelf nog steeds wel als behorende tot de die hards. 

De gastheer en -vrouw hebben zich al de hele week verheugd op een avondje karaoke, wat bij sommige buren tot grote vreugde leidt en bij andere tot een lichte O Help paniek. Waaronder bij mij. Het is het allereerste karaoke-avondje in mijn leven. Het is ok om mee te maken, als ik maar niet mee hoef te doen. Ik ken al die liedjes niet.

Eerst komt er een dvd met nummers van Queen, daarna Motown, onder meer I Will Survive van Gloria Gaynor. Iedereen zingt enthousiast mee maar wel nogal vals, waarvan twee recht in een microfoon. Daar zitten ze helemaal niet mee. Het is een belevenis van jewelste. Heel erg leuk dat mensen dat in hun huis halen. Maar tegen twaalven zetten ze raps op en dan denk ik: wat is dit leuk maar mag ik nu naar bed?

Merry Christmas

Jaren geleden heb ik al eens een 'kerstkoortje' gepost van Ted van Lieshout. Hij maakt zulke geestige dingen. Nu doet hij een boerendansje in de sneeuw samen met Philip Hopman, ook kinderboekenauteur. Kijk maar even. Dan verdwijnen toch je zorgen als sneeuw voor de zon.

Zo'n zes jaar geleden maakte hij dit:

Ezels

We gaan naar de audio-reparateur in Soest en daarna even koffie drinken en appeltaart eten bij Hotel Oud London in Zeist. Het weer fluctueert van heftige regenbuien naar stralende zonnige momenten. Als de appeltaart op is en ik uit het raam kijk is het prachtig zonnig. 

‘Zullen we een eindje lopen’, stel ik voor en zo komen we terecht bij de ‘Ezelsocieteit’. Een gebiedje met tientallen oude en/of verwaarloosde ezels. Wat een lieve beesten. Als bezoeker mag je er een beetje tussendoor lopen en ze aaien en knuffelen. Het is hartverwarmend. Ik denk dat er veel vrijwilligers werken. Morgen staan ze op een kerstmarkt, vertelt een medewerker. 

De Brug

Neef uit Berlijn studeert momenteel in Amsterdam. Een half jaar in een internationaal uitwissselingsproject. Hij woont heel luxe in een kamer in een studentenhuis op de Prinsengracht. Toevallig ben ik op de Leliegracht, om de hoek, dus app ik hem even. Maar nee, hij is niet thuis, hij studeert op een studiezaal op het Roeterseiland. Heb je tijd voor een lunchje, vraag ik, ja zegt hij, en zo kom terecht op de nieuwe campus van de UvA, vol youngsters. 

Café De Brug, had hij gezegd. Het is niet echt een café maar een grote ruime hoge hang out voor studenten en universitaire medewerkers met eenvoudig en niet te duur eten en drinken.

Het is een vervreemdend gebouw. Alle muren en trappen zijn grijs geverfd. Maar als je naar boven gaat, en dat moet om dat café te vinden, zijn ineens de muren knalgeel. Alsof ze zich gerealiseerd hebben hoe onpersoonlijk en koud en deprimerend al dat grijs is. Maar die gele muren en trappenhuizen doen weer denken aan een psychiatrisch ziekenhuis. Hysterisch opgewekt.

Boven in het café dat niet echt een café is maar een ‘ontmoetingruimte’ met fantastisch uitzicht hebben ze groene banken en kuipstoelen geplaatst. Op die lichtgrijze geverfde vloer. Er zijn allemaal verschillende sferen. Deze met de tafel met computerende studenten achter een houten boekenkast met planten (volstrekt vintage) vind ik wel prachtig.

Neef en ik zetten ons in een setje kuipstoelen voor het raam. Dat is goed, we hebben prachtig uitzicht en genoeg gesprekstof. Maar af en toe kijken we om ons heen en zeggen we: hoe bijzonder ook, echt gezellig kun je het niet noemen. Kunnen ze niet wat Turkse tapijten neerleggen? 

Al googelend vind ik een plaatje van hoe het er was bij de opening in 2014. Toen lag er een een groot knalgroene kleed. Dat is op enig moment tussen toen en nu verwijderd. Zeker te gezellig.

http://uba.uva.nl/content/nieuws/2014/09/ontmoetingsplek-de-brug-op-amsterdam-roeterseilandcampus-geopend.html

Huile

Gisteren heb ik een verrukkelijke antieke body oil gekregen. Uit Parijs. ‘Huile Antique Tubéreuze’. Zomaar een cadeautje. Van het merk Buly 1803. Sommige mensen weten zulke dingen. Ik nooit. Maar je kan er dan wel weer van meegenieten.

Ze heeft twéé flesjes mee: ‘rozengeur’ en ‘tubéreuze’ en ik mag kiezen. Ik kies de Tubéreuze. Geen idee wat het is. Beetje amandel. Héél subtiel. En het blijft heel lang hangen. Waar ik af en toe wel eens mijn hele armen en benen insmeer met baby-olie moet ik dat met deze olie zeker niet doen.

Ik vind het een leuk cadeau en onderwerp maar weet helemaal niet wat ik erover zal vertellen behalve dan dat die hele markt van beautyshopping volstrekt langs mij heen gaat. Ik houd zeer van lekkere geurtjes en zalfjes, maar ik vind alles ook al gauw oplichterij. Nu kan ik lekker chique meedoen met mijn antieke olie.

http://beautyisboring.com/2017/03/beauty-shopping-paris/

Keukenprinses

Vandaag - vrije dag - heb ik alleen maar zin in plaatjes draaien en koken. Ik geef er helemaal aan toe. Eerst ga ik naar de markt op het Vredenburg, die op woensdag heel andere kramen blijkt te hebben dan op zaterdag. Op zaterdag is het er alleen maar propvol. Nu zijn er minder kramen en minder mensen, dus ik heb ineens allemaal praatjes met de marktkooplui. Zo koop ik een Portugees chorizo bij een Portugese chorizoverkoper, vijf soorten kaas bij een enorm expressieve kaasverkoper, en tenslotte pastinaak, broccoli, aardappelen en mango bij de groentenkraam. En dan gaat het los! 

Eerst maak ik weer eens een mangochutney. Een pot voor mij en een voor Schoonmama. Die houdt er ook zo van. Een wonderbare mengeling van zout, zoet, azijn, ui, fruit, noot... verrukkelijk op de kaas. Honderd keer zo lekker als uit een potje. Dan maak ik een pastinaak-broccoli-mosterdsoep, een recept van de dames van ChicksLoveFood. Vervolgens ga ik voor een 'pizzaschotel' een verse tomatensaus bereiden. Met tomaten, ui en basilicum. Dat moet een half uurtje sudderen en dan moet er nog wat tomaten puree door. Het is trouwens een pastaschotel.

En de muziek die ik erbij op heb staan is een hele oude dubbelcd uit de jaren negentig: ‘She, the Album deel 1’.  

https://www.discogs.com/Various-She-The-Album/release/2481173

In Therapy 2

Het is de tweede afspraak met de holistische massage-therapeute. De eerste keer had ik gedurende vier dagen na afloop een beurs gevoel, en dat voor 85 euro (waarvan 45 euro vergoed werd). Dat mag wel anders. Ik ging tenslotte om me beter te voelen. Ik wil graag wat korter (minder duur) en minder pijnlijk. Maar onrspanningsmassage wordt niet vergoed door de verzekering, zegt de masseuse. ‘Dan zet u toch therapeutische massage op de bon’, zeg ik. ‘Het is hoe dan ook héél therapeutisch.’

Vandaag gaat ze me een energetische massage geven, besluit ze. Wat het ook is, het is heerlijk. Diep ontspannend. Het therapeutische deel bestaat uit gesprekjes bij kopjes kruidenthee. Een kopje vooraf en een kopje na afloop. Wat stelt u zich voor bij therapeutisch, vraag ik nog. Dat er iets bij mij gebéurt, zegt ze. Dat lichaam en geest meer één worden. Dat is de holistische visie. Daar gaan we voor.

Bluetooth

De moderne audio levert allerhande keuzestress op waarover ik eerder al rapporteerde. Ik ben daar niet in thuis en weet niet hoeveel geld ik wil uitgeven. En dat fenomeen Bluetooth, is dat betrouwbaar? 

En vandaag ben ik bij Het Kruitvat langs waar ze tegenwoordig ook een audiowandje hebben. Eigenlijk wilde ik alleen even checken of ze ook een powerbank verkopen, want de powerbank van Rail Tender die ik jaren geleden in de trein kocht heeft zoveel kuren dat ik beter een nieuwe kan aanschaffen. Ze hebben daar ook een powerbank die de iPhone drie keer kan opladen. En wat zien ik: ze verkopen ook Bluetooth speakertjes à € 7,99 met naar eigen zeggen formidabel geluid. Daar koop ik maar een van, dan kan ik in elk geval vertrouwd raken met het fenomeen Bluetooth en de moderne verbondingen. In afwachting van iets mooiers. 

Of het blijft de komende jaren dit boxje. Op mijn Marokkaanse kastje ziet het er uit als een buitenaards wereldwonder. 

Er zit geen gebruiksaanwijzing in het doosje dus ook dit moet weer geheel intuïtief. De Bluetooth op de telefoon herkent niets. Eerst het boxje maar eens opladen met een snoertje. Dan straalt hij rood. De telefoon herkent nog steeds niets. Na een etmaal straalt hij nog steeds rood. Het moet blauw stralen. Stekkertje eruit en apparaat aanzetten. Dat wordt de straling blauw en komt er een veel te luide mechanische Chinese stem die in het Emgels zegt het apparaatje aan staat. En dan herkent de telefoon hem wel. Nu luister ik weer naar die prachtige cellomuziek van Jian Wang. Uit zo’n klein apparaatje komt best leuk geluid. Ik kan er ook radio uit luisteren. Het is geweldig.

Bobby heeft een reparateur gevonden te Soest voor zijn jaren zeventig versterker en die verkopen ook moderne retroradio’s met Bluetooth en nog veel meer. Hij begint geloof ik zelfs eem beetje lol te krijgen, in het tweesporenbeleid in dit huishouden. Het geluid uit het malle speakertje van 7 euro is helemaal niet slecht. Voorlopig kan ik er wel even mee leven.

Stil

Ik zou vanavond met Mo naar een optreden van Vals Plat in de Parel van Zuilen, maar het concert wordt in de loop van de middag afgelast. Heel Nederland is ontwricht door de sneeuw. Ik ben ook niet naar Bunnik. Er rijden geen bussen meer, geen treinen en de auto’s lopen vast en glijden sloten in. Nee, zo komt Mo ook niet naar Zuilen. 

Zal ik misschien naar jou komen lopen, vraag ik. Zij woont in Tuinwijk, dat is 20 minuten fietsen. Maar nu gaat ook bijna niemand met de fiets. Het is een uur lopen. Ik kom allemaal ouders met kinderbakfietsen tegen die samen naar Zuilen lopen. De heenweg om vijf uur wandel ik langs de Vecht, en de terugweg rond negenen langs een wat bewoondere route. 

Rond negenen is het heel stil op straat, er is bijna niemand bij de weg. Geen auto’s, geen bussen, geen brommers... Een wonderbare ervaring. Deze wandeling mocht ik vaker doen.

Vaders

Krijg een herinnering in de mail van de bibliotheek op Zuilen, dat de uitleenperiode van mijn geleende boeken alweer bijna voorbij is. Ik herinner me dat ik drie boeken uit de kast trok, waarvan een van Trudy Kunz over een afhankelijk liefde. Is dat alweer drie weken geleden? Wat vliegt de tijd. Ook had ik toen meegenomen de roman Iedereen van tekenen van ene Emma Curvers. Ik ken haar niet maar toch rinkelt er vaag iets van een belletje van herkenning.  

Bobby wil graag fijn samen bij het knappend haardvuur in de bibliotheek zitten lezen. Dat is in principe best fijn, maar de droomfauteuils (Rooker1) komen pas in januari. We zitten al tweeenhalf jaar op een eetkamerstoel. Die zijn van vorm erg mooi Indonesisch en rond, maar zitten toch niet lekker op de lange duur. Ik ga Iedereen kan tekenen lezen. Het is het verhaal over wat een ‘disfunctioneel’ gezin heet, zoals ervaren door een meisje van 21. Ze wonen in een omhekte villa in Zuid-Limburg. De vader is dwangmatig op ongeveer elk vlak. Je vraagt je af in hoeveel gezinnen ouders zo gestoord zijn en of het erger wordt als je het zo uitvergroot. Bij ons thuis vroeger was het allemaal ook best raar, met name Onze Vader.  

Deze vader heeft een goedlopend bedrijf dat zelfsluitende lades produceert. Verder beheerst hij het gezin en huiselijk leven met al zijndwangmatigheden. Eigenlijk mag er niemand over de vloer komen behalve met de feestdagen gedurende enkele strak gereguleerde uren. Hij heeft op zolder een kamer waar hij tekent, of eigenlijk tekent hij niet, maar vult hij kleurplaten van beroemde schilderijen in.

De vader van de auteur vond het niet fijn dat zijn dochter een roman schreef over haar jeugd en probeerde via de rechter het boek uit de handel te halen. Het is een paar jaar geleden, nu herinner ik het me weer. Hij verloor de rechtszaak. Mensen mogen romans schrijven over hun jeugd, ook al vinden betrokkenen dat niet fijn.

Ongemakkelijk boek. Half uit nu. Ik zit niet meer lekker. Weet niet of ik het uit wil lezen.

Let it snow

Wat een feest: sneeuw. Ik had een heel vol weekend maar ineens ging van alles niet door. Ook heb ik nog wat afgezegd. Wat geeft dat een lucht. Nu kan ik de hele dag plaatjes van de sneeuw schieten. Ik ben niet de enige doe dat doet. De droomplaatjes vliegen je de hele dag om de oren. Iedereen fotografeert zijn achtertuintje of het groen aan de voorkant van het huis. En blijft lekker binnen. Bij mij zijn vandaag een loopje om de vijver en een naar AH qua lichaamsbeweging het maximaal haalbare. 

Ik maak de gehaktschotel met de Zwolse stoofkruiden. Wat is dat lekker! https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1189780/gehaktschotel-met-zwolsche-stoofkruiden

Tulipa Corinna

Op de Facebookgroep Elke Dag Een Tekening heeft ene Chris prachtige tulpen geschilderd. Normaal tekent ze struisvogels. Haar tulpen zijn haast transparant. Prachtig. Het is nog lang geen tulpentijd, vorig jaar heb ik geleerd dat die pas in april-mei is, maar online zijn er natuurlijk meer dan genoeg tulpen te vinden. Met mijn techniek worden ze echter niet zo transparant. 

Beneden bereidt Bobby een runderstoofschotel. Wat een verrukkelijke huiselijkheid. Hij doet dat wel geïnspireerd op - maar niet mét - mijn nieuwe potje Zwolse Stoof-kruidenmix. Hij kookt uit een van zijn standaardhuishoudschoolkookboeken. Ruikt ook lekker. Die Zwolse stoof probeer ik binnenkort zelf wel.

Deze tekening krijgt niet zoveel likes als anders. Dat snap ik. De Facebookgroep Elke Dag Een Tekening heeft een ontmoeting geregeld op 2 maart. Dat is leuk! Ik heb me aangemeld. Volgens mij zitten er veel tekenjuffen bij. En pensionado’s.

Back home

Zo wit als op deze foto is het nog niet in het Zuiderpark te Den Bosch. Wonderlijk genoeg is er alleen het rugbyveld wit. Rugbyveld? Ja er is een rugbyveld in dit park. De rest van het park is drassig nat. Maar de sneeuw is wel een thema dezer dagen. Code oranje zelfs voor morgen. 

Ik wandel met Marg door dit park. Ze is weer thuis. Glad to be back home. Ze loopt behoorlijk uptempo. Ik kan haar nauwelijks bijhouden. 

We praten over het leven. Zij memoreert dat ik op haar verjaardag zei dat 60 vieren wel het beste is wat iemand kan overkomen. Dat 60 worden oogsten is. Met je vriendinnen om tafel. Je realiseren dat dit het is en dat je er heel blij mee mag zijn. Hoe waar als dat was, zeggen we nu. 

'In een vlaag van opruimwoede heb ik mijn speech voor jouw 60e van de computer gegooid', biecht ik enigszins gegeneerd op. 'Heb je hem nog ergens? En hoe vaak mag ik voor je komen koken?'

14 sepember:

http://lucietheodora.blogspot.nl/2017/09/60.html?m=1

Geveltuin

Heb ik al over de geveltuin verteld? We krijgen langs de zijkant van ons rijtje in onze stenige zijstraat een geveltuintje van zo 25 meter lang en een stoeptegel breed. Buurman Jeroen heeft daar bij de provincie een subsidietje voor geritseld.,We hebben niet zo’n zin om alles zelf te doen, dus we vragen onze consultant de hovenier Hans van het plantsoen of hij voor ons een plantenplan wil maken. Hans houdt kantoor boven de schuur van een oude bomenkwekerij achter Fort Maarsseveen. Leuk om weer een stukje van de kaart in te vullen. Buurman Tommy gaat ook mee, want het is tenslotte zijn muur.

Buurman Jeroen had ook geritseld dat de aannemer van de straat 30 cm zand uit die 25 meter richel schepte en verving door voedzame tuinaarde. Het is wel bijzonder dat de gemeente dat doet. Het ligt meer in de lijn der verwachtingen dat je zelf zand schept en afvoert en aarde terugstort. Wij allang blij. Ik zat wel heel erg aan te dringen de afgelopen weken: wanneer komt die aarde nou, de bloembollen moeten erin! En van de week was het zover. Twee mannen met machientjes stortten aarde. Ik natuurlijk plaatjes schieten.

De achterbuurman verderop die zelf zijn geveltuintje heeft aangelegd was minder amused. Want hij had alles zelf gedaan. 

En zo praten we over de mogelijkheden en wensen. Waar ik alles wild wil wil buurman Tommy alles beheerst. Hij is van de buxus-heggetjes. De hovenier zet alles wat hij hoort in een computerprogramma en dan rolt er een levendig logisch breed gedragen geheel uit,

We laten onze hovenier als het kan de planten er ook in zetten. Want dat gaat 10 keer zo efficiënt als buren optrommelen en bij elkaar laten staan jeuzelen over wat de bedoeling is en wat waar moet. Het is allemaal geweldig.

Ja ik had er al over verteld.

http://lucietheodora.blogspot.nl/2017/10/geveltuintjes.html?m=1