Tijd voor weer een documentaire. Deze is van Lidija Zelovic is een journaliste / documentairemaakster voor de IKON. Ze is geboren en opgegroeid in Sarajevo, opgegroeid in een toen nog onverdeeld Joegoslavie, haar vader Servisch, haar moeder Kroatisch, en ze woonden temidden van alle etniciteiten in Bosnie. Die verschillen deden er niet toe. Ze had in 1993 een zonnige jeugd en een gouden toekomst. Ze was 21 en net begonnen als tv-presentatrice bij een lokaal tv station, en toen werd het oorlog. Wie herinnert zich die beelden niet van de snipers in Sarajevo? Zij vluchtte naar Nederland en later kwamen haar ouders ook. Nu wonen ze alweer ruim 20 jaar hier en heeft ze een goed bestaan en een heerlijk zoontje.
Hoe ze in Nederland arriveerde op Koninginnedag. Het shockeerde haar tpen maar nu vindt ze dat nieft iedereen in vredesgebied alsmaar bewust kan zijn van de oorlogssituatie elders. Maar toch hoopt ze dat mensen naar elkaars verhalen luisteren.
De oorlog van haar land van herkomst en ieders waarheden daarover fascineren haar. Ze wil het ware verhaal over de oorlig vertellen, maar dat is er niet. Er is ook geen louter goede of louter slechte kant. Ze ontdekt dat haar lievelingsneef een van die snipers was. Haar vader wil het er niet meer over hebben. Hoe onverdeeld het vroeger ook was (voor haar moeder is het nog steeds zo) haar vader is nu Servier, meer dan vroeger. Haar beste vriend van vroeger (ook journalist) staat helemaal achter Mladic. Niemand kan elkaars verhalen aanhoren. Kan luisteren. Leeft verder, vaak nog verstkt door woede en frustratie.
De film is hier op tv vertoond, maar ook op een filmfestival in Hamburg. Daar werd ze geinterviewd over haar werk als journalist. Hoe je als tv-journalist alleen het verhaal mag vertellen dat de producent wil. Het verhaaltje dat verkoopt. Het verhaal met een korte versimpelde waarheid. En daarom maakte ze deze documentaire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten