Neef uit Berlijn studeert momenteel in Amsterdam. Een half jaar in een internationaal uitwissselingsproject. Hij woont heel luxe in een kamer in een studentenhuis op de Prinsengracht. Toevallig ben ik op de Leliegracht, om de hoek, dus app ik hem even. Maar nee, hij is niet thuis, hij studeert op een studiezaal op het Roeterseiland. Heb je tijd voor een lunchje, vraag ik, ja zegt hij, en zo kom terecht op de nieuwe campus van de UvA, vol youngsters.
Café De Brug, had hij gezegd. Het is niet echt een café maar een grote ruime hoge hang out voor studenten en universitaire medewerkers met eenvoudig en niet te duur eten en drinken.
Het is een vervreemdend gebouw. Alle muren en trappen zijn grijs geverfd. Maar als je naar boven gaat, en dat moet om dat café te vinden, zijn ineens de muren knalgeel. Alsof ze zich gerealiseerd hebben hoe onpersoonlijk en koud en deprimerend al dat grijs is. Maar die gele muren en trappenhuizen doen weer denken aan een psychiatrisch ziekenhuis. Hysterisch opgewekt.
Boven in het café dat niet echt een café is maar een ‘ontmoetingruimte’ met fantastisch uitzicht hebben ze groene banken en kuipstoelen geplaatst. Op die lichtgrijze geverfde vloer. Er zijn allemaal verschillende sferen. Deze met de tafel met computerende studenten achter een houten boekenkast met planten (volstrekt vintage) vind ik wel prachtig.
Neef en ik zetten ons in een setje kuipstoelen voor het raam. Dat is goed, we hebben prachtig uitzicht en genoeg gesprekstof. Maar af en toe kijken we om ons heen en zeggen we: hoe bijzonder ook, echt gezellig kun je het niet noemen. Kunnen ze niet wat Turkse tapijten neerleggen?
Al googelend vind ik een plaatje van hoe het er was bij de opening in 2014. Toen lag er een een groot knalgroene kleed. Dat is op enig moment tussen toen en nu verwijderd. Zeker te gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten