Krijg een herinnering in de mail van de bibliotheek op Zuilen, dat de uitleenperiode van mijn geleende boeken alweer bijna voorbij is. Ik herinner me dat ik drie boeken uit de kast trok, waarvan een van Trudy Kunz over een afhankelijk liefde. Is dat alweer drie weken geleden? Wat vliegt de tijd. Ook had ik toen meegenomen de roman Iedereen van tekenen van ene Emma Curvers. Ik ken haar niet maar toch rinkelt er vaag iets van een belletje van herkenning.
Bobby wil graag fijn samen bij het knappend haardvuur in de bibliotheek zitten lezen. Dat is in principe best fijn, maar de droomfauteuils (Rooker1) komen pas in januari. We zitten al tweeenhalf jaar op een eetkamerstoel. Die zijn van vorm erg mooi Indonesisch en rond, maar zitten toch niet lekker op de lange duur. Ik ga Iedereen kan tekenen lezen. Het is het verhaal over wat een ‘disfunctioneel’ gezin heet, zoals ervaren door een meisje van 21. Ze wonen in een omhekte villa in Zuid-Limburg. De vader is dwangmatig op ongeveer elk vlak. Je vraagt je af in hoeveel gezinnen ouders zo gestoord zijn en of het erger wordt als je het zo uitvergroot. Bij ons thuis vroeger was het allemaal ook best raar, met name Onze Vader.
Deze vader heeft een goedlopend bedrijf dat zelfsluitende lades produceert. Verder beheerst hij het gezin en huiselijk leven met al zijndwangmatigheden. Eigenlijk mag er niemand over de vloer komen behalve met de feestdagen gedurende enkele strak gereguleerde uren. Hij heeft op zolder een kamer waar hij tekent, of eigenlijk tekent hij niet, maar vult hij kleurplaten van beroemde schilderijen in.
De vader van de auteur vond het niet fijn dat zijn dochter een roman schreef over haar jeugd en probeerde via de rechter het boek uit de handel te halen. Het is een paar jaar geleden, nu herinner ik het me weer. Hij verloor de rechtszaak. Mensen mogen romans schrijven over hun jeugd, ook al vinden betrokkenen dat niet fijn.
Ongemakkelijk boek. Half uit nu. Ik zit niet meer lekker. Weet niet of ik het uit wil lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten